Ο λαός (δεν) έχει πάντα δίκιο...

Πριν από κάμποσα χρόνια, όταν ο Λ. Κύρκος είχε τολμήσει να πει ότι ο λαός δικαιούται και να κάνει λάθος, επειδή έμεινε το κόμμα του εκτός Βουλής, θεωρήθηκε ιερόσυλος. Γιατί στην Ελλάδα είναι θέσφατο ότι πάντοτε οι επιλογές του λαού είναι σοφές, όποιες κι αν είναι αυτές, όπου κι αν οδηγούν. Το ότι πολλές φορές ψηφίζει με βάση την οργή, το θυμικό του, τα μικρά ή μεγαλύτερα προσωπικά συμφέροντα ή ακόμη το ότι κολακεύεται από τις συνήθεις βαρύγδουπες αλλά ανεφάρμοστες υποσχέσεις ή ακόμα-ακόμα υποκύπτει στη λαγνεία των διάφορων τηλεστάρ, είναι προφανώς ήσσονος σημασίας παραπτώματα, που δεν έχουν επιπτώσεις στη ζωή όλων μας...
Δυστυχώς, όσο κι αν μας αρέσει να βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε καλύτεροι από αυτούς που επιλέγουμε να μας κυβερνούν, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι δεν κάνουμε πάντα και τις καλύτερες επιλογές. Και καλό είναι να θυμόμαστε, τώρα που βαδίζουμε προς τις κάλπες, ότι η οργή και το αίσθημα αδικίας που μόνιμα μας διακατέχει δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος. Ιδιαίτερα σε μια συγκυρία όπως η σημερινή, όπου κυριαρχεί η αγανάκτηση, αλλά και ένα αίσθημα αδιεξόδου, για πολλούς τουλάχιστον από εμάς. Ακριβώς όμως επειδή κυριαρχούν, όπως φαίνεται, συναισθήματα απογοήτευσης και μια διάθεση τιμωρίας για τους πολιτικούς που τα θαλάσσωσαν, ίσως θα έπρεπε να βάλουμε και μερικά κριτήρια ορθολογισμού στις επιλογές μας.


Δεν μπορεί επειδή θέλουμε να τιμωρήσουμε κάποιους για τον λαϊκισμό ή τον ωχαδερφισμό τους, να δίνουμε άλλοθι σε ακροδεξιούς ή νεοναζιστές ροπαλοφόρους. Δεν μπορεί να φωνάζουμε ή να εξοργιζόμαστε για αυτούς που μας έφεραν στο σημερινό χάλι και να στρεφόμαστε ως αντίδραση σε κάποιους άλλους που μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες και μας υπόσχονται ανέφικτες σωτηρίες. Δεν γίνεται επειδή θιγόμαστε ή διαφωνούμε με τα μνημόνια να εξαγνίζουμε κάποιους νεόκοπους λαϊκιστές σωτήρες που αποφάσισαν χωρίς εμάς ότι μπορούν να προχωρήσουν με αριστερο-ακροδεξιές συμμαχίες και με τον λαό στους δρόμους για να μας βγάλουν από τον βάλτο. Οπως δεν γίνεται να φωνάζουμε συνεχώς για κάποιους πολιτικούς που έχουν αποδείξει πολλάκις την ανεπάρκειά τους ή την υποταγή τους σε μικρά ή μεγάλα συμφέροντα και την επόμενη μέρα των εκλογών να τους ξαναδούμε πάλι τη Βουλή...


Είναι περίπου δεδομένο ότι θα φτάσουμε στην κάλπη με βαριά καρδιά. Με μειωμένη ή και ελαχιστοποιημένη την εμπιστοσύνη μας προς τα κόμματα και τους ηγέτες που φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν. Αναζητώντας το λιγότερο κακό και όχι το επιθυμητό καλό. Ψάχνοντας πολιτικούς που έχουν συναίσθηση των ευθυνών τους αλλά και των δυσκολιών που θα αντιμετωπίσουν. Καλώς ή κακώς όμως, η ανανέωση της πολιτικής ζωής δεν θα προέλθει από παρθενογένεση, ούτε, ακόμη χειρότερα, επενδύοντας σε ακροδεξιούς εθνοσωτήρες ή σε αντιστασιακούς λαϊκιστές που χαϊδεύουν τα αφτιά μας. Δυστυχώς η κάλπη δεν προσφέρεται, ιδιαίτερα αυτή τη φορά, μόνο για να ξεσπάσουμε την οργή μας. Πρέπει να αποφασίσουμε και για το μέλλον μας...
Σήφης Πολυμίλης /tovima.gr

"Η ταμπέλα του νεο-φιλελευθερισμού είναι η βολική διέξοδος για αποφυγή της πραγματικότητας"

arguments.gr
Γιώργος Προκοπάκης

Εσείς προέρχεστε από την αριστερά. Ο Στέφανος Μάνος είναι ιστορικό στέλεχος της φιλελεύθερης δεξιάς. Η συμμετοχή σας στο ψηφοδέλτιο της Δράσης-Φιλελευθερης Συμμαχίας θα πρέπει να εκληφθεί ως μια αλλαγή προς το δεξιότερο των δικών σας απόψεων ή μήπως σημαίνει ότι το διακύβευμα αυτών των εκλογών είναι διαφορετικό και πέραν του διαχωρισμού αριστεράς-δεξιάς;
Η συζήτηση για το πού εντάσσεται καθένας (ή πού τον κατατάσσουν τρίτοι) στο πολιτικό φάσμα, μπορεί να πάει μακριά. Ειδικά στην μεταπολεμική Ελλάδα, που για 60 τόσα χρόνια οι γραμμές χαράσσονταν με βάση κριτήρια  που δεν είχαν καμιά σχέση με την καθαυτή άσκηση πολιτικής ή καθαρά «εισαγωγής». 
Για τον Στέφανο Μάνο το βασικό του χαρακτηριστικό ως πολιτικό ον δεν είναι η συγκεκριμένη τοποθέτησή του στο πολιτικό φάσμα, αλλά  ο παρεμβατισμός και η εκ των προτέρων εισαγωγή απαιτήσεων αποτελεσματικότητας της πολιτικής πρότασης. Κάποιες από τις παρεμβάσεις του όταν του δόθηκε η ευκαιρία να ασκήσει πολιτική εξουσία, ήταν στη σφαίρα της φαντασίας ριζοσπαστών μεταρρυθμιστών της επακριβώς τοποθετημένης στο φάσμα αριστεράς.
Η δική μου τοποθέτηση από την πρώτη στιγμή της κρίσης, πέραν των αναλύσεων κλπ, κυριαρχείται από την απαίτηση τοποθέτησης επί της ουσίας της διαχείρισης της κρίσης. Η διαχείριση της κρίσης έτσι ώστε σε εύλογο χρονικό διάστημα να φανεί η προοπτική θετικής εξόδου, απαιτεί τη ραγδαία εφαρμογή ευρύτατων μεταρρυθμίσεων. Η πορεία προς την έξοδο θα είναι αναμφίβολα επώδυνη, αλλά πρέπει να αλλάξουμε πάση θυσία. Η «πάσα θυσία» αφορά - κυρίως θα έλεγα - τη σύγκρουση με δομές και ομάδες πίεσης, τους πελάτες του πολιτικού μας συστήματος. 
Η ελληνική οικονομία έχει πάρα πολλά φεουδαλικά χαρακτηριστικά – πολλοί μιλούν για κοτζαμπασισμό. Για να υπάρξει οποιαδήποτε πρόοδος, αυτό πρέπει να αλλάξει. Κατά τούτο, ερχόμενος στο ερώτημα περί διακυβεύματος των εκλογών, η άποψή μου είναι ότι για κάμποσα χρόνια η γραμμή χαράσσεται ως «μεταρρύθμιση – συντήρηση». 


