το παραμύθι με το διαμέρισμα,τους πακιστανούς και τη χρυσή αυγή

Γιώργος Στόγιας/feleki.wordpress
«Ο ξάδελφος της κουμπάρας μου έχει ένα διαμέρισμα στην Αθήνα. Το είχε ξενοίκιαστο και πήγε μια μέρα για να δει σε τι κατάσταση βρίσκεται. Τι βρήκε όμως όταν άνοιξε την πόρτα; Μια δεκαριά ξένοι από την Αφρική είχαν μπει και έμεναν μέσα. Τους ζήτησε να φύγουν αλλά αυτοί τίποτα. Πήρε τηλέφωνο την Αστυνομία αλλά από εκεί της είπαν ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι, χρειάζονται χαρτί εισαγγελέα, θα πρέπει να περιμένει τουλάχιστον τρεις μέρες. Έτσι, αυτός πήρε τηλέφωνο τη Χρυσή Αυγή. Από εκεί του ζήτησαν τη διεύθυνση τού διαμερίσματος και του είπαν να μείνει ήσυχος. Πραγματικά, μετά από λίγες ημέρες, όταν άνοιξε την πόρτα, όχι μόνο είχαν φύγει όλοι οι ξένοι, αλλά οι Χρυσαυγίτες είχαν βάψει και τους τοίχους! Έτσι κερδίζει ψήφους η Χρυσή Αυγή».
Την παραπάνω ιστορία, μαζί με το επιμύθιο, την άκουσα χτες τη νύχτα τρώγοντας έξω με κάποιους γνωστούς μου. Κατευθείαν, μου «βρώμισε» για αστικό μύθο˙ ότι δηλαδή, η ιστορία δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Κυκλοφορώντας όμως από στόμα σε στόμα, η αληθοφάνειά της και το αυταπόδεικτο του συμπεράσματος ισχυροποιούνται εκθετικά.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όλοι άκουσαν με ενδιαφέρον τις ενστάσεις μου και τα παραδείγματα που έδωσα για ανάλογες ιστορίες όπως τον κατασκευασμένο «βιασμό» από ξένους στην Κόρινθο. Μάλιστα, προς τιμή της, η κοπέλα που διηγήθηκε την ιστορία, ανέτρεξε στην πηγή της ύστερα από δικό μου αίτημα. Αποδείχτηκε πως η ιστορία δεν αφορούσε τον ξάδέλφο της κουμπάρας αλλά κάτι που του μετέφερε μια οικογενειακή του φίλη (!).
(Ύστερα από σχετική συζήτηση στο διαδίκτυο ενημερώθηκα ότι αυτή η ιστορία κυκλοφορεί σε πολλές παραλλαγές, κάτι μεταξύ δημοτικού τραγουδιού και κακού ανεκδότου. Αλλού το θύμα είναι χήρα μόνη κι έρημη, αλλού οι ξένοι είναι Πακιστανοί και το διαμέρισμα μαγαζί. Στην πιο ολοκληρωμένη εκδοχή, ο αστυνομικός δίνει ο ίδιος το τηλέφωνο επικοινωνίας της Χρυσής Αυγής!)
Έτυχε να ήμουν εκεί, αλλιώς η ιστορία θα περνούσε ως στοιχείο της κανονικότητας, των αυτονόητων που μας περιβάλλουν. Έτυχε στην παρέα να μην υπάρχει κανένας που να υποστηρίξει την αντίθετη από τη δική μου άποψη. Αν υπήρχε, και διαφωνούσαμε έντονα, ποιος θα φαινόταν ο «παράξενος», αυτός «που χαλάει τη βραδιά» στα μάτια των υπολοίπων, εκείνος ή εγώ; 
Πόσες τέτοιες ιστορίες κυκλοφορούν, μας «εξοικειώνουν» με τους νεοναζί εγκληματίες και εξωραΐζουν την εικόνα τους; Οι αστικοί μύθοι συμπυκνώνουν σε λίγες ευκολομνημόνευτες αράδες τις τάσεις προς τον ανορθολογισμό μιας ολόκληρης εποχής και μπορούν, υπό περιστάσεις, να πείσουν πολλούς ανθρώπους, ανεξάρτητα μορφωτικού επιπέδου και πολιτικών τοποθετήσεων. Μέσα στη σούπα της εποχής μας κολυμπάμε όλοι. Προβλήματα υπάρχουν, με διαφορετικούς βέβαια ορισμούς, ερμηνείες και  ιεραρχήσεις, ανάλογα με το ποιος μιλάει. Η οικονομία όμως των αστικών μύθων παραπέμπει σε μαγικές λύσεις και δαιμόνιους εχθρούς, σε μια ιλουστρασιόν απλοποίηση των προβλημάτων. Είναι κατανοητή μια στάση απορίας, μια αίσθηση αδυναμίας απέναντι σε ένα φαινόμενο που γιγαντώνεται με τρελές ταχύτητες. Ο κόσμος έχει ξεφύγει˙ αλλά δε χρειάζεται να τον ακολουθήσουμε: We won’t get fooled again.