lazy week

Εκατό και μία μέρες (και νύχτες) στα Γόμορρα

Γ.Προκοπάκης

Οι διαδοχικές εκλογές, η ακυβερνησία και η αβεβαιότητα για το μέλλον είχαν σημαντικές επιπτώσεις όσον αφορά τις προσπάθειες εξόδου από την κρίση:
Διακράτηση εκταμιεύσεων από τους πόρους του 2ου πακέτου στήριξης, πλην όσων αφορούν την εξυπηρέτηση και αναχρηματοδότηση του χρέους.
Σημαντική υστέρηση στα δημόσια έσοδα.
Περαιτέρω ένταση στην ασφυξία ρευστότητας που έχει χτυπήσει όλους τους τομείς της οικονομίας – ακόμη και τις εξαγωγικές επιχειρήσεις – επιτείνοντας την ύφεση και το πρόβλημα της ανεργίας.
Όλο το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που έχει συμφωνηθεί με την τρόικα παρουσιάζει καθυστερήσεις κατ’ ελάχιστον δύο μηνών – σε πολλές περιπτώσεις τριών.
Απόλυτη προτεραιότητα της νέας κυβέρνησης είναι η αποκατάσταση των σχέσεων εμπιστοσύνης με την Τρόικα, η εντατική προσπάθεια επαναφοράς του προγράμματος σταθεροποίησης στο σχεδιασμένο πλαίσιο μέχρι το τέλος τους χρόνου.
Δράσεις έκτακτης ανάγκης – μέχρι 28/6
Μετά από παροχή διαβεβαίωσης για την προσήλωση στη συνέχιση της εκτέλεσης του προγράμματος σταθερότητας, υποβολή αιτήματος συνέχισης της χρηματοδότησης «υπό συνθήκες έκτακτης ανάγκης» και αναστολή της απαίτησης ικανοποίησης στόχων του προγράμματος για τρεις μήνες (στόχοι Ιουνίου γίνονται στόχοι Σεπτεμβρίου).
Η χρηματοδότηση «υπό συνθήκες εκτακτης ανάγκης» αφορά κατ’ ελάχιστον:
Την κάλυψη των άμεσων αναγκών του δημοσίου από την υστέρηση εσόδων.
Την κάλυψη των επειγουσών αναγκών χρηματοδότησης του ενεργειακού τομέα.
Την κάλυψη των αναγκών αναχρηματοδότησης χρέους του Αυγούστου.
Εκπόνηση σχεδίου δράσεων επαναφοράς του προγράμματος στο χρονοδιάγραμμα σχεδιασμού.
Δράσεις απόλυτης προτεραιότητας – μέχρι 31/7
Οριστικοποίηση του σχεδίου ανακεφαλαιοποίησης τραπεζών. Αναμένεται διασαφήνιση του πλαισίου πιθανής εμπλοκής του ESM στη σύνοδο της 28/6. Πρόγραμμα αναδιάρθρωσης του τραπεζικού συστήματος.
Διαπραγματεύσεις με Τρόικα για την εμπροσθοβαρή εκταμίευση των οφειλών του δημοσίου (arrears – περίπου €7 δισ).
Διαπραγματεύσεις με Τρόικα για εξασφάλιση ρευστότητας πέραν των εποπτικών κεφαλαίων της ανακεφαλαιοποίησης τραπεζών.
Διαπραγματεύσεις με Τρόικα για παροχή εγγυήσεων κεφαλαίου κίνησης από κατάλληλο μηχανισμό (π.χ., KfW, EIB, ή άλλο) εξαγωγικών επιχειρήσεων και επιχειρήσεων του ενεργειακού τομέα.
Αναθεώρηση προγράμματος αποκρατικοποιήσεων. Επίσπευση απογραφής δημόσιας περιουσίας.
Αποκατάσταση καθυστερήσεων – μέχρι 15/9
Αναθεώρηση προγράμματος δημοσίων δαπανών
Φορολογική μεταρρύθμιση. Κατάργηση ΚΒΣ, απλούστευση φορολογικού νόμου, εξάλειψη απαλλαγών.
Διοικητική μεταρρύθμιση φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Μεταρρυθμίσεις διαχείρισης εσόδων.
Εκσυγχρονισμός δημόσιας διοίκησης. Σύστημα διασύνδεσης δεδομένων απογραφής με Ενιαία Αρχή Πληρωμών. Εγκατάσταση Κεντρικών Αρχών Προμηθειών. Έναρξη λειτουργίας συστήματος ηλεκτρονικών προμηθειών. Αναθεώρηση πλαισίου Δημόσιων Συμβάσεων.
Μεταρρυθμίσεις στο σύστημα Υγείας. Πλήρης ένταξη όλων των υπηρεσιών Υγείας στον ΕΟΠΥΥ. Ολοκλήρωση συστήματος και διαδικασιών συνταγογράφησης. Υποχρεωτική χρήση δραστικής ουσίας στις συνταγογραφήσεις (γενόσημα).
Αγορά εργασίας. Αναβάθμιση λειτουργίας επιθεώρησης εργασίας. Ενέργειες μείωσης μη μισθολογικού κόστους. Απελευθέρωση επαγγελμάτων. Κατάργηση μη ανταποδοτικών επιβαρύνσεων υπέρ τρίτων.
Απελευθέρωση αγορών ενέργειας, μεταφορών και τηλεπικοινωνιών.
Επιτάχυνση εκταμιεύσεων από ταμεία συνοχής. Κλείσιμο έργο προγράμματος 2000-2006.
Εκπόνηση προγράμματος δικαστικής μεταρρύθμισης για μείωση χρόνου απονομής δικαιοσύνης.
Πρόγραμμα ενοποίησης ασφαλιστικών Ταμείων.
Σταθεροποίηση οικονομικού περιβάλλοντος  - μέχρι 24/9
Ολοκλήρωση ανακεφαλαιοποίησης και αναδιάρθρωσης τραπεζικού συστήματος.
Ενέργειες ανάδειξης φιλικότητας προς το επιχειρείν.
Αναθεώρηση ΕΓΣΣΕ.

Κρίσιμη κυβερνητική επιλογή
Οι σχέσεις με τους εταίρους του μηχανισμού στήριξης πρέπει να αναδειχθεί σε υπερκομματική-εθνική υπόθεση. Προτείνεται η ίδρυση Υπουργείου παρά τω Πρωθυπουργώ, με βασικό ή και μόνο αντικείμενο την διαχείριση των συμβάσεων και των σχέσεων με τους εταίρους, όσον αφορά το 2ο πακέτο στήριξης. Το Υπουργείο Οικονομικών επικεντρώνεται στις δραστηριότητες εκτέλεσης του προϋπολογισμού (έσοδα – δαπάνες). Η επιτροπή οικονομικών εμπειρογνωμόνων μεταφέρεται στο νέο υπουργείο.

Παπουτσήδες και Μαριλίζες

Tου Στεφανου Κασιματη/kathimerini.gr


Σε μια δημοκρατία σαν τη δική μας, ένας πολιτικός που θέλει να επιβιώσει στην εξουσία οφείλει να φροντίζει ώστε με τις αποφάσεις του να δυσαρεστεί τους κατά το δυνατόν λιγότερους και να ικανοποιεί τους περισσότερους - είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα. Εχω την εντύπωση ότι, με τη μορφή που έδωσε στην κυβέρνησή του, ο Αντώνης Σαμαράς έκανε μάλλον το αντίστροφο: ικανοποίησε τους λιγότερους και δυσαρέστησε τους περισσότερους.
Παίρνοντας, επιτέλους, στα χέρια του το πολυπόθητο τρόπαιο της πρωθυπουργίας, ο Αντώνης Σαμαράς έσπευσε να πληρώσει τα γραμμάτια σε όσους τον είχαν στηρίξει, ιδίως στους πιο απαιτητικούς πιστωτές, εκείνους που η δυσαρέσκεια θα τους έκανε επικίνδυνους. Ετσι, βρεθήκαμε με μία -ως επί το πλείστον γαλάζια- κυβέρνηση, αποτελούμενη από Παπουτσήδες και Μαριλίζες. Στο υπουργείο Υγείας, λ.χ., έναν από τους κύριους τομείς κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος, είδαμε υπουργό τον νευρωτικό υπομοίραρχο Λυκουρέντζο, ενώ ο Μάριος Σαλμάς -που και ικανότερος είναι και εις βάθος γνώση των θεμάτων διαθέτει- έγινε υφυπουργός.


Το Εσωτερικών ανέλαβε ο παλαιοκομματικός Ευριπίδης Στυλιανίδης, του οποίου τη ρηχότητα και τη ματαιοδοξία αποδεικνύει το γεγονός ότι θεώρησε υποχρέωσή του (προς τις επόμενες γενιές, προφανώς...) να εκδώσει τόμο 796 σελίδων με την ανούσια φλυαρία των νομοσχεδίων και των προεδρικών διαταγμάτων που καταρτίσθηκαν επί των ημερών του στο υπουργείο Παιδείας, μολονότι αυτά σε τίποτε δεν άλλαξαν τη βαθιά παρακμή της Δημόσιας Παιδείας. Πάντως, δεδομένης της προτίμησής του για τα πολυτελή ξενοδοχεία της αλυσίδας Four Seasons, είναι ευτυχές ότι ο πρωθυπουργός δεν του ανέθεσε το υπουργείο Εξωτερικών και, επίσης, ότι στην Ελλάδα -εξ όσων γνωρίζω τουλάχιστον- δεν υπάρχει ξενοδοχείο της συγκεκριμένης αλυσίδας...
  Η τοποθέτηση του εκλαμπρότατου Δ. Λ. Αβραμόπουλου στο Εξωτερικών δεν βλάπτει: Το τίποτα συναντά το τίποτα· υπό την έννοια ότι μία χώρα χρεοκοπημένη, που επιζεί χάρη στην αλληλεγγύη των εταίρων της (έστω και αν δεν το αναγνωρίζει), σοβαρή εξωτερική πολιτική αξιώσεων δεν μπορεί να έχει. Συνεπώς, υπάρχει αρμονία μεταξύ θέσης και προσώπου. Το κενό στην πολιτική καλύπτεται με λόγους - ο Δημήτρης είναι ιδεώδης για τον ρόλο. Ομως, η Εθνική Αμυνα είναι ένας άλλος τομέας όπου απαιτείται μεγάλη περιστολή δαπανών· και ο «κόκκινος Πάνος» Παναγιωτόπουλος, αρχέτυπο του λαϊκιστή δημαγωγού, είναι ο τελευταίος από τον οποίο θα περίμενε κανείς εξορθολογισμό των στρατιωτικών δαπανών. Επιπλέον, δε, η θητεία του στο υπουργείο Εργασίας επί Κώστα Καραμανλή -για όσους τη θυμούνται- δεν επιτρέπει ούτε καν μικρές προσδοκίες.
  Απογοητευτική και η στελέχωση του υπουργείου Παιδείας, όπου οι εκπρόσωποι του καθηγητικού κατεστημένου, δηλαδή της κύριας δύναμης που πολέμησε (και νίκησε) την απόπειρα μεταρρύθμισης της Ανωτάτης Παιδείας, ανταμείφθηκαν επαξίως: Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος της Ν.Δ. ως υπουργός και ο Θεόδωρος Παπαθεοδώρου ως υφυπουργός. Οι κομματικές νεολαίες θα πρέπει να κάνουν ένα πάρτι για να γιορτάσουν τη δικαίωση κοινών αγώνων.


Ολα αυτά είναι κρίμα, όμως. Διότι δίνεται η εντύπωση ότι με τις επιλογές του ο πρωθυπουργός τακτοποιεί υποχρεώσεις προς το αμέσως παρακάτω επίπεδο της πυραμίδας, στην κορυφή της οποίας στέκεται ο ίδιος, αλλά αγνοεί τη βάση της. Δεν νομίζω να αμφιβάλλει κανείς ότι από το περίπου 30% που έλαβε η Ν.Δ. την περασμένη Κυριακή, είναι ζήτημα αν στον ίδιον προσωπικώς οφείλεται έστω και μία ψήφος παραπάνω από το 18%, που έλαβε όταν ζήτησε αυτοδυναμία. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η μορφή και η ποιότητα που επέλεξε να δώσει στην κυβέρνησή του ο πρωθυπουργός δεν θα έπρεπε να επιδιώκει την ικανοποίηση του στενού κύκλου κομματικών και κοινοβουλευτικών στελεχών, που τον έχουν στηρίξει με την αφοσίωσή τους. Θα όφειλε μάλλον να απευθύνεται στον ευρύτερο κύκλο του κόσμου που έδωσε στη Νέα Δημοκρατία την πρώτη θέση στις εκλογές. Σε τελευταία ανάλυση, αυτές τις υποσχέσεις, που έδωσε ή ενέπνευσε στις εκατοντάδες χιλιάδες των μακρινών και αφανών ψηφοφόρων, είναι εκείνες που καλείται να εκπληρώσει με το έργο της κυβέρνησής του - όχι τις άλλες που απέσπασαν οι κοντινοί και επιφανείς, εναλλάσσοντας την κολακεία με την γκρίνια και την κλάψα.
Το μέλλον -το άμεσο μέλλον μάλιστα, διότι η πολυτέλεια της χρονοτριβής δεν υπάρχει- θα δείξει κατά πόσον η ανάγκη θα υποχρεώσει την κυβέρνηση των γαλάζιων Παπουτσήδων να προσαρμοσθεί με την πραγματικότητα. Το βέβαιο είναι ότι χωρίς Παπουτσήδες και Μαριλίζες η προσαρμογή θα είχε ελπίδες να είναι ταχύτερη, επιτυχέστερη και καρποφόρος.