Εφόσον η χώρα αναγκάζεται να αλλάξει παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο, σε ποιο βαθμό η ύφεση είναι αναπόφευκτη;
Εφ’ όσον οι απαραίτητες δομικές αλλαγές δεν έγιναν τις περιόδους των παχέων αγελάδων, η ύφεση κατά την αλλαγή μοντέλου υπό πίεση είναι πρακτικά αναπόφευκτη. Το πρόβλημα της χώρας μας είναι η μακρά ύφεση – θα κλείσουμε πέντε χρόνια. Αυτό, σχηματικά, σημαίνει ότι οι απαραίτητες (σε έκταση και βάθος) μεταρρυθμίσεις δεν δρομολογήθηκαν ούτε κάν όταν το φάσμα της πολυετούς ύφεσης ήταν ορατό. Κατά συνέπεια, η ανάγκη ευρέων και ραγδαίων μεταρρυθμίσεων είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Η ύφεση θα μπορούσε να αποφευχθεί εάν η χώρα εξασφάλιζε πολύ μεγαλύτερη οικονομική στήριξη από αυτήν που έχει από τα πακέτα στήριξης ή/και πολύ μεγαλύτερο χρόνο προσαρμογής. Εκτιμώ ότι, ακόμη και εάν οι πολιτικές συνθήκες στην ευρωζώνη ήταν διαφορετικές, κάτι τέτοιο δεν θα ήταν δυνατόν.


Για πολλούς η Δράση θεωρείται ένα νέο-φιλελεύθερο κόμμα. Αποδέχεστε αυτό τον χαρακτηρισμό ή θεωρείτε πως στο πρόγραμμα του κόμματος περιέχονται επαρκή μέτρα προστασίας των αδυνάτων, των εργαζομένων και των βασικών κεκτημένων του κοινωνικού κράτους (παιδεία, υγεία, κ.λπ.);
Μακάρι το πρόβλημα της χώρας να ήταν η αντίθεση «κοινωνικό κράτος – νεοφιλελευθερισμός»! Θα μπορούσαμε να τοποθετηθούμε όλοι με τα θεωρητικά εργαλεία μας και θα περνούσαμε θαυμάσια στις συζητήσεις μας. Η ταμπέλα του νεο-φιλελευθερισμού είναι η βολική διέξοδος για αποφυγή της πραγματικότητας. Ας το δούμε συγκεκριμένα: Πού είναι κρυμμένος ο νεο-φιλελευθερισμός στη πρόταση της Δράσης για βασική εθνική σύνταξη; Μα στο δωράκι της κατάργησης της εργοδοτικής εισφοράς, λένε οι ψυλλιασμένοι! Οι ψυλλιασμένοι αποφεύγουν την πραγματικότητα ότι μία στις τρεις από τις 750.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχει κλείσει - από αυτές έχουν προκύψει οι 700.000 πρόσθετοι άνεργοι. Ούτως ή άλλως το σημερινό ασφαλιστικό σύστημα χωρίς παρέμβαση θα είχε μόνο μερικά χρόνια ζωής. Σ’ αυτό προστίθεται το γεγονός ότι μόνο το 60%-65% των εισφορών καταλήγουν στα Ταμεία – οι μικρομεσαίοι όχι μόνον δεν καταβάλουν τις δικές τους εισφορές, αλλά παρακρατούν και αυτές των εργαζομένων! Η μέγιστη πλειοψηφία από ανάγκη επιβίωσης. Ας αφήσουμε στην άκρη και τα τεράστια οφέλη από τον πρακτικό μηδενισμό του διαχειριστικού κόστους, το υποτιθέμενο δωράκι στην εργοδοσία είναι φιλί ζωής για τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, για την άμβλυνση των πιέσεων στους μισθούς, για διατήρηση (ή και αύξηση) θέσεων εργασίας, για εξάλειψη της μαύρης εργασίας. Μπορούμε να μιλάμε για χρόνια για δίχτυα προστασίας, για παρεμβάσεις στην εργασία, για ό,τι θέλετε. Παρέμβαση μπορούμε να κάνουμε; Τέτοιοι νεο-φιλελεύθεροι μπορούμε να γίνουμε όλοι;
Αν πάρετε μία προς μία τις προτάσεις της Δράσης θα δείτε όχι το φάσμα του νεο-φιλελευθερισμού, αλλά την συγκεκριμένη παρέμβαση σ’ αυτήν εδώ την κρίση, όχι στην παγκόσμια αντιπαράθεση για την χρηματοοικονομική φούσκα.


Έχει ειπωθεί ότι για την αναδιάταξη της ελληνικής οικονομίας θα πρέπει να αλλάξουν δουλειά 1.000.000 άνθρωποι, φεύγοντας από τις υπηρεσίες και τις μικροεπιχειρήσεις για να εργαστούν στον παραγωγικό τομέα. Εσείς σε ποιους τομείς θα τους προτείνατε να κατευθυνθούν και τι συγκεκριμένα θα κάνατε, αν συμμετείχατε σε μια κυβέρνηση, για να ευνοήσετε αυτήν την αναγκαία μετάβαση;
Πριν αναφερθώ στο συγκεκριμένο, θα ήθελα να τονίσω ότι όχι μόνον η μετάβαση προς τον παραγωγικό τομέα πρέπει να γίνει, αλλά και η αύξηση του μεγέθους της μέσης ελληνικής επιχείρησης – οπωσδήποτε και των υπηρεσιών. Ένα μεγάλο στοίχημα είναι, όχι μόνο η «μετάβαση στην παραγωγή» - η οποία μπορεί να γίνει με χιλιάδες μικρές παραγωγικές μονάδες, αλλά και η διεύρυνση της μισθωτής εργασίας. Διπλή πρόκληση ναυσιπλοΐας σε αχαρτογράφητα νερά!
Ας δούμε τον περίφημο «παραγωγικό τομέα» από δύο οπτικές: από τα πάνω και από τα κάτω. Από τα πάνω τα πράγματα είναι «απλά»: γίνεται μια μεγάλη παραγωγική επένδυση με δημιουργία θέσεων εργασίας. Η διοίκηση πρέπει πια να ξέρει τι να κάνει: προσέλκυση κεφαλαίων, άρση εμποδίων, κλπ. Το «από τα κάτω» είναι το δύσκολο, δεδομένου ότι το οργανωμένο(!) κράτος δεν έχει ούτε τους πόρους ούτε την τεχνογνωσία για να βοηθήσει ή να κατευθύνει – πλην εξαιρέσεων. Όσον αφορά τους πόρους, διαθέτει δημόσια γη που παραμένει ανεκμετάλλευτη και ως βασικό εργαλείο έχει την άσκηση του εποπτικού ρόλου για την ελαχιστοποίηση των ανωμαλιών στην οικονομία (π.χ., μεσάζοντες, μεταφορές) και την άρση εμποδίων στην άσκηση της επιχειρηματικότητας.
Σε πιο ευρεία συζήτηση θα μπορούσαμε να εξειδικεύσουμε τις παρεμβάσεις ανά τομέα οικονομικής δραστηριότητας. Βασική μέριμνα πρέπει να είναι η ενίσχυση της εξωστρέφειας και της συνεργασίας των «νέων μικροεπιχειρηματιών». Οπωσδήποτε όμως με άρση όλων των εμποδίων. Θα περιοριστώ στα δύο άκρα του φάσματος.
1. Προτεραιότητα πρέπει να είναι ο,τιδήποτε βελτιώνει το ισοζύγιο συναλλαγών, με πρώτιστη τη στροφή προς κτηνοτροφία και γεωργία, παρέχοντας κίνητρα για την μικρή αγρο-επιχειρηματικότητα, δημιουργία (από ιδιώτες ή τους ίδιους τους παραγωγούς) υποστηρικτικών δομών (υπηρεσίες γεωπόνου, κτηνιάτρου, λογιστικής υποστήριξης, ποιοτικής αναβάθμισης προϊόντων, προσπέλασης στις αγορές προϊόντων). Η ενίσχυση δημιουργίας δικτύων παραγωγών πρέπει να είναι προτεραιότητα. Ας πούμε κάτι σαν «υποβοηθούμενη αυτοοργάνωση».
2. Ενίσχυση της καινοτόμου επιχειρηματικότητας. Άρση όλων των εμποδίων εισόδου στην ελληνική οικονομία κεφαλαίων επιχειρηματικών συμμετοχών, ακόμη και με φορολογικά κίνητρα. Ενίσχυση της εξωστρέφειας – η αγορά καινοτομίας πρέπει να είναι το παγκόσμιο χωριό. Ενίσχυση της δημιουργίας clusters. Εφαρμογή πολιτικών διαχείρισης πνευματικής ιδιοκτησίας στους φορείς παραγωγής γνώσης και καινοτομίας (πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα).


