arguments.gr
Γιώργος Προκοπάκης
Εσείς προέρχεστε από την αριστερά. Ο Στέφανος Μάνος είναι ιστορικό στέλεχος της φιλελεύθερης δεξιάς. Η συμμετοχή σας στο ψηφοδέλτιο της Δράσης-Φιλελευθερης Συμμαχίας θα πρέπει να εκληφθεί ως μια αλλαγή προς το δεξιότερο των δικών σας απόψεων ή μήπως σημαίνει ότι το διακύβευμα αυτών των εκλογών είναι διαφορετικό και πέραν του διαχωρισμού αριστεράς-δεξιάς;
Η συζήτηση για το πού εντάσσεται καθένας (ή πού τον κατατάσσουν τρίτοι) στο πολιτικό φάσμα, μπορεί να πάει μακριά. Ειδικά στην μεταπολεμική Ελλάδα, που για 60 τόσα χρόνια οι γραμμές χαράσσονταν με βάση κριτήρια που δεν είχαν καμιά σχέση με την καθαυτή άσκηση πολιτικής ή καθαρά «εισαγωγής».
Για τον Στέφανο Μάνο το βασικό του χαρακτηριστικό ως πολιτικό ον δεν είναι η συγκεκριμένη τοποθέτησή του στο πολιτικό φάσμα, αλλά ο παρεμβατισμός και η εκ των προτέρων εισαγωγή απαιτήσεων αποτελεσματικότητας της πολιτικής πρότασης. Κάποιες από τις παρεμβάσεις του όταν του δόθηκε η ευκαιρία να ασκήσει πολιτική εξουσία, ήταν στη σφαίρα της φαντασίας ριζοσπαστών μεταρρυθμιστών της επακριβώς τοποθετημένης στο φάσμα αριστεράς.
Η δική μου τοποθέτηση από την πρώτη στιγμή της κρίσης, πέραν των αναλύσεων κλπ, κυριαρχείται από την απαίτηση τοποθέτησης επί της ουσίας της διαχείρισης της κρίσης. Η διαχείριση της κρίσης έτσι ώστε σε εύλογο χρονικό διάστημα να φανεί η προοπτική θετικής εξόδου, απαιτεί τη ραγδαία εφαρμογή ευρύτατων μεταρρυθμίσεων. Η πορεία προς την έξοδο θα είναι αναμφίβολα επώδυνη, αλλά πρέπει να αλλάξουμε πάση θυσία. Η «πάσα θυσία» αφορά - κυρίως θα έλεγα - τη σύγκρουση με δομές και ομάδες πίεσης, τους πελάτες του πολιτικού μας συστήματος.
Η ελληνική οικονομία έχει πάρα πολλά φεουδαλικά χαρακτηριστικά – πολλοί μιλούν για κοτζαμπασισμό. Για να υπάρξει οποιαδήποτε πρόοδος, αυτό πρέπει να αλλάξει. Κατά τούτο, ερχόμενος στο ερώτημα περί διακυβεύματος των εκλογών, η άποψή μου είναι ότι για κάμποσα χρόνια η γραμμή χαράσσεται ως «μεταρρύθμιση – συντήρηση».
Εφόσον η χώρα αναγκάζεται να αλλάξει παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο, σε ποιο βαθμό η ύφεση είναι αναπόφευκτη;
Εφ’ όσον οι απαραίτητες δομικές αλλαγές δεν έγιναν τις περιόδους των παχέων αγελάδων, η ύφεση κατά την αλλαγή μοντέλου υπό πίεση είναι πρακτικά αναπόφευκτη. Το πρόβλημα της χώρας μας είναι η μακρά ύφεση – θα κλείσουμε πέντε χρόνια. Αυτό, σχηματικά, σημαίνει ότι οι απαραίτητες (σε έκταση και βάθος) μεταρρυθμίσεις δεν δρομολογήθηκαν ούτε κάν όταν το φάσμα της πολυετούς ύφεσης ήταν ορατό. Κατά συνέπεια, η ανάγκη ευρέων και ραγδαίων μεταρρυθμίσεων είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Η ύφεση θα μπορούσε να αποφευχθεί εάν η χώρα εξασφάλιζε πολύ μεγαλύτερη οικονομική στήριξη από αυτήν που έχει από τα πακέτα στήριξης ή/και πολύ μεγαλύτερο χρόνο προσαρμογής. Εκτιμώ ότι, ακόμη και εάν οι πολιτικές συνθήκες στην ευρωζώνη ήταν διαφορετικές, κάτι τέτοιο δεν θα ήταν δυνατόν.