Ογκόλιθος επί τσιμεντόλιθου
Η εκδήλωση ήταν σε ένα παραμελημένο στάδιο στη Νέα Χαλκηδόνα της Θεσσαλονίκης, όπου είχε προσκληθεί να μιλήσει πλειάδα αστέρων της Νέας Δημοκρατίας. Κοιτάζοντας το βήμα του ομιλητή από τον χώρο των θεατών, ο «κόκκινος Πάνος» Παναγιωτόπουλος, που εκείνη την ώρα μιλούσε, φάνταζε θεόρατος στα μάτια του νεαρού βουλευτή. Ωσπου, αμέσως μετά, ήλθε και η δική του σειρά να απευθυνθεί στο κοινό των οπαδών. Μόλις ανέβηκε, κατάλαβε ότι δεν ήταν η δύναμη του πνεύματος εκείνη που διά του υφολογικού ύψους έδινε στον «κόκκινο Πάνο» το σωματικό ύψος. Ηταν ο κρυμμένος πίσω από το βήμα τσιμεντόλιθος επάνω στον οποίο πατούσε. Ο νεαρός βουλευτής, ως άνθρωπος εγγράμματος, αμέσως κατάλαβε τη σημασία της συνύπαρξης των δύο υλικών και ένιωσε το ρίγος της αισθητικής συγκίνησης: Ογκόλιθος επί τσιμεντόλιθου! Ετσι, δεν διανοήθηκε να τον απομακρύνει, ούτε καν να τον ακουμήσει. Απλώς μίλησε με τα πόδια ανοικτά, έχοντας ανάμεσά τους τον τσιμεντόλιθο του Πάνου. Πάνε οκτώ χρόνια αφότου συνέβη το περιστατικό. Το σημειώνω τώρα, όμως, προκειμένου να ληφθεί η σχετική μέριμνα από τους στρατιωτικούς του ΥΕΘΑ, εν όψει των παρελάσεων τις οποίες θα πρέπει να τιμήσει διά της παρουσίας του ο «κόκκινος Πάνος»...

Πανευρωπαϊκή Ημέρα Μικροπολιτικής...

Την ώρα λοιπόν που το κρισιμότερο ζήτημα για την επανεκκίνηση της χώρας είναι ο εκσυγχρονισμός του κράτους και το πλαίσιο που αυτό καθορίζει για τη λειτουργία της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, η ανακοίνωση της νέας κυβέρνησης δείχνει οτι δεν έχει ληφθεί υπ’ όψιν τίποτε από όσα έχουν συμβεί στη χώρα, τα τελευταία δύο και πλέον χρόνια. 
Αντί να δούμε ένα ολιγομελές σχήμα, είδαμε ένα παραφουσκωμένο “δήθεν λιτό” σχήμα, που απλώς δεν φθάνει το όρια της υπερβολής, όπως οι προηγούμενες κυβερνήσεις των 50 ατόμων. Αντί να συγχωνευθούν δημιουργικά τα υπουργεία, δημιουργήθηκαν δύο “τέρατα” (Παιδείας-Πολιτισμού και Ανάπτυξης-Υποδομών, ευτυχώς και τα δύο με επικεφαλής από τους σχετικά σοβαρότερους της ΝΔ), ενώ ιδρύθηκαν εκ νέου υπουργεία που εξυπηρετούν διαπλεκόμενα συμφέροντα ή τοπικές ανασφάλειες και εθνικιστικούς παραγοντισμούς, όπως τα Τουρισμού, Ναυτιλίας και Μακεδονίας-Θράκης (να το προτείνουμε και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, το τελευταίο).


Και τα πρόσωπα, που ακούγαμε επί δύο ημέρες - και έδιναν ελπίδες οτι θα έχουν κριτήριο τη “φερεγγυότητα”, που υποσχέθηκε η ΔΗΜΑΡ; Που δεν θα έχουν ταυτόχρονα και τη βουλευτική ιδιότητα; Που δεν θα αποπνέουν “παλαιοκομματισμό”; 
Εντάξει αποφύγαμε τις εκ της ακροδεξιάς μεταγραφές, προφανώς με την επιμονή της ΔΗΜΑΡ, αλλά πού είναι (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) η κοινής αποδοχής “εθνική ομάδα”, που διαφήμιζαν (χωρίς τον ξενοδόχο) στελέχη της ΝΔ; Ποιός θα δώσει τη νέα πνοή στο κράτος και στην πολιτική του σε κρίσιμους τομείς, ο κύριος Στυλιανίδης, ο κύριος Αβραμόπουλος ή ο κύριος Παναγιωτόπουλος; 


Πού είναι η φιλελεύθερη πτέρυγα (πλην Χατζηδάκη), που κατήγαγε περιφανή νίκη στη Β’ Αθηνών, κόντρα στον σκληροπυρηνικό δεξιό χαρακτήρα της ηγεσίας; Πού είναι οι τεχνοκράτες που “ήξεραν τη δουλειά”, όπως οι Στουρνάρας, Μαραβέγιας και Ζανιάς, τους οποίους “διαφήμιζε” το ΠΑΣΟΚ; Πού είναι τα λαμπερά πρόσωπα κοινής αποδοχής (πλην Μανιτάκη) που θα εξασφάλιζε η ΔΗΜΑΡ; Και ποιός είναι ο ρόλος των κυβερνητικών εταίρων - να εγκρίνουν ένα “σπάταλο” σχήμα, που φέρνει απολύτως τη σφραγίδα της “σαμαρικής” Νέας Δημοκρατίας; Να βγάλουν “την ουρά τους απέξω” ή να απαιτήσουν το καλύτερο δυνατό και σφιχτό σχήμα, με υπουργούς που θα ικανοποιούν τις απαιτήσεις της κοινωνίας και της κρίσιμης συγκυρίας - και όχι αυτές των στελεχών και των πελατειακών σχέσεων; Ή να φυλάξουν τα νώτα τους, παίζοντας παιχνίδια μικροπολιτικών συγκρίσεων, ώστε να φανεί οτι η νέα κυβέρνηση είναι χειρότερη από την προηγούμενη; Και ποιός είναι ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Να κάνει την εντελώς λάθος κριτική, εστιασμένη μόνο στο νέο υπουργό Οικονομικών, επειδή είναι "εκπρόσωπος των τραπεζιτών"; 


Είναι θετικό τουλάχιστον αυτό που ακούγεται, οτι η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ αποτρέπει την ακύρωση του νόμου Ραγκούση για τους μετανάστες, που απαιτούσε η πλειοδοσία της δεξιάς ρητορικής. Κόντρα όμως σε ότι λέγεται συχνά, την πολιτική την καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό και τα πρόσωπα. Όχι μόνο με το ήθος τους, αλλά με τη συνολική τους αντίληψη για την άσκηση πολιτικής - και τη συνεπαγόμενη αποτελεσματικότητα τους. 
Επειδή αυτό το τελευταίο ζήτησε ο νέος πρωθυπουργός, ανήμερα της Πανευρωπαϊκής Ημέρας Μουσικής και του Θερινού ηλιοστασίου (ξεχνώντας οτι από δω και πέρα οι μέρες μικραίνουν), με την ομάδα που παρέταξε, έχει ελάχιστες πιθανότητες να το πετύχει. Όχι μόνο γιατί ο ίδιος δίνει τον τόνο, αλλά και γιατί δεν επέτρεψε (και του επετράπη) να λειτουργήσει με όρους τριτοκοσμικής Ελλάδας, που δεν έχει αντιληφθεί τίποτε από την κρίση. Με στελέχη που (μπροστά στα μάτια μου το βλέπω τώρα), μέχρι πρότινος υπερασπίζονταν τα ρουσφέτια από την περιφέρεια και τη σκανδαλώδη “Αγρογή”, με το επιχείρημα οτι οι ακρίτες είναι "ριγμένοι και οτι “οι Πασοκτζήδες είχαν βάλει τους δικούς τους προηγουμένως στο κράτος”....
prokopisdoukas.blogspot.gr

ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗ: Το Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης και οι ανούσιες, εθνικιστικές εμμονές του Αντώνη Σαμαρά.

Όταν το Υπουργείο Πολιτισμού θεωρείται περιττό και επιστρέφει το πιο άχρηστο Υπουργείο όλων των εποχών, ξέρεις ότι τα πράγματα δεν ξεκινούν καλά...


Τον αντιπαθώ τον Σαμαρά - από παλιά και από τώρα. Αλλά παρ' ό,τι τον αντιπαθώ, εύχομαι ολόψυχα να τα καταφέρει. Σιχαίνομαι όσους ήλπιζαν να πάθει στραπάτσο ο ΓΑΠ ώστε να κερδίσει το δικό τους κόμμα, σιχαίνομαι όσους στην πλάτη της Ελλάδας πόνταραν σε χρεοκοπίες για να πουν μετά σας τα έλεγα εγώ, σιχαίνομαι αυτούς που περιμένους απ' το Σαμαρά να πάει χάλια για να βγει μετά ο Σύριζα, θα σιχαίνομαι αυτούς που θα εύχονται να αποτύχει ο Σύριζα κ.οκ., ενώ στο μεταξύ η χώρα θα συνεχίζει την αυτοκαταστροφή της.
 Ενώ όμως εύχομαι ολόψυχα να πετύχει ο νέος πρωθυπουργός, δεν μπορώ να μην εντοπίσω και μερικά φάουλ στη σύνθεση της νέας του κυβέρνησης. 

Ο Αντώνης Σαμαράς λοιπόν, είχε κι αυτός ευκαιρία για μικρό και ευέλικτο σχήμα - 39 άτομα τελικά έβαλε στην κυβέρνησή του. 
 Δεν θα αναφερθώ τώρα στους λεβεντόμαγκες τύπου Μεϊμαράκη, Στυλιανίδη, Πάνο Παναγιωτόπουλου κλπ, ούτε στην ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ έλλειψη γυναικών στο σχήμα, αλλά στο ότι προσπαθώντας να κάνει μικρό και ευέλικτο σχήμα νεκρανάστησε τρία υπουργεία - μεταξύ των οποίων το, αποδεδειγμένα, πιο άχρηστο Υπουργείο όλων των εποχών, το Βορείου Ελλάδος, το οποίο ξαναβαφτίζει "Μακεδονίας-Θράκης".

Το "Μακεδονίας - Θράκης" το έφτιαξε στα '80ς ο Ανδρέας Παπανδρέου ως statement ότι η Μακεδονία είναι Ελληνική.
 Το Υπουργείο ποτέ δεν είχε ιδιαίτερες αρμοδιότητες, παρ' όλα αυτά -και μέχρι να το καταργήσει ο ΓΑΠ- απασχολούσε εκατοντάδες ως επί το πλείστον αργόμισθους υπαλλήλους, αλλά και διάφορους Υπουργούς Μακεδονίας-Θράκης που επαναλάμβαναν μονότονα την μάντρα: "Δεν έχω την αρμοδιότητα, καμία αρμοδιότητα, να τα πείτε στους υπευθύνους, ο Δήμαρχος / Νομάρχης / Υπουργός Εσωτερικών / Πρωθυπουργός έχει την αρμοδιότητα, όχι εγώ." 
 Η πιο χρήσιμη συνεισφορά του Υπουργείου ήταν να δίνει της ψευδαίσθηση σε μας τους Βορειοελλαδίτες ότι το κράτος μας υπολογίζει τρομερά, τόσο που μας αφιέρωσε Υπουργείο, ενώ πχ. η Πελοπόνησος ή άλλες μεγάλες περιοχές της Ελλάδας δεν είχαν. Άλλη μια χρησιμότητά του ήταν ότι όταν έκαναν πορείες οι ειρηνιστές, οι αναρχικοί, οι εθνικιστές ή οι Παοκτσήδες, εθιμοτυπικά, η πορεία κατέληγε στο Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης. Πιθανότατα θα δινόταν κι ένα ψήφισμα εκεί, μέσα απ' τα κάγκελα, κάποιος άσχετος υπάλληλος θα έτρεχε να το παραλάβει και μετά θα έσκαγε στα γέλια διαβάζοντάς το με τους συναδέλφους του. 

