Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται μέρος 3ο. Προσέχετε τι εύχεστε

techiechan.com
Στα μάτια μου μοιάζει σχεδόν σαν άλυτο πρόβλημα. Αλλά το τι κάνουν τα μάτια μου είναι αδιάφορο για τους περισσότερους. Όμως το πρόβλημα παραμένει κι αυτό δεν το βλέπουν μόνο τα μάτια μου. Με ποιο τρόπο ο σύριζας, ένα κόμμα λενινιστικού τύπου, θα μπορέσει να προτείνει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο σε μια κοινωνία που δεν εμπιστεύεται πια -κι όχι άδικα- τα λενινιστικού τύπου κόμματα? Και πως αυτό θα το κάνει με έναν τρόπο που δεν θα εξασφαλίσει την αποτυχία που είχαν οι μέχρι τώρα κυβερνητικές λύσεις?
Οι δύο απαντήσεις που συνήθως σου δίνουν οι συριζαίοι στο παραπάνω πρόβλημα είναι οι εξής. Η πρώτη αρνείται πως ο νέος σύριζα είναι ένα νέου τύπου (δηλαδή λενινιστικό) κόμμα. Αυτούς μπορούμε απλά να πούμε ότι εθελοτυφλούν, αλλά αυτή τη στιγμή μόνο ο χρόνος θα μπορέσει να τους πείσει. Καταλαβαίνουν και αναγνωρίζουν τα ιστορικά προβλήματα που τα λενινιστικού τύπου κόμματα προκαλούν, δεν έχουν ακριβώς να προτείνουν κάτι άλλο κι έτσι απλά ελπίζουν πως ο σύριζα -ακολουθώντας τις περισσότερες λενινιστικές μανιέρες- δεν θα γίνει κάτι τέτοιο.
Ο χρόνος και οι ενδείξεις όμως είναι εναντίων τους. Κι είναι μάλλον υπέρ ενός χαλαρού αρχηγοκεντρικού μορφώματος που προσπαθεί να καταλάβει την εξουσία με τον παραδοσιακό μεταπολιτευτικό τρόπο. Τα συνέδρια και οι καλές προθέσεις δεν συμβαίνουν σ’ έναν κενό πολιτικά χρόνο. Ίσα ίσα συμβαίνουν ακριβώς τη στιγμή που διαμορφώνεται η νέα πρόταση διακυβέρνησης. Και είναι εξαιρετικά πιθανό η διακυβέρνηση να έρθει πιο γρήγορα από το συνέδριο κάτι που θα δώσει το τέλειο άλλοθι για να τελειώνουμε με τα δειλά και άτολμα πειράματα.

 Η δεύτερη απάντηση προέρχεται από αυτούς που δεν βρίσκουν τίποτα κακό στα λενινιστικού τύπου κόμματα, βολικά πετάνε στη γωνία όλα τα ιστορικά παραδείγματα που έχουμε ως “όχι αρκούντως λενινιστικού τύπου” ή κατηγορούν κάποιο λάθος των ηγεσιών τους, αλλά δεν βρίσκουν τίποτα κακό στη δομή τους. Στην ουσία πιστεύουν στο παλιό κλασικό: It will be different this time. Παρότι προσωπικά πιστεύω πως κάθε φορά είναι μια καινούργια φορά, πολύ συχνά οι ομοιότητες με τις παλιότερες εμπειρίες είναι τόσο έκδηλες που κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να ασχοληθεί με την αλλαγή στο χρώμα του πουλόβερ. Κι αυτό δεν είναι μεταφυσικό. Παρόμοιες συνθήκες και παρόμοιες καταστάσεις πιέζουν τους κοινωνικούς δρώντες να αντιδρούν με παρόμοιους τρόπους. Κι αυτή είναι η μαγεία των κοινωνικών παραδειγμάτων. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά μπορεί να παίρνει μια εντελώς ανεξάρτητη και ελεύθερη απόφαση, αλλά μόλις
τραβήξεις το κυάλι και κοιτάξεις τα σπίτια σαν σπιρτόκουτα, βλέπεις ότι αυτές οι ανεξάρτητες αποφάσεις τείνουν να σχηματίζουν ταυτόχρονα διάφορα παρόμοια και ανόμοια μοτίβα. Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο πια, είμαι σχεδόν βέβαιος πως υπήρχε ένας κανονικός άνθρωπος πίσω από τη βάσω παπανδρέου κάποτε, και παρότι η ίδια δεν είναι αθώα στον μετασχηματισμό της, δεν είναι και απολύτως ένοχη καθώς αποτελεί το προϊόν που μια κοινωνία συνδιαμόρφωσε.

