ΠΑΝΤΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΤΡΟ, ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ

Μια απο τις μεγαλυτερες εκπληξεις που ειχα μετα το ξεσπασμα της κρισης , ειναι η μεγαλομανια παρα πολλων συμπατριωτων μου να κοιταζουν τον προσωπικο καθρεφτη τους η τον καθρεφτη της χωρας και να βλεπουν εκει αποκλειστικα εναν Μεγαλεξανδρο η εναν Κολοκοτρωνη η εναν Λεωνιδα. Ηρωες τους απωτατου παρελθοντος μας τους οποιους "ενδυομενοι "οι ιδιοι ειτε ντυνοντας μ' αυτους τη  χωρα προσπαθουν να συγκαλυψουν μια πραγματικοτητα που λεει οτι απο το 1830 που εγινε το νεο ελληνικο κρατος , δεν εχουμε και σπουδαια πραγματα να επιδειξουμε , παρα μονο καταστροφες και χρεοκοπιες. Ισως με εξαιρεση τα δυο Νομπελ.  Για δυο αιωνες περιπου δηλ. αυτη η χωρα δεν μπορεσε να διακριθει στα προγονικα χναρια , ουτε να παραγαγει πολιτισμο φρεσκο , ουτε καν να παραγαγει τα προιοντα της ιδιας της της γης...Και κυριως να διαμορφωσει τον νεο ελπιδοφορο , υπευθυνο και συνειδητα δημοκρατικο πολιτη... 
Στον καθρεφτη τον συλλογικο ο καραγκιοζης λειπει. Δεν εμφανιζεται. Δεν προβαλλεται. Δεν υπαρχει σχεδον καν.Η φιγουρα  του φτωχουν , ιδιοτυπου , μπαγασακου, αμορφωτου , και πονηρουλη καραγκιοζη δεν φερνει ριγη συγκινησεως. Δεν τρομπαρει περηφανιες. Δεν ειναι δειγμα που μπορεις να το προβαλεις καπου και να το ευχαριστηθεις...Εμεινε να χρησιμοποιειται πολυ στην υποτιμητικη  φραση " εισαι καραγκιοζης ", αποκλειοντας ταχαμ απο τον εαυτο μας  την πιθανοτητα να φερουμε  ολα τα καραγκιοζικα χαρακτηριστικα , για οποια δεν μπορουμε να πουμε οτι  πρεπει ναμαστε και πολυ περηφανοι...
Ο καραγκιοζης ως κοινωνικο μοντελλο ξεπηδησε με ορμη και αξιωσεις με το που μπηκαμε στην κριση. Ειχα αλλη εντυπωση για τον Ελληνα πριν απ' αυτην. Κι οταν τον ειδα να ξεδιπλωνεται σε ολη του τη γκαμα , δεν μπορω να πω πως το απολαυσα...Με ταραξε πολυ και εξακολουθει να με ταραζει...Ο εξευρωπαισμενος και πολιτισμενος συμπατριωτης που ειχα στο νου μου πριν, μεταμορφωθηκε ταχυτατα κι εβγαλε προς τα εξω ολα τα καραγκιοζικα χαρακτηριστικα του. Εμεινε τσιτσιδος απο φτασιδια... 
Αν αυτην την εικονα δεν την επαναφερουμε στους καθρεφτες μας , αν δεν την κοιταξουμε με πονο αλλα και γενναιοτητα, να μελετησουμε ολες τις λεπτομερειες της, πιθανοτητα να γινουμε κατι καλυτερο δεν υπαρχει ανοιχτη. Και κυριως ουτε να μας ανακουφισουν ουτε να μας στηριξουν προκειται ολες οι παλιες ηρωικες μορφες που λειτουργησαν στην εποχη τους και με τα δικα της δεδομενα.Στη δικη μας εποχη τα στανταρντς βρισκονται σε αλλους χωρους που ουτε καν ακουμπαμε... 


Το νεο ελληνικο προσωπο πρεπει να εκδυθει την ανατολιτικη  καρικατουρα του καραγκιοζη , για να πει πλεον πως μπορει να παει μπροστα...
planus.pblogs.gr