Για το αν βοήθησε το θέμα του Σκοπιανού η ύπαρξη αυτού του Υπουργείου; Μα φυσικά! Όλος ο πλανήτης μας δικαίωσε, και εμάς και την πολιτική του Αντώνη Σαμαρά στις αρχές του '90! Χάρη σ' αυτά τα δύο συγκλονιστικά μας ατού (Σαμαράς και Υπουργείο Μακεδονίας) κατορθώσαμε να λύσουμε το θέμα, να απομονώσουμε τα Σκόπια, να πετύχουμε τη μη αναγνώρισή τους ως Μακεδονία από κανένα κράτος στον κόσμο και να προχωρήσουμε κοιτώντας μπροστά, κοιτώντας τα πραγματικά σημαντικότερα προβλήματά μας. [ΟΚ: για τυχόν άσχετους με το θέμα όλη η παράγραφος είναι ειρωνική - ισχύουν τα εντελώς αντίθετα.]
 Θα μου πει κανείς: Εντάξει, τόσα Υπουργεία έχει το μικρό και ευέλικτο σχήμα της Νέας Κυβέρνησης, αυτό, ένα παραπάνω δηλαδή, σε πείραξε;
 Ίσως υπερβάλλω. Ίσως η αποτυχημένη πολιτική εθνικών θεμάτων του Σαμαρά απ' τα παλιά σε συνδυασμό με τη νεκρανάσταση του Υπουργείου να μου δημιουργεί δυσάρεστους συνειρμούς.
 Όταν όμως στην ουσία καταργεί το Υπουργείο Πολιτισμού (ο Σαμαράς! Που επέστρεψε στην πολιτική της χώρας ως Υπουργός Πολιτισμού!) και πλέον αυτό υποβαθμίζεται και υπάγεται στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων έχοντας πλέον έναν απλό Υφυπουργό, λυπάμαι αλλά τα συμβολικά, εθνικιστικά καπρίτσια του Σαμαρά μου φαίνονται ακόμα πιο ανούσια και εξοργιστικά. 
αρης δημοκιδης / lifo.gr

Αρχισε η «υπεύθυνη αντιπολίτευση»

Ο ήλιος ήταν ακόμα ψηλά, η ζέστη ήταν αισθητή κι οι λιγοστοί διαβάτες προσπαθούσαν να ξεπεράσουν τη νωχέλεια του απομεσήμερου και να ταχύνουν το βήμα. Δεν είχε προλάβει να ορκισθεί ο νέος Πρωθυπουργός, η σύνθεση της νέας κυβέρνησης δεν είχε ακόμα ανακοινωθεί, αλλά ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Π. Σκουρλέτης έσπευσε. Και γραπτώς, χθες το απόγευμα, κατήγγειλε ότι η νέα κυβέρνηση έχει «σαφή συντηρητικά πολιτικά χαρακτηριστικά με κορμό τις δυνάμεις που ευθύνονται για την υπηρέτηση των πιο ακραίων αντικοινωνικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών που γνώρισε ο τόπος τις τελευταίες δεκαετίες».


Τόση εργατικότητα; Και τόση βιασύνη να περιγραφεί μια κυβέρνηση που ακόμα δεν ήταν γνωστή; Δεν περίμενε, έστω για τα μάτια, ο κ. Σκουρλέτης τα δεδομένα της νέας πραγματικότητας πριν δώσει στη δημοσιότητα το «ποίημα» - τις προκάτ αναλύσεις του; Αντί να χαλαρώσει λιγουλάκι, βρίσκεται συνεχώς με το όπλο παρά πόδα;


Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε την υπεύθυνη αντιπολίτευση.
Ηλίας Κανέλλης,Τα Νέα

Οι πιο τεμπέληδες!

Μπορεί τυπικά να μην είναι δημόσιοι υπάλληλοι όμως στην πράξη οι ποδοσφαιριστές που απαρτίζουν την Εθνική Ελλάδας κινούνται με τους ρυθμούς του…ελληνικού δημοσίου! Αυτό δείχνουν οι στατιστικές της Ουέφα: Οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής μας βρίσκονται στην τελευταία θέση όσον αφορά τις αποστάσεις πού έχουν διανύσει κατά την διάρκεια των αγώνων αυτού του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Έτσι έχουν τρέξει μόλις 306,7 χιλιόμετρα.


Στην πρώτη θέση όσον αφορά το τρέξιμο των ποδοσφαιριστών  της βρίσκεται η Τσεχία. Οι ποδοσφαιριστές της Τσεχίας έχουν διανύσει περίπου 344,5 χιλιόμετρα. Στην δεύτερη θέση παραδόξως βρίσκεται η Ιταλία με 343 χιλιόμετρα-μία χώρα πού μέχρι πρότινος δεν φημιζόταν για το τρέξιμο των ποδοσφαιριστών της.
Η σημερινή αντίπαλος της Ελλάδας, Γερμανία, βρίσκεται κάπου στο μέσο. Οι ποδοσφαιριστές της έχουν διανύσει μία απόσταση 334,6 χιλιόμετρων  που είναι ασφαλώς μεγαλύτερη από την Ελλάδα αλλά μικρότερη από την Τσεχία.


Ο «τεμπέλικος» ρυθμός της Ελληνικής εθνικής αντανακλά το στιλ του ποδοσφαίρου πού παίζει η χώρα. Πρόκειται για ένα καθαρά αμυντικό στιλ όπου όλοι οι ποδοσφαιριστές αμύνονται στο μισό γήπεδο κάτι πού ασφαλώς τους επιτρέπει να καλύπτουν μικρότερες αποστάσεις. Στο ελληνικό σύστημα η επίθεση είναι άγνωστη έννοια, όπως άγνωστες είναι και οι έννοιες του σύγχρονου ποδοσφαίρου όπως το τρέξιμο χωρίς την μπάλα ή η δημιουργία κενών χώρων. Στο ελληνικό σύστημα ό μόνος τρόπος να βάλλεις γκολ είναι είτε από σφάλμα του αντιπάλου είτε από στημένη φάση. Παράλληλα η προώθηση στα καρέ του αντιπάλου βασίζεται στο «γιούργια» και στις «καντήλες»-μεθόδους που χαρακτήριζαν το ποδόσφαιρο την εποχή του ανθρώπου του Νεάνταρνταλ.  


Από την άλλη πλευρά φυσικά κάποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι στο βαθμό που η Ελληνική ομάδα έφτασε εκεί που έφτασε με τόσο λίγο τρέξιμο αυτό δείχνει μία θαυμαστή αποτελεσματικότητα και εξαιρετική οργάνωση. Σ’ αυτό το σημείο η Εθνική Ελλάδας πράγματι διαφοροποιείται από το ελληνικό δημόσιο.
του Τάκη Μίχα/protagon.gr

περί δημοσιογράφων

Όταν ξεκινούσα την δημοσιογραφία, πριν από 29 ολόκληρα χρόνια, είχα την τύχη να έχω για αρχισυντάκτη μου έναν καλό άνθρωπο, τον Γκουίντο. Νεαρός, εγώ, τον ρώτησα  αν τα πήγαινα καλά, αν είχα πιθανότητες να μπω στο μισθολόγιο. Κι ο Γκουίντο αφού μέτρησε με την άκρη του ματιού του την  αγωνία μου και χωρίς να σηκώσει το κεφάλι από το γραπτό που διόρθωνε,  απάντησε: «Η δημοσιογραφία είναι το καταφύγιο όσων αποτυχαίνουν αλλού. Εσύ, λοιπόν, έχεις καλές πιθανότητες»...
Τον θυμάμαι συχνά – πυκνά. Ο Γκουίντο Τσιόφι ήταν ένας καλός και έντιμος συνάδελφος. Δυστυχώς, εδώ και τέσσερα χρόνια δεν είναι ανάμεσά μας. Πάντα θα τον θυμάμαι με αγάπη. Δεν ξέρω αν το εννοούσε αυτό που έλεγε ή ήθελε μόνο να με πειράξει ή να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Η αλήθεια πάντως είναι ότι τα λόγια του αυτά τα θυμάμαι συχνά – πυκνά. 
Μία φορά ήταν στις εκλογές. Τόσους πολλούς δημοσιογράφους δεν είχαν ματαδεί οι εκλογικές οι λίστες. Κάποιος φίλος σχολίασε ότι ο κλάδος περνάει κρίση και έτσι ανθούν οι μετατάξεις. 
Μία δεύτερη φορά ήταν χτες, όταν διάβασα την ανακοίνωση του ΕΔΟΕΑΠ για την διαμάχη που έχει με την Τράπεζα της Ελλάδος. Δεν θα μπω στην ουσία της διαμάχης, ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Αλλά σε ένα σημείο της ενημέρωσης του ΕΔΟΕΑΠ προς τους δημοσιογράφους που λέει τα εξής: «Σε συνέχεια δημοσιευμάτων, σχολίων και ερωτημάτων των τελευταίων ημερών για τα Αποθεματικά μας, η Διοίκηση του ΕΔΟΕΑΠ ( όπως  ακριβώς αποτυπώνεται και στον επισυναπτόμενο Πίνακα) , επιβεβαιώνει ότι στις 9/3/2012 το Υπόλοιπο των Καταθέσεών μας στην Τράπεζα της Ελλάδας ήταν 115.312.441,47 €.
Από τις 19/3/2012 έως τις 23/4/2012 έγιναν διαδοχικές αναλήψεις οι οποίες ανήλθαν συνολικά στα 25.000.000 €
Με τα δεδομένα αυτά και σύμφωνα με τα Λογιστικά μας βιβλία, το Υπόλοιπο του ΕΔΟΕΑΠ ανέρχεται στα 90.312.441, 47 €. Ούτε ένα ευρώ λιγότερο! 
Κατά τους ισχυρισμούς της ΤτΕ, το διαθέσιμο Υπόλοιπο, στις 7/6/2012, ανέρχεται στα 5.618.934,25» 


Προσέξτε τι έχει συμβεί. Ο ΕΔΟΕΑΠ λέει προς την Τράπεζα της Ελλάδος ότι εγώ σας έδωσα μετρητά και θέλω πίσω μετρητά, αγνοώντας ότι η νομοθεσία ορίζει πως τα χρήματα των ταμείων που πηγαίνουν στην Τράπεζα της Ελλάδος γίνονται αυτόματα ομόλογα. Αλλά ας το αφήσουμε αυτό κι ας πάμε στο επόμενο. 
Αναφέρει δύο ημερομηνίες, την 9η Μαρτίου που το ταμείο είχε 115 εκατ. ευρώ και την 19η Μαρτίου που έγινε η πρώτη ανάληψη. Δεν λέει ότι ενδιάμεσα, στις 12 Μαρτίου, έγινε το περίφημο κούρεμα των ομολόγων. Τι συνέβη; Δεν το πληροφορήθηκαν οι αγαπητοί συνάδελφοι; Μήπως δεν γνώριζαν ότι παίρνοντας λεφτά από τον συγκεκριμένο λογαριασμό της ΤτΕ ρευστοποιούσαν τα κουρεμένα ομόλογα; Είτε στην μία είτε στην άλλη περίπτωση είναι να τραβά κανείς τις τρίχες των μαλλιών του, ακόμη κι αν αυτές δεν υπάρχουν. Διότι δεν μιλάμε για κάποια ομάδα φτωχών και αγράμματων ανθρώπων, αλλά για εκείνους που θέλουν να μας ενημερώσουν, να μας εκπροσωπήσουν στην Βουλή, να μας  μορφώσουν με το Μέγαρο Μουσικής, να μας διασκεδάσουν από τα κανάλια της τηλεόρασης. 


Οι αγαπητοί συνάδελφοι δεν μας λένε, επίσης, γιατί ρευστοποίησαν ομόλογα και δεν χρησιμοποίησαν μετρητά που είχαν στις τράπεζες για την κάλυψη των αναγκών, αλλά και πάλι δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι ι άνθρωποι είτε δεν γνώριζαν, ενώ όφειλαν να γνωρίζουν, είτε νόμιζαν ότι γνώριζαν. 
Μέχρι χτες είχα μία υποψία ότι ανήκα σε ένα γκρουπ ανθρώπων που ενδεχομένως θα μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο στην ζωή τους. Σήμερα είμαι πλέον πεπεισμένος ότι οι περισσότεροι εξ ημών θα πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε κάτι άλλο. Για το καλό του τόπου! 
Θανάσης Μαυρίδης/capital.gr

Η ηλιθιότητα είναι αήττητη

                                    Παράδειγμα # 1046 


“Αν η δημόσια τοποθέτηση μου ότι δεν ψήφισα το μνημονιακό ΠαΣοΚ σας είναι η αιτία για τη διαγραφή μου κάντε το. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι στο δικό σας ΠαΣοΚ. Στο ΠαΣοΚ των νεοφιλελεύθερων. Διαγράψτε με!” 


