Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται , Όλα τριγύρω αλλάζουνε

techiechan.com
Στην ουσία είμαι προβληματισμένος, διότι δεν βλέπω τον σύριζα να τα καταφέρνει. Το σκηνικό που στήνεται είναι ένα σκηνικό που βασίζεται στις ίδιες παλιές κοινωνικές συμμαχίες που είχε το πασόκ κυρίως και η νδ δευτερευόντως. Και ο σύριζα δεν δείχνει ούτε ικανός, ούτε ιδιαίτερα πρόθυμος να φτιάξει καινούργιες. Τι σημαίνει αυτό? Πως παίζοντας με τα ίδια παιχνιδάκια που παίζουν και οι τωρινές κυβερνήσεις, ο σύριζα θα εξαφανιστεί λίγο πολύ με τον ίδιο τρόπο που εξαφανίζονται και οι σημερινοί κυβερνώντες. Μην με παρεξηγάτε, δεν αμφιβάλλω για τις καλές προθέσεις τους, αμφιβάλλω για τα εργαλεία και τους ανθρώπους με τα οποία ελπίζουν πως θα εφαρμόσουν αυτές τις καλές προθέσεις.
Εχθές πήγα στο φαρμακείο να αγοράσω ένα αντιβιοτικό. Πλήρωσα για ένα πολύ απλό αντιβιοτικό 8,95 όταν η τιμή που έγραφε επάνω ήταν 6,69 . Σαν να μην έφτανε αυτό, ρώτησα τη φαρμακοποιό πόσο κάνει το generic του και η αποστομωτική απάντηση ήταν να το ψάξω αλλά δεν αξίζει. Πράγματι δεν άξιζε αφού κόστιζε 8,75. Τα ξέρετε όλα αυτά και δεν έχει νόημα να τα ξαναλέω. Η κυβέρνηση σύριζα δεν μπορεί να επιβιώσει με αυτές τις τιμές φαρμάκων. Είναι έτοιμη να πλακωθεί με τους φαρμακοποιούς εκτός από τις φαρμακευτικές εταιρίες για τις οποίες δεν αμφιβάλουμε ότι δεν τρέφει κάποια συμπάθεια? Είναι έτοιμη να πλακωθεί με τους βενζινοπώλες για τις τιμές των καυσίμων και το λαθρεμπόριο. Διότι το να πλακωθεί μόνο με τον λάτση δεν φτάνει.

Παράδειγμα δεύτερο: όπως γράφουμε κάθε εξάμηνο, όλοι οι μηντιάρχες στην ελλάδα είναι χρεοκοπημένοι πέρα από κάθε αμφιβολία. Είναι διατεθειμένος ο σύριζα να κλείσει τις χρεοκοπημένες αυτές επιχειρήσεις και “να αφήσει στο δρόμο τόσους εργαζόμενους” ?
Πολύ φοβάμαι πως όχι. Τόσο λόγω των παραδοσιακών κοινωνικών συμμαχιών μέσω των οποίων προσπαθεί να καρπωθεί την εξουσία, όσο και λόγω της εσωτερικής λογικής μέρος του κόμματος που θεωρεί το κάθε συντεχνιακό μαγαζάκι αδιαπραγμάτευτο (τελευταίο αγαπημένο μου παράδειγμα η βουλευτής επικρατείας του σύριζα κ. θεανώ φωτίου). Το οποίο όταν ενωθεί (και ενώνεται ήδη) με τους επαγγελματίες συνδικαλιστές του πασόκ που πηδάνε από το καράβι, θα φτιάξει ένα χαρμάνι που θα το βλέπουμε και θα ξερνάμε. Ονόματα ξεχασμένα από θεό κι από ανθρώπους, όπως ο Ανδρέας Κολλάς, εμφανίζονται πια στην
αυγή ως opinion makers για την οργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος (με απόψεις για να ξερνάς). Οι ίδιοι άνθρωποι που ως συνδικαλιστές στα ΜΜΜ, μέχρι πριν ενάμιση χρόνο φρόντιζαν να σαμποτάρουν την επιτυχία κάθε απεργίας, απεργώντας την ίδια μέρα και κάνοντας τη μετακίνηση προς το κέντρο πρακτικά αδύνατη. Να μη μιλήσουμε για όλες τις μεταγραφές που ακούγονται από τα έσω του σύριζα, τύπου μαριλίζα ξενογιαννακοπούλου, φωτόπουλος για πρόεδρος της ΓΣΕΕ και άλλα παρόμοια πασοκικά λουλούδια. Έτσι κι αλλιώς η πρώτη φουρνιά πολιτευτών τύπου κουρουμπλή και μητρόπουλου έχει ήδη έρθει και τα δείγματα γραφής της τα βλέπουμε.