 Δεν θέλω να σας κουράσω περισσότερο. Το προς τα που στρέφεται ο σύριζα και πόσο καταστροφικό μου φαίνεται αυτό, προσπάθησα να το δείξω στα προηγούμενα επεισόδια. Σήμερα θέλω να προσφέρω μια διέξοδο σε αυτή την καταστροφική πορεία. Και δυστυχώς όχι προτείνοντας ένα ωραίο μεταχίπικο σενάριο μιας κάποιας νουβελ βαγκ, από αυτά που με κάνουν να δακρύζω για το πόσο λιγότερο δυστυχείς θα μπορούσαμε να είμαστε, αλλά κρατώντας αυτή την top down λενινιστικού τύπου δομή που δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει σε αυτό το κόμμα. Και για να το καταφέρω αυτό, αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω σε άλλες εποχές και κόλπα διαχρονικά με εξαιρετική ιστορική επιτυχία και εξαιρετικά ιστορικά προβλήματα.
Come rain or come shine..

Ένα από τα βασικά μοτίβα της επιτυχούς εξάπλωσης του χριστιανισμού, δεν ήταν μόνο το νέο αποκαλυπτικό μήνυμα που πρόσφερε, ή η εξισωτική ρητορική του, αλλά και το ηθικό παράδειγμα που έμπρακτα πρότεινε. Όταν ο ιουλιανός αυγουστος (ο γνωστός και ως παραβάτης) προσπάθησε να αναμορφώσει τις παλιές θρησκείες, αυτό που προσπάθησε να κλέψει από τη χριστιανική επιτυχία, ήταν η ηθική της. Οι παπάδες της ίσιδας και της αθηνάς δεν θα μπορούσαν να κυκλοφορούν πια με τα πλούσια ρούχα τους και τις χοντρές κοιλιές τους. Έπρεπε να γίνουν ξερακιανοί και ταπεινοί σαν τους χριστιανους παπάδες, έπρεπε να κάνουν πράξη τις διδασκαλίες τους και να προσφέρουν έμπρακτες αποδείξεις σ’ ένα ποίμνιο το οποίο ένιωθε αποξενωμένο. Ο χριστιανισμός χρωστάει πάρα πολλά για την εξάπλωσή του στις ρίζες και τον ασκητισμό των γνωστικών ξαδερφιών του. Η νηστεία η αποχή από τις απολαύσεις όσο ο κόσμος είναι άδικος και κακός. Νομίζω το βλέπετε που το πάω.
Αν ο σύριζα μπορεί να λειτουργήσει μόνο ως λενινιστική πρωτοπορία, τότε θα πρέπει να λάμψει με το έμπρακτο ηθικό του παράδειγμα. Κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Διότι από σεμνά και ταπεινά έχουμε όλοι χορτάσει. Αν θέλουν να φέρουν τον κόσμο μαζί τους σαν καλή πρωτοπορία θα πρέπει να προτείνουν μια νέα ηθική. Και δεν είμαι καθόλου σίγουρος πόσοι είναι διατεθειμένοι στον σύριζα να πληρώσουν το τίμημα. Εγώ ξέρω μερικούς αλλά αυτό δεν φτάνει και οι περισσότεροι από αυτούς δεν βρίσκονται καν στην ηγεσία.

