Η αναξιοκρατία καταδίκασε τη χώρα σε αποτυχία

απόσπασμα συνέντευξης του Σταμάτη Κριμιζή στην Τανια Γεωργιοπουλου/kathimerini.gr
οι σταθμοί του
Πτυχίο Φυσικής από το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, μεταπτυχιακό από το Πανεπιστήμιο της Αϊόβα.
Επικεφαλής ερευνητής  στην αποστολή Voyager 1 και 2.
Επιστημονικός διευθυντής στο εργαστήριο εφαρμοσμένης Φυσικής Jonhs Hopkins.
Διευθυντής Διοίκησης Διαστήματος (σχεδιασμός, κατασκευή, εκτόξευση και λειτουργία διαστημοπλοίων ) για τη NASA.
Εκτόξευση της 1ης αποστολής  στη σειρά διαστημοπλοίων Discovery της NASA.
Πέρασμα Voyager από το πρώτο σύνορο του ηλιακού συστήματος με τον Γαλαξία σε απόσταση 14 δισ. χιλιομέτρων από τη Γη.
Πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Ερευνας και Τεχνολογίας (ΕΣΕΤ).

«Εχουμε συνηθίσει στην αναξιοκρατία. Ομως η αναξιοκρατία είναι αυτή που έχει καταδικάσει τη χώρα στη σημερινή κατάσταση. Η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι αποτυχημένη αν δεν ξεπεράσει αυτό το πρόβλημα. Νομίζω όμως ότι και οι πολιτικοί και ο κόσμος δεν έχουν καταλάβει σε ποια κατάσταση βρίσκεται η χώρα.
 Μου κάνει τρομερή εντύπωση η
στάση των πολιτικών. Είναι παραλογισμός και αδικία ότι σήμερα έχουμε πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους από τον ιδιωτικό τομέα και  όλοι οι πολιτικοί λένε “δεν μπορούμε να αγγίξουμε τον δημόσιο υπάλληλο”. Αν στο εξωτερικό ένας πολιτικός έδειχνε τέτοια μεροληψία, δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε μία ημέρα. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις με τη συνέργεια των πολιτικών εκμεταλλεύονται τον υπόλοιπο κόσμο. Η κρίση είναι ηθική γι’ αυτό είναι δύσκολο να είναι κανείς αισιόδοξος για το μέλλον.

Η χώρα έχει ερευνητικό δυναμικό υψηλότατου επιπέδου. Υπάρχουν νησίδες αριστείας που παρά τα εμπόδια που υψώνει το κράτος, έχουν δυνατότητα να κάνουν έρευνα πρώτης γραμμής. Οταν προκηρύξαμε το πρόγραμμα «Αριστεία» οι προτάσεις που κατατέθηκαν ήταν στο ίδιο και καλύτερο επίπεδο από το National Science Foundation των ΗΠΑ ή το European Researce Council.
Υπάρχουν τα ευρωπαϊκά προγράμματα από όπου μπορείς να αντλήσεις χρήματα. Η Ελλάδα ξοδεύει 0,5% του ΑΕΠ για έρευνα όποτε το θυμηθεί. Ο μέσος όρος της Ευρώπης είναι 2% και  στον ΕΣΕΤ προωθούμε ένα δεκαετές σχέδιο δράσης που προϋποθέτει αύξηση του ποσοστού χρηματοδότησης στο 1,5 % έως το 2020.  Αυτό όμως πρέπει να επιβεβαιωθεί από την παρούσα κυβέρνηση. Μπορούν να βρεθούν κονδύλια και από τον ιδιωτικό τομέα. Δυστυχώς όμως λιγότερο από το 30% της χρηματοδότησης της έρευνας στην Ελλάδα προέρχεται από ιδιωτικά κονδύλια. Στην Ευρώπη ο μέσος όρος είναι 60%, στην Αμερική 65% και στην Ιαπωνία και τη Φινλανδία 70%. Αυτό είναι και θέμα του εκπαιδευτικού συστήματος. Oι καθηγητές εδώ δεν τολμούν να δεχθούν χρήματα από τη βιομηχανία για να πραγματοποιήσουν μια ερευνητική εργασία γιατί θεωρούν ότι δεν επιτρέπεται για ιδεολογικούς λόγους. Αυτή βέβαια είναι μια νοοτροπία του προηγούμενου αιώνα που βρίσκεται εδώ και καιρό στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας. Αν δεν υπάρξει ιδιωτικός τομέας με καλή τεχνολογία να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, να πληρώσει φόρους πώς θα χρηματοδοτηθεί ο δημόσιος τομέας.
Η αύξηση του εθνικού προϊόντος είναι συνάρτηση της ερευνητικής δραστηριότητας μιας χώρας και τα 2/3 της αύξησης του εθνικού προϊόντος τον χρόνο σχετίζονται ακριβώς με τη χρηματοδότηση της έρευνας. Πρέπει λοιπόν να έχεις πρόγραμμα και στόχους. Να σας πω ένα παράδειγμα. Οταν κατέρρευσε το σοβιετικό καθεστώς το εθνικό προϊόν της Φινλανδίας έπεσε κατά 20%, διότι η οικονομία της ήταν άμεσα εξαρτημένη από την οικονομία της Σοβιετικής Ενωσης. Εκαναν λοιπόν δύο πράγματα. Αναμόρφωσαν τα πανεπιστήμιά τους, τα αναδιοργάνωσαν κατά τρόπο δυτικό και αποφάσισαν να επενδύσουν 3% του ΑΕΠ σε έρευνα και τεχνολογία. Αυτό έδωσε μεγάλη ώθηση στη χώρα. Λοιπόν υπάρχουν παραδείγματα. Χρειάζεται όμως διοικητική ικανότητα και αυτό είναι η αχίλλειος πτέρνα του ελληνικού κράτους.
Λέτε “δεν υπάρχουν χρήματα”. Υπάρχουν όμως ερευνητικά ιδρύματα χωρίς ερευνητές τα οποία έχουν διοικητικό προσωπικό. Ενας βουλευτής έβαζε σε ένα νομοσχέδιο μια τροπολογία για την ίδρυση ενός ινστιτούτου με ένα μέλος και πέντε γραμματείς για να μπορεί να κάνει προσλήψεις. Υπάρχει καμία λογική σε αυτό; Πρόκειται απλώς για τα προβλήματα μιας μηχανής που δεν λειτουργεί σωστά. Και βέβαια σπαταλιέται δημόσιο χρήμα».