Αυτοί που δεν (με) καταλαβαίνουν

Oι αναρχοφασίστες που κλαυθμυρίζουν για το τερατώδες κράτος, τους φανατικούς μπάτσους, το επάρατο μνημόνιο κι τα ιδιοτελή κίνητρα των απανταχού παρόντων ρουφιάνων κι δωσίλογων, δήθεν κατατρεγμένες φιγούρες που μπροστά σε ένα κομπιούτερ ή ασκώντας περιπολίες στο Κέντρο κι με την σιγουριά της φονταμενταλιστικής χαώδους σιγουριάς για αυτοδιαχείριση, ξεχνώντας ότι αποτελούν κομμάτι του συστήματος που τους χρησιμοποιεί για να περνά ευκολότερα τους τρομονόμους κι την περισσότερη αστυνόμευση εξαιτίας των φρικτών καταστροφών από τους ίδιους σε δημόσια κτίρια κι πανεπιστήμια, ξερνούν τυφλό μίσος κι σωματική βία σε άοπλους αστυνομικούς κι σε οτιδήποτε δεν αναγνωρίζεται ως αναρχοατομικιστικό.


Οι Συριζαίοι που αποτελούν την χειρότερη μορφή ας-τους-πούμε-Αριστερών, υπεύθυνοι για την τραγική εικόνα των πανεπιστημίων, φορώντας την μάσκα των ανθρωπιστών κι του εύθικτου συνδικαλιστικού εσμού, Ελληναράδες που κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα κι την αντιρατσιστική ρητορική, ξεχνώντας την συμβολή τους στην στυγνή προπαγάνδα του ευτελούς κόμματός τους από τα ιδιωτικά κανάλια, συμβάλλοντας τα μάλα στην εμφυλιακή κατήχηση κι την συμβολική δαιμονοποίηση οποιουδήποτε «δεξιού» χρώματος, με έναν δοτό αρχηγό αγράμματο, που γκρέμισε τον Αλαβάνο εν μια νυκτί  γιατί έτσι ήθελαν οι μεγαλοεπιχειρηματίες της χώρας αφού γνώριζαν εκ προοιμίου την απογοήτευση του κοσμάκη απέναντι στο δικομματισμό για αυτό κι διάλεξαν τον Τσίπρα, ξέροντας την συμπάθεια της νεολαίας στο πρόσωπό του.


Οι παλαιοκομμουνιστές και μαοϊκοί που δεν έχουν καμία σχέση με την χαρά των σοσιαλιστικών αγώνων του 20ου αιώνα, που δεν σέβονται την Δημοκρατία κι τα ιδεώδη της, τραμπούκοι ΚΚέδες που δεν έχουν καμία σχέση με ιδανικά, βαμμένοι με μίσος για οτιδήποτε δεν είναι γραμμένο στην δική τους ατζέντα, θυμίζοντας τις κομμουνιστικές διεθνείς κι την ολοκληρωτική καθοδήγηση της μητερούλας Ρωσίας, χειραγώγηση κι αρνητικό πρόσημο για την ευτυχία κι την επέλαση του καπιταλιστικού ζόφου, θυμίζουν γριές που μασούν την καραμέλα του «τι πάθαμε οι δόλιες», μεμψιμοιρία κι μυστικιστική υποταγή στο Κόμμα, οντότητες που παραμένουν στις θηριωδίες της Οκτωβριανής Επανάστασης κι τις σταλινικές εκκαθαρίσεις, αμετροεπείς κι στυγνοί γραφειοκράτες, σοσιαλφασίστες.


Οι ευαίσθητοι θεατές των αυτοκτονιών στην Αθήνα οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν ότι ο συγκεκριμένος αυτόχειρας που «συγκλόνισε» το πανελλήνιο στο Σύνταγμα (δεν δίνει δεκάρα ο Ελληναράς για τις αυτοκτονίες παρεμπιπτόντως) ήταν προϊόν βρόμικου τηλεοπτικού θεάματος για να φανατίζει σταδιακά την ήδη απογοητευμένη μάζα κι την παλαιολιθική Αριστερά που διψά για αίμα, το συμβάν εκμεταλλεύτηκε με απόλυτη ιδιοτέλεια από την ίδια του την κόρη η οποία μπερδεύει το πένθος με την αγωνιστική κραυγή για νέους αγώνες (!), χώρια που έχω τις αμφιβολίες μου για το γνήσιο του σημειώματος που άφησε ο φαρμακοποιός στο κοινό πριν το απονενοημένο διάβημα, αυτοκτονίες θα γίνονται αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να φοράμε το σακί του κάθε αποφασισμένου αυτόχειρα, ξεχωρίζετε το ένα απ’ το άλλο.


Οι λαϊκοδεξιοί φασίστες που κραδαίνουν την γαλανόλευκη στα χέρια, σίγουροι για την αρχαιοελληνική τους υπόσταση, με παχυλά επιδόματα κι ψυχολογία έντιμου νοικοκύρη, πανσίγουροι για την σιωνιστική λαίλαπα που έρχεται να λεκιάσει το χριστιανικό τους ήθος, ρατσιστές κι γεμάτοι επιχειρήματα για τον μεταναστευτικό εσμό, υπάκουοι στον γραφικό Σαμαρά που υπόσχεται φυλετική καθαρότητα κι ασφάλεια με επαρχιώτικη μανέστρα, μια βαλκανιομπάσταρδη μάζα που επιμένει στην κρατικοδίαιτη μάσα, στην ελπίδα ότι η ΝΔ θα ξαναεπαναφέρει τα περασμένα μεγαλεία στην ίδια κατάσταση με πριν, μάζα επιρρεπής στην υποτέλεια, στην σιγουριά του άρπα-κόλλα, στην απουσία αισθητικής, στο εμμονικό μανιφέστο της μεσογειακής πορδής με το βαθύ γαλάζιο.