Τα δάκρυα, τα ρωσικά δάνεια και οι αεροψεκασμοί δεν αρκούν...

Κ.Στούπας/capital.gr
O πρόεδρος Χριστόφιας έψαχνε για δάνεια 3-4 δισ. ευρώ  στη Ρωσία και την Κίνα, απειλώντας να μην υπογράψει το μνημόνιο. Το ΚΚΕ επί ένα χρόνο πρωτοστατούσε στην κατάληψη χαλυβουργείου για να μην γίνουν περικοπές μισθών και ο κ. Τσίπρας μετά τα πετρέλαια του Τσάβες που εξασφάλισε για τη φτωχολογιά την πρώτη φορά, περιοδεύει στην Λατινική Αμερική για να συνάψει τις νέες στρατηγικές συμμαχίες της χώρας όταν γίνει κυβέρνηση.
Πριν λίγες μέρες ο πρόεδρος Χριστόφιας όταν αντελήφθη την πραγματικότητα πως άλλο τα λόγια άλλο το να βάλεις το χέρι στην τσέπη, δάκρυσε κατά  την υπογραφή του μνημονίου από την Κύπρο.
Κι όμως για αρκετούς μήνες οι πομφόλυγες περί ύπαρξης άλλων δανειστών που δάνειζαν χωρίς μνημόνια, αποτελούσε το βασικό «οπλοστάσιο» του εκ θέσεων αντιμνημονιακού μετώπου.  

Ένα άλλο βασικό επιχείρημα του μετώπου είναι αυτό περί των ψεκασμών με ηλιθιογόνα αέρια.
 Ο κ. Τσίπρας  αφού δεν γίνεται δεκτός από τους Ευρωπαίους ηγέτες επισκέπτεται αυτές τις μέρες οικογενειακώς τη Λατινική Αμερική για αναζήτηση συμμάχων  που θα στηρίξουν ηθικά και υλικά την πιθανότητα μιας ελληνικής κυβέρνησης.
Στην Αριστερά μιλάνε για διεύρυνση οικονομικών και εμπορικών σχέσεων με χώρες της Λατινικής Αμερικής που έχουν αριστερόστροφες κυβερνήσεις και πιστεύουν πως αυτές μπορούν να αναπληρώσουν την ενδεχόμενη μείωση των συναλλαγών με την Ευρωζώνη ή να εκβιάσουν τους
Ευρωπαίους για περισσότερα δανεικά με λιγότερα μέτρα, κατά την κλασική στρατηγική που καθιέρωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου από το ’81 και μετά και φτάσαμε εδώ που είμαστε.  
Αγνοούν παντελώς την οικονομική διάσταση της γεωγραφίας, αλλά τις σκοπιμότητες της αλληλεγγύης στο δημόσιο λόγω διάφορων ηγετών της περιοχής που βρίσκονται σε ανταγωνισμό με την ΕΕ και τις ΗΠΑ...
Ομιλούν σαν η χώρα να είναι «τροχόσπιτο»  ή για την ακρίβεια «καραβόσπιτο» και αν δεν μας κάνει παρέα αυτή η γειτονιά γιατί χρωστάμε και πετάμε τα  σκουπίδια στις γειτονικές αυλές, μπορούμε να σαλπάρουμε και να δέσουμε σε άλλη γειτονιά περισσότερο ανεκτική στις συνήθειές μας.

Οι πολιτικοί του ελλαδικού τόξου κινούνται γενικά σαν η  επαφή με την πραγματικότητα αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. 

Οι απολύσεις...

Το ΚΚ, όπως είπαμε πρωτοστάτησε στην πολύμηνη απεργία στην Χαλυβουργία Ελλάδας που απείλησε να βάλει λουκέτο στην επιχείρηση και να στείλει στην ανεργία το σύνολο των εργαζομένων σ’ αυτήν.

Η ιστορία όπως θυμάστε  είχε ξεκινήσει όταν η μείωση των πωλήσεων και οι ζημιογόνες χρήσεις ανάγκασαν την επιχείρηση να επιβάλει εκ περιτροπής μειωμένη απασχόληση και μειώσεις μισθών.

Τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζει τώρα, όπως και τα περισσότερα κόμματα και το ΚΚ καθώς τα έσοδα και οι επιχορηγήσεις έχουν μειωθεί. Έβαλε «λουκέτα» σε κανάλια και σταθμούς, έκανε μειώσεις  και τώρα ετοιμάζεται για απολύσεις στο Ριζοσπάστη, μειώσεις των μισθών των επαγγελματικών στελεχών κλπ.

Οδυνηρό αλλά ενίοτε αναγκαίο όταν μειώνονται τα έσοδα ή έχουν διογκωθεί πολύ τα έξοδα.

Η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη,  όταν  τα έσοδα μειώνονται θα πρέπει να μειώσεις τα έξοδα, είτε νοικοκυριό είσαι, είτε επιχείρηση είτε κόμμα.  Πως όμως  μπορεί κάποιος άλλα να λέει και άλλα να πράττει;

Να μετράει με άλλα σταθμά τα δικά τους συμφέροντα και τα συμφέροντα των άλλων;

Να θέλει να αφήσει στο δρόμο σε εποχή μεγάλης ανεργίας εργαζόμενους τα συμφέροντα των οποίων υποτίθεται πως υπερασπίζεται και μαζί με αυτούς και μέλη και στελέχη του;

Οι ιδεολογίες δεν αποτελούν καλό εργαλείο ερμηνείας και κατανόησης του κόσμου, ιδίως οι ερμητικά κλειστές και έχουσες χαρακτήρα θεόπνευστου, όπως αντιμετωπίζονται τα γραφτά του ιδρυτή φιλοσόφου.

Το ελληνικό δημόσιο δεν έχει απολύσει κανένα ακόμη ενώ ο πλέον σκληρός ιδεολογικός πυρήνας του κρατισμού και της μονιμότητας του ΚΚ έχει αρχίσει τις απολύσεις λόγω οικονομικών αδυναμιών εδώ και πολύ καιρό.

«Υπερεαλιστές»  στα λόγια αλλά ρεαλιστές στη διαχείριση των του οίκου τους οι σύντροφοι, σε αντίθεση με την υπόλοιπη αριστερά που ο «υπερεαλισμός»  διακατέχει όλα τα πεδία.