Τα «μου τη δίνει», μαζεμένα

1. Μου τη δίνει που    οι χαρακτηρισμοί των Δ.Υ. εναντίον του ΝΔΣΟΚ  έγιναν κατακλυσμιαίοι  όταν λόγω κλεισίματος της στρόφιγγας των δανεικών κουρεύτηκαν οι παροχές τους.
Όσο το σύστημα τους είχε στα όπα-όπα  όλα ήταν μια χαρά.  Τράτζικ, διότι αντιμετωπίζουν το δημόσιο σαν αγελάδα για άρμεγμα, χωρίς να τους νοιάζει ποιος  θα την ταΐσει για να κατεβάσει γάλα.


2. Μου τη δίνει που διάφοροι άσχετοι που ανάθεμα αν έχουν λυμένο στο μυαλό τους με ποιους  πολεμήσαμε το 1940, μάθανε απόξω για “Τσολάκογλου”, “στρατό κατοχής”, κρεμάλες και προδότες.  Πίσω γορίλες!    


3. Μου τη δίνει που κυριαρχεί ο θυμός και η λογική έχει πάει βόλτα.  Πόσες φορές δεν έχει παίξει αυτό το σενάριο από την απελευθέρωση μέχρι τις μέρες μας;     
Το περιβάλλον είναι πραγματικά ναρκοθετημένο.   Ναρκοθετούμε την παρουσία μας στη μόνη ομάδα χωρών που θα μπορούσε πραγματικά να μας βοηθήσει.  Που είναι ο φυσικός μας χώρος.  Και το αστείο είναι ότι δεν το θέλει ο μέσος πολίτης.   75% θέλουν να μείνουμε στην ευρωζώνη.   Προκύπτει …αβίαστα.  Έχει μπει σε πλήρη λειτουργία ένας μηχανισμός αυτοκαταστροφής που μας οδηγεί σε μια άνυδρη περίοδο όπου οι ακραίες  αντιδημοκρατικές φωνές θα δυναμώσουν εντυπωσιακά.  Και θα το πληρώσουμε πανάκριβα.  Κρίμα(ς).
4. Μου τη δίνει που κανένας δεν προσπαθεί να θεραπεύσει τις    
πληγές αλλά όλοι προσπαθούν να ανοίξουν μια μεγάλη τρύπα.
Και να πεις ότι δεν έχουμε παπάδες να τους διαβάσουν;
Μπορούμε να τραγουδήσουμε άνετα το “μπήκαν στην πόλη οι εχθροί”.
Ο εχθρός είναι η πλήρης αδυναμία συνεργασίας μπροστά στον κίνδυνο.
Η χώρα είναι διαλυμένη. Πάνω από 1 εκατομμύριο  άνεργοι.  Το κράτος πρόνοιας έτοιμο να καταρρεύσει.  Και παρατηρώ στην προεκλογική αρένα, ο ένας να προσπαθεί να στήσει στον άλλο χωσιά.  Και εκδηλώνεται και μια απίστευτη και υποκριτική εκστρατεία του στυλ “πνεύμα και ηθική”.


5. Μου τη δίνει η ανόητη προσέγγιση των οικονομικών θεμάτων.  
Άκουγα χθες κάποιον πολιτικό  να λέει, θέλουμε πίσω τους μισθούς και τις συντάξεις που χάθηκαν.   Λαϊκισμός και μπουρδολογία.  Αν δεν επενδύσουμε σε αναπτυξιακά προγράμματα, αν δεν μεγαλώσει η παραγωγική βάση,  είναι δυνατόν να δοθούν μεγαλύτεροι μισθοί και συντάξεις;  Το μόνο που μπορεί να γίνει αλλά δε γίνεται,  είναι ανακατανομή των παροχών ώστε οι πιο φτωχοί να στηριχθούν.
Και αν υποθέσουμε ότι γίνεται περιστολή της φοροδιαφυγής, τα πρόσθετα έσοδα θα πάνε σε μισθολογικές αυξήσεις των Δ.Υ. και νέους διορισμούς ή σε παραγωγικές επενδύσεις;
Η παλιά Κινέζική παροιμία ότι αντί να δώσεις σε κάποιον ψάρια να φάει καλύτερα να τον μάθεις να ψαρεύει (και να του δώσεις και τα σύνεργα) ίσως να έλυνε το πρόβλημά μας.
Το σίγουρο είναι ότι όταν  ακούς αυτή την περίοδο πολιτικούς να τάζουν,  αξίζει να γελάς με το θράσος τους.
panosz.wordpress