Ομοσπονδιακή Δημοκρατία Συντεχνιών Ελλάδας

Tου Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη/inews.gr - [via]

 Ας το παραδεχτούμε για να τελειώνουμε. Η χώρα είναι χωρισμένη σε διάφορα τιμάρια τα οποία ελέγχονται από συντεχνίες. Το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας ασθενεί βαρέως και νοσεί από τη μακροχρόνια διαπλοκή πολιτικού συστήματος και συντεχνιών. Η κοινωνία, μεγάλα τμήματα της οποίας ανήκουν στις εν λόγω συντεχνίες, είτε ανήκουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα είτε σιτίζονται παντοιοτρόπως από αυτόν, προβάλει και επιβάλλει τα «δικά» της παιδιά στο πολιτικό σύστημα, ώστε να διασφαλιστούν τα στενά της συμφέροντα, συνήθως σε βάρος των άλλων, των πολλών.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα με παγκόσμια πρωτοτυπία. Το πολιτικό σύστημα ασκούσε μια ιδιότυπη «κοινωνική πολιτική» έναντι διαφόρων συντεχνιών, με την επιβολή φόρων υπέρ τρίτων. Έτσι, σήμερα, και παρά τη δραστική τους μείωση επί κυβερνήσεων Σημίτη στις αρχές της δεκαετίας, υπάρχουν άπειρες κρυφές και φανερές επιβαρύνσεις ή φόροι υπέρ τρίτων, τα έσοδα των οποίων συμβάλουν στην ευρωστία και την ευημερία συγκεκριμένων επαγγελματικών και κοινωνικών ομάδων. Πρόκειται, ουσιαστικά, για μιας φεουδαρχικής σύλληψης και βαθιάς αντικοινωνικής εφαρμογής ιδέα, όπου οι πολλοί άτυχοι και ανυπεράσπιστοι, πληρώνουν δια βίου και με το υστέρημα τους πολλές φορές, ευτυχία των λίγων, των εκλεκτών, των υπεράνω.
Ας αναφέρουμε μερικά παράδειγμα για να γίνει κατανοητό το πρόβλημα:
Πόσοι γνωρίζουν πως υπάρχει
ενσωματωμένη μέσα στον λογαριασμό του ηλεκτρικού ρεύματος ειδική Εισφορά - Δικαίωμα εκτελωνιστικών εργασιών (ΔΕΤΕ) που βεβαιώνεται κατά την εισαγωγή, εξαγωγή και μεταφόρτωση αγαθών και καυσίμων κατά Αριθ.Τ.4363/1236 ΦΕΚ Β` 1775/22-9-1999. Με άλλα λόγια οι καταναλωτές ηλεκτρικού ρεύματος της χώρας εξασφαλίζουν εν αγνοία τους την ευημερία και μακροημέρευση των εκτελωνιστών της επικράτειας, μέσω της ενίσχυσης των αποθεματικών του ασφαλιστικού τους ταμείου.

Πόσοι γνωρίζουν ότι υπάρχει η εισφορά 0,5% επί διδάκτρων ιδιωτικών σχολείων υπέρ του Ειδικού Λογαριασμού Ιδιωτικής Γενικής Εκπαίδευσης, από τον οποίο καταβάλλονται μεταξύ άλλων και οι αμοιβές των συνδικαλιστών της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδος, κατά το άρθρο 47 του ν. 682/1977 (ΦΕΚ 244 Α) προβλεπόμενη εισφορά με την 54965/Δ5 (ΦΕΚ Β 909/7.6.2007) απόφαση. Με άλλα λόγια, οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία πληρώνουν τις αμοιβές των συνδικαλιστικών στελεχών του κλάδου.

Το μεγάλο όργιο των φόρων υπέρ τρίτων γίνεται στην ακτοπλοΐα, όπου εισφορές τουλάχιστον 14,5% υπέρ τρίτων που επιβαρύνουν όλα τα ναύλα πέρα του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας. Συγκεκριμένα: 3% «επίναυλο» υπέρ του «Λογαριασμού Ακτοπλοϊκών Συγκοινωνιών» του Ν 2932/2001 (ΦΕΚ Α 145), άρθρο 10.1.ζ. Τέλη υπέρ ΝΑΤ 6,5% όπως προβλέπονται από τον Ν. 2575/1998 (ΦΕΚ Α ) στο άρθρο 6α με τη σύσταση του «Κεφαλαίου Ασφάλισης Επιβατών και Οχημάτων», παρόλο που τα πλοία αυτά και οι επιβάτες και τα οχήματα που μεταφέρουν είναι ήδη ασφαλισμένα σύμφωνα με τις επιταγές άλλων νόμων. Υπέρ των φορέων διοίκησης και εκμετάλλευσης των λιμένων επιβίβασης και αποβίβασης 5% κατά το άρθρο 6.1 και 6.2 του Ν 2399/1996 (ΦΕΚ Α 90). Τέλος, υπάρχουν άλλα τέλη, όπως αυτό που επιβάλλεται σε επιβάτες περιηγητικών πλοίων του άρθρου 6, 2Β, του Ν 2399/1996 (ΦΕΚ Α 90) αλλά και τα λεμβουχικά και αχθοφορικά δικαιώματα, που εισπράττονται ακόμα σε αρκετά λιμάνια ακόμα και όταν δεν προσφέρονται οι αντίστοιχες υπηρεσίες, ή τα τέλη «για διαφυγούσα εργασία» 4% και 8% για φορτηγά κάτω και άνω των 5 τόνων στην Κρήτη.

