Η έκλαμψη

«Το κυρίαρχο ζητούμενο στις επικείμενες εκλογές είναι η πολιτική και κυβερνητική σταθερότητα. Κρίσιμες αποφάσεις πρέπει να ληφθούν, διαρθρωτικές αλλαγές να προχωρήσουν γρήγορα και, πάνω απ’ όλα, επείγει μια ολοκληρωμένη αναπτυξιακή πολιτική που θα βγάλει τη χώρα από την αδιέξοδη δίνη της ύφεσης.
Η χώρα πρέπει να μπορεί να κυβερνηθεί με ξεκάθαρη πολιτική στόχευση και χρονικό ορίζοντα τετραετίας.
Διαφορετικά η πρωτοφανής περιπέτεια που βιώνει ο τόπος μπορεί να επιδεινωθεί σε όλα τα επίπεδα, οικονομικά, κοινωνικά, ακόμα και εθνικά.
Αναγκαία προϋπόθεση για την πολιτική και κυβερνητική σταθερότητα είναι η ενίσχυση της Νέας Δημοκρατίας.
 Όσο μεγαλύτερη στήριξη έχουν η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς, τόσο πιο βάσιμη γίνεται η ελπίδα ότι μπορούμε να βγούμε από την κρίση χωρίς ακόμα μεγαλύτερο κόστος.»


Τάδε έφη Κωστάκης Καραμανλής, ο οποίος έπειτα από δυόμιση χρόνια εθελότυφλης παντιέρας κι κοινοβουλευτικού κουτοπόνηρου ζόφου, χωμένος στην τρύπα του συνωμοσιολογικού ιστού που υφαίνει την αλαλία τεχνηέντως ως προπέτασμα γεωπολιτικών μυστικών κι μεγαλοαστικής ευθιξίας εξαιτίας του φιλοθεάμονος όχλου που απαιτεί βόλεμα κι διατήρηση των παχυλών επιδομάτων, προέβη στην πατροπαράδοτη έκφραση πολιτικού πολιτισμού στο μπερδεμένο ελληνικό άθυρμα με σκοπό την τελειωτική χειραγώγηση που γουστάρει το Ελληναριό αρκεί να μην του πειράξεις το πορτοφόλι κι την εθνικιστική υπεροψία.
Ο Κωστάκης Καραμανλής ξεχνάει εύκολα όπως και οι Ελληναράδες αντικρατιστές που δείχνουν με το δάχτυλο το κράτος βαφτίζοντάς το ένοχο κι τερατώδες, την πλήρη ακυβερνησία επί πέντε συναπτά έτη του κυβερνώντος κόμματός του, την περιχαρή αδιαφάνεια κι ατιμωρησία ανεξαρτήτως αν οι επάρατοι βουλευτές του διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους στο βήμα της Βουλής περί άπλετου φωτός παντού, την απαξία των κομματικών χειρονομιών του στην υπόθεση Ζορμπά για τα αμαρτωλά ομόλογα, την ασύλληπτη εικόνα σοβαροφάνειας του Θοδωρή Ρουσόπουλου που διάβαζε το καθημερινό λογύδριο της επαρχιώτικης μεγαλομανίας.


Δεν αξίζουν περισσότερες από τρεις παράγραφοι αναφοράς στον εικονιζόμενο κηφήνα ο οποίος θα μπορούσε να προσφέρει κοινωνική γαλήνη στον μπερδεμένο όχλο αν καθόταν στο εδώλιο με την κατηγορία της αδιαφορίας απέναντι στα κοινωνικά κακά που έρχονταν κι την δόλια σκοπιμότητα άρνησης στην επιβεβλημένη πολιτική των δραστικών μέτρων που έπρεπε να παρθούν από τότε, για την υπόθεση Βατοπεδίου κι τις μεταβυζαντινές αξιώσεις της, για τον δολοφόνο Κορκονέα και την αδιακρισία της τηλοψίας, για το τεράστιο αχανές κεφάλαιο των Ολυμπιακών Αγώνων κι την οθωμανική άλω στα αγύριστα κεφάλια των θεατών.
Θα μου πείτε γιατί τα γράφω· σας απαντώ: διότι δεν ξεχνώ.
theelfatbay.net