Νιαρ νιαρ νιαρ

Σχεδόν ακούω ήδη τους συριζαίους να παραπονιόνται πως η κοινωνία δεν συντάσσεται μαζί τους, δεν δρα, δεν αυτοθεσμίζεται, δεν συμμετέχει και άρα τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν οι ίδιοι? Και θα έχουν δίκιο. Ελάχιστοι δείχνουν διατεθειμένοι να πολεμήσουν για την υπόθεση σύριζα, αλλά αυτή τη φορά δεν μπορούμε να αποδώσουμε τη νωθρότητα της ελληνικής κοινωνίας στην ύπαρξη των παραδοσιακών συμμαχιών που συντελούσαν στη συναίνεση. Με 35% ανεργία και άλλο ένα 60% να φτάνει στα όρια της φτώχιας, οι γαμημένες υλικές συνθήκες είναι σίγουρα εδώ. Άρα τι κάνει ο σύριζας και του ψοφάνε τα έρημα?

Κατά τη δική μου ανάλυση, αυτό οφείλεται κυρίως σε αυτό που ονομάζω θάνατο των λενινιστικού τύπου κομμάτων. Όλα τα πολιτικά κόμματα της μεταπολίτευσης είναι λενινιστικού τύπου. Διαθέτουν μια γραφειοκρατία, μια οργανωμένη δομή επαγγελματιών επαναστατών και το πόπολο που τους ακολουθεί. Και το κόλπο έπιανε όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά καθώς η εκάστοτε “επαναστατική πρωτοπορία” φρόντιζε σχεδόν πάντα και μόνιμα το προσωπικό της κωλαράκι, καθώς όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούσαν πως η φάρμα των ζώων δεν ήταν ένα παραμυθάκι για παιδιά, η φαντασιακή θέληση για συμμετοχή σε τέτοιου είδους σχήματα μειώθηκε και περιορίστηκε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, άρχισε να τραβά πολλά άτομα που ένιωθαν ότι θα γίνουν και οι ίδιοι με τη σειρά τους επαγγελματικά στελέχη. Όχι ακριβώς δηλαδή το είδος των ιδεαλιστών που θα ήθελες σε μια πρωτοπορία ακόμα κι αν δεχόσουν τη νεωτερική ιδέα της προόδου και την ανάγκη ύπαρξης πρωτοπορίας.



Φυσικά είναι αστείο να λέμε πως στον σύριζα μαζεύονταν κυρίως εξουσιομανείς καθώς μέχρι πριν από 2 χρόνια κανείς δεν πίστευε ότι ο σύριζα θα κυβερνήσει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από τη σταθερή φυγή στελεχών προς το πασόκ όλα αυτά τα χρόνια ή τη δημιουργία της δημαρ. Μόλις πέρσι ξεκίνησε μια πρώτη αντιστροφή αυτής της πορείας με μεταγραφές τύπου μητρόπουλου.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η καχυποψία του κόσμου απέναντι στη συμμετοχή σε τέτοια σχήματα δεν παραμένει. Και δεν υπάρχει τίποτα στον σύριζα που να τον καθησυχάσει πως αυτό που φοβούνται κι έχουν δει να συμβαίνουν ξανά και ξανά, δεν θα γίνει πραγματικότητα. Η τελευταία επικοινωνιακή μπανανόφλουδα που τους πέταξε ο στουρνάρας με την τροπολογία για τις αμοιβές των υπαλλήλων της βουλής είναι χαρακτηριστική. Ο στουρνάρας πρότεινε εντελώς εξωθεσμικά και την τελευταία στιγμή μια τροπολογία που έβαζε τους υπαλλήλους της βουλής στο ενιαίο μισθολόγιο και τους έκοβε διάφορα εξτραδάκια. Ο σύριζα διαμαρτυρήθηκε για το αντισυνταγματικό της υπόθεσης μέχρι η τροπολογία να αποσυρθεί εντελώς υποκριτικά από τον στουρνάρα, έτσι ώστε μετά να τους κατηγορήσουν πως υπερασπίζονται τα προνόμια των υπαλλήλων της βουλής. Κι όλα αυτά τη μέρα που περνούσαν τα μέτρα του νέου μνημονίου.

