The Game Is Over

theelfatbay.net
Οι τίτλοι των εφημερίδων και των ειδησεογραφικών sites είναι παραπάνω από πειστικοί· είναι βίαιοι διότι γνωρίζουν το συναισθηματικό φορτίο του Έλληνα που δεν έχει όρια. Συγκεκριμένα επαφίενται στην ευθυκρισία του όχλου ο οποίος διακρίνει ότι η παγκοσμιοποίηση είναι υπεράνω φιλοσοφικών κιταπιών. Φυσικά το παρόν αρθρίδιο δεν θ’αναλύσει τις ιδιαίτερες περιπτώσεις της λεκτικής εικόνας, την αναγκαιότητα μιας λεκτής και νοητής σχέσης, ούτε το συστημικό παραλήρημα ακροαριστερών, εκδικητών στο όνομα του λαού νεοναζιστών και αναρχοφασιστών που δεν διαφέρουν από τους ήρωες της Παλαιάς Διαθήκης. Ωστόσο, επειδή ο ελεύθερος χρόνος είναι μπόλικος και τα τσιτάτα πανέτοιμα ως χειρονομίες εκκοινωνισμού, άπαντες φιλολογούν αορίστως με πρόσχημα την απεργία που παραλύει το σύμπαν με μια ρανίδα μίσους στον γυλιό, όταν θα βγουν τα μαχαίρια εναντίον των δωσιλόγων και των ιοβόλων ερπετών του κέρδους.

Το χρήμα παραμένει το ένθεο δικαίωμα του μίζερου Ελληνίσκου, καθώς τα χατίρια και η δουλοπρέπεια που χαρακτηρίζουν τον ψηφοφόρο, παγιώθηκαν στις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης με αγωνιστικά άσματα, αριστερές παντιέρες και βαθιά προκατάληψη για τις μεταρρυθμίσεις. Με αξιοθαύμαστο τρόπο, μέσω επαιτείας και συνδικαλιστικού πυρετού, διαμορφώθηκε μια ιδιότυπη φούσκα βαλκανολεβεντιάς, πασοκοέκστασης και κομμουνιστικού αέρα για ξεκάρφωμα όταν η λιτότητα έκλεινε το μάτι στον οικογενειάρχη με τα πέντε παιδιά, τα οποία περιέφερε στα πάρτι προς επίρρωση του άπειρου σπέρματός του, των επιβεβλημένων αδειών τα Χριστούγεννα και το Πάσχα και την πεποίθηση ότι η προτεραιότητα του ανήκει λόγω εθνικής υπερηφάνειας με ορόσημο την φουστανέλα. Ασυναρτησία κι άκρατος παραλληλισμός με το 1821 ως κοινωνικό πράττειν· μόνο που οτιδήποτε είναι κλειστό στον εαυτό του γίνεται παντοδύναμος και τυφλός αυτοσκοπός και υστερική φιέστα για ν’ασχολούμαστε, φωνάζοντας.

Όπως έχω ξαναγράψει το κράτος είμαστε εμείς. Οι πολιτικοί τους οποίους μούτζωναν οι βλαμμένοι στο Σύνταγμα, ήταν οι ίδιοι που τους ψήφιζαν δεκαετίες. Η μνησίκακη χαρά της μουρλοκακομοίρας ακτιβίστριας, ο αποτυχημένος αδιόριστος που το κόμμα τον απέκλεισε απ’τα μπλε ή πράσινα παιδιά του, ο συνταξιούχος κοιλαράς που αρέσκεται να δίνει χοντρό κομπόδεμα στο εγγόνι για να μην θεωρηθεί παρακατιανός και τσιφούτης, ο παρίας ξοφλημένος από θεούς και δαίμονες, ο καναπεδόπληκτος αντισυστημικός που κουνάει το δάχτυλο στους απέναντι αλλά ποτέ στον εαυτό του, τα γκρουπούσκουλα των μαρξιστών, σταλινικών και ακροδεξιών που κάπνιζαν μπάφους και έλπιζαν στην αλλαγή της ανθρωπότητας με τα απαραίτητα κομμένα μέλη και κεφάλια εκατέρωθεν της πλατείας, οι παπάδες που ανέλυαν το εσωχθόνιο σκουλήκι με τα σάλια από οξύ, αποτελούν το μεγάλο κομμάτι παζλ που η μύχια επιθυμία του είναι να διαλυθεί ήσυχα στον καμβά των προνομιούχων, αφού ένας ορισμός αρκεί απ’το μεταβατικό στο πάγιο.

Ουδείς με πείθει για το αντίθετο. Οι ίδιοι φτιάξαμε ένα κράτος στα μέτρα μας, απομυζώντας και πλάθοντας φαντασιακά υπολείμματα ασύλληπτων δικαιωμάτων, εκτίμησης χωρίς έργο, θαυμασμού χωρίς ικανότητα. Ανήκω σε αυτούς που η διάκριση λόγω σοβαρότητας και τιμιότητας, η αποστασιοποίηση από δημοσιοσχετίστικες φιοριτούρες και η πεποίθηση ότι η απόδοση στο επάγγελμα είναι κανόνας για την ψυχική υγεία, δεν αρέσει στην πλειοψηφία που θεωρεί το «ίσα κι όμοια» θέσφατο. Θα σας στεναχωρήσω αλλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι κι ούτε πρόκειται. Κρίμα που δεν ζει ο Heidegger να καταγγείλει με τον εσμό της μετριότητας και της αλητείας ένα άλλο Vorstellung. Αλλά τι λέω; Κοτζάμ Πλάτωνας ανέλυσε την χρονικότητα ως ατελή μίμηση της αιωνιότητας ασχέτως εάν οι περισσότεροι παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά, μιλώντας για αίμα και δάκρυα. Δυστυχώς υπάρχουν πολλές φυλακές αλλά λίγα ψυχιατρεία, θαρρώ.