Νίκος Φωτόπουλος, το δράμα της διπλανής πόρτας 21/7/2012 


ΣτΣ: Εάν το «Ελληναριό» είχε ένα πρόσωπο θα ήταν σίγουρα το δικό του.


mementumvivere.blogspot

το παραμύθι με το διαμέρισμα,τους πακιστανούς και τη χρυσή αυγή

Γιώργος Στόγιας/feleki.wordpress
«Ο ξάδελφος της κουμπάρας μου έχει ένα διαμέρισμα στην Αθήνα. Το είχε ξενοίκιαστο και πήγε μια μέρα για να δει σε τι κατάσταση βρίσκεται. Τι βρήκε όμως όταν άνοιξε την πόρτα; Μια δεκαριά ξένοι από την Αφρική είχαν μπει και έμεναν μέσα. Τους ζήτησε να φύγουν αλλά αυτοί τίποτα. Πήρε τηλέφωνο την Αστυνομία αλλά από εκεί της είπαν ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι, χρειάζονται χαρτί εισαγγελέα, θα πρέπει να περιμένει τουλάχιστον τρεις μέρες. Έτσι, αυτός πήρε τηλέφωνο τη Χρυσή Αυγή. Από εκεί του ζήτησαν τη διεύθυνση τού διαμερίσματος και του είπαν να μείνει ήσυχος. Πραγματικά, μετά από λίγες ημέρες, όταν άνοιξε την πόρτα, όχι μόνο είχαν φύγει όλοι οι ξένοι, αλλά οι Χρυσαυγίτες είχαν βάψει και τους τοίχους! Έτσι κερδίζει ψήφους η Χρυσή Αυγή».
Την παραπάνω ιστορία, μαζί με το επιμύθιο, την άκουσα χτες τη νύχτα τρώγοντας έξω με κάποιους γνωστούς μου. Κατευθείαν, μου «βρώμισε» για αστικό μύθο˙ ότι δηλαδή, η ιστορία δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Κυκλοφορώντας όμως από στόμα σε στόμα, η αληθοφάνειά της και το αυταπόδεικτο του συμπεράσματος ισχυροποιούνται εκθετικά.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όλοι άκουσαν με ενδιαφέρον τις ενστάσεις μου και τα παραδείγματα που έδωσα για ανάλογες ιστορίες όπως τον κατασκευασμένο «βιασμό» από ξένους στην Κόρινθο. Μάλιστα, προς τιμή της, η κοπέλα που διηγήθηκε την ιστορία, ανέτρεξε στην πηγή της ύστερα από δικό μου αίτημα. Αποδείχτηκε πως η ιστορία δεν αφορούσε τον ξάδέλφο της κουμπάρας αλλά κάτι που του μετέφερε μια οικογενειακή του φίλη (!).
(Ύστερα από σχετική συζήτηση στο διαδίκτυο ενημερώθηκα ότι αυτή η ιστορία κυκλοφορεί σε πολλές παραλλαγές, κάτι μεταξύ δημοτικού τραγουδιού και κακού ανεκδότου. Αλλού το θύμα είναι χήρα μόνη κι έρημη, αλλού οι ξένοι είναι Πακιστανοί και το διαμέρισμα μαγαζί. Στην πιο ολοκληρωμένη εκδοχή, ο αστυνομικός δίνει ο ίδιος το τηλέφωνο επικοινωνίας της Χρυσής Αυγής!)
Έτυχε να ήμουν εκεί, αλλιώς η ιστορία θα περνούσε ως στοιχείο της κανονικότητας, των αυτονόητων που μας περιβάλλουν. Έτυχε στην παρέα να μην υπάρχει κανένας που να υποστηρίξει την αντίθετη από τη δική μου άποψη. Αν υπήρχε, και διαφωνούσαμε έντονα, ποιος θα φαινόταν ο «παράξενος», αυτός «που χαλάει τη βραδιά» στα μάτια των υπολοίπων, εκείνος ή εγώ; 
Πόσες τέτοιες ιστορίες κυκλοφορούν, μας «εξοικειώνουν» με τους νεοναζί εγκληματίες και εξωραΐζουν την εικόνα τους; Οι αστικοί μύθοι συμπυκνώνουν σε λίγες ευκολομνημόνευτες αράδες τις τάσεις προς τον ανορθολογισμό μιας ολόκληρης εποχής και μπορούν, υπό περιστάσεις, να πείσουν πολλούς ανθρώπους, ανεξάρτητα μορφωτικού επιπέδου και πολιτικών τοποθετήσεων. Μέσα στη σούπα της εποχής μας κολυμπάμε όλοι. Προβλήματα υπάρχουν, με διαφορετικούς βέβαια ορισμούς, ερμηνείες και  ιεραρχήσεις, ανάλογα με το ποιος μιλάει. Η οικονομία όμως των αστικών μύθων παραπέμπει σε μαγικές λύσεις και δαιμόνιους εχθρούς, σε μια ιλουστρασιόν απλοποίηση των προβλημάτων. Είναι κατανοητή μια στάση απορίας, μια αίσθηση αδυναμίας απέναντι σε ένα φαινόμενο που γιγαντώνεται με τρελές ταχύτητες. Ο κόσμος έχει ξεφύγει˙ αλλά δε χρειάζεται να τον ακολουθήσουμε: We won’t get fooled again.

Αν δηλαδή η Ελλάδα είναι μια περήφανη χώρα που σέβεται την ιστορία της είναι δυνατόν να την εξαρτά από το πώς θα κλοτσήσει ο Φάνης Γκέκας ;

Η διαφορά των λαών

 Γιγαντιαίος θρίαμβος ήταν του ΣΥΡΙΖΑ, που μετά τα αποτελέσματα των εκλογών ο Τσίπρας είπε ότι το αποτέλεσμα ήταν καλό, γιατί ο λαός ψήφισε αντιμνημονιακά. Ωραία, ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι, Χρυσή Αυγή και ΚΚΕ περισσότερο ή λιγότερο ήταν αντιμνημονιακά κόμματα. Δεν υπάρχει, όμως, λογικός άνθρωπος που πριν από τις εκλογές να προβληματίστηκε «είμαι κατά του μνημονίου, αλλά δεν μπορώ να αποφασίσω. Να το ρίξω στον Τσίπρα, στον Καμμένο, στον Καιάδα ή στην Παπαρήγα;». Αντιμνημονιακά είναι και τα τέσσερα κόμματα, αλλά το να τα βάλεις μαζί είναι σαν να βάζεις τη Γερμανία, το Πακιστάν και την Αργεντινή στον ίδιο λογαριασμό, επειδή έχουν καλό χόκεϊ στο χόρτο. Άλλες ήταν οι διαχωριστικές γραμμές των κομμάτων και όχι το μνημόνιο, και όποιος δεν το καταλαβαίνει κακό του κεφαλιού του.


Ας πούμε ότι χονδρικά στις εκλογές του 2012 η Ν.Δ. ήταν το κόμμα του ιδιωτικού τομέα, το ΣΥΡΙΖΑ του δημοσίου, το ΠΑΣΟΚ των διαπλεκομένων, οι Ανεξάρτητοι αυτών που δεν χωράνε στο τρένο του Σαμαρά, η ΔΗΜ.ΑΡ. του Εσωτερικού του σήμερα, η Χρυσή Αυγή του ελληνικού λούμπεν προλεταριάτου και το ΚΚΕ ήταν consultants απεργιακών κινητοποιήσεων μικρής συμμετοχής. Με το φτωχό μου το μυαλό, δηλαδή, γιατί κάποιος άλλος μπορεί να τα βλέπει εντελώς διαφορετικά. Το θέμα όμως είναι να τα «βλέπει». Δηλαδή να μην κάνει ένα χονδροειδή διαχωρισμό «από εδώ είμαστε οι μνημονιακοί και από εκεί οι άλλοι», που δεν έχει κανένα νόημα.


Όπως και δεν έχει κανένα νόημα να μεταβληθεί το ματς της Ελλάδας με τη Γερμανία σε μια αναμέτρηση αντιμνημονιακού και μνημονιακού ποδοσφαίρου. Οι Έλληνες έχουν δίκιο να έχουν στραβώσει με τους Γερμανούς, αφού η Μέρκελ χρησιμοποιεί την Ελλάδα σαν παράδειγμα του τι θα παθαίνει στην ένωση όποιος ζει με περισσότερα από αυτά που βγάζει και δεν κάνει προσπάθεια να πληρώσει το χρέος του. Οι Γερμανοί είναι «στραβωμένοι» με την Ελλάδα, αφού τους δώσαμε λάθος στατιστικά και η μία κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει υποχρεώσεις της άλλης. Αλλά όλο το προηγούμενο έχει καμία σχέση με το τι θα κάνουν οι δύο εθνικές στο Euro; Αν δηλαδή η Ελλάδα είναι μια περήφανη χώρα που σέβεται την ιστορία της είναι δυνατόν να την εξαρτά από το πώς θα κλοτσήσει ο Φάνης Γκέκας και πώς θα πέσει ο «τυπάρας»; Η Εθνική και οι παίκτες της το θέλουνε, επειδή έτσι νιώθουν σπουδαίοι, αλλά για να χρησιμοποιήσω το αγαπημένο μου meyerism «include me out».


Αντώνης Πανούτσος / sday.gr

Νέα κυβέρνηση: Από την διαχείριση δανεικών στην πολιτική της πραγματικής οικονομίας;

του Κώστα Ανδρέου*

Από ένστικτο, ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ συμμετέχουν στην κυβέρνηση χωρίς κομματικά στελέχη.
Είναι μια καλή εξέλιξη.
Κατά βάθος, οι "τεχνοκράτες" που προωθούνται, είναι και φερέγγυα και επαρκή αλλά κυρίως τόσο πολιτικά πρόσωπα, όσο θα ήθελαν να είναι και τα συνήθη κομματικά στελέχη τους.Είναι επανάληψη του μοντέλου Καμίνη, Μπουτάρη.
Είναι στελέχη που καλούνται να "εκπαιδεύσουν" την ελληνική κοινωνία, σε νέα στάνταρντ για την πολιτική και το πολιτικό προσωπικό.
Στο βάθος, στην αντιπαράθεση και την υπερίσχυσή τους έναντι των κομματικών στελεχών, βλέπει κανείς για πρώτη φορά, να κερδίζει η πολιτική της πραγματικής οικονομίας, σε σχέση με αυτήν της διαχείρισης δανεικών, από τα στελέχη του "κόμματος του Δημοσίου".
Εύχομαι καλή επιτυχία στο πείραμα, βασιζόμενος κυρίως στην "βοήθειά" τους. 
Η ειρωνεία της ιστορίας , θέλει να είναι, οι φορείς του πνεύματος του διαφωτισμού, σε μια κυβέρνηση που ο επικεφαλής, δυστυχώς επικαλείται την "βοήθεια του θεού".
Αχ βρε αριστερά, που μας οδήγησες. Να είναι ο Σαμαράς από την μεριά της σωτηρίας της χώρας και σείς σε ένα "παράλληλο και παράλογο κόσμο".


*από το fb [via]

Αφήστε στην άκρη τις παπάρες

αυτοπροσδιορίζομαι αριστερο-φιλελεύθερος και ψήφισα ΔΗΜΑΡ γιατί δεν είχα τίποτα άλλο να ψηφίσω αλλά με μισή καρδιά γιατί φοβόμουν πως ο κυρ-Φώτης θα άρχιζε τις δικηγορίστικες τρίπλες. Είμαι ευχαριστημένος με την εξέλιξη των πραγμάτων και δεν μετανιώνω την ψήφο μου. 
Σταθείτε απέναντι στις συντεχνίες και τους κρατικοδίαιτους χωρίς περιστροφές, προστατέψτε τον ιδιωτικό τομέα από τις φοροεπιδρομές που αναμφίβολα έρχονται καθώς τα έσοδα έχουν καταρρεύσει, δώστε μάχη για τη μηχανογράφηση του δημοσίου, απαιτήστε τα αυτονόητα για τη διαχείριση (αναλογιστικές μελέτες στα ασφαλιστικά ταμεία, διπλογραφικό σύστημα παντού, ηλεκτρονική συνταγογράφηση παντού εδώ και τώρα, ηλεκτρονικές προμήθειες παντού εδώ και τώρα), προστατέψτε το δημόσιο από τις απολύσεις αλλά χωρίς εκπτώσεις (μαζικές μετατάξεις για να καλυφθούν τα κενά, τήρηση του λόγου απολύσεων / προσλήψεων) προστατέψτε το ελάχιστο εισόδημα στον ιδιωτικό τομέα, προστατέψτε τα επιδόματα ανεργίας και τα κοινωνικά επιδόματα.
 Ξεχάστε τα "πρόσημα" των μεταρρυθμίσεων, ο εκσυγχρονισμός είναι ένας και είναι μονόδρομος.
 Είναι δυσάρεστος όμως για πολλούς και η αντίδραση θα (συνεχίσει να) είναι λυσσασμένη. Το μνημόνιο μας δίνει μοναδική ευκαιρία να κάνουμε αυτά που δεν θα κάναμε μόνοι μας ποτέ. 
Αφήστε στην άκρη τις παπάρες για την "επαναδιαπραγμάτευση" - το νέο εθνικό μύθο της ψωροκώσταινας. Αφήστε για το ΣΥΡΙΖΑ τις ψευδαισθήσεις πως με τις παιγνιοθεωρητικές ασκήσεις επί χάρτου του Μπαρουφάκη και με λίγο συνδικαλιστικού τύπου τσαμπουκά θα σώσουμε την Ευρώπη και ταυτόχρονα θα (ξανα)χτίσουμε το νεο-πασοκικό όραμα των Κουρήδων. Κοιτάξτε να σώσετε την Ελλάδα που πνίγεται.
 Η μάχη για την Ευρώπη είναι πραγματική και είναι δύσκολη αλλά εμείς εδώ έχουμε τη δική μας.
σχόλιο στη "μαργαρίτα"

Προσευχηθείτε για να σωθείτε!

