Το πρόβλημα βρίσκεται πια καθαρά στο ελληνικό πολιτικό "σύστημα" - όχι στην Ευρώπη

Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα, και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν. Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.  
Κωνσταντίνος Καβάφης, Περιμένοντας τους βαρβάρους

Οι τοκογλύφοι τρελάθηκαν... κατέβασαν τα επιτόκια πιο κάτω από εκείνα που οι ίδιοι δανείζονται!
Οι δυνάμεις κατοχής κουρεύουν τις ...δυνάμεις τους  ξανά και ξανά, χαρίζουν τα κέρδη τους και παγώνουν τα ομόλογά τους!
Οι μοναδικοί μας δανειστές παραμένουν και εταίροι μας και εγγυώνται την βιωσιμότητα της χρεοκοπημένης μας χώρας (από την δική μας διαχείριση...)
18 σενάρια έπεσαν στο τραπέζι, κι όλα για να μείνει η Ευρώπη ενωμένη και η Ελλάδα εντός!
Μήπως κι οι βάρβαροι έχουν ψυχή;
Μήπως το πρόβλημα είναι εδώ και όχι εκεί;
Μήπως όλοι όσοι ποντάρουν στα προβλήματα και όχι στις λύσεις είναι απλά τα θλιβερά και κυρίως μαθημένα για πάντα, στην διαφθορά και την υπεξαίρεση του παραγόμενου πλούτου, υπολείμματα του ανδρεοπαπανδρεϊσμού, και του επιδοτούμενου κομματικού κράτους; Του δημοσιοϋπαλληλικού συντεχνιακού "σοσιαλισμού" με τα λεφτά των άλλων (όσων εργάζονται και παράγουν) και των επιδοτήσεων της ΕΕ;
Άλλωστε όλο το πολιτικό μας προσωπικό (κυβέρνησης και αντιπολίτευσης) δεν είναι πάνω απ΄όλα δημόσιοι υπάλληλοι που πληρώνονται κάθε μήνα από την κομματική επιδότηση ή την βουλευτική αποζημίωση - οι πιο τυχεροί - που φτάνει κι αυτή με τα δανεικά;
Είναι δυνατόν να κάνουν αντιπολίτευση στην Ευρώπη (γιατί περί αυτού πρόκειται) άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους σε μια πραγματική δουλειά - αλλά πληρώνονται από το κόμμα που πληρώνεται από το κράτος - και να γυρνούν τον κόσμο βρίζοντας μερκελιστές όσους τέλος πάντων έχουν μια στοιχειώδη επίγνωση της πραγματικότητας;

Η ύπαρξή τους και οι μπούρδες που τους προσπορίζουν ψήφους απαιτούν έναν εχθρό.
Ο λαϊκισμός απαιτεί βαρβάρους που όπου νάναι έρχονται...
Απειλές για κατοχές, γενοκτονίες, ξεπουλήματα, προδότες και δοσίλογους.
Αυτό είναι γνωστό από την ιστορία.
Αλλά να το κάνει αυτό - σε αγαστή ταύτιση στο δια ταύτα - μαζί με τους ακροδεξιούς των ΑνΕλλ και με παρόμοια ρητορική με εκείνη των νεοναζιστών, ένα κόμμα που όμνυε μέχρι πρότινος τουλάχιστον στην δημοκρατία και στην ευρωπαϊκή αριστερά, μόνο ανατριχίλα προκαλεί.
Γιατί η αριστερά - η δημοκρατική της πτέρυγα - έχει μια ιστορία προσφοράς και θυσιών και όχι λαϊκισμού, συντεχνιασμού και μικροκομματισμού. Αν φτάσαμε ως εδώ, φτάσαμε γιατί η διαφθορά και ο αμοραλισμός πότισε και την μεταπολιτευτική αριστερά και την έριξε ανάμεσα στα σκουπίδια του πελατειακού πασοκικού συστήματος. 
Μαζί με την "λαϊκή δεξιά" του Καραμανλή του μικρού και όσους ...
έβαλαν για μοναδικό τους σκοπό την επίθεση για κατάληψη του κράτους και τον σιτισμό τους μέσω αυτού και όχι μιας δημιουργικής και παραγωγικής εργασίας. Με λίγα λόγια όσους έβαλαν μοναδικό τους σκοπό την άνετη και πλούσια ζωή με αργομισθία και δανεικά κι αγύριστα.
Τα δις του χρέους μας είναι αυτός ακριβώς ο λογαριασμός. Του δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού των ημετέρων, της ρεμούλας, των εγγυημένων κερδών των συντεχνιών, του παρακράτους των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, του πνιγμού κάθε δημιουργικής παραγωγικής πρωτοβουλίας και κάθε προοδευτικής μεταρρύθμισης.
Οι δυνάμεις του χθες είχαν ποντάρει στην προβολή των ενδοευρωπαϊκών αντιθέσεων και τον εκβιασμό ως μεθόδου "διαπραγμάτευσης" με σκοπό την πρόκληση αδιεξόδου και εξόδου από το ευρώ ή διατήρησης των προνομίων τους με το αίμα των οριζόντιων περικοπών. Όμως, οι βάρβαροι δεν τσίμπησαν...
Ο αντιευρωπαϊκός καταστροφικός αντιπολιτευτικός λόγος και η φούσκα που δημιούργησαν (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΧΑ) μοιραία θα πάρουν τον δρόμο της συρρίκνωσης στο μέγεθος του χυδαίου υποδείγματος Κασιδιάρη/Τατσόπουλου. Στο κομπλεξικό τίποτα.
Αλλού είναι το πρόβλημα: ποια πολιτική δύναμη θα διαχειριστεί τον δρόμο που η ΕΕ μας ανοίγει για μια ακόμη φορά; Ποια πολιτική δύναμη θα εργαστεί για την επιτυχία της επιστροφής μας στην βιωσιμότητα και συνεπώς για την αναίρεση των αιματηρών οριζόντιων περικοπών και της αβάσταχτης φορολόγησης - που έφερε η μοιραία συνεργία των ευρωπαϊκών λαθών και καθυστερήσεων στην αντιμετώπιση της κρίσης με τις επιδιώξεις του, πάντα σε εγρήγορση για την σωτηρία του, ελληνικού πελατειακού συστήματος;
Το πρόβλημα βρίσκεται πια καθαρά στο ελληνικό πολιτικό "σύστημα" - όχι στην Ευρώπη. Είναι μάλλον η ώρα της επείγουσας δημιουργίας του μεταρρυθμιστικού μετώπου, του "ΣΥΡΙΖΑ των Μεταρρυθμιστών", όχι από την μιζέρια των παραγόντων αλλά από την περίσσεια κοινής λογικής των ίδιων των πολιτών.

Γιώργος Παπασπυρόπουλος/aristeristrouthokamilos.blogspot