Το ίδιο έπραξαν και οι ΑΝΕΛ, αλλά σε αντίθεση με τον σύριζας οι ΑΝΕΛ βγήκαν και δήλωσαν πως, αν η τροπολογία έρθει με σύννομο τρόπο, οι ΑΝΕΛ θα την ψηφίσουν. Ο σύριζας φυσικά φρόντισε να σφυρίξει αδιάφορα, διότι έχει αποφασίσει να μη σπάσει καμία περαιτέρω κοινωνική συμμαχία όσο άδικη κι αν είναι αυτή, ακριβώς διότι έχουν προσχωρήσει στην απλή λογική, το σπάσιμο κοινωνικών συμμαχιών είναι μνημονιακό τη στιγμή που το μη σπάσιμο θα είναι προφανώς αντιμνημονιακό.



Και γιατί δεν θα δουλέψει?

Άρα η μαγική μου σφαίρα λέει πως σύντομα ο σύριζας θα πάρει την εξουσία και θα τη χάσει εξίσου σύντομα. Όχι γιατί το καπιταλιστικό σύστημα θα τον νικήσει, αλλά γιατί θα προσπαθήσει να παίξει μπάλα με τον ίδιο παλιό τρόπο που δεν δουλεύει 3 χρόνια τώρα. Αυτό ακριβώς δείχνουν οι μεταγραφές πασόκων που δεν μπαίνουν στο κόμμα ως “απλοί στρατιώτες” αλλά ως αλεξιπτωτιστές που παίρνουν σημαντικές θέσεις καπελώνοντας τα ήδη υπάρχοντα στελέχη. Για τα οποία δεν έχω άποψη μεν, αλλά σίγουρα έχω άποψη για τους πασόκους. Εκτός κι αν νομίζετε πως με τη μεταγραφή τους θα αλλάξουν και τα μυαλά τους.

Δώστε βάση σε αυτό που θεωρώ ένα καλό προεόρτιο. Πριν μερικές μέρες υπήρξε μια διαμάχη μεταξύ κάποιου μέλους του σύριζα και του φρέσκου βουλευτή του σύριζα κ.κουρουμπλή, άρτι αφιχθέντα από τα έγκατα του πασόκ. Στη διαμάχη ο κ.κουρουμπλής κατηγορήθηκε για τα ρουσφέτια που έχει κάνει και πως τελοσπάντων δεν μπορεί να εμφανίζεται με νέα προβιά και να το παίζει παρθένα. Δεν γνωρίζω κατά πόσο ο κ.κουρουμπλής λειτουργούσε με ρουσφέτια, τη μία φορά που τον άκουσα να μιλάει στο ραδιόφωνο προεκλογικά, είχε έναν τόνο ρωμαίου πάτρωνα που σχεδόν απειλούσε τους ψηφοφόρους πως αν δεν ψήφιζαν το καινούργιο αγαπημένο του κόμμα, χίλια κακά θα τους έβρισκαν. Αυτός ο άνθρωπος χρησιμοποιώντας την αίγλη του από το πασόκ κατάφερε και βγήκε βουλευτής του σύριζα παίρνοντας 55 χιλιάδες σταυρούς. Στην ουσία λοιπόν με αυτόν τον τρόπο έχουμε δύο κινήσεις. Από τη μία έχουμε 55 χιλιάδες ψηφοφόρους στην αιτωλοακαρνανία στη β αθηνων που ψήφισαν σύριζα περιμένοντας μία από τα ίδια και από την άλλη έχουμε τη θέση βουλευτή που καταλαμβάνεται από αυτόν τον τύπο. Άρα το αν ο σύριζας είχε στην περιοχή εδώ και δέκα χρόνια, τον μήτσο τον δάσκαλο που κανείς δεν θα τον κατηγουρούσε για εξουσιομανία ή λαμογισμό, είναι αδιάφορο, καθώς ο μήτσος ο δάσκαλος πια είναι στη γωνία και τη θέση του πήρε ένας πασόκος. Αυτό το μοτίβο θα το δούμε να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και ξανά και στην ουσία θα μεταλλάξει τον σύριζα πολύ πριν προλάβουν να κατανοήσουν και οι ίδιοι το βάθος της αλλαγής. Με αυτό δεν θέλω να πω ότι η σημερινή ηγεσία (και δεν εννοώ μόνο τον τσίπρα, γιατί το μαγαζί δεν είναι ιδιαίτερα αρχηγοκεντρικό), δεν ξέρει τι κάνει. Δυστυχώς ξέρει πολύ καλά τι κάνει και τι σημαίνει όλη αυτή η ροή στελεχών του πασόκ προς τον σύριζα που μάλιστα έρχονται για να πάρουν θέσεις. Προφανώς θεωρεί πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αποκτήσουν κυβερνητική πλειοψηφία, μια τακτική που δεν είναι παράλογη, αλλά εγώ ισχυρίζομαι με την πανίσχυρη κρυστάλλινή μου σφαίρα πως γρήγορα θα καταρρεύσει.