Μετά την δήλωση Σαμαρά υποψιάζομαι ότι η Εύα δάγκωσε το μήλο στην Πλατεία Συντάγματος



Εικόνα: Είμαι ένας αμαρτωλός ψηφοφόρος Κύριε. Κάνε με Follow να σωθώ!

Καινούριο δηλαδή παμπάλαιο τροπάριο: H βοήθεια του θεού. Το να αναλαμβάνεις πρωθυπουργός και από την πρώτη μέρα να επικαλείσαι την βοήθεια του θεού, φαντάζομαι ότι στέλνει ένα
σπουδαίο μήνυμα: Προσευχηθείτε. Γιατί όπως φαίνεται από αυτή την κρίση θα βγούμε μόνο με προσευχή, για τη νηστεία μας έχει αναλάβει εδώ και καιρό ο παλιός κόσμος. Χαράτσια, ανεργία, περικοπές και φυσικά εφορία. Ο θεός βέβαια είναι παντού. Στον λογαριασμό της ΔΕΗ. Στα καθημερινά ψώνια στο σουπερ μάρκετ. Στους νέους πετσοκομμένους μισθούς που έρχονται από τον Ιούλιο. Ανοίξτε τα χέρια, προσευχηθείτε στον Κύριο, στείλτε τα θετικά σας vibes μέχρι την Γλυφάδα να μας αισθανθεί και ο Κώστας, δώστε με την προσευχή σας κουράγιο στον ποδηλάτη Γιώργο να ανέβει και αυτός τις ανηφόρες (με το ποδήλατο), κάντε αυτό το μήνυμα πανελλήνιο, παγκόσμιο, διαδώστε το παντού.

Θα σας βοηθήσουν στην επαφή σας με το θεό και οι θεόσταλτοι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Είναι εδώ με τα ράσα και τις κοιλιές τους, χωρίς φορολόγηση και προσεύχονται από τους άμβωνες και αυτοί για να βγούμε από την κρίση. Ω, παλιά καλή Δεξιά. Δίπλα-δίπλα με την Εκκλησία. Μην χάσουμε τα ψηφουλάκια.

Δεν ξέρω αλλά αυτή η βοήθεια του θεού όταν μπαίνει μπροστά σε μια περίοδο της Ιστορίας που χρειάζονται έργα και λύσεις ουσίας εμένα με φοβίζει.
Στο τέλος θα μας πουν ότι πρέπει να προσευχόμαστε άμα θέλουμε να πιάσει κάθε απόγευμα στις 5. Θα παίρνουμε το χαλάκι μας και θα πάμε όπως οι μουσουλμάνοι προσεύχονται στον Αλλάχ. Όπου σταθώ και όπου βρεθώ, στις πέντε θα ανοίγω τα χέρια στον Ουράνιο Πατέρα και θα απαγγέλλω: Τι αμαρτίες έχει αυτή η χώρα θεέ μου και γέννησε αυτούς τους πολιτικούς. Λες και το μήλο το δάγκωσε η Εύα στην Πλατεία Συντάγματος. Βοήθησε μας. Αμήν!
NEVERMIND

«μεταρρύθμιση ή αντιμεταρρύθμιση»

Edito 397

Φώτης Γεωργελές/athensvoice.gr

Αφού η αντιμνημονιακή Ελλάδα καταδίκασε το μνημόνιο, ψήφισε και έστειλε στην κυβέρνηση πάλι τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή τώρα νίκησε το μνημονιακό μπλοκ; Το παράδοξο της προηγούμενης πρότασης δείχνει τον παραπλανητικό τρόπο με τον οποίο διεξήχθη η πολιτική αντιπαράθεση των προηγούμενων χρόνων. Πλαστά διλήμματα που δεν μπορούν να εξηγήσουν την πραγματικότητα. Σφοδρές παραπειστικές συγκρούσεις που συσκοτίζουν τις κρυμμένες επιδιώξεις.


Το εκλογικό σώμα απάντησε σε δύο διαφορετικά ερωτήματα. Να μείνουμε στην Ευρώπη και στο ευρώ γιατί η επαπειλούμενη βίαιη έξοδος συνεπάγεται εθνική καταστροφή. Και να αντιδράσουμε στην παρατεταμένη ύφεση που 5ο χρόνο πια, οδηγεί την κοινωνία σε απόγνωση. Η Ευρώπη, ως αυτονόητος προορισμός και πατρίδα που εξασφαλίζει τη θέση μας σε ένα δημοκρατικό και υψηλού βιοτικού επιπέδου κόσμο. Και η αντίδραση στη φτώχεια και στις πολιτικές που, αντί να λύσουν, οξύνουν ακόμη περισσότερο τα προβλήματα. Οι δυνάμεις της ακινησίας έχουν καταφέρει να παρουσιάσουν τις δύο αυτές απαντήσεις ως διαζευκτικές. Θα βγούμε από το φαύλο κύκλο μόνο αν δούμε ότι η ευρωπαϊκή είναι η μόνη λύση στο πρόβλημα. Το αντίθετο είναι που συνεπάγεται ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα και φτώχεια.
Η Ευρώπη δεν είναι α λα καρτ. Δεν είμαστε μέσα αν έχει 27 Ολάντ, αλλά την αφήνουμε όταν έχει Μέρκελ. Είμαστε μέσα γιατί και με Μέρκελ και με Ολάντ, είναι καλύτερη από οτιδήποτε άλλο υπάρχει στον κόσμο. Κάνουν λάθη, εφαρμόζουν συντηρητικές πολιτικές; Σύμφωνοι. Απλώς, όταν 16 κοινοβούλια ψηφίζουν 2 φορές να δώσουν τα δικά τους λεφτά στην Ελλάδα, όταν 27 ευρωπαϊκές χώρες, όταν το ΔΝΤ των 150 χωρών, ο Ομπάμα, ο Πούτιν, οι Κινέζοι, λένε ότι οι αλλαγές που πρέπει να κάνει η χώρα μας είναι επιτακτικές, τότε κάθε λογικός άνθρωπος πρέπει να ξέρει ότι είναι πιο πιθανόν να έχουν αυτοί δίκιο παρά οι απίθανοι των ελληνικών τηλεοπτικών παραθύρων.


Είμαστε πάντα εδώ που ήμασταν και πριν ένα μήνα και πριν ένα χρόνο. Με τις ίδιες δυνάμεις και τα ίδια προβλήματα. Αποδείχτηκε ότι η λύση δεν είναι οι επαναλαμβανόμενες συγκρούσεις, η πόλωση, οι πρόωρες εκλογές, οι επαναληπτικές, η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος, αλλά η αναγνώριση και η αντιμετώπιση των προβλημάτων. Το πολιτικό σύστημα αυτοκαταστροφικά σπαταλάει το λιγοστό

κομφούζιο ή σύγκλιση;

αυτό το δημιούργημα το έχει δημοσιεύσει η φίλτατη και αγαπητή respentza.

το αναπαράγει από το sibilla.παλαιοκομματικό πασοκικό blog, με εσάνς επανάστασης, συριζαίικης απόχρωσης.αντίσταση και πάλι,ο λαός ....κ.λ.π.

βεβαίως εαν το δει κάποιος ,χωρίς να ξέρει τι είναι το sibilla, κάλλιστα θα το περάσει για οπτικοποιημένη άποψη των χρυσαυγιτών,του καμμένου ή ακόμη και για εικόνα που κοσμεί το τελευταίο άρθρο του γαρουφαήλ κρανιδιώτη στο antinews.τώρα μάλιστα που κατηγορεί και τον αντωνη για "σιμητική" κυβέρνηση.

κι όμως αυτό θεωρείται πατριωτικό και αριστερό.ή τουλάχιστον έτσι το θεωρούν αυτοί.

οι αχταρμάδες.ουσιαστικά αυτοί, που δεν έχουν ξεχάσει να τοποθετήσουν τη δική τους φωτογραφία ανάμεσα στον αγωνιστή του 40 και τον κύριο με το σώβρακο.

εκείνο το τατουαζάκι πάνω δεξιά τι είναι;

"Σκάσε και κολύμπα"

themotorcycleboy.blogspot.gr


«Τέρμα το διάλειμμα, τα κεφάλια μέσα/ πίσσα και πούπουλα για σένα πριγκηπέσα», το θυμάσαι το τραγουδάκι; Τώρα που μας τελειώσανε οι εκλογές, καλά θα κάνεις να το παίζεις συχνά για να μην ξεχνιέσαι.
Τέρμα φιλαράκο.
Η πλατεία Αγανακτισμένων έκανε καλή δουλειά, όσο να πεις! Πέρασε τις κρεμάλες, τα Γουδιά και τα γουδοχέρια (εσύ είσαι το γουδοχέρι μαλάκα μου), πέρασε το επαναστατικό σύνθημα «να φύγει ο Τζέφρι με ελικόπτερο και βλέπουμε» (έφυγε χωρίς ελικόπτερο και είδαμε!) –και μαζί πέρασε τους συνωμοσιολόγους του Πάνου Νταν Μπράουν Καμμένου και τα κτήνη της Χρυσής Αυγής. Δε σε χαλάγανε όσο κουνούσαν τις σημαίες δίπλα σου, δεν σε χαλάγανε όσο απαγορεύανε στα αριστερίστικα γκρουπούσκουλα να πάρουν το λόγο, δεν σε χαλάγανε όσο απαγορεύανε τις ιδεολογίες (πολύ σικ –έτσι;) –τώρα λοιπόν μη βγαίνεις κι από πάνω. Επειδή εσύ μας τους φόρτωσες φιλαράκο κι όχι μόνο αυτό αλλά δεν έκανες τίποτα για να τους ξεφορτωθούμε στη συνέχεια. Ρε, μήπως τελικά αυτά γουστάρεις; Ιστορίες για ψεκασμούς που μας αλλοιώνουν τη συνείδηση (δεν ψεκάσανε φέτος γαμώτο -μας έχουν ξεσκίσει τα κουνούπια!) και ξύλο σε μοναχικούς μελαψούς; Μήπως κατά βάθος, μέσα σου δηλαδή, είσαι ένας Ζάχος Χατζηφωτίου που λαχταράς την παλιά Αθήνα, με τις λατέρνες, τα γιασεμιά και τους συνταγματάρχες της; Μήπως;


Τέρμα και το παραμύθι με τους διεφθαρμένους πολιτικούς που κλέψανε και ξεπουλήσανε το λαό. Κοντά 42% πήρε η ΝΔ με το Πασόκ, άμα βάλεις και το ποσοστό του πρώην υπουργάρα Καμμένου φτάνεις 49,45% (Πες 50. Γιατί να πω 50; Για λόγους στρογγυλοποίησης –θα πάμε κόντρα στην αριθμητική τώρα;) Και μη μου πεις οτι αυτά τα ποσοστά δεν αντικατοπτρίζουν την κοινωνική τάση γιατί άμα σου βάλω από δίπλα και το 37,53 της αποχής (Πες 38. Όχι ρε, δε λέω 38 γιατί αν το πω, 38 θα είναι οι ώρες σου!) θα πάρουμε τα βουνά να ψάχνουμε για πεταλίδες. Ο λαός μίλησε. Ο κυρίαρχος! Ο σοφός! Ο Αη Λαός (που έλεγε κι ο Λάγιος), ο πρωτοξάδερφος του Αη Γαμής αν έχεις ακουστά! Το πήρες το μήνυμα; Για αφουγκράσου!
«Καλά της έκανε της Κανέλη –το παλικάρι αμύνθηκε!», «ο Χίτλερ δεν έχει κριθεί ακόμα από την ιστορία», «Θα καθαρίσουμε τον τόπο από τους μετανάστες, θα τους πετάξουμε έξω από τα νοσοκομεία και θα διώξουμε τα παιδιά τους από τα νηπιαγωγεία και τους βρεφονηπιακούς». Τα άκουσες αυτά –όσο αφουγκραζόσουν; Στ΄αρχίδια σου –έτσι; Τι σε νοιάζει; Έχουν και κάποια δίκια οι Χρυσαυγίτες, είχε και πλάκα το χαστούκι του Κασιδιάρη –σκέτο κάψιμο μάγκα μου! Πάω για μπάνιο –τι με νοιάζει κι άμα βγουν;