Αν μιλάμε για νέα ηθική, θα πρέπει η οικογένεια τσίπρα να κοιμάται σε αντίσκηνο στο προαύλιο του μεγάρου μαξίμου μέχρι και ο τελευταίος άστεγος της αθηνας να βρει ένα ζεστό κρεβάτι και το υπουργικό συμβούλιο θα πρέπει να συνεδριάζει με σόμπα υγραερίου και χωρίς a/c μέχρι και η τελευταία γριούλα να έχει θέρμανση στο σπίτι της. Θα πρέπει να παραχωρήσουν για μια πενταετία τουλάχιστον τις όποιες περιουσίες τους πέρα από τα απαραίτητα, σε αυτούς που έχουν ανάγκη. Και θα πρέπει οι υψηλότερες συνολικές αποδοχές του πρωθυπουργού και του προέδρου της δημοκρατίας να μην ξεπερνούν το τριπλάσιο του βασικού μισθού. Μόνο τότε θα έχουν την πιθανότητα να πείσουν τους διάφορους κοινωνικούς δρώντες για τις θυσίες που πρέπει να γίνουν και τις προτεραιότητες που θα πρέπει να υπάρξουν. Μόνο τότε οι δικαστικοί δεν θα μπορούσαν να νιώθουν αδικημένοι, οι φαρμακοποιοι αγωνιστές και οι ΤΕΕτζήδες φτωχαδάκια. Μόνο τότε θα μπορέσουν να ξεχωρίσουν αυτοί που πραγματικά σφίγγεται η καρδιά τους μπροστά στην κοινωνική αδικία, από αυτούς που ήρθαν γιατί έχει ωραία κοκτέιλ στο μπαρ (και δεν έχω τίποτα εναντίων των κοκτέιλ). Και σε αυτό το δρόμο δεν χωράει κανένας μα κανένας συμβιβασμός στην υποκρισία. Θα πρέπει να πείσουν την κοινωνία πως θα ζήσουν και θα πεθάνουν όπως και όλοι οι υπόλοιποι. Come rain or come shine.