Ο Γιώργος Προκοπάκης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων σε θέµατα οργάνωσης και διαχείρισης πληροφοριών. Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το 1955. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται κυρίως με θέματα αναδιοργάνωσης επιχειρήσεων, διαχείρισης πληροφοριών και χρηματοοικονομικά. Έχει αρθρογραφήσει εκτεταμμένα για την ελληνική κρίση χρέους/ελλείμματος. Είναι υποψήφιος με τη Δράση - Φιλελεύθερη Συμμαχία στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας.

Αυτοί που δεν (με) καταλαβαίνουν

Oι αναρχοφασίστες που κλαυθμυρίζουν για το τερατώδες κράτος, τους φανατικούς μπάτσους, το επάρατο μνημόνιο κι τα ιδιοτελή κίνητρα των απανταχού παρόντων ρουφιάνων κι δωσίλογων, δήθεν κατατρεγμένες φιγούρες που μπροστά σε ένα κομπιούτερ ή ασκώντας περιπολίες στο Κέντρο κι με την σιγουριά της φονταμενταλιστικής χαώδους σιγουριάς για αυτοδιαχείριση, ξεχνώντας ότι αποτελούν κομμάτι του συστήματος που τους χρησιμοποιεί για να περνά ευκολότερα τους τρομονόμους κι την περισσότερη αστυνόμευση εξαιτίας των φρικτών καταστροφών από τους ίδιους σε δημόσια κτίρια κι πανεπιστήμια, ξερνούν τυφλό μίσος κι σωματική βία σε άοπλους αστυνομικούς κι σε οτιδήποτε δεν αναγνωρίζεται ως αναρχοατομικιστικό.


Οι Συριζαίοι που αποτελούν την χειρότερη μορφή ας-τους-πούμε-Αριστερών, υπεύθυνοι για την τραγική εικόνα των πανεπιστημίων, φορώντας την μάσκα των ανθρωπιστών κι του εύθικτου συνδικαλιστικού εσμού, Ελληναράδες που κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα κι την αντιρατσιστική ρητορική, ξεχνώντας την συμβολή τους στην στυγνή προπαγάνδα του ευτελούς κόμματός τους από τα ιδιωτικά κανάλια, συμβάλλοντας τα μάλα στην εμφυλιακή κατήχηση κι την συμβολική δαιμονοποίηση οποιουδήποτε «δεξιού» χρώματος, με έναν δοτό αρχηγό αγράμματο, που γκρέμισε τον Αλαβάνο εν μια νυκτί  γιατί έτσι ήθελαν οι μεγαλοεπιχειρηματίες της χώρας αφού γνώριζαν εκ προοιμίου την απογοήτευση του κοσμάκη απέναντι στο δικομματισμό για αυτό κι διάλεξαν τον Τσίπρα, ξέροντας την συμπάθεια της νεολαίας στο πρόσωπό του.


Οι παλαιοκομμουνιστές και μαοϊκοί που δεν έχουν καμία σχέση με την χαρά των σοσιαλιστικών αγώνων του 20ου αιώνα, που δεν σέβονται την Δημοκρατία κι τα ιδεώδη της, τραμπούκοι ΚΚέδες που δεν έχουν καμία σχέση με ιδανικά, βαμμένοι με μίσος για οτιδήποτε δεν είναι γραμμένο στην δική τους ατζέντα, θυμίζοντας τις κομμουνιστικές διεθνείς κι την ολοκληρωτική καθοδήγηση της μητερούλας Ρωσίας, χειραγώγηση κι αρνητικό πρόσημο για την ευτυχία κι την επέλαση του καπιταλιστικού ζόφου, θυμίζουν γριές που μασούν την καραμέλα του «τι πάθαμε οι δόλιες», μεμψιμοιρία κι μυστικιστική υποταγή στο Κόμμα, οντότητες που παραμένουν στις θηριωδίες της Οκτωβριανής Επανάστασης κι τις σταλινικές εκκαθαρίσεις, αμετροεπείς κι στυγνοί γραφειοκράτες, σοσιαλφασίστες.


Οι ευαίσθητοι θεατές των αυτοκτονιών στην Αθήνα οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν ότι ο συγκεκριμένος αυτόχειρας που «συγκλόνισε» το πανελλήνιο στο Σύνταγμα (δεν δίνει δεκάρα ο Ελληναράς για τις αυτοκτονίες παρεμπιπτόντως) ήταν προϊόν βρόμικου τηλεοπτικού θεάματος για να φανατίζει σταδιακά την ήδη απογοητευμένη μάζα κι την παλαιολιθική Αριστερά που διψά για αίμα, το συμβάν εκμεταλλεύτηκε με απόλυτη ιδιοτέλεια από την ίδια του την κόρη η οποία μπερδεύει το πένθος με την αγωνιστική κραυγή για νέους αγώνες (!), χώρια που έχω τις αμφιβολίες μου για το γνήσιο του σημειώματος που άφησε ο φαρμακοποιός στο κοινό πριν το απονενοημένο διάβημα, αυτοκτονίες θα γίνονται αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να φοράμε το σακί του κάθε αποφασισμένου αυτόχειρα, ξεχωρίζετε το ένα απ’ το άλλο.


