Οβελίσκος

apos
Ρίξε μια ματιά στο σύνθημα δίπλα: 8 Νοεμβρίου με σήμα τον Οβελίσκο του Buenos Aires και όχι μόνο. Σε αρκετές πόλεις της Argentina έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις, «κατά της εθνικής κυβέρνησης», όπως ήταν το σύνθημα. Όταν λέμε «εθνικής», εννοούμε την κυβέρνηση του Cristinakίου, διότι υπάρχουν και οι τοπικές κυβερνήσεις κατά των οποίων σπάνια γίνονται διαδηλώσεις. Παράδειγμα, η δεξιά κυβέρνηση του Buenos Aires, η οποία λειτουργεί αυτόνομα -κάτι σαν την Washington DC- και η οποία έχει ρημάξει την πόλη, αλλά κανείς δεν διαμαρτύρεται στον Οβελίσκο. Αντίθετα, όταν τα προβλήματά της φτάνουν στα άκρα, νιαουρίζει σαν γκόμενα στην «εθνική κυβέρνηση» για να σώσει την κατάσταση. 
Γιατί έγινε η διαδήλωση και ποιος τη διοργάνωσε; Το δεύτερο ερώτημα είναι εύκολο: τα κοινωνικά δίκτυα, ήταν δηλαδή απολιτίκ, τύπου όλοι οι καλοί χωράνε. Θυμίζω ότι και στις διαδηλώσεις στη ΔΕΘ υπήρχε πάντα το μπλοκ των Ηρακλειδέων που φώναζε για τον υποβιβασμό της ομάδας.
Το πρώτο ερώτημα είναι πιο σύνθετο. Στις
διαδηλώσεις προφανώς υπάρχουν αιτήματα. Εξαιρώ αυτές που προμοτάρουν ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και λοιποί φαύλοι με αποκλειστικό αίτημα να εξασφαλίσουν -ακόμα και στα ερείπια μιας χρεοκοπημένης χώρας- τα προνόμιά τους.
Πάμε παρακάτω: ποια ήταν τα αιτήματα της διαδήλωσης; Από ό,τι διάβασα σε ένα πανό, ζητούν περισσότερη δημοκρατία, λιγότερη διαφθορά, όχι τρίτη θητεία του Cristinakίου, λιγότερη ανασφάλεια, όχι στις εκτρώσεις and world peace, για να θυμηθούμε τη Σάντρα Μπούλοκ.
Πρόσεξε τώρα τι έχει συμβεί σε αυτή τη χώρα. Βγήκε από τη χρεοκοπία με
διαφορετικό τρόπο -τα έχουμε πει πολλές φορές- αλλά όπως επίσης έχουμε πει πολλές φορές, καμία χώρα δεν είναι μόνη της στον πλανήτη. Επομένως, το νύχι του κερδοσκόπου πάντα θα σε γρατζουνά, ενώ στην αυλή σου θα σκάνε τα απόνερα που δημιουργούν οι επόμενες καπιταλιστικές χλαπάτσες, όπως λέει και η φίλη μου η Αλέκα.
Αυτονόητο δεν σου ακούγεται αυτό; Αμ δε. Τράβα να το εξηγήσεις σε ηλίθιους επιπέδου Στρατούλη και Πάνου (εντελώς) Καμμένου που κοροϊδεύουν τον κόσμο ότι θα διαγράψουν το χρέος, θα εφαρμόσουν «μια άλλη πολιτική», θα πάρουν αβάντα 400 χρόνων για να πληρώσουν τα γαμησιάτικα, θα βρουν και καμιά 500αριά δισ. ευρώ να μοιράσουν και θα τρώμε όλοι το αβγό μας σε χρυσές αυγουλιέρες.
Στην πραγματική ζωή, η Argentina γνωρίζει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης εδώ και μια δεκαετία, όμως η παγκόσμια κρίση -με πρώτο το Ευρωπαϊκό μας χάλι- μοιραία άρχισε να την επηρεάζει. Κατάλαβες τώρα γιατί φώναζε ο Ομπάμα τόσους μήνες, μανίτσες Ευρωπαϊκές, βρείτε μια λύση στο θεματάκι σας, διότι θα χάσω τις εκλογές και θα σας κατσικωθεί ο Μιτ ο Ρόμνεϊ και θα κυκλοφορείτε όλοι με το ταμπελάκι του Μορμόνου. 
Η κρίση λοιπόν έχει (ξανα)χτυπήσει τη Νότιο Αμερική. Οι μεγάλες οικονομίες της περιοχής έχουν πεσμένους ρυθμούς ανάπτυξης και αυτό δημιουργεί ανασφάλεια. Βέβαια όταν λέμε πεσμένοι, εννοούμε κάτι +2%, που εσύ εδώ αν έβλεπες αυτό το νούμερο, θα ζήταγες άδειες από τον θεό (δηλαδή τον Σαμαρά) να πάρεις τη Φωτεινή Πιπιλή να χορέψεις ένα tango στο Dancing.