Η νέα θρησκεία
Αν ήμουν κανένας σοβαρός αρθογράφος κι όχι το προκλητικό τσουλάκι που είμαι, θα σας χάιδευα τ’αφτάκια με πιο εύληπτες και όμορφες εικόνες. Θα σας μιλούσα για έναν νέο γιακωβινισμό για να σας πείσω, για το ιερό χρέος στην επανάσταση και τον ανθρωπισμό, αλλά θα προσπαθούσα απλά να σας το πουλήσω το ίδιο πράγμα μ’ ένα αμπαλάζ που να μπορεί κάποιος να καταπιεί. Και δεν θα ήμουν ειλικρινής. Διότι ο ίδιος ο γιακωβινισμός ή ίδια η πίστη στην πρόοδο είναι μια θρησκεία που επιβάλει την ηθική της. Το κόλπο είναι πολύ παλιότερο, είτε μας αρέσει, είτε όχι.
Γι’ αυτό προσπαθούσα να αποφύγω αυτό το κομμάτι τόσο καιρό. Διότι αν συμβεί δεν θα το θεωρήσω επιτυχία. Διότι γνωρίζω τι τέρατα γεννάει ιστορικά αυτή η διαστροφή, πόσους ροβεσπιέρους και ακόμα χειρότερα πόσους εσωτερικά υποκριτές μικρούς πιονέρους, μονίμως βασανιζόμενους. Διότι καθώς μεγαλώνουμε γλυκαίνουμε όπως μου είπε κάποτε μια σοφή γυναίκα και καταλαβαίνουμε τις αντιφάσεις που έχουμε όλοι οι άνθρωποι. Καταλαβαίνουμε την ηδονή και τη γλύκα του να είσαι αντιφατικός και ανθρώπινος και προσωπικά γελώ χαιρέκακα με το πιο συχνό σύμπτωμα των κοινωνικών στοχαστών του 19ου αιώνα. Την πλήρη ψυχική κατάρρευση εμπρός στο αδιέξοδο πρόταγμα της απόλυτης καθαρότητας.
Ιστορικά γνωρίζουμε πως αυτή η νέα ηθική μπορεί να είναι εξαιρετικά επιτυχημένη, γνωρίζουμε όμως πόσο σύντομα διαστρέφεται σε έναν τύπο, σε μια απόλυτη πρόταση. Ακολουθώντας τα βήματα του ντεσαντ που προγκούσε τη νέα αστική φιλελεύθερη ηθική, γρήγορα κάποιος θα υποδείξει πως ο πρωθυπουργός θα πρέπει να κοιμάται σε αντίσκηνο χωρίς πάτωμα διότι και οι άστεγοι έτσι κοιμούνται και μετά ότι θα πρέπει να τρώει μόνο ριζούλες και μετά ότι θα πρέπει να μην κάνει και μπάνιο και οι πράξεις, από συμβολισμός και ένδειξη ταπεινότητας και ισότητας, θα γίνουν ένα τελετουργικό διαστροφής. Διότι η νέα ηθική δεν θα προέλθει από τις εσωτερικές αντιφάσεις των ανθρώπων και της κοινωνίας, αλλά από τα έξω και από τα πάνω. Η ισορροπία δεν θα έρθει ως συμβιβασμός της εσωτερικής σύγκρουσης των αντιφάσεων που συχνά μπερδεύουμε ως ωριμότητα, αλλά ως άσκηση ιδεολογικής καθαρότητας. Είναι η διαφορά μεταξύ ενός χαρούμενου αγοριού που κάνει κατακόρυφο και φλικφλακ στην παραλία δίπλα στο κύμα κι εκείνης της συμμαθήτριας μου που την φυλάκιζαν σε κάτι απόμακρα γυμναστήρια για να γίνει πρωταθλήτρια. Είναι η διαφορά μεταξύ δύο κοριτσιών που παραβγαίνουν στο τρέξιμο και ο χαμένος κερνάει παγωτό και των βιομηχανικών αθλητικών εξαμβλωμάτων που τόσο περήφανα προήγαγε η ελληνική κοινωνία την προηγούμενη δεκαετία ως πρότυπα.
Εμείς οι μεσόγειοι ευτυχώς είμαστε λίγο πιο προστατευμένοι και αναγνωρίζουμε πιο εύκολα τη ματαιότητα της ζωής και της καθαρότητας, αλλά καίτοι μπορεί να γλυτώσουμε την απόλυτη βαρβαρότητα, ακόμα και οι παραφυάδες της είναι αρκετές για να περάσουμε πολύ άσχημα.

 Καλά ρε τέκι πραγματικά δεν είσαι με τίποτα χαρούμενος? Όχι θα ήμουν. Μέναν πρωθυπουργό που κοιμάται στο αντίσκηνο, όσο υπάρχουν άστεγοι στο δρόμο, αλλά ταυτόχρονα δεν θα ντρέπεται που λαμπυρίζουν τα μάτια του από χαρά για το καινούργιο smartphone που βούτηξε δανεικό για μια βδομάδα από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Ή μ’ ένα υπουργικό συμβούλιο που θα πηγαίνει να φάει παρέα με τους ξεχασμένους, όχι για να τους δουν οι κάμερες, αλλά γιατί δεν αντέχουν να τρώνε μόνοι τους στο σπίτι και να μη μοιράζονται την τροφή τους. Αρνάκι στη σχάρα με πατάτες γκρατινέ και πουρέ γλυκιάς κολοκύθας φυσικά.