Αντισταθείτε στο Μέτωπο των "Χρεοκοπίστας"!

Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις καταγράφουν δυο εκ διαμέτρου αντίθετες επιθυμίες: από τη μια δηλώνουμε κατά μεγάλη πλειοψηφία ότι θέλουμε να μείνουμε στην Ευρώπη, από την άλλη δείχνουμε την προτίμησή μας σε κόμματα που αν επικρατήσουν θα κάνουν ό,τι μπορούν για να μας βγάλουν. Η βασική αιτία για αυτή τη σχιζοφρένεια είναι η άγνοια των πραγματικών προθέσεων των σχημάτων που ο ιστορικός Βασίλης Παναγιωτόπουλος αποκάλεσε ευρηματικά "χρεοκοπίστας". Η άγνοια αυτή όμως ισοδυναμεί με άγνοια των κινδύνων που μας απειλούν. Αν ξέραμε, αν καταλαβαίναμε, δεν θα λέγαμε, κατά πλειοψηφία, ότι ψηφίζουμε για να εκτονωθούμε εκδηλώνοντας την οργή μας. Αυτό γίνεται με άλλους τρόπους. Στις εκλογές ψηφίζεις για να ορίσεις τι είναι καλύτερο για τη χώρα.
Για να βρούμε εκλογές εξ ίσου κρίσιμες για το μέλλον μας με τις επικείμενες, θα πρέπει να επιστρέψουμε στο 1920, όταν η έξωση του Ελευθερίου Βενιζέλου είχε ως απότοκο τη Μικρασιατική Καταστροφή. Στην ιστορία μας υπήρξαν κι άλλες δραματικές εποχές, βέβαια. Όμως στις περισσότερες ο λαός ή αποδέχθηκε, ή πολέμησε, μια μοίρα που του επιβλήθηκε άθελά του―που δεν αποφάσισε. Αντίθετα, σε τρεις εβδομάδες, ακριβώς όπως και πριν από ενενηταδύο χρόνια, την απόφαση θα κληθούμε να πάρουμε εμείς οι ίδιοι. Θα επιλέξουμε άραγε την καταστροφή κι αυτό μάλιστα λόγω αγνοίας;


Εδώ δεν κρίνω απόψεις ψηφοφόρων. Η κρίση έχει δυσκολέψει τη ζωή εκατομμυρίων συμπολιτών μας, φέρνοντας εκατοντάδες χιλιάδες σε θέση απελπιστική. Οι άνθρωποι όταν ζορίζονται χάνουν την όποια δυνατότητα να κρίνουν λογικά και καταφεύγουν συχνά σε λύσεις ολέθριες, που προσφέρουν πρόσκαιρα ψυχική εκτόνωση. Ενώ όμως η ατομική πλάνη του κάθε πονεμένου ανθρώπου είναι κατανοητή, αυτό δεν ισχύει για τους ηγέτες και τα στελέχη των πολιτικών κομμάτων. Γι' αυτούς δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Αν δεν γνωρίζουν την πραγματικότητα, ας μην ασχολούνται με την πολιτική. Μα αν τη γνωρίζουν και παρ' όλα αυτά την αγνοούν―όπως φοβούμαι συμβαίνει για τους περισσότερους―από ιδεοληψία, ιδιοτέλεια, επιπολαιότητα, βλακεία, ή συνδυασμό αυτών, είναι πραγματικά ασυγχώρητοι. Σε αυτούς τους ασυγχώρητους πολιτικούς των κομμάτων των Χρεοκοπίστας αναφέρομαι, που παρά τις διαφορές τους πορεύονται όλοι μαζί στον κοινό στόχο, της ρήξης με τους ευρωπαίους εταίρους μας. Κοινός στόχος σημαίνει κοινό μέτωπο: Το Μέτωπο των Χρεοκοπίστας.


