Μάρκετινγκ και Ακροδεξιά

'Ελξη Αναφορικού


Η καλλιέργεια της ξενοφοβίας στο χέρσο ηλικιωμένο μυαλό


Ένας καλός τρόπος να φέρεις τον κόσμο στα νερά σου, ειδικά αν οι βλέψεις σου αποβλέπουν στην ισχυροποίηση του κοινωνικού σου ερείσματος και την πολιτική σου εδραίωση, είναι να εκμεταλλευτείς τις φοβίες του, χαϊδεύοντας παράλληλα τα αυτιά του. Σε περιόδους κρίσης ο αδύναμος θα ψάχνει πάντα κάποιον σωτήρα να θεοποιήσει και ο αδίστακτος θα ψάχνει πάντα κάποιον αδύναμο που θα του δώσει το ρόλο του σωτήρα. Η συνοχή αυτού του συμφεροντολογικού καστ ενδυναμώνεται με την εξεύρεση του κατάλληλου προσώπου, στο οποίο οι παράγοντες του δράματος βολεύονται να αποδώσουν την απαρχή του κακού, που σχεδόν παραμυθικά έμελλε να ενώσει τους δρόμους τους.

Όταν άκουσα πως μέλη της Χρυσής Αυγής περιπολούν τους δρόμους του κέντρου και προσφέρονται να συνοδεύσουν ηλικιωμένους σε τράπεζες και δημόσιες υπηρεσίες (για να αποτρέψουν τους κινδύνους που εγκυμονεί η ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας), ομολογώ πως τρόμαξα. Κυρίως επειδή αυτός ο “μποντιγκαρντισμός” μου φάνηκε δόλιος, ψεύτικος και εντελώς παραπλανητικός αλλά και επειδή διέκρινα  σ’ αυτόν ένα βολικότατο πρόσχημα που συγκαλύπτει την πολυφορεμένη από την αστική μας κουλτούρα ξενοφοβία.
 Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να καταλάβει κανείς πως λειτουργεί αυτό το σχήμα προστασίας των ηλικιωμένων. Καταρχάς επιχειρείται η προσωποποίηση του φαινομένου της εγκληματικότητας, με την υπαγωγή της υπαιτιότητας κάθε μικροεγκλήματος στην αποδιοπομπαία κοινότητα των μεταναστών. Κανείς δεν θέλει να αποδώσει ευθύνες στους ομοίους του, ειδικά όταν υπάρχει μια πολύ πειστική και βολική δικαιολογία για να τις μετακυλήσει σε κάποιον που δεν του μοιάζει (μιας και δεν φέρει τα δικαιώματά του). Το γεγονός μάλιστα πως ένα κομμάτι της εγκληματικότητας όντως απορρέει από τους αναρίθμητους και παράνομους μετανάστες δημιουργεί στη συνείδηση όσων εύκολα κατηγορούν και ένα τεκμήριο δικαίου που επαληθεύει την “ορθότητα” του μεροληπτικού τρόπου απόδοσης της ευθύνης. Τι κι αν το ημεδαπό στοιχείο διαδραματίζει επίσης καθοριστικό ρόλο στην εξάπλωση της εγκληματικότητας (και της παρανομίας εν γένει) ; Όσο πιο μακριά από μας βρίσκουμε το κακό, τόσο λιγότερο μας προβληματίζει το στάτους της προσωπικής μας ηθικής ακεραιότητας.

Ιδιαίτερα ευεπίφοροι στην παραπάνω πρακτική είναι οι ηλικιωμένοι Έλληνες, οι οποίοι, παρότι θα έπρεπε από ιστορικής καταβολής να συναισθάνονται καλύτερα από όλους το ψυχικό και σωματικό κόστος της ξενιτιάς, τείνουν να στοχοποιούν ανηλεώς τους αλλοδαπούς, κάθε φορά που οι ίδιοι πλήττονται από την κοινωνική δυσπραγία. Είναι άλλωστε προτιμητέο συναισθηματικά, να θολώνεις την όρασή σου όταν η πόλη σου καίγεται από το χέρι των παιδιών σου, ανάγοντας αυτό το έγκλημα στη σφαίρα του απρόσωπου.

Για την ακροδεξιά είναι πολύ συμφέρουσα η συνέχιση αυτού του παραλογισμού, τόσο για την εξυπηρέτηση των πολιτικών της στόχων όσο και για την διαιώνιση του φασιστικού της δόγματος. Εκμεταλλευόμενη τις ταραχώδεις περιστάσεις, που πέρα από την πρακτική βιωσιμότητα των πολιτών απειλούν την ανθρωπιστική τους συνείδηση, επιδιώκει να διοχετεύσει τη λαϊκή οργή προς τη λάθος κατεύθυνση. Τα πρωτόγονα ένστικτα αφυπνίζονται πάντα όταν το σώμα απειλείται, αλλά χειραγωγούνται πανεύκολα από εγκεφάλους που ηδονίζονται με την προοπτική εξουσίας.

Σε μια χώρα όπου ψηφοφόροι προχωρούν προς τις κάλπες με σταυρωμένα ψηφοδέλτια καθώς οι κενές ή ατέχνως χρωματισμένες συνειδήσεις τους δίνουν άκριτα εντολές στα μουδιασμένα άκρα τους, κανείς δεν εκπλήσσεται από το απογοητευτικό εκλογικό αποτέλεσμα, όμως όλοι το τρέμουν. Μέχρι πότε όμως τα προεόρτια πυροτεχνήματα θα δικαιολογούν την μεθεόρτια μεταμέλεια;

Ίσως τελικά η φρίκη να αξίζει σε όσους δεν την κατάλαβαν πριν έρθει.