στέλιος ράμφος : . Αυτό που λέµε λαϊκισµός είναι µια αυταξία του λαού µε ιδεολογικό χαρακτήρα.

Εγώ θα πω ότι δεν είναι το δίληµµα µνηµόνιο ή αντιµνηµόνιο, αλλά Ευρώπη ή
Αφρική. Και θα ψηφίσω Ευρώπη. ∆ιότι αν υποθέσουµε ότι βγαίνουµε από την Ευρώπη επειδή ακριβώς ψηφίζουµε αρνητικά και πράττουµε όλα αυτά τα οποία οδηγούν στην αποσύνθεση, είναι µοιραίο ότι µένουµε µόνοι όχι µόνο µόνοι γεωγραφικά ή πολιτικά, αλλά µένουµε µόνοι µας µε τις αδυναµίες µας.  Θεωρώ ότι ο µεγαλύτερος κίνδυνος µέσα στο ενδεχόµενο µιας αποµονώσεως ας
πούµε τέτοιου τύπου, που είναι αποµόνωση όχι γεωγραφική αλλά ιστορική πια, γιατί τώρα που όλοι προσπαθούν να συγκεντρώνονται σε µεγάλα γκρουπ, σε µεγάλασύνολα, εµείς ξαφνικά θα µπορούσαµε ενδεχοµένως να αποφασίσουµε το αντίθετο,  αυτή η µοναξιά σηµαίνει κατά τη γνώµη µου και αποδοχή όλων αυτών των µειονεκτηµάτων που οδηγούσαν την ιστορία µας στην καταστροφή. Γιατί ένταξη στην Ευρώπη, σιγά σιγά και µακροπρόθεσµα, σηµαίνει και κάτι άλλο, σηµαίνει µια υπέρβαση δοµικών αδυναµιών, αδυναµία συγκροτήσεως κράτους, αδυναµία λειτουργίας θεσµών, αδυναµία συναινέσεων, όλα αυτά τα πράγµατα σιγά σιγά θα µπορούσαν να σουλουπωθούν σε µια νοοτροπία η οποία έχει βαθύτερη συνείδηση των δηµοκρατικών διαδικασιών. Αυτό το πράγµα θα αφαιρεθεί, θα µείνουµε εµείς µε εµάς κι από εκεί και πέρα δεν ξέρω σε τι είδους φυλή θα εξελιχθούµε.
..................................................................................................

Κατά τη δική µου αντίληψη, οι ζώνες ανοµίας σε µία κοινωνία, 
διαµορφώνονται όταν η δυναµική ας πούµε της βίας είναι απερίσταλτη. Τι θέλω να πω. Θέλω να πω ότι η στοιχειώδης λειτουργία ενός πολιτισµού είναι µε κάποιους κανόνες να απωθεί, να αποτρέπει τη βία. Ενας πολιτισµός είναι µια αποτροπή της βίας κατά το µέτρο του δυνατού µε κανόνες, έτσι; Υπάρχουν όµως στιγµές µέσα στην ιστορία οι οποίες είναι στιγµές κρίσεως. Μπορεί να είναι µια καταστροφή, να είναι ένας πόλεµος, µια οικονοµική κρίση πολύ σοβαρή σαν αυτή την οποία ζούµε τώρα. Και µάλιστα όχι απλώς οικονοµική ή δηµοσιονοµική, αλλά µε προεκτάσεις σε δοµικά προβλήµατα µιας κοινωνίας όπως είναι η δική µας. Τότε υπάρχουν δύο συµπεριφορές. Η µία συµπεριφορά είναι να δηµιουργούνται καταστάσεις παρανοµίας και η δεύτερη συµπεριφορά να δηµιουργούνται καταστάσεις ανοµίας. Οι καταστάσεις παρανοµίας, για να το πω πιο απλά, είναι καταστάσεις τύπου Γιάννη Αγιάννη. 
∆ηλαδή, δεν έχω να φάω, κλέβω, παίρνω µια φρατζόλα ή δύο φρατζόλες, µπορώ να συντηρηθώ ζώντας παράνοµα και µετά να γίνω ένας πολύ προκοµµένος δήµαρχος να προσφέρω κοινωνικό έργο ανεξαρτήτως ότι κάποιος αστυνοµικός µονοµανής θυµάται ότι έχω κλέψει µια φρατζόλα κ.λπ. Η δεύτερη περίπτωση είναι του Ρασκόλνικοφ. Του Ντοστογιέφσκι. Τι συµβαίνει στην περίπτωση αυτή. Σηµαίνει ότι δεν είναι η σχέση µου προς ένα αντικείµενο το οποίο µου λείπει. Ψωµί, φαγητό, κ.τλ. Είναι ότι πια η σχέση µου, επιθυµώ την επιθυµία του άλλου. Στην επιθυµία του άλλου και στην περίπτωση αυτή, ας πούµε, δεν είναι πια ένας Ρασκόλνικοφ, αλλά είναι ένας λαός που έχει πάρει χαρακτήρα ιδεολογικό η ύπαρξή του. Τον θεωρούµε ότι υπάρχει καθ’  εαυτόν. . Αυτό που λέµε λαϊκισµός είναι µια αυταξία του λαού µε ιδεολογικό χαρακτήρα.   

............................................................................................. 
Η ∆ύση τείνει να γίνει κόσµος. Οπως και η Ανατολή τείνει να γίνει κόσµος. Χωρίς αυτό να σηµαίνει ισοπεδώσεις. Αλλά πλέον οι µηχανισµοί, ας πούµε, ο χρόνος είναι κοινός. Από τη στιγµή που το παιχνίδι σ’ ένα χρηµατιστήριο, σ’ ένα µέρος της Γης, έχει αµέσως απήχηση σε κάποιο άλλο,  αυτοµάτως έχουµε πλέον συνέπειες µιας παγκοσµιότητος διαφορετικού τύπου. Η προσωπική µου γνώµη µάλιστα είναι ότι και η οικονοµική κρίση την οποία διερχόµαστε οφείλεται σε έλλειψη προσαρµοστικότητος στις νέες ταχύτητες. ∆ιότι πέφτοντας οι µηχανισµοί των αποκλεισµών, πέφτοντας τα τείχη, οι ταχύτητες έγιναν τέτοιες  που µόνο φούσκες µπορούσαν να φτιάξουν ώσπου να συνέλθουν. Οι
µηχανισµοί αντιλήψεως δεν υπήρχαν, τρόπος αντιµετωπίσεως δεν υπήρχε, και
φτάνουµε εκεί που υπάρχουµε. 
...................................................................................................
Ακόµη δεν έχουµε χωνέψει το θέµα θεσµοί στην Ελλάδα, είναι από πίσω ή µικρές φυλές, οικογένειες και σόγια, ή άλλου τύπου µικροσυµφέροντα τα οποία µόνο µέσα στα πλαίσια της Ευρώπης µπορεί να αντιµετωπιστούν, γιατί έχει 400 χρόνια η Ευρώπη που τα παλεύει, µε πολέµους και διάφορα, και έχει µια πείρα επ’ αυτού του θέµατος. 


όλη η συνέντευξη στο βημα tv