Φταις εσύ, ηλίθιε

thelfatbay.net
Το Μνημόνιο 3 ψηφίστηκε εν μέσω κραυγών, λαϊκισμού, κρότου λάμψης, πλήρους αδιαφορίας για τις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που δεν έχουν γίνει, παλαιοκομμουνιστικού μάγκικου θέσφατου, ακροαριστερής βαλκανικής Χούντας και περιούσιας προπαγάνδας από Ελληναράδες πατριώτες και αναρχοφασίστες σημαιοφόρους, δεδομένου ότι το μότο «δώσε και σε μένα, μπάρμπα», εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι να πέσουν οι μάσκες και να αποκαλυφθεί το προσωπείο της άφατης γελοιότητας κι από τους 300 ηλιθίους, που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την ήρα από το σιτάρι, αποκαμωμένοι και ταγμένοι στο πελατειακό άχθος των κατά τα άλλα ειρηνικών νοικοκυραίων που φιλούν την σημαία, εκστασιάζονται με εραλδικά σύμβολα και συγκινούνται με τα ελληνικά στρατά με τους πλούσιους καβάλους και το τσιγάρο στα χείλη.
Κατά την διάρκεια της χθεσινής ψηφοφορίας, όπου ο
κ. Στουρνάρας εξήγγελλε μεταξύ άλλων, την τροπολογία για τους υπαλλήλους της Βουλής, θυμήθηκα το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου, επιφανούς στελέχους του ΚΚΕ και δημοσιογράφο του Ριζοσπάστη, «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε». Σε αυτό το συμπαθητικό πόνημα (ο συγγραφέας χειρίζεται άριστα την ελληνική γλώσσα), προσπαθεί να ρίξει το βάρος στον ίδιο τον πυρήνα του καπιταλιστικού συστήματος, αναλύοντας αιτίες και αποτελέσματα, αφήνοντας τελείως στο απυρόβλητο το απόν ήθος του δημοσιοϋπαλληλίσκου, τις σοβιετικές θηριωδίες και την επάρατη έπαρση του εγχώριου σοσιαλφασισμού με το πατροπαράδοτο τέχνασμα: με άπειρες παραπομπές στον επονείδιστο πλούτο, περνά στο ασυνείδητο το μίσος για το χρήμα λόγω μικροαστικού συντηρητισμού.

Η αντίδραση των παροικούντων την Ιερουσαλήμ, ήγουν οι συμπαθείς υπάλληλοι του κοινοβουλίου, αφού δεν έβγαλαν παρά τρίχα τα καλάζνικοφ, τις ασημένιες σφαίρες και τα μαντίλια με το σήμα της αραβικής άνοιξης, απήργησαν κάμποσο, με συμπαραστάτες τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τους ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ-ΕΔΕΣ οι οποίοι θύμισαν με επιτυχία ομολογώ, τους συμπαραστάτες των Εργατικών στην εκλογική πανωλεθρία τους στην Αγγλία το 1955, το μένος των ανθρακωρύχων της βιαιότερης απεργίας που θυμάμαι στον 20ο αιώνα στο Orgreave και την υστερία των φεμινιστριών που έκαιγαν στηθόδεσμους και διάβαζαν την Betty Friedan, εναλλάσσοντας το αγωνιστικό μπρίο με τσιτάτα λογιστηρίου του κράτους, ξεπερασμένης παπανδρεϊκής παντοδυναμίας κι επουράνιας μηχανής που θα κόβει ευρώ, αέναα.

Ας συνοψίσουμε το προφανές: το Μνημόνιο δεν είναι τίποτ’άλλο από μια απέλπιδα προσπάθεια να συμμαζευτεί το τεράστιο κράτος που στα μεταπολιτευτικά χρόνια, τρώει τις σάρκες του και τα παιδιά του ως απόρροια οθωμανικών καταλοίπων. Οι οικονομικοί όροι δεν ήταν πρόταση των δανειστών αλλά της δικής μας κυβέρνησης η οποία δεν διαπραγματεύτηκε ως όφειλε αλλά εφάρμοσε χωρίς λογική οριζόντιες περικοπές, μην αγγίζοντας τμηματάρχες και διευθυντές με 5.000€ καθαρές αποδοχές. Οι διάφοροι σωτήρες που διάβασαν Ένγκελς στα 15 τους κι αναρχικά κείμενα στο χωριό τους, οι έκνομοι παρίες που διοργανώνουν συλλαλητήρια αλληλεγγύης με σουβλάκι και μαλλί της γριάς, αφανείς τυπολάτρες της Οκτωβριανής θηριωδίας και θεωρητικοί υπερεθνικών μορφωμάτων, μηρυκάζουν την δική τους δυστοπία, τρώγοντας τα νύχια τους.

Ο 21ος αιώνας επιτάσσει αλλαγές. Οι τελευταίες θα έρθουν όταν πάψουμε να θεωρητικοποιούμε σαν τον Hobsbawm και ξεκινήσουμε την σοβαρή δουλειά στο δημοσιονομικό κι επιστημονικό χάλι της ημεδαπής. Όπερ μεθερμηνευόμενο, οφείλουμε πρωτίστως στον εαυτό μας, να πάψουμε να σκεφτόμαστε με το άναρχο φαντασιακό που θρέφουμε στο κεφάλι μας (μας κάνει πιο ευάλωτους) αλλά με τον ρεαλισμό και την επιμονή στα προβλήματα που προκύπτουν. Δεν φταίει ο λευκός προτεστάντης, η νεοφιλελεύθερη ελίτ, οι παράφρονες διανοούμενοι και η CIA. Στο κάτω-κάτω, ποιος μας γαμεί, έγκριτε συνωμοσιολόγε; Φταίει ο εκ του ασφαλούς κατατρεγμός μας, η ματαιοδοξία του αγωνιστή, οι τηλεκατευθυνόμενες απεργίες, η εξοργιστική αδιαφορία έναντι του νόμου και της τάξης, ο σοσιαλισμός των φερεφώνων. Φταις εσύ, ηλίθιε.