Τα μικρά όμως αυτά ποσοστά ξυπνούν τις τραυματικές μνήμες του παρελθόντος. Επιπλέον, έσκασαν μύτη και οι αμερικανικοί γύπες (buitres), ζητώντας με δικαστικές αποφάσεις τα ρέστα από τη χρεοκοπία του 2001. Και δώστου τα φρέσκα δημοσιεύματα για «νέα χρεοκοπία». Λογικότατο λοιπόν να μαζευτούν αρκετοί στον Οβελίσκο κατά της «εθνικής κυβέρνησης».
Το άλλο που διάβασα και είναι πραγματικά για γέλια είναι το αίτημα για «περισσότερη δημοκρατία». Αν υπάρχει μια χώρα στον κόσμο που ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι πίπα θέλει, αυτή είναι η Argentina. Τα μεγαλύτερα και ισχυρότερα εκδοτικά συγκροτήματα βρίζουν χυδαιότατα από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί το Cristinάκι. Ένας τοπικός Μπόμπολας δήλωσε ξεκάθαρα ότι τους νόμους για την πολυφωνία στα ΜΜΕ τους έχει γραμμένους εκεί που έχει γράψει και ο Φώτης Κουβέλης τη «σταδιακή απαγκίστρωση». Το δε επίπεδο δημοσιογραφίας είναι τέτοιο που η Όλγα και το (χυδαίο) παρεάκι της μοιάζουν με αθώα και ανυποψίαστα παιδάκια εκκλησιαστικής χορωδίας.
Εμένα αν με ρωτήσεις, όλο αυτό θα σήκωνε μία διαδήλωση κατά της «εθνικής κυβέρνησης», αλλά για σεβασμό της Δημοκρατίας. Για τη σταδιακή απαγκίστρωση, ρε γαμώτο. 
Πάμε στο ζουμί της υπόθεσης. Πολλοί από όσους γκρινιάζουν στην Argentina σήμερα ανήκουν στις πιο εύπορες ομάδες του πληθυσμού που δεν γουστάρουν καθόλου τους περιορισμούς στην αγορά δολαρίων. Το δολάριο είναι πάθος. Είναι κάτι σαν τον freddo για τον Νεοέλληνα. Ασφυκτιά λοιπόν αυτή η μειοψηφία που δεν μπορεί να τα έχει όλα σε αμερικανικό νόμισμα. Όπως τη δεκαετία του 1990 που το δολάριο ήταν ουσιαστικά το εθνικό νόμισμα και φτάσαμε εκεί που φτάσαμε.
Θα τους πρότεινα να κάνουν λίγη υπομονή γιατί από το 2013 θα κυκλοφορήσει -λέει- νέο Ευρώ με ωραιότατες παραστάσεις από την ελληνική μυθολογία. Θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον να έβαζαν παραστάσεις από τη νεοελληνική μυθολογία: τα μνημόνια που μας σώζουν, τα αντιμνημόνια που επίσης υπόσχονται σωτηρία, τα δισεκατομμύρια των ομογενών, τα αέρια που θα μας κάνουν πλούσιους, η καθαρότητα της φυλής, οι προφητείες ενός γέροντα, το ξανθό γένος και άλλα πολλά.
Έχει και άλλο ζουμί η διαμαρτυρία κατά της «εθνικής κυβέρνησης». Εδώ και πολύ καιρό έχει κυκλοφορήσει μια σπέκουλα ότι το Cristinάκι θέλει να αλλάξει το Σύνταγμα και να επιτραπεί τρίτη επανεκλογή. Η λέξη που κυριαρχεί στην πολιτική ζωή είναι «re-reelecciόn». Αυτή τη στιγμή οι Περονιστές έχουν την πλειοψηφία στο Κογκρέσο, αλλά όχι τα 2/3 για να αλλάξουν το Σύνταγμα. Υποτίθεται -βάση της σπέκουλας- ότι ο λόγος που υιοθετήθηκε η ψήφος στα 16 είναι για να πετύχει το Cristinάκι απόλυτη πλειοψηφία των 2/3 στις ενδιάμεσες εκλογές του 2013 και να πετύχει το σκοπό της. Να γίνει δηλαδή κάτι σαν Hugo Chávez.