Για πολλούς η Δράση θεωρείται ένα νέο-φιλελεύθερο κόμμα. Αποδέχεστε αυτό τον χαρακτηρισμό ή θεωρείτε πως στο πρόγραμμα του κόμματος περιέχονται επαρκή μέτρα προστασίας των αδυνάτων, των εργαζομένων και των βασικών κεκτημένων του κοινωνικού κράτους (παιδεία, υγεία, κ.λπ.);
Μακάρι το πρόβλημα της χώρας να ήταν η αντίθεση «κοινωνικό κράτος – νεοφιλελευθερισμός»! Θα μπορούσαμε να τοποθετηθούμε όλοι με τα θεωρητικά εργαλεία μας και θα περνούσαμε θαυμάσια στις συζητήσεις μας. Η ταμπέλα του νεο-φιλελευθερισμού είναι η βολική διέξοδος για αποφυγή της πραγματικότητας. Ας το δούμε συγκεκριμένα: Πού είναι κρυμμένος ο νεο-φιλελευθερισμός στη πρόταση της Δράσης για βασική εθνική σύνταξη; Μα στο δωράκι της κατάργησης της εργοδοτικής εισφοράς, λένε οι ψυλλιασμένοι! Οι ψυλλιασμένοι αποφεύγουν την πραγματικότητα ότι μία στις τρεις από τις 750.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχει κλείσει - από αυτές έχουν προκύψει οι 700.000 πρόσθετοι άνεργοι. Ούτως ή άλλως το σημερινό ασφαλιστικό σύστημα χωρίς παρέμβαση θα είχε μόνο μερικά χρόνια ζωής. Σ’ αυτό προστίθεται το γεγονός ότι μόνο το 60%-65% των εισφορών καταλήγουν στα Ταμεία – οι μικρομεσαίοι όχι μόνον δεν καταβάλουν τις δικές τους εισφορές, αλλά παρακρατούν και αυτές των εργαζομένων! Η μέγιστη πλειοψηφία από ανάγκη επιβίωσης. Ας αφήσουμε στην άκρη και τα τεράστια οφέλη από τον πρακτικό μηδενισμό του διαχειριστικού κόστους, το υποτιθέμενο δωράκι στην εργοδοσία είναι φιλί ζωής για τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, για την άμβλυνση των πιέσεων στους μισθούς, για διατήρηση (ή και αύξηση) θέσεων εργασίας, για εξάλειψη της μαύρης εργασίας. Μπορούμε να μιλάμε για χρόνια για δίχτυα προστασίας, για παρεμβάσεις στην εργασία, για ό,τι θέλετε. Παρέμβαση μπορούμε να κάνουμε; Τέτοιοι νεο-φιλελεύθεροι μπορούμε να γίνουμε όλοι;
Αν πάρετε μία προς μία τις προτάσεις της Δράσης θα δείτε όχι το φάσμα του νεο-φιλελευθερισμού, αλλά την συγκεκριμένη παρέμβαση σ’ αυτήν εδώ την κρίση, όχι στην παγκόσμια αντιπαράθεση για την χρηματοοικονομική φούσκα.
