Πέντε μύθοι για την παρακμή της Ευρώπης

του Μιχάλη Μητσού
Όταν γύρω σου επικρατεί ζόφος, όταν δεν ξέρεις αν θα βγάλεις τον μήνα, όταν δεν είσαι σίγουρος καν αν η χώρα σου θα έχει κυβέρνηση την άλλη εβδομάδα, κάθε αισιόδοξο νέο που έρχεται από το εξωτερικό είναι ευπρόσδεκτο. Κι ας προέρχεται από την «κακή» Παγκόσμια Τράπεζα. Κι ας μην αφορά ευθέως την Ελλάδα. 
Γιατί μπορεί, σύμφωνα με το τελευταίο ευρωβαρόμετρο, οι ευρωπαϊστές στη χώρα μας να έχουν μειωθεί στο 35%, ένα ποσοστό δηλαδή ανάλογο με της Τσεχικής Δημοκρατίας, η θέση μας όμως, το μέλλον μας και (γιατί όχι;) η καρδιά μας είναι - δεν μπορεί παρά να είναι - στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια.
Πρόκειται για μια πολυσέλιδη έκθεση του Ιντέρμιτ Τζιλ, επικεφαλής οικονομολόγου της Παγκόσμιας Τράπεζας για την Ευρώπη και την Κεντρική Ασία, αποσπάσματα της οποίας δημοσίευσε ο ισπανός δημοσιογράφος Χοσέ Ιγκνάθιο Τορεμπλάνκα στο μπλογκ του Καφέ Στάινερ. Είναι αλήθεια, γράφει ο Τζιλ, ότι τις δύο τελευταίες δεκαετίες οι Ευρωπαίοι έχουν χαλαρώσει κι έχουν γεράσει, ενώ την ίδια περίοδο οι Ηνωμένες Πολιτείες οργάνωναν μια τεχνολογική επανάσταση που έχει αλλάξει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο παράγουμε και επικοινωνούμε. Εξίσου αλήθεια, όμως, είναι ότι τον τελευταίο μισό αιώνα η Ευρώπη έχει εξασφαλίσει για τους πολίτες της ένα κοινωνικό κράτος πρωτοφανές στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και πρέπει να είναι υπερήφανη γι' αυτό.
Η έκθεση του Τζιλ καταρρίπτει πέντε μύθους.
1. Η Ευρώπη βρίσκεται σε παρακμή. Από τις αρχές του αιώνα έχει αναπτυχθεί πιο πολύ και πιο γρήγορα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, με αποτέλεσμα να εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει σήμερα το 30% της παγκόσμιας παραγωγής, ενώ οι ΗΠΑ έχουν πέσει στο 23%. Το 2000, το κατά κεφαλήν εισόδημα της Πολωνίας ήταν 2.000 δολάρια. Σήμερα είναι 13.000. Παρακμή είπατε;
2. Ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός διέρχεται κρίση. Αν συγκριθούν οι παγκόσμιες ροές κεφαλαίου, προκύπτει ότι η ευρωπαϊκή οικονομία είναι υγιέστερη τόσο από την κινεζική (που επενδύει τους πόρους της σε ομόλογα πλούσιων χωρών αντί να τους χρησιμοποιεί για να βελτιώσει τη ζωή των πολιτών) όσο και από την αμερικανική (που έχει χρέος μεγαλύτερο από το ευρωπαϊκό).
3. Οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις δεν είναι ανταγωνιστικές. Και τότε πώς εξηγούνται οι μαζικές ευρωπαϊκές εξαγωγές της τελευταίας δεκαετίας προς τη Βραζιλία, τη Ρωσία, την Ινδία και την Κίνα;
4. Επιτέλους, τα ευρωπαϊκά κράτη πρέπει να πάψουν να ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους. Λάθος. Αυτό είναι το τίμημα του «ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου» (συντάξεις, επιδόματα ανεργίας, δωρεάν παιδεία και υγεία).
5. Ας καταργήσει λοιπόν η Ευρώπη το οικονομικό της μοντέλο. Λάθος. Μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνουν, αλλά οι αρχές στις οποίες στηρίζεται το μοντέλο πρέπει να παραμείνουν οι ίδιες. Χώρες όπως η Δανία, η Σουηδία και η Φινλανδία αποδεικνύουν ότι μπορείς να έχεις ποιοτικές δημόσιες υπηρεσίες και την ίδια στιγμή να είσαι καινοτόμος και ανταγωνιστικός. 
ΤΑ ΝΕΑ
Το άρθρο Demolishing five myths about Europe’s decline by Indermit  Gill εδώ
Η πλήρης μελέτη Restoring the lustre of the European economic model εδώ
via