Εθνική Ελλάδος άντε γεια σου

«Χρειάζεται μια Εθνική Ελλάδος» είπε ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευ.Βενιζέλος σε πρόσφατη συνέντευξή του και μου δημιούργησε μια εύλογη νομίζω απορία: Εθνική Ελλάδος με τον Παναγιωτακόπουλο; Το επόμενο θα είναι να καλέσει ο Σάντος στην Εθνική τον …Τάσο Μητρόπουλο!


Προφανώς αυτά λέγονται επειδή ακούγονται καλά προεκλογικά, εκτοξεύονται στον αέρα ως συνθήματα, συνθήματα πιασάρικα με αναφορές στην ψηφοθηρική εθνολαγνεία και στο ιδεολόγημα της εθνικής συνεννόησης. Αλλά η επιλογή του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να ανοίξει την πολιτική του αγκαλιά σε όλους τους παλαιοκομματικούς Πασόκους που έχουν δικαίως ή αδίκως (μάλλον το πρώτο) ταυτιστεί με τον fast food κομματικο-κρατισμό αποδεικνύει ότι πράγματι «αρχίζουμε» από την… αρχή. Τον Παναγιωτακόπουλο! Το ίδιο έκανε και ο προκάτοχός του Γιώργος Παπανδρέου, αλλά αυτός είχε να πληρώσει τα γραμμάτια της στήριξης που έλαβε από το συνδικαλιστικό-συντεχνιακό ΠΑΣΟΚ για να αναδειχθεί στην ηγεσία. Kαι βέβαια το ίδιο κάνει και ο Αντώνης Σαμαράς, υποδεχόμενος με χαμόγελα τους συνδικαλιστές της «λαϊκης δεξιάς» και μοιράζοντας συγχωροχάρτια στους μετανοήσαντες βουλευτές. Σε αυτό ακριβώς το σημείο τα κόμματα -εταιρίες έχουν την ίδια τακτική, αδυνατώντας να κόψουν τον ομφάλιο λώρο με τη συντεχνιακή μήτρα τους.


Ιδια πρόσωπα, ίδιες τακτικές, το αποτέλεσμα ίδιο θα είναι εκτός αν κάνουμε μεταγραφή το… Μέσι. Μέσι δεν έχουμε αλλά η αλήθεια είναι ότι τελευταία έχουν εμφανιστεί διάφοροι Μεσσίες, τύπου Καμένου. Και η Αριστερά τι κάνει; Ο Περισσός παραμένει με συνέπεια στον κόσμο του, η ριζοσπαστική αριστερά του Τσίπρα νομίζει ότι έχει απέναντί της το Γεράσιμο Αρσένη και συνεχίζει τις καταλήψεις και η Δημοκρατική Αριστερά κάνει «μεταγραφές» από το ΠΑΣΟΚ και έχει στηθεί πίσω από τη σέντρα για να αντέξει στην αντεπίθεση Βενιζέλου.


Και όμως αυτή θα ήταν –νομίζω χάθηκε- η ευκαιρία της Αριστεράς να βγει μπροστά και να κάνει παιγνίδι, με συγκεκριμένες ρεαλιστικές, μετρημένες προτάσεις και βεβαίως βάζοντας στην ομάδα νέους παίκτες, που έχουν περάσει από την «Εθνική Ελπίδων». Δεν το έκανε είτε γιατί πάσχει από κυβερνοφοβία είτε γιατί το προσωπικό της είναι τελικά εθισμένο σε «στρατηγισμό», «τακτικισμό» και «αναλυτισμό». Μπορεί πχ να αναλύσει με θαυμαστή ευκολία τη αξία της ακαδημαϊκής γνώσης, αλλά αδυνατεί να καταθέσει μια συγκροτημένη πρόταση για τη σύνδεση της γνώσης με την αγορά εργασίας. Mπορεί να εξηγήσει τον μηχανισμό της φαυλοκρατίας στη δημόσια διοίκηση, αλλά δεν μας λέει πώς αυτή η δημόσια διοίκηση θα είναι αποτελεσματική όταν εγκλωβίζεται στην αναξιοκρατική μονιμότητα. Aυτονόητη η κοινωνική ένταξη των νομίμων μεταναστών και η επαναπροώθηση των λαθρομεταναστών στις χώρες τους, αλλά το πρόβλημα είναι καυτό και η Αριστερά πρέπει να δώσει εδώ και τώρα μια πολιτισμένη και λειτουργική λύση, να βγει «από τα αριστερά» στην ξενοφοβία που καλλιεργεί η ακροδεξιά.


Δεν έχουμε ανάγκη ούτε από σοσιαλιστική, ούτε από κομμουνιστική, ούτε από δημοκρατική αριστερά. Εχουμε όμως ανάγκη από μια «ΔΗΜιουργική ΑΡιστερά». Εθνική Ελλάδας στην πολιτική δεν πρέπει να υπάρξει. Αν βάλουμε αριστερούς, ακροαριστερούς, δεξιούς, ακροδεξιούς στην ίδια ομάδα είναι βέβαιο ότι το χάος θα παραμείνει «διατηρητέο», αλλάζοντας μόνο την «πρόσοψή του», για να παραλλάξω έναν στίχο της Κικής Δημουλά. Και το χάος αναγεννά τη δεξιά τάξη πραγμάτων.
Μιχάλης Πολυδώρου