Γιάννη Στουρνάρα εγκώμιον

booksjournal.gr [via]
Μετά τα αποτελέσματα του Eurogroup, και αφού διασφαλίστηκε η χρηματοδότηση της καταρρακωμένης χώρας, το σύνηθες πολιτικό προσωπικό ξανάπιασε δουλειά. 
Ο Αντώνης Σαμαράς άρχισε να υπόσχεται ότι θα θέσει ως προτεραιότητα την ανάκαμψη της οικονομίας (προφανώς, κατόπιν εντολής του), οι κυβερνητικοί εταίροι του ανάσαναν για λίγο, εν όψει της προσπάθειας να διαφοροποιηθούν, να φανούν πιο προοδευτικοί, μπας και τους παρεξηγήσει κανείς ότι δεν είναι γενναιόδωροι (με τα λεφτά των εταίρων και δανειστών μας). Η χορωδία της αξιωματικής αντιπολίτευσης ξανάρχισε τα φάλτσα, περιμένοντας την πρώτη στραβή για να αρχίσει να ξαναζητά εκλογές. Η παιδική χαρά των Ανεξάρτητων Ελλήνων συνεχίζει όπως άρχισε, χάριν παιδιάς, και οι Χρυσαυγίτες συνεχίζουν να εισπράττουν το μερίδιό τους από τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και τη λούμπεν εθνική ιδεολογία, που βρήκαν έτοιμη στα εργαστήρια του Φρανκενστάιν της μεταπολίτευσης και, τώρα, απλώς, προσπαθούν να βρουν τη μορφή που θα πάρει το τέρας και την εμβέλεια που θα εξασφαλίσει.
Μέσα σε αυτό το προσβλητικό για νοήμονες πολίτες κλίμα, έλαμψε και συνεχίζει να λάμπει το άστρο ενός προσώπου. Του ανθρώπου που, χωρίς να είναι πολιτικός και, πιθανότατα, δεν θέλει να έχει πολιτικές βλέψεις, όταν χρειάστηκε, έβαλε το κεφάλι του στον πάγκο του χασάπη και έκανε πραγματική πολιτική (όχι πυροτεχνήματα ούτε λαϊκιστικές κορόνες για εσωτερική κατανάλωση): του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα.
Ο άνθρωπος που διεξήγαγε τη διαπραγμάτευση με την Τρόικα, που ανέλαβε στους ώμους του το τεράστιο έργο της μεταρρύθμισης του κράτους, που δεν κρύφτηκε πίσω από υπεκφυγές, μισόλογα και παραμύθια όταν χρειάστηκε να ενημερώσει την κοινή γνώμη, αλλά και το πολιτικό προσωπικό, για τις επιπτώσεις στην καθημερινότητά μας της αναπόφευκτης και αναγκαίας διαρθρωτικής μεταρρύθμισης που εκκρεμεί. 
Ο Γιάννης Στουρνάρας είναι ο άνθρωπος που με σχέδιο, πολλή και συστηματική, μεθοδική εργασία, με επαγγελματισμό και με θάρρος, με κούραση αλλά και με κουράγιο κατάφερε να δρομολογηθεί μια πορεία για τη χώρα – ένα ελπιδοφόρο μέλλον, στο περιβάλλον της ευρωπαϊκής Δύσης. Ως την τελευταία στιγμή, η διαπραγμάτευση είχε τη σφραγίδα του. 
Ακόμα και λίγο πριν το τέλος, σύμφωνα με τις πληροφορίες, προειδοποίησε τις εμπλεκόμενες πλευρές ότι πιθανή αποτυχία οδηγούσε την Ελλάδα εκτός δυτικού κόσμου. Ευτυχώς, οι εταίροι το είχαν καταλάβει.

Ο Στουρνάρας πάλεψε και κέρδισε γιατί από την αρχή ήξερε ποιος είναι ο στόχος και εργάστηκε γι’ αυτόν. 