Εδώ τώρα θα αλλάξω αφήγηση και θα υιοθετήσω την αφήγηση μητρόπουλου, δηλαδή μάλλον του πιο ευφυή εκπροσώπου του πασοκιριζα. Που λίγο πολύ από πέρσι μας λέει πως το πρόβλημα της ελλάδας δεν είναι το μοντέλο ανάπτυξης, αλλά το γεγονός πως η ηγεσία της χώρας δεν διαπραγματεύτηκε με τον σωστό τρόπο. Και ότι αν άλλαζε η διαπραγματευτική ομάδα θα άλλαζε και η κατάσταση στην ελλάδα. Η αφήγηση ακούγεται πολύ παρόμοια με την αφήγηση κουβέλη και σαμαρά πάνω στο ζήτημα, αλλά ας τους δώσουμε την καλή μας πίστη για μερικά λεπτά.

Ολόκληρο το μοντέλο πασόκ από τα μέσα του 90 και μετά βασίστηκε στην αποκλιμάκωση του πληθωρισμού και των επιτοκίων και την πιστωτική επέκταση που αυτές οι δύο δημιούργησαν. Πιστωτική επέκταση που απογειώθηκε με την είσοδο της ελλάδας στο ευρώ. Με αυτόν τον τρόπο οι πασόκοι φρόντισαν να κρατήσουν και την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Δηλαδή κάθε φορά που υπήρχε ένα ζήτημα ανισότητας και η διαμαρτυρία μιας κοινωνικής ομάδας, το πασόκ έκοβε και έραβε μια νέα τεμαχική συμφωνία προκειμένου να την ικανοποιήσει. Και επειδή η πιστωτική επέκταση το επέτρεπε, η τεμαχική αυτή συμφωνία γινόταν με όρους μεγαλύτερης αγοραστικής δύναμης. Έτσι πχ. οι δάσκαλοι συνέχιζαν να είναι σημαντικά πιο φτωχοί από τους εφοριακούς ή από τους υπαλλήλους της βουλής, αλλά ήταν πιο πλούσιοι σε σχέση με 5 χρόνια πιο πριν. Οι νησιώτες από την άλλη μπορεί να μην πήραν νέες συμφωνίες όπως μειώσεις ΦΠΑ και να είδαν τις τιμές των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων να αυξάνονται με το καρτέλ του σφηνιά, αλλά καθώς τα rooms2let πρώην κοτέτσια αφέθηκαν να σκαρφαλώσουν στα 80-100-120 ευρώ τη βραδιά, αυτή η αύξηση στα εισιτήρια δεν τους φάνηκε τόσο σημαντική. Την ίδια στιγμή το πολιτικό προσωπικό έκανε μπίζνες και γινόταν ζάπλουτο εκμεταλλευόμενο και ελέγχοντας τη ροή αυτών των νέων πιστώσεων. Είτε άμεσα όπως είδαμε με τον σάλλα και τον βουλγαράκη (που αντέγραψε την ιδέα από τους παλιότερους), είτε έμμεσα προσφέροντας θέσεις κλειδιά στο πιστωτικό κύμα όπως έγινε με τον άκη και την παραχώρηση των ελπε στον λάτση.