Ανοίγω μια παρένθεση και επισημαίνω:
-Μισός πούστης δημοσιογράφος δεν βρέθηκε να ρωτήσει αυτούς τους λεβέντες τι εννοούν όταν λένε οτι ο Χίτλερ δεν έχει κριθεί ακόμα από την ιστορία; Δηλαδή όλοι αυτοί οι ιστορικοί που έχουν γράψει για τη μάστιγα του ναζισμού είναι ανύπαρκτοι; Όλοι οι ψυχίατροι που φέρνουν σαν παράδειγμα ψυχωσικής σχιζοφρένειας τον Αδόλφο είναι άσχετοι; Ποια είναι αυτή η πουτάνα η ιστορία που θα κρίνει τον Χίτλερ και πότε θα το κάνει; Όταν αναγορεύσουμε επίτιμο διδάκτορα τον Πλεύρη κι επίτιμο δικτάτορα τον Μιχαλολιάκο; Κι αν είναι έτσι δηλαδή, πώς αποφαίνονται τα παλικάρια οτι ο Στάλιν ήταν δολοφόνος; Αυτόν πότε πρόλαβε και τον έκρινε η ιστορία; Κανένας δημοσιογράφος δεν είχε αυτή την απορία;
-Λέγανε παλιά οι αριστεροί διανοούμενοι (π.χ. Γκράμσι) ότι ο φασισμός είναι το αποκούμπι του αστισμού, σήμερα έχουμε στη φυλακή κάτι πιτσιρικάδες που βάζανε μπόμπες σε κατσαρόλες και τις σκάγανε έξω από γραφεία πολιτικών και οι Χρυσαυγίτες που μαχαιρώνουν κόσμο (και μάλιστα προπαγανδίζουν την δράση τους από τα Μέσα) θεωρούνται κοινοβουλευτικό κόμμα, στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας –μήπως είχαν τελικά δίκιο εκείνοι οι αριστεροί; Μήπως η μαλακία της Σέχτας και των Πυρήνων ήταν οτι δεν κατέβασαν έναν συνδυασμό στις εκλογές;
-Οι υπόδικοι δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής στις εκλογές στο επίπεδο του εκλέγεσθαι –το λέει ο νόμος. Γιατί δεν εφαρμόστηκε ο νόμος;
Κλείνω την παρένθεση με ένα συμπέρασμα: η απάντηση στη βία δεν μπορεί να είναι η επιλεκτική βία!
Θα σου πω την αμαρτία μου –και μη γελάσεις –όμως κάποια στιγμή τα πίστεψα όλα αυτά. Πίστεψα οτι είχα πέσει έξω στην εκτίμησή μου οτι ζω σε μια κάργα φασιστική χώρα. Πίστεψα οτι είχα κάνει λάθος,

Έλα, Παραδέξου το: Δεν Θέλεις Κανέναν!

Αλλά και τι να κάνεις κι εσύ καημένε ψηφοφόρε μου!
Βολεμένος για χρόνια με τα κόμματα εξουσίας, τα είχες συνηθίσει. Το γούσταρες αυτό το κράτος που είχες τη δυνατότητα με λίγα ή πιο πολλά ευρώ με ασήμαντες ή πιο σημαντικές γνωριμίες να κατορθώνεις να κάνεις τη δουλίτσα σου.
Σε διόριζε, σου κράταγε το επάγγελμα κλειστό και προστατευμένο, σε άφηνε να χτίζεις σε βουνά και λαγκάδια, σου έκανε χίλιες-δυό χάρες: διακανονισμούς με την εφορία, διαγραφές χρεών, σε άφηνε να μην αποδίδεις το ΦΠΑ, σου έκλεινε τσαχπίνικα το μάτι μπροστά στο γκισέ του ΙΚΑ. Σκουπίδια τα έβαζε αλλού,μακρυά από σένα, και σου έχτιζε γήπεδα στα βουνά (ήταν όνειρο του μακαρίτη του παππού σου να δει γήπεδο στον Άνω Τραγανώνα με 2 κατοίκους!), σχολεία των πέντε μαθητών και Νοσοκομεία χωρίς γιατρούς και νοσοκόμους.
Ναι το γούσταρες.
Ήξερες ότι αργά ή γρήγορα, με επιμονή κι υπομονή κάποιος πολιτικάντης από αυτούς που ψήφιζες, που σε καλούσαν για καφεδάκι πριν από τις εκλογές, που σε έπαιρναν τηλέφωνο για να σου θυμίσουν ότι: "Ο κύριος Ταδόπουλος θα χαρεί πολύ να σας δει από κοντά στο γραφείο του".
Μια χαρά ήταν όλα!
Και ξαφνικά, εκεί που αναζητούσες τόπο διακοπών εκείνη την Άνοιξη του 2010, έπεσες από τα σύννεφα!
Οι κουτόφραγκοι σου έκοψαν τα δανεικά!
Και τώρα μου έγινες ξαφνικά ΣΥΡΙΖΑίος! Και ολίγον και Χρυσαυγίτης!
Έλα τώρα, πες την αλήθεια! Ιδέα δεν έχεις ούτε από ΣΥΡΙΖΑ και Μαοική Αριστερά ούτε τι σημαίνει "Νέα Τάξη του Εθνικισμού".
Σκοτίστικες!
Όπως καθόλου δε σε ενδιέφερε αν αυτός που κυβερνούσε λεγόταν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Καραμανλής, Σαμαράς, Σημίτης ή Παπανδρέου. Εσύ τη δουλίτσα σου ήθελες να κάνεις!
Εσύ άλλο πράγμα θες από αυτούς!


Να κόψουν το λαιμό τους και να βρουν ένα τρόπο για να ξαναγυρίσεις πίσω στο χρόνο, να συνεχίσεις αυτό που έκανες!
-Να πηγαίνεις στο γραφειάκι σου στο Δημόσιο κατά τις 10 να πλακώνεσαι με τους πολίτες και στις 1 να την κάνεις για καφέ!
-Να εξακολουθείς να στέλνεις λάδι από το χωριό στο βουλευτή που σου εξασφάλισε την άδεια ταξί
-Να μετράς μέρες μέχρι τα 40κοστά σου γενέθλια όπου σε περιμένει το εφάπαξ και η δια βίου σύνταξη
-Να σηκώνεις το τηλέφωνο και να κανονίζεις με τον κολλητό του Υπουργού το δανειάκι για την επιχείρηση.
Αυτά θες!
Άστα τώρα τα χαζά ότι μου ζητάς κοινωνική δικαιοσύνη, αριστερή παπάτζα και Τσιπραίικη ψευτοεπανάσταση.
Μπούρδες κι άμα δεν το πιστεύεις κάτσε να σου βάλω διαγώνισμα:
-Τι λέει ο Μαρξ για τους δημοσίους υπαλλήλους βρε; Ε;
-Για τα δάνεια; Ξέρεις;
-Για το νόμισμα; Ιδέα δεν έχεις!
Κι επειδή εσύ μανάρι μου είσαι και Ελληνάρας (Έλληνας έπαψες να είσαι από τότε που ξανάδωσες την Πρωθυπουργία στον "ευχαριστώ τους Αμερικανούς" ε; αριστερούλη μου εσύ!) έχεις βγάλει και τα ευρά σου έξω μπας κι ο Αλέξης κάνει την κουτουράδα και δε βάλει κι αυτός την υπογραφάρα του φαρδιά πλατιά στην Μάνταμ Μέρκελ (που δεν το πιστεύω αλλά λέμε τώρα...) και εσύ αγοράσεις τη μαιζονέτα του απέναντι για ένα κομμάτι ψωμί!
Μ' αυτό το πλευρό να κοιμάσαι σύντροφε! (μούγινες και σύντροφος τρομάρα σου! Ποιος; Εσύ! που ωρύεσαι στην τράπεζα για το δίφραγκο από το επιτόκιο! "Γιατί 5,75% κύριέ μου; 5,76% λέει στο διαφημιστικό σας! Άχρηστοι!!!")


Λοιπόν άκου να δεις: Την πάτησες!
Αυτή τη φορά για τα καλά!
tyxaios.blogspot.gr

Δεν αλλάζει ο ΣΥΡΙΖΑ

Μία μόλις ημέρα μετά τις εκλογές, η αίσθηση που έχω ακούγοντας χθές τον Αλέξη Τσίπρα και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, είναι πως θα δούμε σε επανάληψη το προεκλογικό έργο τους. Κάποιοι θα παίζουν τον καλό αστυνόμο και κάποιοι τον κακό. Εκλογικά τους βγήκε. Άλλοι μοίραζαν λεφτά, άλλοι τους μάζευαν, άλλοι έταζαν δραχμή, άλλοι ορκίζονταν στο ευρώ, κάποιοι τους διέψευδαν και με αυτό τον πολτό απόψεων έπεισαν ένα μέρος του εκλογικού σώματος.


Χθες το μεσημέρι ο Τσίπρας είπε στον Σαμαρά το όχι που όλοι γνωρίζαμε. Πρόσθεσε ωστόσο ότι πρέπει να σχηματισθεί αμέσως(!) κυβέρνηση(αλλά χωρίς αυτόν),διότι η χώρα δεν αντέχει…μπλα…μπλα…και ότι το κόμμα του θα ασκήσει «υπεύθυνη αντιπολίτευση». Το πόσο υπεύθυνη  ανέλαβε να το εξηγήσει –ποιος άλλος;- ο Λαφαζάνης. Πριν καν υπάρξει απόφαση για τη δημιουργία κυβέρνησης έσπευσε δύο ώρες μετά τις δηλώσεις Τσίπρα, να αφορίσει(9,84 FM, Άρης Τόλιος) με τη βεβαιότητα που διαθέτει κάθε ανεύθυνος: «Αυτή η κυβέρνηση που θα δημιουργηθεί δεν θα  προσφέρει τίποτα στον τόπο…» , υπονοώντας ότι αφού οι ΄Ελληνες δεν τους έδωσαν την εξουσία, η χώρα θα πάει κατά διαβόλου. Για να εμπεδώσουμε καλύτερα την «υπεύθυνη στάση» κατά τον Τσίπρα, ο Λαφαζάνης αποκάλεσε την προσπάθεια που κάνουν Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ «συναινετική σούπα» και «σαλάτα της κακιάς ώρας». Καταλάβαμε έτσι τι σημαίνει σοβαρή πολιτική σκέψη μίας τάσης της «υπεύθυνης» αξιωματικής αντιπολίτευσης.


Μετά τη σούπα και τη σαλάτα ήρθε το απαραίτητο κερασάκι με την κλασική επίθεση σε όλα τα ΜΜΕ, για διαστρέβλωση, συκοφαντίες και τα λοιπά γνωστά. Αλλά σε αυτό το σημείο θα συμφωνήσω με τον Λαφαζάνη και έφτασε η ώρα να καταθέσω την προσωπική μου μαρτυρία: Ήταν ένα βροχερό ανοιξιάτικο βράδυ τότε που μαζευτήκαμε από όλη την  Ελλάδα εκπρόσωποι των ΜΜΕ με στόχο να πλήξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως ένα από τα ικανότερα στελέχη του, τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Μετά από πολλές συζητήσεις έγινε αποδεκτή ,το ομολογώ, η πιο ανήθικη πρόταση: Να γράψουμε και να μεταδώσουμε όλοι μαζί ότι ο Λαφαζάνης δήλωσε ότι επιθυμεί την επιστροφή στη δραχμή! Ξεκινήσαμε, λοιπόν, αυτή την εκστρατεία και το συκοφαντημένο στέλεχος της Κουμουνδούρου σε μία επίδειξη ανωτερότητας δεν καταδέχθηκε ούτε να το διαψεύσει.


Πέρα από τα αστεία, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν θα κάνει υπεύθυνη αντιπολίτευση, αλλά θα είναι ένας μόνιμος παραγωγός προβλημάτων μέσα και έξω από τη Βουλή. Μπορεί να αντιμετωπισθεί αυτή η πάγια υπονομευτική τακτική στην οποία προσχώρησε χθες και ο Καμμένος; Νομίζω ναι, αλλά υπό προϋποθέσεις: Να δημιουργηθεί μία ισχυρή κυβερνητική ομάδα, μακριά από μικροκομματικές σκοπιμότητες. Να γίνουν α μ έ σ ω ς λίγες έστω μεταρρυθμίσεις και να βοηθηθούν οι ανήμποροι. Να αναταχθεί ο διαλυμένος κρατικός μηχανισμός και να πεταχτούν σαν την τρίχα από το ζυμάρι όσοι μποϋκοτάρουν αυτό το έργο. Να συνδράμουν τις αμέσως επόμενες ημέρες οι θεσμικοί παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δίνοντας ανάσες στην ελληνική οικονομία.


