Ο Πεισιθάνατος είχε βαμμένα κόκκινα μαλλιά και διάβαζε το Στάλιν

mhmadas.blogspot

του Λεωνίδα Καστανά


H παγκόσμια πρωτοτυπία του ΚΚΕ μπορεί να είναι γραφική και ενίοτε διασκεδαστική, αλλά έχει και αρνητικές επιπτώσεις στην κοινωνική ζωή. Όχι βέβαια καθοριστικές για τις οικονομικές ή πολιτικές εξελίξεις, αλλά σημαντικές για την ψυχολογία των πολιτών.
Την ίδια στιγμή που η υπόλοιπη Αριστερά πασχίζει με τον τρόπο της να καταθέσει κάποιες προτάσεις για μια αριστερή διέξοδο από την κρίση, ο «κομμουνιστής εξάδελφος» διακατέχεται  από την πεισιθανάτια λογική του Ηγησία. Αφού δεν μπορούμε να έχουμε την απόλυτη, σταθερή και διαρκή ηδονή, έλεγε ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Ηγησίας και η ζωή μας εξασφαλίζει τελικά μόνο πόνο, είναι καλύτερο να αυτοκτονήσουμε. Το ΚΚΕ λέει, αφού δεν μπορούμε να έχουμε το σοσιαλιστικό παράδεισο, σοβιετικού τύπου και ο καπιταλισμός μας εξασφαλίζει τελικά μόνο ανισότητες, καλύτερα να πτωχεύσουμε, να εξαθλιωθούμε, να πεινάσουμε.
Και επειδή ο καπιταλισμός δεν τα καταφέρνει να μας τελειώσει από μόνος του, έρχεται αρωγός του, η ηγεσία του ΚΚΕ. Και γράφω ηγεσία, γιατί τα χιλιάδες απλά μέλη του, είναι συνήθως άνθρωποι σαν και μας, βιοπαλαιστές, που προσπαθούν να επιβιώσουν, αγωνιζόμενοι.


1. Εδώ και 5 μήνες οι Παμετζήδες του ΚΚΕ κρατούν με νύχια και με δόντια κλειστό το εργοστάσιο της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο. Ήδη 300 οικογένειες  λιμοκτονούν, ενώ ο Μάνεσης βρίσκει ευκαιρία και απολύει κάθε τόσο και μερικούς. Ο επιχειρηματίας κερδίζει, γιατί έχει κλειστό ένα εργοστάσιο που τον έβαζε μέσα, το άλλο δικό του εργοστάσιο στο Βόλο, αλλά και οι ανταγωνιστές του, δουλεύουν στο φουλ. Η απεργία δεν έγινε ποτέ πολιτικό γεγονός, δεν βοηθάει γενικότερα το «εργατικό κίνημα», δεν έχει θετικές αγωνιστικές επιπτώσεις, ούτε στον ίδιο τον κλάδο. Είναι απομονωμένη. Ακόμα και  το ΚΚΕ, αφού μάζεψε κάτι ψιλά για να ενισχύσει οικονομικά τους απεργούς, στη συνέχεια την έθαψε. Το κόμμα έχει εγκλωβιστεί σε μια παγίδα και δεν ξέρει πώς να φύγει, χωρίς να φάει κράξιμο από άλλες αριστερίστικες οργανώσεις που είδαν τη χαλυβουργία ως κριό για τη σοσιαλιστική επανάσταση. 
Το αποτέλεσμα; Πενιχρό για το κίνημα, ασήμαντο για τη δημόσια εικόνα του κόμματος, σημαντικό όμως και κερδοφόρο για τη πεισιθανάτια φιλοσοφία. Κάποιοι εργάτες και οι οικογένειές τους πείσθηκαν να «αυτοκτονήσουν» και το έκαναν υψώνοντας την αριστερή γροθιά τους.


