Κι εσύ τέκνον ΔΗΜΑΡ;

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου
Ούτε ένας αριστερός βουλευτής δεν βρέθηκε απόψε (χθες) να στηρίξει τον εφαρμοστικό νόμο τον προαπαιτούμενο για την "παραμονή στο ευρώ, την εκταμίευση της δόσης, αλλά και την σταδιακή απαγκίστρωση από τα μνημόνια" (με τα λόγια της ΔΗΜΑΡ). 
Η παραμονή μας σε ευρωπαϊκό πλαίσιο διαπραγμάτευσης στηρίχθηκε αποκλειστικά στους βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ! 
Η φυσική κληρονόμος της ανανεωτικής και ευρωπαϊκής αριστεράς, ΔΗΜΑΡ, άφησε την κυβέρνηση να αιωρείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, για να καταλήξει οριακά στις 153 ψήφους, μια επίδοση που αδυνατίζει κάθε αξιοπιστία απέναντι στους δανειστές εταίρους μας. Πρακτικά την εγκατέλειψε την ώρα της μάχης. 
Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς σήμερα, να στηριχτεί ρεαλιστικά, σε κανένα κομμάτι της υπαρκτής ελληνικής αριστεράς για τον αναγκαίο προοδευτικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας. 
Το κομμουνιστικό κόμμα επαγγέλλεται και παλεύει την
έξοδο από την ΕΕ, στο σοβιετικό πουθενά. Ο ΣΥΡΙΖΑ την επιστροφή στην εποχή του βαθέως ΠΑΣΟΚ και του δημοσιοϋπαλληλικού κρατικοδίαιτου σοσιαλισμού των ημετέρων και των συντεχνιών αντικρούοντας κάθε μεταρρύθμιση, ακόμη και εκείνη του μισθολογικού καθεστώτος των υπαλλήλων της Βουλής, χωρίς ακόμη να έχει προσδιορίσει την πηγή του απαραίτητου μεταβατικού δανεισμού ...στο χτες! Και η Δημοκρατική Αριστερά μετρά τις ψήφους της και την κομματική της συνοχή και αδιαφορεί για την συνοχή της κυβέρνησης και την αξιοπιστία της στις διαπραγματεύσεις με τους (υπάρχοντες) δανειστές μας για μια βιώσιμη τελική λύση στην κρίση χρέους.
Αβάσταχτη ελαφρότητα από την μια, άλλη μια ιστορική απόδειξη από την άλλη για την απ΄ότι φαίνεται μη αναστρέψιμη πολιτική χρεοκοπία της Αριστεράς. 

Η κατάρρευση του υπαρκτού φαίνεται ότι πήρε μαζί του, όχι μόνο το σταλινικό κομμάτι του αλλά και το ευρωπαϊκό, ευρωκομμουνιστικό ή ανανεωτικό. Παρά τις αξιόλογες αλλά ατελέσφορες διεργασίες που προηγήθηκαν και την συμβολή δεκάδων πρωτοπόρων άνθρώπων σαν τον αείμνηστο Μιχάλη Παπαγιαννάκη, τον Λεωνίδα Κύρκο και άλλους/ες, φαίνεται ότι η ανανέωση της αριστεράς είναι μια αδύνατη επαγγελία: αντιφάσκει με τον συγκεντρωτικό της πρότυπο, την σωτηριολογία της, τον δογματικό "εργατισμό" της και την απροθυμία της να συγχρονιστεί με την ιδιωτική και ατομική σφαίρα πρωτοβουλίας και παραγωγής ως επίσης κινητήριας δύναμης της ιστορίας. Με την πραγματικότητα...
Ανανέωση με την μαρξιστική Βίβλο παραμάσχαλα και το λενινιστικό κόμμα νέου τύπου ως μέσον, δεν γίνεται.
Τι μένει; 
Η αδυσώπητη πραγματικότητα: οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις είναι εξίσου ισχνές στα αριστερά κόμματα όσο και στα πελατειακά δεξιά ή κεντρώα μορφώματα της μεταπολίτευσης. 
Η ελληνική αριστερά δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει η ατμομηχανή του μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας, ούτε καν η εμπροσθοφυλακή της μεταρρύθμισης. 
Αλλού πρέπει να αναζητηθούν αυτές οι δυνάμεις, χωρίς ιδεολογικές προκαταλήψεις, χωρίς εμμονή στα συναισθηματικά φορτία λέξεων και εννοιών ταλαιπωρημένων από την δογματική χρήση και την αρνητική παράδοση του ελληνικού εμφυλίου, χωρίς αριστερόμετρα και δεξιόμετρα. 
Σε έναν ελληνικό ιστορικό συμβιβασμό των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων που έχουν περισσότερα κοινά στο πολιτικό "δια ταύτα" από νεφελώδεις πια ιδεολογικές διαφορές. Άλλωστε οι τελευταίες μπορούν ελεύθερα να αναπτυχθούν πάνω σε στέρεο έδαφος και όχι στην φαντασίωση, όταν θα υπάρχει ύλη αναδιανομής, πλούτος από πλεόνασμα και οικονομική και οικολογική βιωσιμότητα στην ευλογημένη αλλά πολύπαθη χώρα μας. 
Μέχρι τότε, ενότητα και αγώνας (των μεταρρυθμιστών).
aristeristrouthokamilos