Είμαστε ακόμα ζωντανοί

του Κώστα Ρεσβάνη
Να το πούμε από την αρχή με μια φράση: Όσο ανόητοι και αιθεροβάμονες είναι αυτοί που πανηγυρίζουν άκριτα για τις αποφάσεις του Eurogroup, άλλο τόσο μίζεροι, στενόκαρδοι και μικροπολιτικοί είναι αυτοί που τις μηδενίζουν. Η χώρα δεν σώθηκε μια κι έξω χθες, αλλά δεν βούτηξε και στα καζάνια της kόλασης που έχασκαν μπροστά της.
Κέρδη, μεταξύ άλλων, θα πρέπει να θεωρηθούν η σίγουρη παραμονή στο ευρωπαϊκό νόμισμα και στην ευρωπαϊκή κοινότητα, η μεγάλη μείωση των επιτοκίων δανεισμού, η δέσμευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για στήριξη της Ελλάδας έως ότου μπορέσει να δανειστεί άφοβα από τις αγορές και βεβαίως η - εξ αντικειμένου- αλλαγή κλίματος, που θα προσελκύσει ξένες και ντόπιες επενδύσεις.
Για όλα αυτά  ωστόσο υπάρχει μια βασική προϋπόθεση, αν η τρικομματική κυβέρνηση, με αρκετό χρόνο τώρα μπροστά της, σκοπεύει να σώσει, τελεσίδικα αυτόν τον καθημαγμένο τόπο:  Πρέπει να αλλάξει τα πάντα, νοοτροπίες και πρακτικές.
Τέλος τα βελούδινα λόγια, σε πολίτες που υποφέρουν καθημερινά. Μόνο την αλήθεια. Τέρμα οι διορισμοί από την πίσω πόρτα για τους δικούς μας. Τέλος οι υπουργοί-συνδικαλιστές, σε στυλ Ρουπακιώτη. Τέλος στα εμπόδια των
πολιτικάντηδων-και της κυβέρνησης- που καθυστερούν εγκληματικά τις μεταρρυθμίσεις. Δεν ενδιαφέρει τον κόσμο αν στη συγκυβέρνηση  μετέχουν πολιτικοί-τεχνοκράτες ή τεχνοκράτες-πολιτικοί ή σκέτοι πολιτικοί ή σκέτοι τεχνοκράτες. Τα αγκάθια που υπάρχουν από σήμερα στο δρόμο μας δεν ξεριζώνονται με γυμνά χέρια. Ε, ας κάνουν σκόντο στις ιδεολογικές τους καταβολές κι’ ας συμφωνήσουν με τη γνωστή φράση ενός μαοϊκού, του Τσου Εν Λάι: « Δεν έχει σημασία αν η γάτα είναι άσπρη ή μαύρη, φτάνει να πιάνει ποντίκια»…  Και κάτι άλλο, εξαιρετικά σημαντικό. Ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και-κυρίως- ο Κουβέλης ας αφήσουν τα πολιτικά νάζια και τους μικροκομματικούς υπολογισμούς. Εδώ που φτάσαμε και με τις προοπτικές που ανοίγονται, μόνο με μια ομόθυμη και συγκροτημένη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση αρίστων, από όποιο χώρο και αν προέρχονται, θα φανεί πιο έντονα το φωτάκι που άναψε και για τη χώρα και για τα κόμματά τους.
Αλλά γιατί έχω την αίσθηση ότι κάποιοι ενοχλήθηκαν από αυτό το φωτάκι; (Ας αφήσουμε στην άκρη το ΚΚΕ που με συνέπεια οραματίζεται την πορεία προς τη Βόρεια Κορέα και τους γραφικούς Μαυριάδες των Αν. Ελ. που λένε και καμία αρλούμπα για να περνάει η ώρα.)  Τι είπε όμως ο ευρωπαϊστής και-κατά περίπτωση- εχέφρων Παπαδημούλης χθες νωρίς το πρωί; Προσέξτε τη φράση του «η δόση ήταν βέβαιο ότι θα δοθεί», που υπονοούσε ότι δεν έκανε δα και κάποια προσπάθεια η κυβέρνηση. Αποφεύγει ωστόσο να εξηγήσει και σε μας τους αφελείς, πώς θα είχε δοθεί αν δεν είχε πάρει η κυβέρνηση τα σκληρά μέτρα που καθημερινά την κατηγορούσε το κόμμα του; Μόνο ο Παπαδημούλης γνωρίζει το μυστικό και το κρατάει φυλαγμένο.
Η άλλη καραμέλα «αμέτοχη η κυβέρνηση περιμένει πού θα κάτσει η μπίλια», συνεχίζει την αγαπημένη επωδό του Τσίπρα «δεν συμμετέχει ο Σαμαράς και η κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις». Δεν αγιοποιώ τον Σαμαρά, γνωρίζουμε όλοι τι έπραξε στο παρελθόν, αλλά αυτό τον καιρό μετείχε σε όλες τις διαδικασίες, επικοινώνησε πολλές φορές με όλους τους κορυφαίους της Ευρώπης και του ΔΝΤ, πίεσε όσο μπορούσε από τη θέση του αδύναμου. ΄Ισως ο ΣΥΡΙΖΑ θα τον ήθελε στην Grand Place των Βρυξελλών να βαδίζει πάνω-κάτω βρίζοντας και κλωτσώντας τενεκέδες οργισμένος, καταλήγοντας σε απεργία πείνας στα σκαλιά του Hotel de Ville. Nαι, αυτό δεν το έκανε. Ίσως θα ήθελε τον  Στουρνάρα να χτυπάει το χέρι στο τραπέζι των συνεδριάσεων και να απειλεί με «μονομερή διαγραφή του χρέους». Ευτυχώς, ούτε αυτός έκανε τέτοια  λεβεντιά.
Δήλωσε και κάτι άλλο ο Τσίπρας που αξίζει να σημειωθεί: «Ο συμβιβασμός που έκανε η κυβέρνηση είναι στον αέρα». Χρησιμοποιεί για πρώτη φορά τη λέξη «συμβιβασμός», αντί για «ξεπούλημα» και όλα τα συναφή και υπονοεί ότι θα μπορούσε να είναι  στέρεος. Λησμονεί να μας δείξει τους όρους του στέρεου συμβιβασμού αλλά δεν πειράζει, αισθανόμαστε ότι έκανε ένα πρώτο βήμα.

Ο σπουδαίος στοχαστής Κάρλ Πόππερ διακήρυξε ότι «Η ζωή είναι επίλυση προβλημάτων». Στο άμεσο μέλλον θα συμπυκνωθούν και θα ζητούν άμεση λύση προβλήματα δεκαετιών. Να αισιοδοξούμε; Νομίζω ναι. Διότι από χθες είμαστε ένας λαός προβληματισμένος, ζορισμένος αλλά όχι νεκρός.
protagon.gr