Οι λαϊκοδεξιοί φασίστες που κραδαίνουν την γαλανόλευκη στα χέρια, σίγουροι για την αρχαιοελληνική τους υπόσταση, με παχυλά επιδόματα κι ψυχολογία έντιμου νοικοκύρη, πανσίγουροι για την σιωνιστική λαίλαπα που έρχεται να λεκιάσει το χριστιανικό τους ήθος, ρατσιστές κι γεμάτοι επιχειρήματα για τον μεταναστευτικό εσμό, υπάκουοι στον γραφικό Σαμαρά που υπόσχεται φυλετική καθαρότητα κι ασφάλεια με επαρχιώτικη μανέστρα, μια βαλκανιομπάσταρδη μάζα που επιμένει στην κρατικοδίαιτη μάσα, στην ελπίδα ότι η ΝΔ θα ξαναεπαναφέρει τα περασμένα μεγαλεία στην ίδια κατάσταση με πριν, μάζα επιρρεπής στην υποτέλεια, στην σιγουριά του άρπα-κόλλα, στην απουσία αισθητικής, στο εμμονικό μανιφέστο της μεσογειακής πορδής με το βαθύ γαλάζιο.

Palov & Panama Cardoon - Favelas

Κι εγώ δε θέλω τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή αλλά…

Σύγκρυο μας έχει πιάσει με την ενδεχόμενη είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή και μάλιστα με σχετικά υψηλό ποσοστό, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Δυστυχώς όμως η όλη αρθρογραφία και επιχειρηματολογία εναντίον του νεοναζιστικού κόμματος είναι συναισθηματικά φορτισμένη, στα όρια πολλές φορές της υστερίας. Πολύ αμφιβάλλω αν οι περισσότεροι που βγάζουν φλύκταινες με τη Χρυσή Αυγή, έχουν διαβάσει τις θέσεις της, όπως ακριβώς δεν τις έχουν διαβάσει κι αυτοί που θα την ψηφίσουν. Κι αυτό ακριβώς είναι το δυνατό σημείο της Χρυσής Αυγής: η υπερβολική φασαρία που κάνουν τα στελέχη της προβάλλοντας ξεκάθαρα μηνύματα, όπως “να ξεβρωμίσει ο τόπος”, “Η Ελλάδα στους Έλληνες” κλπ. Το παιχνίδι της πολιτικής που έχει ως βάση το θυμικό γνωρίζουν να το παίζουν καλά ιδιαίτερα τώρα που οι συμπολίτες μας έχουν χάσει τ’ αυγά και τα πασχάλια.
Τριάντα χρόνια τώρα τα κυβερνώντα κόμματα αλλά και αυτά της αντιπολίτευσης κατάφερναν να χειραγωγούν τις μάζες με λαϊκιστικές μεθόδους, μπόλικο συναίσθημα, ατελείωτες υποσχέσεις. Και βέβαια τα μεν κόμματα της εξουσίας κατάφερναν πολλές φορές να πραγματοποιούν τις υποσχέσεις τους διογκώνοντας το πλατειακό σύστημα, τα δε της αντιπολίτευσης πετύχαιναν τις φιλολαϊκές διακηρύξεις τους και όλα κυλούσαν μέλι-γάλα.
Σήμερα που όλα αυτά έχουν χαθεί φαίνεται επιτέλους ποια είναι η εικόνα του σύγχρονου Έλληνα: που παλεύει να κρατηθεί από τον εθνικισμό χωρίς όμως να θέλει να χάσει την ευρωπαϊκή του ταυτότητα˙ που θέλει να σπουδάσουν τα παιδιά του, όχι για να πετύχουν την προσωπική τους ευτυχία αλλά για να μπουν στο Δημόσιο˙ που εφευρίσκει εξωτερικούς εχθρούς˙ που συνεχίζει να αγοράζει μετά μανίας i-phone και μετά να φωτογραφίζει αντιμνημονιακά συνθήματα στην πλατεία Συντάγματος˙ που καταστρέφει ιστορικά κτίρια, καταλαμβάνει την Ακρόπολη, βγάζει τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο γιατί θεωρεί ότι ο δημόσιος χώρος του ανήκει κλπ.
Με αυτές τις συνθήκες η Χρυσή Αυγή βρίσκει πρόσφορο έδαφος και μάλιστα στις νεαρές ηλικίες. Δε θα ξεχάσω πριν από λίγο καιρό την κουβέντα που είχα με δύο γονείς, όταν έντρομοι μου είπαν ότι τα βλαστάρια τους θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή. Μάλιστα μου επεσήμαναν ότι τα sms δίνουν και παίρνουν μεταξύ των συμμαθητών και συμφοιτητών τους καθώς υπάρχει μια “μηνυματική” συνεννόηση για καθολική στήριξη του νεοναζιστικού κόμματος.
Τι απαντάμε λοιπόν σε όλους αυτούς τους νέους που αποφάσισαν να πάνε στις κάλπες (θετικό από μία άποψη) αλλά θα βγάλουν την επόμενη μέρα στη Βουλή τον Παναγιώταρο;
Η Χρυσή Αυγή γίνεται γοητευτική σ’ αυτές τις ηλικίες κυρίως για τις θέσεις περί του μεταναστευτικού. Οι μετανάστες είναι ο πιο εύκολος στόχος για να δικαιολογηθεί η κακοδαιμονία μας. Η απουσία κράτους στις γνωστές γειτονιές έχει ανάγει τη Χρυσή Αυγη στην πιο αξιόπιστη λύση. Αν θέλουμε λοιπόν να την αποδομήσουμε ας σταματήσουμε τις υστερίες και ας αναφέρουν τα έγκριτα ΜΜΕ και portals τα στοιχεία που δίνει για παράδειγμα το ίδιο το ΚΕΕΛΠΝΟ για τις μεταδιδόμενες ασθένειες, που υποτίθεται ότι κουβαλούν μαζί τους. Ενδεικτικά αναφέρω τη μείωση των κρουσμάτων φυματίωσης το χρονικό διάστημα 2004-2010: 
http://www.keelpno.gr
Ας πούμε ότι υπάρχουν ήδη νόμοι ψηφισμένοι, όπως για τα Κέντρα Πρώτης Υποδοχής που χρειάζεται μόνο να εφαρμοστούν.
Ας μάθουμε ποιος είναι ο αριθμός των μεταναστών που αποχωρεί από τη χώρα μας κ.ο.κ. Ας μπούμε στη διαδικασία να εξηγήσουμε.
Μία άλλη θέση της Χ.Α. είναι η εξής: “Οι πολυεθνικές δρουν ανεξέλεγκτα, δημιουργούν καταναλωτικά πρότυπα και ψεύτικες  πλασματικές ανάγκες. Κατακλύζουν  με τα προϊόντα τους την χώρα και επιβάλλουν την αγορά τους.” Πείτε λοιπόν στη νεολαία να σταματήσει να αγοράζει smartphones, να αποφεύγει να διασκεδάζει στα malls, να πάψει να τρώει τις τεράστιες ποσότητες ποπ-κορν στα πολυσινεμά καθώς και τα ζουμερά “αμερικάνικα χάμπουργκερ. Θα σας κοιτάξουν σαν ούφο. Εξηγήστε ότι δεν το λέτε εσείς αλλά η Χ.Α. που σκέφτεται να ψηφίσει.
Συνεχίζω: “ Όλοι οι Έλληνες στρατεύονται υποχρεωτικά στο 18ο έτος της ηλικίας τους.
Σε όσους αρνούνται να πράξουν το καθήκον τους προς την πατρίδα, τους αφαιρείται η ιθαγένεια και αποβάλλονται από την κοινωνία.” υποστηρίζει η Χ.Α.
Πείτε στους νέους αυτή τη θέση. Θα σας κοιτάξουν πάλι σαν ούφο. Εξηγήστε ότι δεν το λέτε εσείς αλλά η Χ.Α. που σκέφτεται να ψηφίσει.
“Λύκεια κατευθύνσεων που δημιουργούνται με το πρόγραμμα μας, π.χ. Κλασσικό, Θετικό, Αθλητικό, Καλλιτεχνικό, Στρατιωτικό, κλπ.
Δημιουργία σχολής Αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας.“
Να και το όραμα τη Χ.Α. για την εκπαίδευση. Πείτε στους νέους αυτή τη θέση. Θα σας κοιτάξουν πάλι σαν ούφο. Εξηγήστε ότι δεν το λέτε εσείς αλλά η Χ.Α. που σκέφτεται να ψηφίσει. Επίσης μην ξεχάσετε να αναφέρετε τη θέση της Χ.Α. για τη γυναίκα που είναι προορισμένη για τη μητρότητα. Εκεί κι αν θα σας κοιτάξουν σα να ‘στε εξωγήινος. Αλλά είπαμε: εξηγήστε ότι δεν το λέτε εσείς αλλά η Χ.Α. που σκέφτεται να ψηφίσει.
Για να μην κουράζω άλλο: ας προσπαθήσουμε να αποδομήσουμε το λόγο της Χ.Α. όχι με υστερίες και άκρατο συναισθηματισμό αλλά με βάση τις θέσεις της. Κάντε τον κόπο να τις διαβάσετε!
feleki.wordpress