Ο κατάλογος απέραντος και το ηθικό δίδαγμα εύκολο. Μπορείς να κρατήσεις ένα τόσο άδικο σύστημα σε λειτουργία όταν βρίσκεται στον ενάρετο κύκλο της πιστωτικής επέκτασης. Όμως ντόροθυ…



We are not in kansas anymore

Όσο περνάει ο καιρός τόσο γίνεται φανερό πως η πιο ρεαλιστική πρόταση οικονομικής διακυβέρνησης όσο ακόμα υφίσταται η σημερινή κατάσταση στην ευρώπη είναι αυτή που είχα προτείνει λίγο μετά τις πρώτες εκλογές και πρόκρινε την εκμηδένιση των πρωτογενών ελλειμμάτων και την υπόσχεση προς στην ευρώπη πως οι τόκοι και τα δανεικά θα πληρωθούν στο ακέραιο, απλά όχι τώρα. Θα μπορούσαμε να είμαστε έξτρα ειρωνικοί και να πούμε πως θα τα πληρώσουμε όταν οι γερμανοί πληρώσουν τις πολεμικές τους επανορθώσεις, αλλά λέω να μην το κάνουμε τόσο σαφές πως από αυτά τα δανεικά δεν θα δουν δεκάρα τσακιστή.



Αυτός είναι ο μοναδικός ρεαλιστικός τρόπος να συνεχίζουμε να κρατάμε την αναπνοή μας όσο αρχίζουν και σκάνε διάφοροι ευρωπαίοι εταίροι μας. Δυστυχώς αυτό το σενάριο ο σύριζα δεν το έχει περιγράψει ούτε για αστείο. Και πως να το περιγράψει αφού η πολιτική του τακτική είναι ένα ελαφρώς καλυμμένο λεφτά υπάρχουν και βλέπουμε και κάνουμε. Τακτική που κολλάει τέλεια με τον τρόπο που πολιτεύονται τα νέα λουλούδια που ο σύριζα φέρνει ως μεταγραφή.

Θα μου πείτε πολιτικός ελιγμός, θα σας απαντήσω πως παρόμοιους πολιτικούς ελιγμούς έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, είτε με το λεφτά υπάρχουν είτε με την υποτιθέμενη αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Τον πολιτικό χρόνο και τις καλές σκέψεις που κερδίζουν τέτοιοι ελιγμοί με όλα τα παραδοσιακά media να λιβανίζουν τα εξαιρετικά αγγλικά του σαμαρά (μα καλά πως σκατά σπούδασε στις ηπα αυτό το παιδί με τόσο άθλια αγγλικά?), νομίζω τον βλέπουμε πόσο κρατά. Η λενινιστική υπόσχεση της πρωτοπορίας που θα έρθει και θα έχει λύσεις για τα πάντα είναι προφανές πως δεν αντέχει πια για πολύ, πόσο μάλλον όταν όλοι ξέρουν πως οι λύσεις όχι μόνο δεν έχουν ακουστεί, δεν έχουν καν ψιθυριστεί και καλούνται να εφαρμοστούν από τους ίδιους ανθρώπους που κυβερνούσαν μέχρι τώρα. Σε αυτό το περιβάλλον οι πασόκοι δεν ξέρουν να λειτουργούν. Διότι δεν υπάρχει πίττα που να μεγαλώνει προκειμένου να τη μοιράσουν άνισα και να τους κρατήσουν όλους σχετικά ευχαριστημένους. Ακόμα και προσπάθειες δημιουργίας ενός νέου μηχανισμού ρουσφετιών με τα στεγαστικά δάνεια (όπως περιέγραψα εδώ κι εδώ), δεν πρόκειται να λειτουργήσουν έτσι όπως οι εμπνευστές του νομοσχεδίου φαντασιώνονται.