Πέραν του φοβερού οράματος που τους ενώνει, οι Χρεοκοπίστας μπαίνουν σε δυο κατηγορίες. Στην πρώτη είναι οι
ειλικρινέστεροι, αυτοί που λένε, ουσιαστικά: "Θέλουμε Σώνει και Καλά να Χρεοκοπήσουμε". Εδώ ανήκουν τα κόμματα των άκρων, ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή, αλλά και οι σκληροπυρηνικοί του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί ομνύουν σε ένα θρησκευτικού τύπου δόγμα, λενινιστικό, μαρξιστικό ή εθνικοσοσιαλιστικό, που εν ονόματι του αφηρημένου σχήματος της ιδεολογίας διαστρέφει την πραγματικότητα, παρουσιάζοντας στους οπαδούς τους μιαν άλλη, τόσο φανταστική όσο αυτή του "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών". Το ότι τα μοντέλα που προτείνουν ως λύσεις αυτά τα κόμματα οδηγούν με βεβαιότητα σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως δεν πτοεί τα στελέχη τους. Αντιθέτως! Ούτε που θα κασταστραφεί η χώρα τους πειράζει. Ή, σωστότερα: η καταστροφή είναι για αυτούς άκρως επιθυμητή―αυτό βέβαια δεν το λένε― καθώς αποτελεί το μέσο για να μπορέσουν οι ηγεσίες να πάρουν την εξουσία. Γιατί βέβαια σε κάθε ακραίο κόμμα, η ιδεολογία είναι για τα κορόιδα, τους οπαδούς. Για τους επαγγελματίες πολιτικούς τους ο στόχος είναι η εξουσία, η ηδονή και οι απολαβές της.


Στη δεύτερη, ηπιότερη, κατηγορία των Χρεοκοπίστας ανήκουν οι "Σιγά καλέ μη Χρεοκοπήσουμε", που αν ζοριστούν με επιχειρήματα υποχωρούν ενίοτε στο "Ε, κι αν Χρεοκοπήσουμε τι να Κάνουμε!" Εδώ ανήκουν οι περισσότεροι της ΔΗΜΑΡ, των Ανεξάρτητων Έλληνων, του ΛΑΟΣ, καθώς και οι συνοδοιπορούντες του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί αρχικά μας βεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται να χρεοκοπήσουμε, ότι η Ευρώπη μας έχει ανάγκη και θα μας χρηματοδοτεί ό,τι κι αν κάνουμε ή δεν κάνουμε. Την προοπτική της χρεοκοπίας αν δεν τηρήσουμε τις συμφωνίες μας την αποκαλούν "παραμύθι", που το πιστεύουν κάποια κορόιδα σαν κι εμένα, που δεν καταλαβαίνουμε τη σοφία λύσεων όπως η μονόπλευρη διαγραφή του χρέους. Αλλά κι αν τα σπάσουμε τελικά με τους ευρωπαίους, λένε οι "λάιτ" Χρεοκοπίστας, οι ίδιοι ξέρουν άλλες καταπληκτικές λύσεις εξεύρεσης χρημάτων, όπως τα πετρέλαια, τα πάσης φύσεως αέρια, τους Ρώσους και τους Κινέζους—διαλέγετε και παίρνετε. Αυτές οι λύσεις, φυσικά,  είναι όσο ρεαλιστικά εφικτές όσο τα μαγικά κόλπα του Χάρι Πότερ.


Κάποιοι ίσως πουν ότι με όλα αυτά αφήνω ως μόνη επιλογή ψήφου τα κόμματα που οι Χρεοκοπίστας αποκαλούν "Μνημονιακά", δηλαδή τα δυο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας που έχουν, πράγματι, τεράστια ευθύνη για τα σημερινά μας χάλια. Αυτό δεν είναι αλήθεια,  αφού υπάρχουν σήμερα μικρά κόμματα που θέλουν να προωθήσουν μια πολιτική εξυγίανσης του άρρωστου, κομματικού-πελατειακού κράτους μας, που αποτελεί τη μέγιστη αιτία της κρίσης. (Εγώ άλλωστε έχω δηλώσει δημόσια ότι θα ψηφίσω τη "Δράση".) Αλλά και στο βαθμό που η συνειδητοποίηση του καταστροφικού μηνύματος των Χρεοκοπίστας οδηγήσει κάποιους στα δυο κόμματα εξουσίας, ας μην ξεχνάμε ότι αυτά εξέφρασαν σε όλη την πορεία της δημοκρατίας μας πάνω από 80% των ελλήνων.


Αυτή η τεράστια πλειοψηφία είναι οι πολίτες που δεν θέλουν να δουν τη χώρα να διαλύεται. Είμαστε όλοι εμείς που θέλουμε την Ελλάδα ευρωπαϊκή, δημιουργική και ελεύθερη, μακριά από ολοκληρωτικές κολάσεις, οιουδήποτε χρώματος. Εμείς όλοι που πρέπει να αντισταθούμε με την ψήφο μας στο καταστροφικό Μέτωπο των Χρεοκοπίστας.
του Απόστολου Δοξιάδη /protagon.gr