Κατατρεγμένοι

Στον αχό της πλούσιας παραφιλολογίας μεταξύ μνημονιακών κι αιρετικών wannabe αριστερών, παρεισφρέει κι η λυσσαλέα πικετοφορία των απανταχού κατατρεγμένων: η γενιά του Πολυτεχνείου με τα ξεπερασμένα συνθήματα της Χούντας, οι νευρωτικοί αστοί με τις αγαστές συνεργασίες ανατομικών μανιών, οι μικρομέγαλοι εισοδηματίες που πιάνουν την κορυφή της απατεωνιάς με εικονικά τιμολόγια, οι μαχητές που απλώνουν τραχανά τις καθημερινές απώλειες στη Συρία, μετατρέποντας τον υπερμεγέθη ακτιβισμό τους σε μυστικιστική μανία, οι μεσήλικοι συνταξιούχοι με την παχυλή αμοιβή κι τα κρατικά επιδόματα, οι κραυγαλέοι εραστές της αναρχοφασιστικής παντιέρας που επικαλούνται την ηρωική κατάργηση του νόμου προς άγραν πελατών στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, θυμίζοντας τους θιασάρχες των γαλλικών πόλεων που εξυμνούσαν το μεγαλείο του Μέγα Ναπολέοντος.


Όλα σκεπάζονται από μία αχλή έκρυθμης αβεβαιότητας κι πολιτικού σκοταδισμού, οι απεργιακές υποκινούμενες κινητοποιήσεις από τα σοσιαλφασιστικά κόμματα της αλιτήριας Αριστεράς, η μηδενιστική ρητορεία από τον εξωνημένο συνδικαλιστικό εσμό, η ανατομική προπαγάνδα από θιγμένους κρατικοδίαιτους που αντιλαμβάνονται κι αναπολούν τις πάλαι ποτέ τροφαντές αγελάδες του καραμανλικού καθεστώτος, ο καταιγισμός από λήμματα που ακυρώνουν ουσιώδεις αρχές κι ορισμούς της Δημοκρατίας, μία δυσκίνητη μοιρολατρία που ορρωδεί να αντιπαλέψει την επικρατούσα οθωμανική λογική της δυσκινησίας κι τις επάρατες δημοσιονομικές αγκυλώσεις, λοιδωρούν την λογική που επιτάσσει σοβαρή δουλειά, πέταγμα της καθ’ έξιν δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας που ολιγωρεί ατιμωρητί, απαλλαγή από παλαιοκομματικές κορόνες αγανακτισμένων φραγκοφονιάδων που αλαλάζουν στενάζοντας στο πηγάδι του μεγαλόσχημου αυτιστικού τηλεβόα.


Ξεχνώ βεβαίως την εύκολη λάσπη του αντίλογου, τους εύθικτους δενπληρωνάδες των διοδίων, τις μεσόκοπες αστρολόγους των καναλιών που προαναγγέλλουν το κοσμικό τέλος, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των 60′s με τα σποράκια κι τα χλιαρά τραγουδάκια του Σαββόπουλου, τον επαρχιωτισμό κι την αποχή από την ιδιαιτερότητα κι την εξειδίκευση, τα παγωμένα μυαλά που ονειρεύονται παγωμένες μοναρχίες, τον κομματικό ζόφο κι την δωσίλογη ετικετοποίηση της άρνησης, τις υστερικές μούτζες από θολοκουλτουριάρικες φιγούρες ονειρευόμενες την κατάργηση του κράτους-τέρατος, κρατώντας στα χέρια σκέψεις του Καντ για τον σεβασμό στην ανθρώπινη υπόσταση, διαβάζοντας τσιτάτα του Φουκό για την συστημική περιγραφή των διαφορετικών τόπων, χαζεύοντας τις περιεκτικές πραγματείες του Ντιντερό για το Ωραίο, απαγγέλλοντας ποιήματα του Σεθ ατενίζοντας την ευαίσθητη μορφή των ενσαρκωμένων Στίχων.


Δεν έχουμε απλώς εμφύλιο. Έχουμε μίσος για τον ίδιο μας τον εαυτό, προπάντων.
theelfatbay.net