2. Η ΠΝΟ είναι σωματείο του ΠΑΜΕ. Δεν είναι σωματείο των ναυτικών, αφού οι πραγματικοί ναυτικοί είναι στην ποντοπόρα ναυτιλία, οργώνουν τις θάλασσες όλης της γης. Αυτοί που αποφασίζουν εδώ είναι οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι, όσοι βέβαια έχουν καιρό για χάσιμο και πάνε στις συνελεύσεις. Τα αιτήματα είναι τα γνωστά συνδικαλιστικά, συνταξιοδοτικά που έχουν όλοι οι εργαζόμενοι στην εποχή του ΔΝΤ. Να εξαιρεθεί το δικό τους σωματείο από τα αντεργατικά μέτρα.
Κανένα συνδικάτο βέβαια δεν τολμά, αλλά και δεν μπορεί να σταματήσει τα εμπορικά καράβια. Μπορεί όμως, με τη βοήθεια της ΚΝΕ και την ανοχή, αν όχι την υποστήριξη του κράτους και των εφοπλιστών, να κλείσει τα λιμάνια, να σταματήσει τα ποστάλια και τα πορθμεία, να κόψει την επικοινωνία με τα πολύπαθα νησιά. Και δεν το κάνει γενικώς, αλλά δυο μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας. Τις μέρες δηλαδή που ένας κόσμος θέλει να ταξιδέψει προς τα νησιά, να κάνει εκεί το ΠΑΣΧΑ του. Οι εφοπλιστές θα στιβάξουν τους επιβάτες και τα εμπορεύματα τις υπόλοιπες ημέρες κάνοντας ιδιαίτερα κερδοφόρα τα δρομολόγια και το ΚΚΕ θα κάνει το κομμάτι του.
Δεν είναι κάτι σημαντικό για την οικονομία του τόπου, αλλά για την οικονομία των νησιών είναι. Σε μια εποχή κρίσης και τουριστικής κάμψης, η εσωτερική αναδιανομή κάποιων χρημάτων θα βοηθήσει τη νησιωτική Ελλάδα. Αλλά και για όσους τα κατάφεραν και βρήκαν τα χρήματα και είπαν να ταξιδέψουν μέχρι τα νησιά αυτές τις μέρες της άνοιξης είναι σημαντική τόνωση για ηθικό τους. Η ζωή μας μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά δεν παύει να είναι η ζωή η δική μας και θα τη ζήσουμε με κάθε τρόπο, όσο μπορούμε πιο έντονα, σε κόντρα του κάθε ψυχάκια. Ακριβώς εκεί, την Τετάρτη και την Πέμπτη, έρχονται οι επιτελείς του κόμματος και κλείνουν την πόρτα διαφυγής. Τι θα κερδίσουν από αυτό; Τους ναυτεργάτες; Που να τους βρουν; Σάμπως θα δικαιωθούν μέσα στο κλίμα αυτό τα όποια αιτήματά τους, χωρίς την κοινωνία στο πλευρό τους;  Το καλοκαίρι μόλις αρχίσει η κρουαζιέρα προφανώς και ετοιμάζουν νέες απεργίες. Αν είχαν μια ελπίδα να δουλέψουν οι άνεργοι, το ΚΚΕ τους την παίρνει στα υπόγεια του Περισσού. Το καμποτάζ μπορεί να απελευθερώθηκε, αλλά οι εταιρίες που ήρθαν να επενδύσουν μόλις είδαν τι παίζει και τι τους περιμένει, την έκαναν για άλλες πολιτείες.


Συμπέρασμα; Τι μένει από όλη αυτήν την ιστορία; Κάνουμε δύσκολες τις γιορτές κάποιων συμπολιτών μας, σφίγγουμε κι άλλο τη θηλιά στην μικρή και μεσαία τουριστική επιχείρηση των νησιών που περιμένει να δουλέψει αυτές τις μέρες με τους Έλληνες. Τη σπάμε σε κάποιους που θέλουν να δουν εκείνο το πανέμορφο κίτρινο λουλουδάκι του Απρίλη στις πλαγιές της Σαντορίνης. Ο Ηγησίας είχε βαμμένα κόκκινα μαλλιά και διάβαζε το Στάλιν.