Υπάρχει όμως και συνέχεια. Εισφορά 8% υπέρ ΝΑΤ επί εισπραττομένων δικαιωμάτων προσόρμισης, παραβολής, πρυμνοδέτησης, ελλιμενισμού και παροπλισμού από ΟΛΠ, ΟΛΘ και λιμενικά ταμεία καθώς και άλλων πόρων που προβλέπει ο Ν. 3170/1955 (ΦΕΚ Α 76) και έχουν κωδικοποιηθεί από το Π.Δ. 913/1978 (ΦΕΚ Α 220), άρθρο 83, και που δεν ανταποκρίνονται πλέον στη σύγχρονη πραγματικότητα από δικαιώματα επί φαρικών τελών έως τα μηνιαία τέλη φορτηγίδων.

Για να μην μείνουν όμως παραπονεμένοι και οι πανεπιστημιακοί, το πολιτικό σύστημα φρόντισε έτσι ώστε εισφορά 0,5% του Ν.Δ. 3883/1958 (ΦΕΚ Α 181) επί της αξίας όλων των εισαγομένων εμπορευμάτων που διατίθενται «κατά το ένα τρίτο προς ενίσχυση του Πανεπιστημίου και του Πολυτεχνείου Αθηνών, παρακρατουμένου του ενός δεκάτου τούτου υπέρ της Ακαδημίας Αθηνών, κατά το έτερον τρίτον προς ενίσχυση του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και κατά το υπόλοιπων τρίτον διά την προώθηση της εξαγωγής των Ελληνικών προϊόντων».

Οι δημοσιογράφοι ως γνωστό απολαμβάνουν τις υπηρεσίες υψηλού επιπέδου ενός εκ των καλύτερων ιατροφαρμακευτικών, νοσοκομειακών και συνταξιοδοτικών συστημάτων της χώρας. Γνωρίζουν όμως οι πολίτες πως για κάθε διαφήμιση ή δημοσίευση στα ΜΜΕ έχει επιβληθεί αγγελιόσημο ύψους 20% για τον ημερήσιο και περιοδικό τύπο και 21,5% για τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα για χρηματοδότηση ασφαλιστικών εισφορών. Ουσιαστικά, το κόστος αυτό μετακυλύεται στη τιμή πώλησης ανά μονάδα προϊόντος, όπου ο απλός καταναλωτής καταβάλει τα χρήματα απευθείας στο ταμείο ασφάλισης των δημοσιογράφων. Αξίζει να σημειωθεί πως χάρη στην ύπαρξη του περίφημου «Αγγελιόσημου» οι εργοδότες στον κλάδο των ΜΜΕ δεν καταβάλουν καθόλου εισφορές, όπως συμβαίνει σε όλους τους άλλους κλάδους εργαζομένων με σχέση μισθωτής εργασίας.
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε δεκάδες σελίδες με αναφορές σε φόρους υπέρ τρίτων που καταδυναστεύουν την ελληνική κοινωνία, προκαλούν θανάσιμες στρεβλώσεις στην οικονομία και δημιουργούν ένα ασφυκτικό περιβάλλον παράλυσης και σήψης.

Η παρατεταμένη πολύπλευρη κοινωνική κρίση, έχει τις αιτίες της σε αυτή ακριβώς την πολιτειακή μορφή που επέβαλε το «κοινωνικό συμβόλαιο» της Μεταπολίτευσης, μια πολιτειακή μορφή που στηρίζεται στους βασικούς πυλώνες του πελατειακού κράτους, τις συντεχνίες.

Αυτές οι συντεχνίες είναι που κρατούν τη χώρα δέσμια σε ένα νεκρό μα ακόμη άταφο μοντέλο κοινωνικής συμβίωσης. Δίνουν τις έσχατες μάχες οπισθοφυλακής οχυρωμένες πίσω από μια στείρα και φαιδρή «αντιμνημονιακή» ρητορική, προσπαθώντας να προσδώσουν στην ληστρική τους συμπεριφορά ηθική νομιμοποίηση.
Ο χρόνος για τη χώρα και την κοινωνία τελειώνει. Τα πανίσχυρα λόμπι των συντεχνιών, διασκορπισμένα οριζοντίως σε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, απεργάζονται την προστασία των δικών τους κεκτημένων σε βάρος όχι μόνο του παρόντος μα και του μέλλοντος της κοινωνίας. Η νίκη τους θα είναι ήττα για την κοινωνία και μακροχρόνια οπισθοδρόμηση εκτός του φυσικού και πολιτισμικού χώρου που είναι η Ευρώπη, η ήττα τους θα δώσει μια ελπίδα για το μέλλον.