Έχει ειπωθεί ότι για την αναδιάταξη της ελληνικής οικονομίας θα πρέπει να αλλάξουν δουλειά 1.000.000 άνθρωποι, φεύγοντας από τις υπηρεσίες και τις μικροεπιχειρήσεις για να εργαστούν στον παραγωγικό τομέα. Εσείς σε ποιους τομείς θα τους προτείνατε να κατευθυνθούν και τι συγκεκριμένα θα κάνατε, αν συμμετείχατε σε μια κυβέρνηση, για να ευνοήσετε αυτήν την αναγκαία μετάβαση;
Πριν αναφερθώ στο συγκεκριμένο, θα ήθελα να τονίσω ότι όχι μόνον η μετάβαση προς τον παραγωγικό τομέα πρέπει να γίνει, αλλά και η αύξηση του μεγέθους της μέσης ελληνικής επιχείρησης – οπωσδήποτε και των υπηρεσιών. Ένα μεγάλο στοίχημα είναι, όχι μόνο η «μετάβαση στην παραγωγή» - η οποία μπορεί να γίνει με χιλιάδες μικρές παραγωγικές μονάδες, αλλά και η διεύρυνση της μισθωτής εργασίας. Διπλή πρόκληση ναυσιπλοΐας σε αχαρτογράφητα νερά!
Ας δούμε τον περίφημο «παραγωγικό τομέα» από δύο οπτικές: από τα πάνω και από τα κάτω. Από τα πάνω τα πράγματα είναι «απλά»: γίνεται μια μεγάλη παραγωγική επένδυση με δημιουργία θέσεων εργασίας. Η διοίκηση πρέπει πια να ξέρει τι να κάνει: προσέλκυση κεφαλαίων, άρση εμποδίων, κλπ. Το «από τα κάτω» είναι το δύσκολο, δεδομένου ότι το οργανωμένο(!) κράτος δεν έχει ούτε τους πόρους ούτε την τεχνογνωσία για να βοηθήσει ή να κατευθύνει – πλην εξαιρέσεων. Όσον αφορά τους πόρους, διαθέτει δημόσια γη που παραμένει ανεκμετάλλευτη και ως βασικό εργαλείο έχει την άσκηση του εποπτικού ρόλου για την ελαχιστοποίηση των ανωμαλιών στην οικονομία (π.χ., μεσάζοντες, μεταφορές) και την άρση εμποδίων στην άσκηση της επιχειρηματικότητας.
Σε πιο ευρεία συζήτηση θα μπορούσαμε να εξειδικεύσουμε τις παρεμβάσεις ανά τομέα οικονομικής δραστηριότητας. Βασική μέριμνα πρέπει να είναι η ενίσχυση της εξωστρέφειας και της συνεργασίας των «νέων μικροεπιχειρηματιών». Οπωσδήποτε όμως με άρση όλων των εμποδίων. Θα περιοριστώ στα δύο άκρα του φάσματος.
1. Προτεραιότητα πρέπει να είναι ο,τιδήποτε βελτιώνει το ισοζύγιο συναλλαγών, με πρώτιστη τη στροφή προς κτηνοτροφία και γεωργία, παρέχοντας κίνητρα για την μικρή αγρο-επιχειρηματικότητα, δημιουργία (από ιδιώτες ή τους ίδιους τους παραγωγούς) υποστηρικτικών δομών (υπηρεσίες γεωπόνου, κτηνιάτρου, λογιστικής υποστήριξης, ποιοτικής αναβάθμισης προϊόντων, προσπέλασης στις αγορές προϊόντων). Η ενίσχυση δημιουργίας δικτύων παραγωγών πρέπει να είναι προτεραιότητα. Ας πούμε κάτι σαν «υποβοηθούμενη αυτοοργάνωση».
2. Ενίσχυση της καινοτόμου επιχειρηματικότητας. Άρση όλων των εμποδίων εισόδου στην ελληνική οικονομία κεφαλαίων επιχειρηματικών συμμετοχών, ακόμη και με φορολογικά κίνητρα. Ενίσχυση της εξωστρέφειας – η αγορά καινοτομίας πρέπει να είναι το παγκόσμιο χωριό. Ενίσχυση της δημιουργίας clusters. Εφαρμογή πολιτικών διαχείρισης πνευματικής ιδιοκτησίας στους φορείς παραγωγής γνώσης και καινοτομίας (πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα).
