Περνώντας... ΣΥΡΙΖΑ από την αξιοπρέπεια!

Θαύματα από τον Συνασπισμό έχουμε σταματήσει να περιμένουμε εδώ και πολύ καιρό... από την ίδρυσή του σχεδόν!
Η Αριστερά που συγκροτήθηκε για ν’ αποτελέσει αντίβαρο στη δογματική και εξωπραγματική, μέχρι τότε, στάση του ΚΚΕ, για να φανεί χρήσιμη και ν’ αναλάβει, επιτέλους, τις ευθύνες που της αναλογούν στην πορεία και τη διακυβέρνηση της Ελλάδας, διέψευσε πολύ γρήγορα τις προσδοκίες που τη γέννησαν και απογοήτευσε όσους είχαν πιστέψει σε μια αριστερή αναγέννηση.
Οι ευκαιρίες χάθηκαν, η μία μετά την άλλη. Η διάσπαση-αποχώρηση του ΚΚΕ λίγο μετά την ίδρυσή και την πρώτη πετυχημένη εκλογική εμφάνιση του ΣΥΝ, που δεν μπόρεσε ν’ αντέξει για πολύ... συνοδοιπόρους με γνώμη, η, με συνοπτικές διαδικασίες στη συνέχεια, απόρριψη της πρότασης του -πρωθυπουργού τότε- Κώστα Σημίτη για κυβερνητική συνεργασία, ακόμα και η, δημοσκοπικού χαρακτήρα, «άνοιξη» επί Αλαβάνου, όσο κι αν διαφωνεί κανείς με την πολιτική στόχευση της εποχής, μέχρι που του ήρθε η... επιφοίτηση Τσίπρα κι από μεγάλος και φιλόδοξος Συνασπισμός της Αριστεράς κατάντησε ΣΥΡΙΖΑ!


Η σταδιακή αποχώρηση ομάδων αριστερών που ασφυκτιούσαν στο...ριζοσπαστικό κλίμα που δημιουργήθηκε, με αποκορύφωμα την αποχώρηση και συγκρότηση της ΔΗΜΑΡ, πριν από περίπου 2 χρόνια, έδωσε τη χαριστική βολή στην όποια πιθανότητα άσκησης υπεύθυνης και εποικοδομητικής πολιτικής από τη σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Φοβάμαι, ωστόσο, ότι το τελευταίο διάστημα δεν μπορούμε να μιλάμε πια ούτε καν για αριστερή πολιτική, μια και τα πιο στοιχειώδη χαρακτηριστικά μιας, έστω και περιθωριακής, αριστεράς, έγιναν καπνός!
Η «αντικατάσταση» όσων αποχώρησαν ιδρύοντας τη ΔΗΜΑΡ, με κάθε λογής ανεύθυνα και τυχοδιωκτικά στοιχεία, ο -φυσιολογικός- εναγκαλισμός και η ταύτιση με το «κίνημα των αγανακτισμένων», έφεραν ακόμα μεγαλύτερη διάσταση ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και τις έννοιες της Αριστεράς και της προόδου.
Όταν συμμετέχεις και ενθαρρύνεις όσους πετούν αυγά και γιαούρτια, ή μουντζώνουν τη Βουλή, ανάμεσα σε παπάδες που... μεταλαμβάνουν το λαό και τον καλούν να μετανοήσει, δεν κάνεις επαναστατική πράξη. Ανοίγεις -όπως ακριβώς και έγινε- την κερκόπορτα της κοινωνίας στους τραμπούκους και τους ναζί της Χρυσής Αυγής.
Και μπορεί να μην κάηκε ακόμα το «μπουρδέλο η Βουλή», αλλά σε λίγο, ο κίνδυνος αυτός δεν θα υπάρχει μόνο απ’ έξω...
Η ανευθυνότητα και ο τυχοδιωκτισμός όμως, της προεκλογικής εκστρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, ξεπερνάει κάθε όριο λαϊκίστικης και δημαγωγικής συμπεριφοράς που γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Ακούγεται από την ηγεσία του και τους υποψήφιούς του κάθε λογής ανευθυνότητα, που μπορεί να χαϊδέψει τα αυτιά των ανθρώπων που, μέσα στην απόγνωση και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν, ψάχνουν μια ελπίδα, μια αυταπάτη για να πιαστούν.
«Στάση πληρωμών», «μονομερής διαγραφή του χρέους», «επιστροφή στη δραχμή μας», είναι μερικά μόνο από τα ανεύθυνα συνθήματα που διαδίδονται ως εναλλακτικές λύσεις στα δυσβάστακτα για τα λαϊκά στρώματα μέτρα του μνημονίου.
Τζάμπα μάγκες σε ξένες πλάτες, κυνηγάνε όσες ψήφους μπορούν να αρπάξουν. Και επειδή οι πολίτες καταλαβαίνουν ότι,εκτός από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, ο τόπος χρειάζεται και μια κυβέρνηση, ρίχτηκε πρόσφατα και η... τουφεκιά μιας κυβέρνησης της αριστεράς!
Πολλοί θα την ακούσουν και θα τους αρέσει σαν ιδέα, λίγοι θα ρωτήσουν «σε ποιά βάση και για ποια πολιτική». Έτσι κι αλλιώς, θα την απορρίψει μετά βδελυγμίας το ΚΚΕ, κάτι θα πιάσουμε, δεν βαριέσαι...
Έγινε μάλιστα και... εξειδίκευση της πρότασης: να κερδίσουμε πρώτα τις 8 μονοεδρικές! Νέο ψάρεμα στα θολά νερά της απόγνωσης. Ποιοι ξέρουν ότι κάτι τέτοιο είναι ανεφάρμοστο, ότι, ακόμα κι αν γινόταν, οι έδρες θα χάνονταν για τα κόμματα που θα συνεργάζονταν, από κάπου αλλού, αφού ο συνολικός αριθμός βουλευτών του κάθε κόμματος είναι συνάρτηση του ποσοστού που θα λάβει πανελλαδικά;
Ψιλά γράμματα!
Το κερασάκι στην τούρτα της... Αριστεράς, ήρθε χθες. «Κι άμα δεν συμπληρώνει η Αριστερά να κάνει κυβέρνηση, δεν παίρνουμε 4-5 κι από τον Καμμένο;» Να έχει και μερικούς ακροδεξιούς η κυβέρνηση, έτσι, για ποικιλία...
Έκπληξη; Καμιά! Μήπως δεν γίνονταν συζητήσεις συνεργασίας επί μήνες με το «Άρμα πολιτών» του Γιάννη Δημαρά, που ήδη συγχωνεύτηκε με τους «Ανεξάρτητους Έλληνες»;
Αυτή είναι η «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που, μαζί με την Αριστερά τους, χάνεται πια και η αξιοπρέπεια της πολιτικής. Και είναι κρίμα για τους αγωνιστές της Αριστεράς που έχουν προσφέρει τόσα στο κίνημα και που βρίσκονται ακόμα εγκλωβισμένοι συναισθηματικά σ’ αυτό το τυχοδιωκτικό συνονθύλευμα.
Κι όσο για τις μονοεδρικές; Δεν πειράζει. Ας τις μοιραστούν με τον Καμμένο!
Γιάννης Μεϊμάρογλου /metarithmisi.gr