Αναζητείται ένα κοινό μέτωπο κατά του πολιτικού τυχοδιωκτισμού

του Λεωνίδα Καστανά / mhmadas.blogspot


Μόνο τυχαία δεν είναι η αναφορά του Τσίπρα στον Καμένο. Μόνο λάθος δεν είναι στο δικό του προεκλογικό σχεδιασμό. Του φέρνει περισσότερους ψήφους από αυτούς που ίσως του παίρνει. Ο Τσίπρας επισημοποιεί αυτό που ζούμε εδώ και καιρό, το φαιοκόκκινο μέτωπο του άκρατου λαϊκισμού και τυχοδιωκτισμού. Σπάει τα στεγανά άκρας Αριστεράς και άκρας Δεξιάς. Ορίζει κοινωνικές συμμαχίες πάνω στην «πατρίδα» και στο «δεν πληρώνω». Και συσπειρώνει κόσμο. Το ζήτημα είναι, ποιοι και με ποιο τρόπο μπορούν να του αντιπαρατεθούν.


Ας δούμε την ακολουθία των «τυχαίων» συμβάντων.
Στα γεγονότα της κατάληψης της πλατείας Συντάγματος, φασιστοειδή βρίσκονται πλάι - πλάι με κινήσεις αριστερών, κατά δήλωσή τους, αγανακτισμένων πολιτών στις οποίες πρωτοστατούν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δεν ενοχλείται.
Την εποχή του «δεν πληρώνω»  αν έτυχε να περάσεις από διόδια, μπορούσε να διακρίνεις πλάι-πλάι τα πιο αντίθετα σύμβολα και τις πιο ετερόκλητες φάτσες  να προπηλακίζουν από κοινού τους υπαλλήλους, αλλά και όσους διερχόμενους οδηγούς ήθελαν να πληρώσουν.
Η Χρυσή Αυγή επισκέπτεται το κατειλημμένο από το ΠΑΜΕ εργοστάσιο της Χαλυβουργίας, φέρνει τρόφιμα, βγάζει φιλεργατικό, εθνικο-σοσιαλιστικό λόγο, χειροκροτείται. Στον αγώνα κατά του κεφαλαίου χωρούν όλοι. Δεν υπάρχει επίσημη αντίδραση από κανένα αριστερό κόμμα.
Ο Τσίπρας  δηλώνει ότι ο Παπαδήμος και η κυβέρνησή του δεν είναι Έλληνες.
Στελέχη της «Σπίθας» περιφέρονται ανά την Ελλάδα με την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, ο Δημαράς είναι ένα βήμα από τη συνεργασία μαζί του, αλλά την τελευταία στιγμή οι περισσότεροι τα βρίσκουν με τον Καμένο και μπαίνουν στην ψηφοδέλτιά του.


