Τσογλάνια

Θα μπορούσα να αναλύσω το εξελικτικό συνεχές του ανθρώπου, με συνεχή επιστημονική αχλή μεθοδικής διερεύνησης του εγκεφάλου, υποσκάπτοντας τα βάθη της ψυχοφυσικής, το πλούσιο Ur της γερμανικής φιλοσοφίας, την κενότητα του Μαρξ όταν ανέλυε ότι η μυθολογία στηρίζεται στην ανθρώπινη άγνοια, τα ερμηνευτικά συστήματα της ναρκισσιστικής ανθρώπινης φύσης, τα βιολογικά φαινόμενα κι τους ενωτικούς χειρισμούς των εξωτερικών ερεθισμάτων, μην ξεχνώντας να αναφέρω σε ξεχωριστό κεφάλαιο την ιαχή της εθνολογικής ενότητας κι ομοιομορφίας με τον απαραίτητο κοινωνικό δαρβινισμό ο οποίος υποβόσκει με υπομονή στο εύθικτο θυμικό του Ελληναρά φασίστα, μετατρέποντας την διαμαρτυρία σε σοβινισμό κι άκρατο λαϊκισμό.
  Δυστυχώς στο πολιτικό τοπίο, το αυγό του φιδιού μεταλλάσσεται σε φαντασιακό θεοπτών θεολόγων όπου με πρόσχημα τον νηπτικό αγώνα, την υπαρξιακή μετοχή κι την συσχέτιση του προσώπου με το σύμπαν, δραπετεύουν σκοτεινά ψυχικά στοιχεία από τον ελεύθερο συνειρμό της ψυχιατρικής καρέκλας, βαφτίζοντας τα ψυχωσικά επεισόδια σε ήπιες συναισθηματικές αλλαγές κι τυπικές δυσλειτουργίες των νευροδιαβιβαστών, με αποτέλεσμα το κλινικό μετατοπίο να μεταμορφώνεται σταδιακά από προσωπική ψυχαναγκαστική οδύνη σε επιστημονική παρόρμηση, προσβάλλοντας την ουσία της επιστήμης, μετατρέποντας τον βιολογικό μεσαιωνισμό σε πρωταρχική αξία για να προσεγγισθεί το άγνωστο, το απύθμενο της ιδιοσυστασίας, με βία κι εμμονές.
  Προσωπικά, παρακολουθώντας την ένθεη μοιρολατρία, τον τραμπουκισμό, την φανατική ιδιοτέλεια των καρεκλοκένταυρων τηλεπολιτικών, είτε ανήκουν στον σταλινικό ή στον ναζιστικό χώρο καταλαβαίνω ότι η απαίτηση μιας ριζικότερης αμφισβήτησης σε μια καθολικότητα ουσιαστική κι ουσιώδη κατά Καστοριάδη, ένα ήθος δηλαδή συνυφασμένο με τον θνητό χαρακτήρα του ανθρώπου, δεν υπάρχει αλλά αντιθέτως διαιωνίζεται η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, διανθισμένη με έωλα επιχειρήματα κι πρόχειρα τσιτάτα, επιτάσσοντας με φονταμενταλιστική έξη τον παρελθοντολογικό χωροχρόνο, την υποκειμενική κλειστότητα, τον απόλυτο σχετικισμό, την ακύρωση της λογικής συνοχής, την δογματική ιδεατότητα, αέναα.
Κοντολογίς, εισερχόμαστε σε μια νέα περίοδο μίσους που κρυβόταν με επιτυχία σε νοητικούς αμυντικούς μηχανισμούς, βγάζοντας γλώσσα σε πολύπλοκα δεδομένα πραγματολογικής γλωσσολογίας, εμφυλιακής καζούρας ένθεν κακείθεν, οθωμανικής επιγενετικής καραμέλας που την πιπιλάμε απ’ τα μικράτα μας, μην καταφέρνοντας να συμπλεύσουμε με την ευρωπαϊκή ιδέα της προόδου διότι πολύ απλά δεν θέλουμε να απολέσουμε δύο χαρακτηριστικά που μας διέπουν: ο εξωνημένος συνδικαλισμός που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα αφού παραμένει ατιμώρητος λόγω απουσίας δημοσιονομικού ελέγχου, χαϊδεύοντας αυτιά κι κλείνοντας το μάτι στους αγανακτισμένους εργαζόμενους που δεν θέλουν να χάσουν γελοία επιδόματα κι η παντελής άγνοιά μας απέναντι στον αιμοσταγή ξένο που προσπαθεί να αλλάξει το τεράστιο κι αχανές ελληνικό κράτος που όλοι βρίζουμε αλλά στην υπόνοια της παραμικρής αλλαγής του, διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας, γεμάτοι ευθιξία για τις πολυκαιρινές ραφές του.


Τα τσογλάνια είναι παντού ανεξαρτήτου χρώματος. Αλλά εμείς εκεί· αλλήθωροι, γαλουχημένοι με αυτό που είμαστε πεπεισμένοι ότι φταίει. Τον κατατρεγμό μας.
theelfatbay.net