3. Και ερχόμαστε στα σχολεία. Αυτήν την εποχή παίζει πάλι το θέμα της αξιολόγησης. Δεν ξέρω τι αξιολόγηση εννοούν, ποιοι θα την κάνουν και τι επιπτώσεις θα έχει στην ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχει το δημόσιο σχολείο. Μάλλον τίποτα μαϊμουδιές διοργανώνουν για να φάνε τίποτα κονδύλια. Αλλά οι ενάντιοι δεν το θέτουν έτσι. Δεν θέλουν την αξιολόγηση γενικώς και πουθενά.  
Το ΚΚΕ έχει σηκώσει το θέμα μαζί με ότι τεμπέλικο, αγράμματο, αριστερίστικο γκρουπούσκουλο υπάρχει με το σύνθημα ότι «ο αξιολογημένος δάσκαλος είναι σκυφτός και ως εκ τούτου κακός». Δηλαδή, πιάστο αυγό και κούρευτο. Στοχεύουν στο φόβο των εργαζομένων και στο άγχος των άχρηστων. Δεν το κάνουν όμως μόνο για κομματικά οφέλη. Στις ιδιωτικές συζητήσεις, οι συνάδελφοι του ΚΚΕ αγωνιούν, όπως όλος ο κόσμος, για την εκπαίδευση των παιδιών τους. Τους ακούω που γκρινιάζουν. Στο τάδε σχολείο, ο καθηγητής δεν κάνει τίποτα, ο άλλος τα λέει λάθος, εκείνη τους βρίζει, κάποιος άλλος λείπει ένα μήνα, αλλά δεν είναι άρρωστος. Ο καινούργιος διευθυντής δεν μπορεί να διοικήσει, στο τεχνικό σχολείο καταργήθηκε η 7η ώρα, τα εργαστήρια δεν δουλεύουν, κλπ. Τους ακούω που ρωτούν, «που να πάμε φροντιστήριο;», "ξέρεις κανένα καλό μαθηματικό για ιδιαίτερο;», «θα ζοριστώ, αλλά θα την στείλω σε ιδιωτικό». Τους καταλαβαίνω και συμφωνώ μαζί τους, παιδιά έχω και γω. Στο νοσοκομείο, όμως, θέλουν το γιατρό τους αξιολογημένο για να μην τους στείλει στον τάφο πριν την ώρα τους, στο λεωφορείο τον οδηγό επίσης, για να μην τους φουντάρει πουθενά.
Στο σχολείο, γιατί ρε σύντροφοι δεν θέλετε το δάσκαλο αξιόπιστο; 
Την ίδια στιγμή οι ομοϊδεάτες τους στο νοσοκομείο δεν θέλουν αξιολόγηση στο δικό τους συνάφι, αλλά ζητούν σκληρό έλεγχο στα σχολεία και στα λεωφορεία και πάει λέγοντας.


Συμπέρασμα; Και εδώ το ΚΚΕ μας καλεί να κάνουμε κακό στον εαυτό μας. Να αρνηθούμε τη διαδικασία αξιολόγησης των δημόσιων λειτουργών και των υπηρεσιών τους. Να αρνηθούμε την εφαρμογή των νόμων που ωφελούν το κοινωνικό σύνολο. Να επιτρέψουμε την πλήρη αυθαιρεσία των κρατικών υπαλλήλων, να συμβάλλουμε στην πλήρη διάλυση, να βγάλουμε μόνοι μας τα μάτια μας. Να αυτοκτονήσουμε.  
Δεν είναι θέμα πολιτικής άποψης ή πολιτικής κουλτούρας. Οι φάτσες που βλέπετε στα μέσα να εκπροσωπούν το κόμμα δεν είναι τυχαίες. Είναι σοφά επιλεγμένες για να προμοτάρουν το λόγο του Ηγησία. Τη λατρεία προς το θάνατο. Μόνο που ο Ηγησίας, προφανώς, δεν αυτοκτόνησε ποτέ.