Η παλιά μέθοδος της ακροδεξιάς, αυτή των προπηλακισμών πολιτικών και μη προσώπων με διαφορετική άποψη και η διάλυση των συγκεντρώσεων αντιφρονούντων υιοθετείται από τις δυνάμεις της ακροαριστεράς ως δίκαιη αντίδραση των αγανακτισμένων πολιτών. Η Χ.Α προπηλακίζει τον Ευθυμίου, όλα τα κόμματα καταδικάζουν και την επόμενη μέρα άγνωστοι αλλά «αριστεροί» διαλύουν προεκλογική συγκέντρωση της Διαμαντοπούλου, αλλά κανείς δεν δηλώνει τίποτα.
Ο Αλέξης δηλώνει ότι θέλει να κυβερνήσει τη χώρα μαζί με τα άλλα αριστερά κόμματα και ότι αν χρειαστεί και 5-10 βουλευτές από τον Καμένο, για να δέσει την κυβέρνησή του δεν θα πει όχι. Αν πάλι τα άλλα αριστερά κόμματα δεν είναι πρόθυμα να συμπράξουν, θα μαζέψει το «λαό» στο Σύνταγμα και αυτός θα τα αναγκάσει να πουν το ναι.
Όλα αυτά γίνονται χωρίς επίσημες αντιδράσεις από τα κόμματα της Αριστεράς, ή τις διάφορες συνιστώσες. Θεωρούνται περίπου προφανή και φυσιολογικά, γιατί ο εχθρός του λαού είναι η κυβέρνηση, η τρόικα, οι Ευρωπαίοι. Όλοι οι αντιμνημονιακοί χωράνε στον αγώνα κατά της «νέας Κατοχής».
Όλα αυτά θα ήταν περίπου γραφικά και για γέλια, αν δεν είχαν ένα ευρύτατο ακροατήριο. Αν δεν είχαν ψηθεί στο κέντρο της Αθήνας σε κάθε διαδήλωση, στα γήπεδα, μεταξύ των φυλών αγανακτισμένων φιλάθλων, στους νερατζοπόλεμους μεταξύ των σχολείων της Γκράβας χωρίς κανένα λόγο, στις καταλήψεις, στα στενά κάτω από την Αχαρνών, εκεί που δέρνονται Αλβανοί, Έλληνες και έγχρωμοι για το πάνω χέρι στις πιάτσες.
Η δήλωση έχει βαρύτατη πολιτική σημασία. Δεν είναι μια υπερβολή, μια πλάκα. Γεφυρώνει και επίσημα το χάσμα μεταξύ του αριστερού και δεξιού λαϊκισμού. Μετά από την ταύτιση των μεθόδων, μετά από την κοινή παρουσία και δράση στα κοινωνικά κινήματα, έρχεται και η αναγγελία μιας επίσημης πολιτικής συνεργασίας. Δεν έχει σημασία αν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα, πράγμα απίθανο ούτως ή άλλως. Σημασία έχει η εκφορά του ανοίκειου λόγου.
Εδώ συγκροτείται επίσημα το κοινό μέτωπο του λαϊκισμού και του τυχοδιωκτισμού, της πατριδοκαπηλείας, του απομονωτισμού και του αντιευρωπαϊσμού. Εδώ αποκρύπτεται η δεινή πραγματικότητα και αναδεικνύονται ως κυρίαρχες η αγανάκτηση, η εκδίκηση και η τιμωρία.
 Την ίδια στιγμή που άλλοι αναζητούν τις συνεργασίες μεταξύ φιλελευθέρων, σοσιαλδημοκρατών και αριστερών της ανανέωσης, η «εναλλακτική» αριστερά αναζητά συνεργασίες με ακροδεξιά μορφώματα.
Και οι πολίτες πως θα αντιδράσουν; Κάποιοι δυστυχώς θετικά. Και θα είναι πολλοί, αν δεν υπάρξει ένα αντίπαλο δέος.
Το παραμύθι είναι ελκυστικό. Αριστεροί και Δεξιοί μάχονται κατά της επαχθούς δανειακής σύμβασης. Θα στήσουν δικαστήρια για τους ενόχους που μας έφεραν ως εδώ, θα διώξουν το ΔΝΤ, θα αποκαταστήσουν μισθούς, επιδόματα, προσόδους, θα επαναφέρουν το κοινωνικό κράτος, θα διορίσουν στο δημόσιο, θα γυρίσουν την Ελλάδα εκεί που ήταν και μετά θα την πάνε μπροστά. Με ποια λεφτά; Αυτό δεν έχει σημασία, θα τα πάρουν από το μεγάλο κεφάλαιο και τους ξένους. Με ποιες πολιτικές; Ούτε αυτές έχουν σημασία. Οι πολιτικοί μας πούλησαν.
 Ο Αλέξης ξέρει την ιστορία. Ο Λεπέν πάνω στην ίδια βάση, άλωσε το κομμουνιστικό κόμμα στη Γαλλία. Πριν λοιπόν η Ακροδεξιά αλώσει και το δικό του, της τη βγαίνει από δεξιά και τείνει χέρι συνεργασίας. Απέναντι στα αδύνατα ιδεολογικά μορφώματα των δεξιών ή απολίτικων λαϊκιστών, το δικό του κόμμα, με «στιβαρή  αριστερή ιδεολογική συγκρότηση» και με πινελιές βίας και πατριωτισμού υπερτερεί κατά κράτος.


Οι υπόλοιποι τι έχουν να αντιπαραθέσουν;
Το ΚΚΕ τη μοναξιά του και τον παράδεισο. Την ώρα που ο φτωχός πεινάει και ο φτιαγμένος πουλάει τα χρυσαφικά της μάνας του, ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.
Η σοσιαλδημοκρατία κοιτάει τα μαγαζιά της. Αντί να αναλάβει πρωτοβουλίες συνεργασίας επί του πραγματικού, αναζητά τα πρόσημα των μεταρρυθμίσεων και όχι τις ίδιες. Θεωρεί ακόμα αυτούς τους αριστερούς τυχοδιώκτες, ως προοδευτικές δυνάμεις.
 Φιλελεύθεροι, αριστεροί δημοκράτες, πραγματικοί σοσιαλιστές σε όλες τις αναλογίες και διαρθρώσεις, αδυνατούν να υποσχεθούν από κοινού στους πολίτες ότι θα κάτσουν την επόμενη μέρα σε ένα τραπέζι και θα βρουν λύσεις για τη σωτηρία της χώρας. Αποφεύγουν να πουν ότι τα πράγματα είναι ζόρικα και χρειάζονται συναινέσεις.  Αδυνατούν να συγκροτήσουν το δικό τους μέτωπο κατά του λαϊκισμού που κατέστρεψε τη χώρα και τώρα την απειλεί κατά μέτωπο, με άλλα πολύχρωμα προσωπεία.
Ποιοι επιτέλους θα πιάσουν στα χέρια τους τα πραγματικά επίδικα; Το ξέρω καίνε. Αλλά εδώ σε θέλω κάβουρα, να περπατείς στα κάρβουνα.

Η syrizanexartisia συγκροτείται η dimarodrasis καθεύδει

Για την ορολογία dimarodrasis, syrizanexartisia εδώ 


Προφανώς η προεκλογική καταιγίδα της εβδομάδας είναι η ανοικτή πρόσκληση Τσίπρα προς τους Ανεξελ για ψήφο ανοχής. Πρόκειται αναμφίβολα για μια πολύ ενδιαφέρουσα κίνηση, γιατί ακριβώς μετατοπίζει το πολιτικό ενδιαφέρον από τις αξιώσεις συνέπειας των προτάσεων ,στις αξιώσεις συνθέσεων τους.Η συγκρότηση της syrizanexartisia είναι μια σύγχρονη κίνηση που αποδεικνύει την ανάγκη ετερογενών συνθέσεων ως μοναδική λύση στα αδιέξοδα. Είναι ένα βήμα που αναδεικνύει ένα ιδιόρρυθμο ζήτημα , αυτό του πρωτείου της μορφής της πολιτικής  πρωτοβουλίας έναντι του περιεχομένου της.
Η απογοήτευση βέβαια είναι για την πλευρά της dimarodrasis η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να αξιοποιήσει την κυβερνητική αυτή πρόταση και να αντιπροτείνει την δική της συγκρότηση . Αντ’ αυτού προτίμησε την μετατόπιση της συζήτησης με βάση το κριτήριο της " αριστερής" συνέπειας.
Ο Τσίπρας  επιχειρεί  κάτι που είναι απενοχοποιημένο και δυναμικό. Ανεξάρτητα από το περιεχόμενο της ενδεχόμενης συνεργασίας η ιδέα της ετερογενούς συνεργασίας ανταποκρίνεται στις πιο σύγχρονες ανάγκες όπου τα υποκείμενα της πολιτικής είναι υβριδικά, πολυσθενή , σύνθετα , πολυπρισματικά .Αν ο αντιμνημονιακός αγώνας έχει για κάποιους αξία , το ότι αυτό το μέτωπο  περιλαμβάνει συντηρητικούς ,φοβικούς με τη μετανάστευση και υπερπατριώτες είναι μια αδρή αναπόδραστη πραγματικότητα. Την ίδια ισοδύναμη και ισόμορφη πραγματικότητα εκφράζει και ταύτιση   αποχρώσεων και επιδιώξεων πχ των πανεπιστημιακών μεταρρυθμιστών προερχόμενων από διαφορετικά ρεύματα. Η μορφή της συγκυριακής συμμαχίας είναι ακριβώς η ίδια.Η πρόταση του Τσίπρα δεν είναι τερατογένεση σε ένα πληθυσμό ομαλότητας, είναι δημιουργική όσο ήταν για μερικούς η συμμετοχή του Λαος στην κυβέρνηση Παπαδήμου.