Την ώρα που οι εταίροι της τρικομματικής κυβέρνησης, ο μεν ένας (Αντώνης Σαμαράς) αναζητεί ηγετική θέση στον νέο δικομματισμό που ανατέλλει με τον ΣΥΡΙΖΑ αντίπαλο δέος, οι δε άλλοι (Βαγγέλης Βενιζέλος, Φώτης Κουβέλης) προσπαθούν να φανούν μαχητικοί "στο πλευρό του λαού" κάνοντας αντί πολιτικής συνδικαλισμό (προφανώς, είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν), ο Στουρνάρας προχώρησε μη υπολογίζοντας κανένα κόστος – δεν είχε φυσικά να ρισκάρει κάποιο κομματικό συμφέρον, αλλά ρίσκαρε και με το παραπάνω κάτι πολύ πιο πραγματικό: το ίδιο το κεφάλι του.
Ο Στουρνάρας, χωρίς πολλά λόγια και εθνικές φιοριτούρες, αναδύθηκε μέσα από την πολιτική κωμωδία του τελευταίου διαστήματος ως ο μόνος ...
πραγματικός πατριώτης, που έβαλε πάνω απ’ όλα την πορεία, το παρόν και το μέλλον της χώρας. 
Γνώριζε εξ αρχής, όπως θα όφειλαν να γνωρίζουν και όλοι οι πολιτικοί ταγοί, ότι η πορεία της Ελλάδας προς το μέλλον είχε να ακολουθήσει έναν μονόδρομο. Ότι τα μνημόνια, η διεθνής επιτήρηση της χώρας μας δηλαδή, θα συνεχίσουν να υφίστανται ώσπου η Ελλάδα να μπορεί να εξυπηρετεί αυτοδύναμη το χρέος της. 
Αλλά για να είναι πιθανόν κάτι τέτοιο, ήξερε ότι η Ελλάδα έπρεπε να είναι έτοιμη να μπορεί να αναχρηματοδοτεί μόνη της ένα βιώσιμο χρέος από το 2020, όταν πρέπει να αρχίσει η αποπληρωμή των τωρινών δανείων της Τρόικας. Για να μπορεί να συμβεί αυτό, ωστόσο, για να μπορέσουν δηλαδή να πειστούν οι εταίροι και δανειστές μας ότι η Ελλάδα είναι αξιόπιστος εταίρος και, άρα, αξίζει να συνεχίσουν να τη βοηθούν, ήταν ελληνική υποχρέωση να προχωρήσουν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις – όπως αυτές περιγράφηκαν στο Μνημόνιο 3. 
Διαρθρωτικές αλλαγές, δρομολόγηση των αποκρατικοποιήσεων, βούληση για εξορθολογισμό του Δημοσίου – αυτά είναι τα συστατικά βάσει των οποίων οι εταίροι πείστηκαν ότι η Ελλάδα δεν είναι χαμένη υπόθεση. 
Και για να τα κατακτήσει αυτά, δέχτηκε συνειδητά να κάνει τον «κακό», να πάρει εθελοντικά το ρίσκο να πετροβολούν όλοι μόνον αυτόν. Ήταν το μόνο πρόσωπο στην κρισιμότερη στιγμή της κρίσης που πορεύτηκε «χωρίς καβάντζα καμιά». Ευτυχώς, για τον ίδιο αλλά και για τη χώρα, κέρδισε την παρτίδα. 
Και τώρα; Στο εξής υπάρχουν καλά και κακά. 
Το καλό είναι ότι, αν δουλέψουν οι μηχανισμοί, η ύφεση έχει προοπτικές να ξεπεραστεί. 
Το κακό είναι ότι, δυστυχώς, την ευθύνη για τη διαχείριση της κρίσης, που συνεχίζεται, εξακολουθούν να έχουν οι γνωστοί, παλιοί πολιτικοί που, ακόμα και σήμερα, δεν εννοούν να μετατοπισθούν από την ευκολία των κλισέ που τους δίδαξε η μεταπολίτευση. 
Το κακό είναι ότι ο λαϊκισμός, μαζί με την απαιδευσία, την κουτοπονηριά και τα οργανωμένα συμφέροντα, η κοινοτοπία της μεταπολίτευσης, είναι εδώ, κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση. 
Το καλό είναι ότι οι χρήσιμοι άνθρωποι, στον δρόμο προς την ανάκαμψη και προς τη διεκδίκηση μιας περισσότερο κανονικής χώρας είναι άνθρωποι με το κύρος, την επιμονή, τη γνώση, τη θέληση, το αισθητήριο και την εργατικότητα του Γιάννη Στουρνάρα.