Aυτή όλη η σπέκουλα είναι ωραία για να γεμίζεις πλατείες και να γράφεις στο Twitter, αλλά δεν σε πάει μακριά. Απλούστατα γιατί στις ενδιάμεσες εκλογές, όπως παραδοσιακά συμβαίνει σε πολλές χώρες που έχουν αυτό το συστημα, η κυβέρνηση μετά βίας καταφέρνει να διατηρήσει τα κεκτημένα της. Για τράβα πάλι να ρωτήσεις τον Ομπάμα που έχασε το Κογκρέσο στις ενδιάμεσες του 2010 και το ξαναέχασε προχθές.
Προσωπικά, δεν θέλω τρίτη θητεία για το Cristinάκι. Σε αυτό λοιπόν το «αίτημα» συμφωνώ, έστω και αν κινείται σε επίπεδο σπέκουλας. Φτάνουν δύο θητείες, και ας έχει δημοτικότητα γύρω στο 40%, που για έναν πολιτικό με 7 χρόνια στην εξουσία είναι υψηλότατο. Δες πού βρίσκεται σήμερα η δημοτικότητα του Ολάντ, του Κάμερον ή του Ραχόι. Σκέψου ότι μόνο η Μέρκελ έχει 40% και αυτό επειδή οι Γερμανοί και το μαγαζάκι τους (ΕΚΤ) κερδοσκοπούν χυδαία εις βάρος των «εταίρων» τους. Επομένως, το 40% που έχει σήμερα το Cristinάκι, το λες και κολοσσιαίο ποσοστό.
Προφανώς υπάρχουν φαινόμενα αλαζονείας και διαφθοράς, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα με την μακρόχρονη παραμονή ενός κόμματος (ή ενός πολιτικού) στην εξουσία. Ψέματα να λέμε; Η πολιτική ζωή έχει πολωθεί, όπως η αντίστοιχη στις ΗΠΑ, όπου Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι τρώνε τις σάρκες τους.
Πρόσεξε όμως μια άλλη διάσταση, η οποία εκφράστηκε εμμέσως στις διαδηλώσεις που έγιναν στον Οβελίσκο: το πρόβλημα στην Argentina είναι ότι δεν υπάρχει Αντιπολίτευση. Ή μάλλον, αυτή που υπάρχει παραμένει ταυτισμένη με τις πολιτικές που οδήγησαν στην χρεοκοπία του 2001.
Μπορεί να ήταν διαδήλωση κατά της «εθνικής κυβέρνησης», αν διάβαζες όμως πίσω από τις γραμμές, υπάρχει μπόλικη οργή για την Αντιπολίτευση, αυτό το θλιβερό συρφετό παρτάκηδων και ανίκανων παπαρολόγων. Με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις.
Πόσο μπροστά μπορεί να πάει μια χώρα όταν δεν έχει έναν εναλλακτικό ισχυρό πόλο; Και στο λέω εγώ. Σκέψου ότι ακόμα και στη Βενεζουέλα ο Τσάβες έχει μια ενωμένη (σχετικά) αντιπολίτευση που πρόσφατα έπιασε ένα 45%.
Και για να μην σε κουράζω άλλο, θα σου πω μια ιστορία. Ήμουν στην Argentina το 2010 και συζητούσα πολιτικά με έναν φίλο. Περιττό να σου πω ότι όλοι μου οι φίλοι μισούν την Cristina και αυτό κάνει ενδιαφέρουσες τις συζητήσεις μας. Τις οποίες νοσταλγώ εδώ στην μπανανία μας, όπου πλέον καθιερώθηκε ως πολιτικός λόγος το δεξιό και αριστερό μίσος επιπέδου «θάνατος στους φιλελέδες» και «κρεμάλες σε αριστεροφασίστες συριζέους». Και αυτό το αφιερώνω σε όσους κόπτονται για τη Δημοκρατία, αριστερούς και δεξιούς.
Του λέω λοιπόν (και έκανα λάθος, όπως αποδείχθηκε) ότι κατά την γνώμη μου, η Cristina δεν θα βάλει υποψηφιότητα για δεύτερη θητεία. Ακόμα τότε δεν είχε ξεκαθαρίσει το τοπίο για τη δεύτερη θητεία που συνταγματικά δικαιούτο.
Ο φίλος μου λοιπόν, που την μισεί, πριν καλά-καλά τελειώσω τη φράση μου, πετάχτηκε και με διέκοψε, λέγοντας με ανησυχία: «και άμα δεν είναι η Cristina, ποιος θα είναι;» 
Κατάλαβες τώρα, Cristinάκι μου, γιατί έπρεπε να πας και εσύ στη διαδήλωση; Να φωνάξεις, βρείτε μου έναν άλλο αξιόπιστο και εγώ πάω σπίτι στο El Calafate, αν χρειαστεί.
Αλλιώς θα φτάσουμε να δικαιώσουμε τον ποιητή-τροβαδούρο Γιαννάκη Πάριο που τραγουδά «μετά από σένα ποιος, μετά από σένα τι»...
[via]