Ο Γιώργος Προκοπάκης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων σε θέµατα οργάνωσης και διαχείρισης πληροφοριών. Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το 1955. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται κυρίως με θέματα αναδιοργάνωσης επιχειρήσεων, διαχείρισης πληροφοριών και χρηματοοικονομικά. Έχει αρθρογραφήσει εκτεταμμένα για την ελληνική κρίση χρέους/ελλείμματος. Είναι υποψήφιος με τη Δράση - Φιλελεύθερη Συμμαχία στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Γιώργος Προκοπάκης
Η συζήτηση για το πού εντάσσεται καθένας (ή πού τον κατατάσσουν τρίτοι) στο πολιτικό φάσμα, μπορεί να πάει μακριά. Ειδικά στην μεταπολεμική Ελλάδα, που για 60 τόσα χρόνια οι γραμμές χαράσσονταν με βάση κριτήρια που δεν είχαν καμιά σχέση με την καθαυτή άσκηση πολιτικής ή καθαρά «εισαγωγής».
Για τον Στέφανο Μάνο το βασικό του χαρακτηριστικό ως πολιτικό ον δεν είναι η συγκεκριμένη τοποθέτησή του στο πολιτικό φάσμα, αλλά ο παρεμβατισμός και η εκ των προτέρων εισαγωγή απαιτήσεων αποτελεσματικότητας της πολιτικής πρότασης. Κάποιες από τις παρεμβάσεις του όταν του δόθηκε η ευκαιρία να ασκήσει πολιτική εξουσία, ήταν στη σφαίρα της φαντασίας ριζοσπαστών μεταρρυθμιστών της επακριβώς τοποθετημένης στο φάσμα αριστεράς.
Η δική μου τοποθέτηση από την πρώτη στιγμή της κρίσης, πέραν των αναλύσεων κλπ, κυριαρχείται από την απαίτηση τοποθέτησης επί της ουσίας της διαχείρισης της κρίσης. Η διαχείριση της κρίσης έτσι ώστε σε εύλογο χρονικό διάστημα να φανεί η προοπτική θετικής εξόδου, απαιτεί τη ραγδαία εφαρμογή ευρύτατων μεταρρυθμίσεων. Η πορεία προς την έξοδο θα είναι αναμφίβολα επώδυνη, αλλά πρέπει να αλλάξουμε πάση θυσία. Η «πάσα θυσία» αφορά - κυρίως θα έλεγα - τη σύγκρουση με δομές και ομάδες πίεσης, τους πελάτες του πολιτικού μας συστήματος.
Η ελληνική οικονομία έχει πάρα πολλά φεουδαλικά χαρακτηριστικά – πολλοί μιλούν για κοτζαμπασισμό. Για να υπάρξει οποιαδήποτε πρόοδος, αυτό πρέπει να αλλάξει. Κατά τούτο, ερχόμενος στο ερώτημα περί διακυβεύματος των εκλογών, η άποψή μου είναι ότι για κάμποσα χρόνια η γραμμή χαράσσεται ως «μεταρρύθμιση – συντήρηση».
Εφόσον η χώρα αναγκάζεται να αλλάξει παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο, σε ποιο βαθμό η ύφεση είναι αναπόφευκτη;
Εφ’ όσον οι απαραίτητες δομικές αλλαγές δεν έγιναν τις περιόδους των παχέων αγελάδων, η ύφεση κατά την αλλαγή μοντέλου υπό πίεση είναι πρακτικά αναπόφευκτη. Το πρόβλημα της χώρας μας είναι η μακρά ύφεση – θα κλείσουμε πέντε χρόνια. Αυτό, σχηματικά, σημαίνει ότι οι απαραίτητες (σε έκταση και βάθος) μεταρρυθμίσεις δεν δρομολογήθηκαν ούτε κάν όταν το φάσμα της πολυετούς ύφεσης ήταν ορατό. Κατά συνέπεια, η ανάγκη ευρέων και ραγδαίων μεταρρυθμίσεων είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Η ύφεση θα μπορούσε να αποφευχθεί εάν η χώρα εξασφάλιζε πολύ μεγαλύτερη οικονομική στήριξη από αυτήν που έχει από τα πακέτα στήριξης ή/και πολύ μεγαλύτερο χρόνο προσαρμογής. Εκτιμώ ότι, ακόμη και εάν οι πολιτικές συνθήκες στην ευρωζώνη ήταν διαφορετικές, κάτι τέτοιο δεν θα ήταν δυνατόν.