Και κάπως έτσι διαμορφώνεται το σκηνικό με τον σύριζα να καταστρέφει το πολιτικό κεφάλαιο του νέου, μέσα από τακτικές και πρόσωπα που είναι μία από τα ίδια. Στην ουσία δεν θα χαρούμε καν να δούμε μια νέα βουλή με άσχετους ανθρώπους. Τα ίδια ονόματα, είτε των ίδιων πατρώνων είτε των τέκνων τους, θα πνίξουν τη μεταφυσική αλλά τόσο απαραίτητη φαντασίωση της προόδου (δηλαδή του νέου και καλύτερου) πολύ πριν ο σύριζα καταφέρει να πάρει την εξουσία.



Και το κόμμα της δραχμής

Όπως περιέγραψα είναι τεχνικά αδύνατο για τον παραπάνω τρόπο λειτουργίας να συμβιβαστεί με τη λογική του πρωτογενώς μηδενικού αποτελέσματος του προϋπολογισμού διατηρώντας τις υπάρχουσες ανισότητες της ελληνικής κοινωνίας. Και από τη στιγμή που ο πασοκίριζας όπως διαμορφώνεται δεν δείχνει να προτείνει κάτι άλλο, υπάρχουν αυτοί που λένε πως η μοναδική διέξοδος μιας τέτοιας λογικής είναι η επιστροφή στο δραχμή, δηλαδή μια λύση τύπου αργεντινής, όπου η αριστερή πτέρυγα του εκεί πασόκ ανέλαβε τη διακυβέρνηση και την κρατάει ακόμα, υιοθετώντας μια λογική εθνικής ανεξαρτησίας από τους ξένους πάτρωνες (και μια κεϋνσιανή λογική ανδρέα στην οικονομική πολιτική), αλλά χωρίς να αλλάξει δραματικά το σκηνικό της εσωτερικής κοινωνικής αδικίας και της παλιάς διαφθοράς. Λίγο πολύ, οι ίδιοι άνθρωποι που ψήφιζαν επί μένεμ το ξεπούλημα της αργεντίνικης πετρελαϊκής εταιρείας, σήμερα ψηφίζουν την επανακρατικοποίησή της.

Το μόνο που τους σώζει από αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση είναι ότι η αντιπολίτευση είναι ακόμα πρακτικά ανύπαρκτη, καθώς συνεχίζει ουσιαστικά να είναι υπέρ του δντ.

Επαναφορά στη δραχμή μπορούμε να σκεφτόμαστε μόνο εφόσον διαλυθεί το ευρώ. Κι αυτό χρονικά δύσκολα θα συμπέσει με τη διακυβέρνηση σύριζα που μάλλον θα έρθει σύντομα. Όσο ακόμα υπάρχει το ευρώ, είναι σχεδόν αυτοκτονία για τον πασοκίριζα να επιστρέψει στη δραχμή, όπως έχω περιγράψει στα δύο TEOTWAYKI και άρα δεν θα τολμήσουν να το κάνουν. Με αυτό δεν λέω πως έχουν σχέδιο και θα τα καταφέρουν αν επιστρέψουν στη δραχμή ενώ διαλύεται το ευρώ. Πού τέτοια τύχη. Το πιο κοντινό σχέδιο για τη δραχμή που έχουμε είναι τα διάτρητα ευχολόγια του λαπαβίτσα κι αυτός ο τελευταίος δεν είναι κομμάτι του σύριζα. Λέω μόνο πως υπάρχει ένα χρονικό κενό. Ο πασοκίριζα δεν έχει τρόπο να κυβερνήσει τη χώρα όσο υπάρχει το ευρώ και άρα οι υποσχέσεις που θα δώσει για να εκλεγεί θα ξεφτίσουν πολύ γρήγορα.





Στο τρίτο μέρος το οποίο θα γράψω σύντομα για να το κλείνουμε αυτό το θέμα, θα συνεχίσω από το πόσο κενές περιεχομένου είναι οι καστοριαδικές παπαρίτσες περί αυτοθέσμισης που ακούγονται από την ηγεσία και πως ο σύριζα θα πολιτευτεί ως κλασικό λενινιστικό κόμμα. Ακόμα κι έτσι όμως θα προσπαθήσω να δείξω ότι ο μοναδικός τρόπος να μην τα σκατώσει με αυτογκόλ, θα είναι να παίξει σωστά το λενινιστικού τύπου playbook κι αυτό σίγουρα δεν έχει να κάνει με τον τρόπο που το παίζει τώρα.