Συμψηφίζοντας θανάτους

Θανάσης Χειμωνάς/athensvoice.gr
Η αφορμή ήταν ένα πολύ τραγικό γεγονός. Πιο συγκεκριμένα το μακελειό στο Κονέκτικατ που στοίχισε την ζωή σε 27 άτομα, ανάμεσα στα οποία και είκοσι μικρά παιδιά. Αρχικά, όπως γίνεται συνήθως, οι αντιδράσεις (στην χώρα μας) ήταν οι αναμενόμενες. Σοκ αλλά και συζήτηση για την ελεύθερη οπλοχρησία στις ΗΠΑ και όχι μόνο.
Μετά, ανέλαβαν οι «Οργισμένοι Επαναστάτες». Τι, δεν ξέρετε ποιοι είναι οι «Οργισμένοι Επαναστάτες»; Είναι όλοι εκείνοι που κάθε φορά που ξεσπά μια εκκωφαντική τραγωδία κάπου στον λεγόμενο «δυτικό κόσμο» (κυρίως βέβαια στην πατρίδα των «φονιάδων των λαών» Αμερική) προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν πρέπει να μας καίγεται καρφάκι. Πως όποιος ασχολείται με τα δολοφονημένα εξάχρονα αμερικανάκια δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας νεοφιλελεύθερος καπιταλιστής υποκριτής γιατί… «γιατί στην Ασία και την Αφρική πεθαίνουν συνεχώς παιδάκια και δεν γράφετε κουβέντα στο Facebook και στο Twitter».
Ναι φίλοι μου. Η γνωστή λογική του «συμψηφισμού» την οποία συναντάμε καθημερινώς στην ελληνική πραγματικότητα. Σοφίες του στιλ: «Τι σημασία έχει που παραβίασε δεκαεφτά κόκκινα φανάρια; Εδώ ο Τσοχατζόπουλος έκλεψε τόσα λεφτά» ή «Γιατί να τιμωρηθεί που έκανε ένοπλη ληστεία; Ξεχνάτε την υπόθεση Siemens;» ή «Και λοιπόν που την βίασε; Εδώ η Τρόικα μας βιάζει κάθε μέρα» (όσο και αν δεν μπορείτε να το πιστέψετε η φράση αυτή γράφτηκε σε «επαναστατικό» μπλογκ…)
Με την ίδια λογική λοιπόν (αυτή της σύγκρισης μήλων με πορτοκαλιών) και εμείς (σ.σ. οι νεοφιλελεύθεροι κλπ) πρέπει να παραμένουμε παγερά αδιάφοροι για
ό,τι συνέβη στις ΗΠΑ. Άλλωστε, οι Αμερικάνοι έχουν κάνει τόσους πολέμους. Στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, στο Βιετνάμ και –κυρίως- στην ορθόδοξη και πάλαι ποτέ κομμουνιστική Σερβία. Τότε που ένα τεράστιο κομμάτι του ελληνικού λαού «το γύρισε» και από φόλα φιλοαμερικανικό έγινε σφόδρα αντιαμερικανικό. Θα μου πείτε: «Μα τα παιδάκια και οικογένειές τους κάνανε τους πολέμους;» Αδιάφορο. Έχουμε ξαναπεί πως στην Ελλάδα κυριαρχεί η λογική της συλλογικής ευθύνης: Όλοι οι Αμερικάνοι είναι ιμπεριαλιστές δολοφόνοι όπως ακριβώς όλοι οι Γερμανοί είναι ναζήδες, όλες οι ρωσίδες πόρνες κ.ο.κ.
Έτσι, το ελληνικό διαδίκτυο (και όχι μόνο) γέμισε με φωτογραφίες από ακρωτηριασμένα, καμένα, πνιγμένα μωράκια από Συρία, Υποσαχάρεια Αφρική και (all time classic) Παλαιστίνη με ατάκες που, ουσιαστικά, έλεγαν: «Να ρε άκαρδοι φασίστες! Αυτά είναι πτώματα! Όχι τα φλωράκια σας!» ή πιο απλά: «Καλά να πάθουν οι κωλοαμερικάνοι»…

Επιλεκτική ευαισθησία; Μάλλον καθόλου ευαισθησία. Γιατί στην πραγματικότητα οι άνθρωποι αυτοί δεν δίνουν δεκάρα για τα αδικοχαμένα αφγανάκια και σομαλάκια. Απλώς χρησιμοποιούν τις σορούς τους για να την «πουν» στους –και καλά- ιδεολογικούς τους αντιπάλους. Σαν πιόνια στο σκάκι ένα πράμα. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως υπάρχουν Έλληνες πως κάθε πρωί που ξυπνούν, βάζουν στο google την λέξη «αυτοκτονία» και μετά ποστάρουν θριαμβευτικά τα αποτελέσματα του search στο Facebook μόνο και μόνο για πολιτική σπέκουλα αλλά και για να πάρουν like από χαζογκόμενες –ους…

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο που κάθε έγκλημα –ακόμα και το πιο στυγνό- να βρίσκει τόσο εύκολα φανερούς υποστηριχτές. Πόλεμοι, σφαγές, μαζικές δολοφονίες, λιντσαρίσματα, όλα θα βρουν κάποιον καλοζωισμένο συμπατριώτη μας να αναφωνήσει «κααααλά τους κάνανε, το ‘φχαριστήθηκα». Το τονίζω «καλοζωισμένους» γιατί την εποχή των Δίδυμων Πύργων, την εποχή που ουκ ολίγοι συμπατριώτες μας πανηγύριζαν ξέφρενα βλέποντας ανθρώπους να πέφτουν από παράθυρα, τα λεφτά έρεαν με τη σέσουλα.

Άνθρωποι χωρίς Παιδεία; Άνθρωποι κακομαθημένοι; Άνθρωποι κάργα συμπλεγματικοί; Άνθρωποι απλώς αδιάφοροι; Δεν είμαι σε θέση να απαντήσω. Εγώ πάντως, αποφάσισα να το ρίξω στην πλάκα. Να πουλήσω τρέλα βρε παιδί μου. Κάθε φορά που η ανθρωπότητα θα συγκλονίζεται από κάποιο αιματηρό συμβάν θα ποστάρω το Billie Jean ή το Beat It και θα γράφω: «Όταν όμως πέθανε ο Michael δεν γράψατε τίποτα».