Για πολλούς η Δράση θεωρείται ένα νέο-φιλελεύθερο κόμμα. Αποδέχεστε αυτό τον χαρακτηρισμό ή θεωρείτε πως στο πρόγραμμα του κόμματος περιέχονται επαρκή μέτρα προστασίας των αδυνάτων, των εργαζομένων και των βασικών κεκτημένων του κοινωνικού κράτους (παιδεία, υγεία, κ.λπ.);
Μακάρι το πρόβλημα της χώρας να ήταν η αντίθεση «κοινωνικό κράτος – νεοφιλελευθερισμός»! Θα μπορούσαμε να τοποθετηθούμε όλοι με τα θεωρητικά εργαλεία μας και θα περνούσαμε θαυμάσια στις συζητήσεις μας. Η ταμπέλα του νεο-φιλελευθερισμού είναι η βολική διέξοδος για αποφυγή της πραγματικότητας. Ας το δούμε συγκεκριμένα: Πού είναι κρυμμένος ο νεο-φιλελευθερισμός στη πρόταση της Δράσης για βασική εθνική σύνταξη; Μα στο δωράκι της κατάργησης της εργοδοτικής εισφοράς, λένε οι ψυλλιασμένοι! Οι ψυλλιασμένοι αποφεύγουν την πραγματικότητα ότι μία στις τρεις από τις 750.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχει κλείσει - από αυτές έχουν προκύψει οι 700.000 πρόσθετοι άνεργοι. Ούτως ή άλλως το σημερινό ασφαλιστικό σύστημα χωρίς παρέμβαση θα είχε μόνο μερικά χρόνια ζωής. Σ’ αυτό προστίθεται το γεγονός ότι μόνο το 60%-65% των εισφορών καταλήγουν στα Ταμεία – οι μικρομεσαίοι όχι μόνον δεν καταβάλουν τις δικές τους εισφορές, αλλά παρακρατούν και αυτές των εργαζομένων! Η μέγιστη πλειοψηφία από ανάγκη επιβίωσης. Ας αφήσουμε στην άκρη και τα τεράστια οφέλη από τον πρακτικό μηδενισμό του διαχειριστικού κόστους, το υποτιθέμενο δωράκι στην εργοδοσία είναι φιλί ζωής για τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, για την άμβλυνση των πιέσεων στους μισθούς, για διατήρηση (ή και αύξηση) θέσεων εργασίας, για εξάλειψη της μαύρης εργασίας. Μπορούμε να μιλάμε για χρόνια για δίχτυα προστασίας, για παρεμβάσεις στην εργασία, για ό,τι θέλετε. Παρέμβαση μπορούμε να κάνουμε; Τέτοιοι νεο-φιλελεύθεροι μπορούμε να γίνουμε όλοι;
Αν πάρετε μία προς μία τις προτάσεις της Δράσης θα δείτε όχι το φάσμα του νεο-φιλελευθερισμού, αλλά την συγκεκριμένη παρέμβαση σ’ αυτήν εδώ την κρίση, όχι στην παγκόσμια αντιπαράθεση για την χρηματοοικονομική φούσκα.
Έχει ειπωθεί ότι για την αναδιάταξη της ελληνικής οικονομίας θα πρέπει να αλλάξουν δουλειά 1.000.000 άνθρωποι, φεύγοντας από τις υπηρεσίες και τις μικροεπιχειρήσεις για να εργαστούν στον παραγωγικό τομέα. Εσείς σε ποιους τομείς θα τους προτείνατε να κατευθυνθούν και τι συγκεκριμένα θα κάνατε, αν συμμετείχατε σε μια κυβέρνηση, για να ευνοήσετε αυτήν την αναγκαία μετάβαση;
Πριν αναφερθώ στο συγκεκριμένο, θα ήθελα να τονίσω ότι όχι μόνον η μετάβαση προς τον παραγωγικό τομέα πρέπει να γίνει, αλλά και η αύξηση του μεγέθους της μέσης ελληνικής επιχείρησης – οπωσδήποτε και των υπηρεσιών. Ένα μεγάλο στοίχημα είναι, όχι μόνο η «μετάβαση στην παραγωγή» - η οποία μπορεί να γίνει με χιλιάδες μικρές παραγωγικές μονάδες, αλλά και η διεύρυνση της μισθωτής εργασίας. Διπλή πρόκληση ναυσιπλοΐας σε αχαρτογράφητα νερά!