Αν απέναντι στην δημιουργική αυτή ιδέα εφαρμοστεί ο έλεγχος με βάση το κριτήριο της αριστερής συνέπειας, τότε αναπόδραστα το κριτήριο δεν μπορεί να γενικευθεί, γιατί αυτόν δεν υπάρχει αντικειμενικά .Αν όμως  αντίστοιχα εφαρμοστεί ο έλεγχος με βάση το κριτήριο της εσωτερικής συνέπειας της πρότασης  σε σχέση την δική της στοχοθεσία ,τότε το κριτήριο γενικευμένο μπορεί να εφαρμοστεί σε όλους. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ προκρίνει αυτή τη λύση για τους δικούς του λόγους ,το ερώτημα είναι ,οι άλλοι τι αντίστοιχο προκρίνουν για τη δική τους προοπτική;
Η μορφή της syrizanexartisia είναι αυτή που προκαλεί αμηχανία και όχι το περιεχόμενο της. Ωστόσο εδώ προκύπτει το ερώτημα αν μπορεί να γενικευθεί η μορφή αυτή.Η γενίκευση αυτή είναι θεμελιακά , καταστατικά  αξιωματικά αδύνατη γιατί το σύστημα υπάρχει μόνο και μόνο ως  συνύπαρξη τελετουργικών και λειτουργικών διαδικασιών. Το σύστημα λειτουργεί λόγω της ποικιλίας του. Η ποικιλία δεν ορίζεται με βάση μόνο τον μονήρη άξονα αριστερά δεξιά, αλλά και μέσω μιας μη γραμμικής , ασυνάρτητης συσχέτισης Τελετουργίας και Λειτουργίας


Τελετουργικές είναι οι πολιτικές δυνάμεις που η ρητορική τους εδραιώνεται σε αξιώσεις εσχατολογίας, ευθύγραμμης ιστορικότητας, ιστορικού πεπρωμένου και θησείας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν λόγο στην συγκυρία, αλλά ότι ο λόγος τους λειτουργεί συμβολικά, ως πηγή συγκρότησης αυτοπροστασίας  και επιβίωσης. Οι τελετουργικες αυτές δυνάμεις είναι το θεμέλιο της πολιτικής συμβίωσης καθώς τοποθετούν το όριο της. Αλλοίμονο αν η πολιτική είναι μόνο ορθολογιστική. Το ΚΚΕ δεν είναι σημαντικό γιατί είναι " κομμουνιστικό " , είναι  παράγων σταθερότητας γιατί εμπλουτίζει την τελετουργία της δημοκρατίας με αυθεντικά λαϊκά δρώμενα  ισχυρής  βιοψυχικής εκφόρτισης.


 Λειτουργικές είναι οι πολιτικές δυνάμεις που η ρητορική τους έχει αξιώσεις ορθολογιστικής διαχείρισης  , μηχανικής αρτιότητας και επιδιώκουν να λειτουργήσουν μέσω των κρατικών υπομοχλίων. Οι αστικές κυβερνητικές δυνάμεις είναι κατ´ εξοχήν λειτουργοί.
Το ενδιαφέρον της συγκυρίας είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί ένα άλμα από την τελετουργία στην λειτουργία ,σε χρόνο dt , έχοντας την βασική του κοινωνική συνιστώσα , τις μορφωμένες μικροαστικής δυνάμεις ,να λειτουργούν εντός της τελετουργικής συμβολικής διάστασης της πολιτικής. Η Δημαρ έχει ήδη διαβεί το στάδιο αυτό με προφανή εγκατάλειψη οποιασδήποτε αξίωσης συμμετοχής στο αριστερό τελετουργικό δρώμενο.Το άλμα αυτό απαιτεί προφανώς εξηγήσεις. Τις άκουσα και είδα σχεδόν όλες, με προσοχή. Η  ορθολογική διαύγαση  της προσέγγισης προς τους Ανεξελ, με κριτήρια αριστερής ή ακόμα μαρξιστικής συλλογιστικής ,αδικεί κατάφορα τους διαχειριστές της. Αντί μιας κινηματικής άλγεβρας   θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν καλύτερα τις γόνιμες διερευνήσεις της πολιτικής θεολογίας. Στα συμφραζόμενα του Λένιν ο Καμένος δεν " βγαίνει" ούτε με spiked μπάφο από το Φιέρι. Εντός μιας κατανόησης μετατόπισης από τον ησυχασμό στην ιεραποστολή όλα γίνονται πιο καθαρά.


Παράλληλα  η κριτική στον Τσίπρα περί μιας δεξιάς μετατόπισης εντός του κλασσικού άξονα  δεξιά αριστερά είναι άδικη, άστοχη, υποβολιμαία και εκ του πονηρού. Ο Τσίπρας και η υπό διαμόρφωση Syrizanexartisia εισέρχονται στο πεδίο της εφαρμογής ως περίπου αυθεντική παρθενογένεση , μόνο που το νεογνό είναι ακριβώς αυτή η σύνθεση. Η συνθετική κίνηση είναι προς έπαινο, το περιεχόμενο είναι προς πιθανό έλεγχο.


Οι τελετουργικές δυνάμεις προφανώς θα δικαιωθούν εντός των αιώνιων επίδικων της θεολογίας τους,  αλλά αναγκαστικά θα παραμείνουν εντός των δρώμενων και ευχελαίων  του ναού .Εντός του ιερού τους χώρου έχουν προφανώς το υπέρτατο σεβασμό μας.
Οι άλλες λειτουργικές δυνάμεις δείχνουν αιφνιδιασμένες. Για  λόγους που σχετίζονται από την προϊούσα αποιδελογικοποίηση του χώρου και την καθολική επικράτηση του ψευδοορθολογισμου του "συγκεκριμένου"  η dimarodrasis η οποία έχει αυθεντικά στοιχεία μιας επιτυχημένης σύνθεσης, αντί να αξιοποιήσει την γενναιόδωρη απενοχοποίηση, επαναφέρει τον κλασσικό , του πρώτου ημιχρονίου του περασμένου αιώνα, άξονα δεξιά αριστερά. Αν δημιουργείται μια left patriot synthesis ,  η left liberal synthesis γίνεται ξαφνικά démodé παρότι θα έπρεπε να κεφαλοποιήσει την εξέλιξη.