Δύσκολος δρόμος, συμφωνώ. Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να κατεβούν από τα κεραμίδια οι Λαφαζάνηδες και οι Καμμένοι. Για να επιβιώσουμε δηλαδή.
του Κώστα Ρεσβάνη/protagon.gr

Η λύση της σφαλιάρας

Λένα Φουτσιτζή/lifo.gr
Ήρθε η ώρα να γηροκομήσουμε τους γονείς μας


Οι παππούδες ήταν απλοί άνθρωποι, χωρίς ιδιαίτερη ελπίδα για το μέλλον – τους αρκούσε που είχε τελειώσει ο πόλεμος. Τα παιδιά γεννήθηκαν σε δύσκολες εποχές, σε ένα σπίτι που η τουαλέτα ήταν έξω. Ήξεραν ότι έπρεπε να προσπαθήσουν πολύ για να ξεφύγουν από τη μιζέρια και τη στενότητα του χωριού, και το έκαναν. Έφυγαν από τα χωράφια και γύρεψαν την ανωνυμία της πόλης. Εκεί τόλμησαν για πρώτη φορά να αγοράσουν την εφημερίδα της επιλογής τους. Μέθυσαν από τις νέες επιλογές, από τα πρώτα διαζύγια, από τη πρωτόγνωρη ελευθερία. Αποφάσισαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους διαφορετικά, να τους δώσουν όλα τα εφόδια για να μην δυσκολευτούν όσο οι ίδιοι. Να ξεφύγει όλη η οικογένεια από τη μιζέρια της παλιάς Ελλάδας, να μπει στα νέα σαλόνια με όποιο τρόπο γίνεται, ακόμη κι από το παράθυρο αν χρειαστεί.
Ασχολήθηκαν με το σχολείο των παιδιών, θυσίασαν μερικά χωράφια για το φροντιστήριο. Φρόντισαν να κάνουν επαφές με τους παλιούς συγχωριανούς και ο ένας άρχισε να φροντίζει για τα παιδιά του άλλου. Η μόρφωση ήταν απαραίτητη είτε έπαιρνε το παιδί τα γράμματα είτε όχι, κι έτσι θυσιάστηκαν μερικά χωράφια. Δεν ήταν σπατάλη, ήταν επένδυση, γιατί δεν ήταν απαραίτητα τα προσόντα, αυτό που χρειαζόταν ήταν ένα «χαρτί», τα υπόλοιπα θα τα φρόντιζε ο συγχωριανός.

Τα παιδιά δεν είχαν ιδέα για τις προσπάθειες των γονιών τους. Γιατί να έχουν άλλωστε, το σπίτι, το εξοχικό, τα ρούχα, το φαγητό, όλα υλοποιούνταν με έναν ασαφή αλλά αυτονόητο τρόπο. Αρκούσε να απλώσουν τα χέρια τους να τα αρπάξουν. Δεν ήξεραν από πού εμφανίζονταν τα λεφτά, ούτε που πήγαιναν αυτά που ξόδευαν. Η ΔΕΗ ήταν κάτι που έφτιαχνε ρεύμα (από τι; Με τι; Τι σημασία έχει;) Η Ολυμπιακή είχε το καλύτερο φαγητό και τις ωραιότερες αεροσυνοδούς (επειδή οι Έλληνες ξέρουν να γλεντάνε). Η εφορία ήταν ένα μισητό μέρος που όλοι απέφευγαν με όποιο τρόπο γινόταν (ποιές ήταν οι επιπτώσεις αυτού; Απλώς το ότι η οικογένεια γλίτωνε λεφτά). Το δημόσιο δεν δούλευε αλλά ήταν καλός ο μισθός, οπότε ήταν ό,τι έπρεπε για τις κόρες και τους γιους που έπρεπε να παντρευτούν και να βολευτούν το συντομότερο (στις εννιά θα πηγαίνεις, στις δύο θα είσαι σπίτι, μην είσαι χαζή! Κι αν κάνεις και παιδιά, θα κάθεσαι.)
 Οι γιοι και οι κόρες έκαναν όσα τους είπαν οι γονείς τους χωρίς να αναρωτηθούν το παραμικρό. Ήταν σωστές οι συμβουλές, ήταν συμφέρουσες, ήταν ηθικές; Ήταν, αφού όλα πήγαιναν καλά για την Οικογένεια.

Τα χρόνια πέρασαν και τα παιδιά έγιναν γονείς. Έκαναν τα δικά τους παιδιά, τα οποία σκόπευαν να μεγαλώσουν με τον ίδιο τρόπο. Μόνο που εντελώς ξαφνικά αποκαλύφθηκε ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Ήταν ουρανοκατέβατο, ήταν αναπάντεχο, όλες οι γενιές εντελώς απροετοίμαστες. Και όλοι κλήθηκαν να ψηφίσουν για το τι πρέπει να γίνει. Και τους κακοφάνηκε πάρα πολύ και διαμαρτυρήθηκαν: γιατί να αποφασίσουμε εμείς, που δεν έχουμε αποφασίσει ποτέ για τίποτα; Αφού ποτέ κανείς δε μας ρώτησε! Εμείς απλώς κοιτούσαμε τη δουλειά μας τόσα χρόνια, και την κάναμε καλά! Τι δουλειά έχουμε να ψηφίζουμε για χρέη, για τράπεζες και για θέματα του Κράτους; Το Κράτος έκανε τα λάθη, το Κράτος να τα πληρώσει!
 Το Κράτος όμως ήταν στην ίδια θέση για πάρα πολλά χρόνια και είχε γεράσει. Ούτε την όρεξη, ούτε τη δύναμη, ούτε τη θέληση είχε. Αυτό που χρειαζόταν ήταν ένα καλό γηροκομείο, όπως και οι γονείς των νέων γονιών. Και τα παιδιά, που ποτέ τους δεν είχαν πάρει μια απόφαση μόνα τους, που ποτέ δεν είχαν αναρωτηθεί για το ΦΠΑ, για το τι είναι το ασφαλιστικό πρόβλημα, για το τι σημαίνει προϋπολογισμός του Κράτους, έπρεπε να πάρουν αποφάσεις για όλα αυτά τα πράγματα. Το χειρότερο ήταν ότι έπρεπε να βρουν κάποιους για να αντικαταστήσει το παλιό και γερασμένο Κράτος.

Κάποιοι κατάλαβαν ότι το «Κράτος» ήταν οι συγχωριανοί, οι συγγενείς και οι φίλοι που τους είχαν βολέψει με διάφορους τρόπους, ακόμα και η ίδια τους η οικογένεια. Άρχισαν να ρωτάνε, να διαβάζουν, να σκέφτονται. Κάποιοι άλλοι επέμεναν ότι το Κράτος ήταν κάτι άλλοι, που ήταν η δουλειά τους να είναι το Κράτος, και αυτοί ήταν οι μοναδικοί υπεύθυνοι, και η λύση ήταν να πάνε κάτι καινούριοι που φώναζαν πολύ και να τους πλακώσουν στις σφαλιάρες. Μέχρι τις σφαλιάρες έφτανε η πρόταση, κι αν τους ρωτούσες τι θα γινόταν μετά, θύμωναν. Και οι μεν με τους δε δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν με τίποτα για το είναι το σωστό, αν και για να πούμε την αλήθεια, η λύση που κέρδιζε ήταν οι σφαλιάρες.

 Και μετά; Για το μετά δεν ξέρω να σας πω, γιατί αυτή η ιστορία ακόμα γράφεται.

Το χρέος του ΣΥΡΙΖΑ

Σε όλο τον κόσμο υπάρχει κυβέρνηση, υπάρχει και αντιπολίτευση. Σ’ αυτό έχει δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε όλο τον κόσμο επίσης η κυβέρνηση κυβερνά και η αντιπολίτευση αντιπολιτεύεται. Σ’ αυτό έχουν δίκιο όλοι οι νεόκοποι και παλαιοί οπαδοί της συνταγματικής τάξης. Σε κανένα μέρος του κόσμου, όμως, η αντιπολίτευση δεν κυβερνά. Παντού συγκρούονται αντιλήψεις και επιχειρήματα και στο τέλος διά της ψηφοφορίας προκύπτει κάποιο αποτέλεσμα. Αυτό ονομάζεται νόμος και είναι σεβαστός στην εφαρμογή του απ’ όλους. Ακόμη και από τους πρυτάνεις των ΑΕΙ, ακόμη κι αν αυτοί οι πρυτάνεις υποστηρίζονται (με «δυναμικό» τρόπο) από αριστερά κόμματα του 5%.
Το βασικό επιχείρημα όσων θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση δεν είναι ο πλούτος των ιδεών του. Αυτός θα ήταν χρήσιμος σε μια πολιτισμένη αντιπαράθεση εντός της Βουλής, όποια θέση κι αν κατείχε το κόμμα του κ. Τσίπρα. Το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η αντιπολίτευση του πεζοδρομίου, η καταπάτηση της δημοκρατικής νομιμότητας με «δυναμικά μέσα», όπως είναι ο ευφημισμός χουλιγκανικών πρακτικών.
Πολλοί υπολογίζουν ότι αυτές οι πρακτικές θα ενταθούν επειδή αφενός απέδωσαν εκλογικά και αφετέρου θα έχουν την κάλυψη μιας πολύ μεγαλύτερης κοινοβουλευτικής ομάδας. Αν θέλαμε να χαριτολογήσουμε θα λέγαμε ότι τώρα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι βουλευτές σαν τον κ. Κουράκη, για να υπερασπιστούν τραμπούκους που χτίζουν καθηγητές στα γραφεία τους.


Μόνο που τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε κι αυτό τού δίνει την ευκαιρία να ωριμάσει. Πολλά στελέχη του κατανοούν ότι οι αντιδημοκρατικές πρακτικές δεν συνάδουν με τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γνωρίζουν ότι η ψήφος της οργής που κέρδισε το κόμμα τους θα εξανεμιστεί αν δεν γίνει πολιτική ευθύνης. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αλλάξει απόψεις· αν κι αυτό θα τον βοηθούσε. Σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξει πρακτική. Οφείλει να υπερασπίζεται σκληρά αυτό που θεωρεί σωστό εντός Βουλής, αλλά να αποκηρύσσει κάθε προσπάθεια καταστρατήγησης όσων αποφασίζει η πλειοψηφία. Ετσι μόνο θα κατορθώσει να γίνει πλειοψηφικό κόμμα και να αλλάξει τους νόμους κατά πως νομίζει.


Η δημοκρατία είναι δύσκολο σύστημα. Θέλει διαρκή προσπάθεια. Ας την κάνουν όλοι, και προπαντός τα μεγάλα κόμματα, ένα εκ των οποίων είναι -θέλει, δεν θέλει· το πιστεύει, δεν το πιστεύει- ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πάσχος Μανδραβέλης/metarithmisi.gr

Τη Ρωμιοσύνη να την κλαίς

Πιθανότητα θα αποκτήσουμε κυβέρνηση, αλλά αμφιβάλλω αν θα αποκτήσουμε κυβερνησιμότητα. Η χώρα χρεοκόπησε οικονομικά γιατί είχε ήδη χρεοκοπήσει πολιτικά-αξιακά. Τα διαδοχικά εκλογικά αποτελέσματα επιβεβαιώνουν την αδυναμία της να αναγεννηθεί πολιτικά. Ο πολίτης εξακολουθεί να είναι εγκλωβισμένος μεταξύ των ανυπόληπτων ευρωπαϊστών και των ιδεοληπτικών λαϊκιστών.
Το κοινό αίσθημα υπαγορεύει ότι, σε συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής, η χώρα έχει ανάγκη από κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όμως, το κοινό αίσθημα μετατρέπεται σε πολιτική πραγματικότητα από τα κόμματα. Όταν τα κόμματα διαπερνώνται από εκείνη τη νοοτροπία που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία – τον ιδιοτελή καιροσκοπισμό, την πόλωση, το λαϊκισμό, την ηγετική ατολμία – τότε οι επιταγές του κοινού αισθήματος παραγνωρίζονται και παράγονται υποβέλτιστα για τη χώρα αποτελέσματα.    