Ας δούμε τον περίφημο «παραγωγικό τομέα» από δύο οπτικές: από τα πάνω και από τα κάτω. Από τα πάνω τα πράγματα είναι «απλά»: γίνεται μια μεγάλη παραγωγική επένδυση με δημιουργία θέσεων εργασίας. Η διοίκηση πρέπει πια να ξέρει τι να κάνει: προσέλκυση κεφαλαίων, άρση εμποδίων, κλπ. Το «από τα κάτω» είναι το δύσκολο, δεδομένου ότι το οργανωμένο(!) κράτος δεν έχει ούτε τους πόρους ούτε την τεχνογνωσία για να βοηθήσει ή να κατευθύνει – πλην εξαιρέσεων. Όσον αφορά τους πόρους, διαθέτει δημόσια γη που παραμένει ανεκμετάλλευτη και ως βασικό εργαλείο έχει την άσκηση του εποπτικού ρόλου για την ελαχιστοποίηση των ανωμαλιών στην οικονομία (π.χ., μεσάζοντες, μεταφορές) και την άρση εμποδίων στην άσκηση της επιχειρηματικότητας.
Σε πιο ευρεία συζήτηση θα μπορούσαμε να εξειδικεύσουμε τις παρεμβάσεις ανά τομέα οικονομικής δραστηριότητας. Βασική μέριμνα πρέπει να είναι η ενίσχυση της εξωστρέφειας και της συνεργασίας των «νέων μικροεπιχειρηματιών». Οπωσδήποτε όμως με άρση όλων των εμποδίων. Θα περιοριστώ στα δύο άκρα του φάσματος.
1. Προτεραιότητα πρέπει να είναι ο,τιδήποτε βελτιώνει το ισοζύγιο συναλλαγών, με πρώτιστη τη στροφή προς κτηνοτροφία και γεωργία, παρέχοντας κίνητρα για την μικρή αγρο-επιχειρηματικότητα, δημιουργία (από ιδιώτες ή τους ίδιους τους παραγωγούς) υποστηρικτικών δομών (υπηρεσίες γεωπόνου, κτηνιάτρου, λογιστικής υποστήριξης, ποιοτικής αναβάθμισης προϊόντων, προσπέλασης στις αγορές προϊόντων). Η ενίσχυση δημιουργίας δικτύων παραγωγών πρέπει να είναι προτεραιότητα. Ας πούμε κάτι σαν «υποβοηθούμενη αυτοοργάνωση».
2. Ενίσχυση της καινοτόμου επιχειρηματικότητας. Άρση όλων των εμποδίων εισόδου στην ελληνική οικονομία κεφαλαίων επιχειρηματικών συμμετοχών, ακόμη και με φορολογικά κίνητρα. Ενίσχυση της εξωστρέφειας – η αγορά καινοτομίας πρέπει να είναι το παγκόσμιο χωριό. Ενίσχυση της δημιουργίας clusters. Εφαρμογή πολιτικών διαχείρισης πνευματικής ιδιοκτησίας στους φορείς παραγωγής γνώσης και καινοτομίας (πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα).
Ο Γιώργος Προκοπάκης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων σε θέµατα οργάνωσης και διαχείρισης πληροφοριών. Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το 1955. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται κυρίως με θέματα αναδιοργάνωσης επιχειρήσεων, διαχείρισης πληροφοριών και χρηματοοικονομικά. Έχει αρθρογραφήσει εκτεταμμένα για την ελληνική κρίση χρέους/ελλείμματος. Είναι υποψήφιος με τη Δράση - Φιλελεύθερη Συμμαχία στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
.png "English"){kind=small}
0 βγηκαν μπροστα:
Δημοσίευση σχολίου