Το πλέον εθνικά επωφελές θα ήταν να συμμετάσχει ο ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Θα σχηματιζόταν έτσι ένα ευρύτατο πολιτικό μέτωπο, το οποίο θα μπορούσε να αναδιαπραγματευθεί, με αυξημένη βαρύτητα, όρους του Μνημονίου. Δεν θα το κάνει.
Γιατί; Διότι, οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να υπερβούν τον ιστορικό τους εαυτό. Στο μέτρο που μετέχουν στην κυρίαρχη κουλτούρα της καιροσκοπικής πόλωσης, δεν έχουν αποκτήσει την ικανότητα να συνεργάζονται με τους αντιπάλους τους. Δείτε τι λένε: «μα είμαστε διαφορετικοί». Πρόκειται, φυσικά, περί ανόητης ταυτολογίας. Ακριβώς επειδή τα κόμματα έχουν διαφορές πρέπει, σε κρίσιμες εθνικά στιγμές, να αναζητούν, μετά από προγραμματικές διαπραγματεύσεις, κοινούς τόπους. Η κουλτούρα του «ιστορικού συμβιβασμού» είναι ξένη στους νεοκομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο).     


Μια κυβέρνηση με άξονα τη ΝΔ θα είναι, εν πολλοίς, μια κυβέρνηση φθαρμένων πολιτικάντηδων με μειωμένη πειθώ. Η λαϊκιστική αντιμνημονιακή παράταξη, πολιτικά ισχυροποιημένη (σχεδόν ένας στους δύο ψηφοφόρους!), θα είναι «μαχητικά» απέναντί της. Το τζίνι έχει πλέον βγει από τα μπουκάλι…Ξέρουμε τι είναι το βέλτιστο για τη χώρα αλλά, με την πολιτική κουλτούρα που τη διακρίνει, θα καταλήξουμε στο υποβέλτιστο – το οποίο, στην παρούσα συγκυρία, θα είναι η έξοδος της χώρας από το ευρώ. Χθες αγοράσαμε χρόνο, αλλά δεν αποτρέψαμε το μοιραίο. Σαν τους επιβάτες του μοιραίου αεροπλάνου που έπεσε στους Δίδυμους Πύργους, είναι οδυνηρό να βλέπεις την καταστροφή να έρχεται όντας ανίκανος να την αποφύγεις…
έναρθρη κραυγή

Και τώρα τι;

Ως αντικομμουνιστής δεν μπορώ να κρύψω την χαρά μου για την συντριπτική ήττα του σοσιαλφασιστικού κι τραμπούκικου ΚΚΕ το οποίο αναγκάζει την ψυχιατρική επιστήμη να σταχυολογήσει συγκείμενα νευρωσικών διαταραχών, διαπολιτισμικού σοκ κι σχιζοσυναισθηματικών μεθόδων αυτοτιμωρίας, δεδομένου ότι το παλαιοκομμουνιστικό συλλογικό εξακολουθεί να ονειρεύεται καπιταλισμό με δόντια, αποκρύπτοντας τις θηριωδίες της Οκτωβριανής Επανάστασης, τον κοσμάκη που του γυρίζει σταδιακά την πλάτη, το μίσος της δήθεν ταξικής πάλης που δηλοί τον απύθμενα μονολιθικό συντηρητισμό του σταλινικού ζόφου.
Στο άλλο άκρο, η Χρυσή Αυγή παραμένει στο ίδιο ποσοστό των προηγούμενων εκλογών, γκρεμίζοντας το όνειρο που είχαμε οι περισσότεροι ότι ήταν δήθεν ένα παροδικό φαινόμενο, ξεχνώντας βέβαια ότι ο Έλληνας είναι το τέλειο δοχείο προπαγάνδας κι χειραγώγησης, θυμίζοντας τον Χίτλερ κι την μεγάλη, ευρεία κι φανατική υποστήριξη που είχε από τον γερμανικό λαό κι τους συμμάχους του, τονίζοντας την παγίδα του λαϊκισμού κι της τηλεοπτικής γνήσιας φλέβας του τρόμου, η οποία συστηματικά κι με επιτυχία διατηρεί την προπαγάνδα κι διατρανώνει την αδυναμία του κράτους κι της αστυνομίας να τηρήσουν τους νόμους.


Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν με εξέπληξε διότι προδίδει με απόλυτη επιτυχία την συλλογική χασμωδία κι το κακομαθημένο θυμικό των Ελληναράδων. Ουδείς δεν θέλει να χάσει προνόμια, θώκους κι κεκτημένα συνδικαλιστικής ιδιοτέλειας αλλά θεωρούμε δεδομένη την ευρωπαϊκή ταυτότητα ξεχνώντας ότι υπάρχουν οικονομικές υποχρεώσεις, μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν, σοβαρότητα η οποία δεν υπάρχει, μετατρέποντάς μας σε οικουμενικά σούργελα, πιστοποιώντας με επιτυχία ότι η αλλαγή νοοτροπίας στο βαλκανικό κρατίδιο είναι αδύνατη λόγω επιγενετικού σφάλματος κι αριστερίστικης πεποίθησης ένθεου δίκιου.


Παρόλα αυτά χάρηκα για το εκλογικό αποτέλεσμα για έναν κι μοναδικό λόγο: πιστεύω ότι είναι η τελευταία ευκαιρία που μας δίνεται από τους Ευρωπαίους εταίρους για να τολμήσουμε τις ρηξικέλευθες αλλαγές που -επιμένω- πρέπει να γίνουν: απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, κλείσιμο των άχρηστων δημόσιων φορέων, λιγότερο κράτος, αναδιάρθρωση του δικαστικού συστήματος το οποίο νοσεί, αποκρατικοποιήσεις, καταγραφή των μεταναστών κι επαλήθευση των πραγματικών προσφύγων, πάταξη της πολυνομίας, τήρηση των όρων του μνημονίου που αν εφαρμόζονταν δεν θα φτάναμε στο σημείο μηδέν.


Τελειώνοντας αντιλαμβάνομαι ότι ακούγομαι σαν φερέφωνο της επάρατης Μέρκελ, πληρωμένος πράκτορας της αστικής μαφίας, μπερδεμένος γραφιάς που τελεί υπό πλήρη σύγχυση, επηρεασμένος ανεγκέφαλος από το συστημικό τέρας αλλά θα σας απογοητεύσω. Δεν είμαι τίποτα από τα προαναφερθέντα, δεν κατατρέχομαι από δαίμονες κι δεν πιστεύω ότι ο νεοφιλελευθερισμός μπήκε με υστερικό μένος στην ωραία Ψωροκώσταινα· απλά πιστεύω ότι υπάρχει μία δικαιοσύνη στον μάταιο τούτο κόσμο που επιστρέφει κατά καιρούς κι ζητάει με εκηβόλα πυρά τα απτά αποτελέσματα των δανεικών, τριάντα χρόνων κι βάλε.
Ας περιμένουμε.
theelfatbay.net

τα δρώμενα...

[via]

αποφόρτιση...

και η δευτέρα θα είναι μια άλλη ημέρα...ελπίζω.

προτροπή για σκέψη

δημ.:«Αν μπορούσατε να γυρίσετε 15 χρόνια πίσω ποια πράγματα που τότε βλέπατε σωστά, τώρα θα θεωρούσατε λάθος;»


γρ.ψαριανός. :«Θα ψήφιζα τον νόμο Γιαννίτση, θα στήριζα την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της κυρίας Γιαννάκου, την χωροταξική μεταρρύθμιση Μάνου και Τρίτση, τον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, θα στήριζα αποκρατικοποιήσεις ΔΕΚΟ και άλλω οργανισμών, θα συμφωνούσα με τις προτάσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη για το μακεδονικό με σύνθετη ονομασία, μακριά από συλλαλητήρια του εθνικιστικού λαικισμού, τα εμπάργκο, τα καμποτάζ και τις αηδίες. Επίσης δεν θα θεωρούσα ότι ο κρατισμός και το δημόσιο συμφέρον είναι ταυτόσημες έννοιες. Έχουμε καταλάβει πια ότι μάλλον είναι έννοιες αντίθετες. Όπως και άλλα ιδεολογήματα που είναι πια στον αέρα λόγου χάρη «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» ή του επενδυτή, του επιχειρηματία, του αγρότη, του συνδικαλιστή, της πλουτοκρατίας, του Θεού, των γυναικών, των ομοφυλοφίλων, των ελλήνων, των ξένων. Νόμος είναι το δίκιο. Τελεία. Σκέτο».

Το Απόρρητο Σενάριο της Επόμενης Ημέρας!

tyxaios.blogspot.gr


Των εκλογών φυσικά.
Ο Αλέξης -σαν έτοιμος από καιρό - έκλεισε την πόρτα πίσω του και κάθισε στην δερμάτινη πολυθρόνα.
-Έτσι είναι λοιπόν το Γραφείο του Πρωθυπουργού! σκέφτηκε.
Σε μια στιγμή πέρασαν από μπροστά του όλα τα σπουδαία πολιτικά βήματα που έπρεπε να κάνει μέχρι να φτάσει εδώ: τη σαΐτα που έριξε στον δάσκαλο στο Δημοτικό, όταν άκουσε για πρώτη φορά για την 28η Οκτωβρίου, την αποβολή που έφαγε όντας μόλις στην Α' Γυμνασίου όταν ζωγράφισε ένα κατακόκκινο σφυροδρέπανο στο βιβλίο της Οικιακής Οικονομίας και μετά το πέταξε με δύναμη στον πίνακα, όταν για πρώτη φορά εξελέγη Πρόεδρος του 15μελούς στο Λύκειο υποσχόμενος ότι θα εξασφαλίσει μέσω επαναδιαπραγμάτευσης με το Λυκειάρχη πάνω από 19 σε όλους τους συμμαθητές του. Και σε όλα τα μαθήματα φυσικά!
-Τελικά είναι ταλέντο η πολιτική...μουρμούρισε.
Χαμογέλασα ειρωνικά γιατί σκέφτηκε κάτι μπαρμπάδια της Αριστεράς που του έλεγαν να προσέχει τι λέει, πως το λέει και κυρίως να είναι ντόμπρος απέναντι στο λαό.
-Μπούρδες! μονολόγησε. Η πολιτική είναι ταλέντο! Ή τόχεις ή δεν τόχεις!
-Κι εσύ αγόρι μου τόχεις! φώναξε κι έφτιαξε κάπως τη φράτζα, ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στο γυαλιστερό πρες-παπιέ που τώρα αντανακλούσε το σχεδόν εφηβικό του πρόσωπο.
-Και τώρα...ας ασχοληθούμε και με τα σοβαρά! Δουλειά λοιπόν!
Πάτησε ένα γαλάζιο κουμπάκι στο τηλέφωνο και η γλυκιά φωνή της γραμματέως ακούστηκε:
-Παρακαλώ κύριε Πρωθυπουργέ!
-Ε...πως σε λένε κοπελιά; ρώτησε ο Αλέξης.
-Τζίνα κύριε Πρωθυπουργέ! Απάντησε η γραμματέας.
-Λοιπόν, Τζίνα θέλω να μιλήσω με την Μέρκελ. Μπορώ; Και θα με φωνάζεις Αλέξη.
-Τώρα κύριε...ε..Αλέξη;
-Ναι. Τώρα αμέσως.
-Μάλιστα.
Πέρασαν λίγα λεπτά. Το τηλέφωνο χτύπησε κι ο Αλέξης σήκωσε το ακουστικό με αυτοπεποίθηση.
-Ναι;
-Αλέξη, η Καγκελάριος της Γερμανίας στη γραμμή.
Για τη δική σας διευκόλυνση παρακάμπτω τα διαδικαστικά και μεταφέρω τους διαλόγους στα ελληνικά.
-Αλέξη;
-Κυρία Καγκελάριε τι κάνετε;
-Καλά Αλέξη, συγχαρητήρια για την εκλογή σου.
-Ευχαριστώ κυρία Καγκελάριε. Ξέρετε σας καλώ για να ξεκινήσουμε.
-Τι Αλέξη; Απάντησε η Μέρκελ απορημένη.
-Την επαναδιαπραγμάτευση. Ξέρετε εμείς θέλουμε να κ...
Η γραμμή διακόπηκε. Ο χαρακτηριστικός ήχος ακούστηκε κι ο Αλέξης φώναξε τη γραμματέα.
-Τζίνα! Έπεσε η γραμμή!
-Να ξανακαλέσω;
-Ναι.
Μετά από λίγα λεπτά...
-Κυρία Καγκελάριε;
-Αλέξη;
-Έπεσε η γραμμή. Λοιπόν εμείς θα...
-Αλέξη.
-Ναι;
-Άστο!
-Δηλαδή;
-Άστο. Τα λέμε.
Η γραμμή ξανάκλεισε.
Την επόμενη μέρα ο Αλέξης, ο νεοεκλεγείς Πρωθυπουργός, έκανε το πρώτο του διάγγελμα στον Ελληνικό Λαό:
"Ελληνίδες και Έλληνες, φίλοι και φίλες, σύντροφοι και συντρόφισσες. Η Κυβέρνηση της Αριστεράς είναι