Στις μέρες που απομένουν , λοιπόν , ελπίζω η syrizanexartisia να συγκροτηθεί περαιτέρω  ως στιβαρή προσδοκία,  η δε dimarodrasis  να απενοχοποιηθεί και να συγκρουστεί μαζί της στο επίδικο του περιεχομένου  και όχι στο άνοστο επίδικο της σύνθεσης. Αυτό το επίδικο είναι de facto λυμένο. Έτσι προβλέπεται να  είναι η πιο ενδιαφέρουσα ,αναπάντεχη ,προεκλογική εβδομάδα, που θα περιπλέξει τα συνειδησιακά  προβλήματα πολλών
leftliberalsynthesis.blogspot

Εκλογές είναι, θα περάσουν

Ο (αντι)μνημονιακός λαϊκισμός του τελευταίου 18μηνου, οι κραυγές ηλιθίων από κάθε μέσο (υπέρ ή κατά των προτάσεων που έπεφταν στο τραπέζι), και ο φόβος που δημιουργήθηκε στον κόσμο προς όφελος λίγων, έχει δημιουργήσει ένα κλίμα που μόνο λύσεις δεν θα φέρει. Συνεχίζουμε να ταυτίζουμε την σοβαρότητα μίας κατάστασης με το συναίσθημα του τρόμου, ενώ αυτό που απαιτείται είναι νηφαλιότητα.
Βλέπω φίλους να κατηγορούνται για “συμμετοχή σε συμμορία”, επειδή επέλεξαν να συστρατευθούν με κόμματα εξουσίας. Βλέπω άλλους να προετοιμάζουν επιθέσεις προς “τους μικρούς που κοστίζουν” ψηφαλάκια. Βλέπω ακραίους, να απειλούν μία ολόκληρη κοινωνία στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού, να απειλούν ότι αν η κυβερνητική λύση δεν τους περιλαμβάνει, θα διαλύσουν τη χώρα.
Έσκασε η φούσκα με μιας. Για την ακρίβεια, έσκασαν όλες οι φούσκες μαζί. Το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να κοιτάξουμε τον διπλανό με το ερώτημα αν φταίει εκείνος. Ακόμα χειρότερο, αν μαζευτούμε σε ομάδες και αναζητήσουμε την αιτία “στους απέναντι”. 
Ψυχραιμία. Δεν θα πάμε πουθενά έτσι. Είναι στιγμές για ενδοσκόπηση, με το ένα μάτι να δούμε τι πρέπει να κάνει ο καθένας μας ατομικά, και με το άλλο να δούμε που θα πάμε σαν σύνολο.
Η προσωρινή έλλειψη προοπτικής για την χώρα γενικά και για τον καθένα μας ατομικά, είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Μπορούμε να το διαλύσουμε, ή μπορούμε να το φτιάξουμε από την αρχή. Στο χέρι μας είναι. Και μέρος αυτής της διαδικασίας θα είναι και το “βόλι” στις κάλπες της 6ης Μαΐου. Μέρος της! Απλά.
Καταλαβαίνω ότι το να γράφεις ένα κείμενο εναντίον της πόλωσης τέτοιες μέρες είναι το Α και το Ω της λάθος τακτικής για ένα υποψήφιο. Ποσώς με ενδιαφέρει. Η πόλωση είναι για τα βόδια και βοηθάει μόνο τσοπαναρέους. Λύσεις είπαμε να βρούμε - όχι να σκοτωθούμε μεταξύ μας. 
Ψυχραιμία, λοιπόν. Εκλογές είναι, θα περάσουν. 
Ψηφίστε ενσυνείδητα, και πάμε παρακάτω.
Τίποτα δεν τελειώνει εδώ. 
alexacos.blogspot

Μια κουταλιά σούπα μπαγιάτικη

Στον αιώνα που μας πέρασε, τα κομμουνιστικά καθεστώτα ανά την υφήλιο, άφησαν πίσω τους περί τα 90 εκατομμύρια νεκρούς. Τα φασιστικά, περί τα 10 εκατομμύρια (60, αν συνυπολογίσουμε τις εμπόλεμες συνθήκες). Για τον φανατισμένο άνθρωπο, αυτά τα νούμερα, είτε δεν υπάρχουν, είτε διαφοροποιούν τον κομμουνισμό από τον φασισμό. Για τον λογικό άνθρωπο, αυτά τα νούμερα αρκούν για να καταδικαστούν και τα δύο ρεύματα, ως μία πληγή για την ιστορία της ανθρωπότητας που δεν πρέπει να επαναληφθεί. 


Στην Ελλάδα της κοινωνικής σύγχυσης, που προήλθε από τον «τσαπατσούλικο» τρόπο σύστασης του ελληνικού Κράτους, τις αντιστάσεις στις αρχές του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, το εμπόλεμο τοπίο, την πολιτική αστάθεια και έναν εμφύλιο που αντί να ξεκαθαρίσει, μάλλον περιέπλεξε περισσότερο τα πράγματα, τέτοιες πληγές δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμες και ανιχνεύσιμες. Βάλε μέσα σε αυτό τον αχταρμά και την αδυναμία να συσταθεί μία ισχυρή αστική τάξη, το κόμπλεξ κατωτερότητας, και την οικογενειοκρατική ψυχοσύνθεση και έχεις έτοιμη μία σαλάτα από ανθρώπους που ψάχνουν μονοδιάστατα ουτοπικά μοντέλα του 19ου αιώνα για να εξηγήσουν την πολυδιάστατη πραγματικότητα του 21ου. 
Όσα βιβλία και να μελετήσεις, δεν μπορείς να γνωρίζεις για τον Κομμουνιστικό Μαοϊσμό αν δεν πας ένα ταξίδι στην Καμπότζη. Ούτε μπορείς να αερολογείς για το προλεταριάτο αν δεν έχεις πάει σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Με τον ίδιο τρόπο, όσο και αν σε τρομάζουν οι εικόνες και τα βίντεο που έχεις δει από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν συγκρίνεται με τις συνειδητοποιήσεις που «τρως», επισκεπτόμενος το Νταχάου. Παρομοίως, δεν ξέρεις τι είναι φτώχεια αν δεν έχεις πάει σε τριτοκοσμική χώρα, δεν ξέρεις τι είναι εγκληματικότητα αν δεν έχεις πάει στο Mexico City, δεν ξέρεις τι είναι καπιταλισμός αν δεν έχεις πάει στις ΗΠΑ, κ.ο.κ. 


Όχι ως τουρίστας, αλλά ως ταξιδιώτης. Να δεις μέρη, μουσεία, να κάτσεις να παρατηρήσεις μέρη που είναι μακριά από αυτά που επισκέπτονται τουρίστες, ίσως να ζήσεις και για λίγο εκεί. Να μιλήσεις με ανθρώπους, να ακούσεις αληθινές ιστορίες και να δεις τις εκφράσεις στα πρόσωπά τους καθώς σου περιγράφουν αυτές τις ιστορίες. Κάθε τέτοια έκφραση, μπορεί να αντικαταστήσει εκατοντάδες τόμους στοχαστών και διανοουμένων που ενδεχομένως να υπερασπίζεσαι με πάθος. 
Ο πραγματικός κόσμος είναι πολύ μεγαλύτερος από το τρίγωνο Εξάρχεια – Σύνταγμα – Ομόνοια ή από το ελληνικό timeline του twitter. Τα πολιτισμικά στοιχεία, η ιστορία, οι εμπειρίες και οι ανθρώπινες πράξεις και σκέψεις, είναι χιλιάδες φορές περισσότερες από αυτές με τις οποίες «πνιγόμαστε» καθημερινά. Κάπως έτσι απαξίωσα και τις ταμπέλες, με τις οποίες σε πρήζω κάθε λίγο και λιγάκι. Πνιγόμαστε σε μία κουταλιά μπαγιάτικη σούπα και κάθε φορά που το πολιτικό θερμόμετρο παίρνει φωτιά (sic), μαρτυρούμε τις ίδιες κλειστόμυαλες, ανιστόρητες και εγωκεντρικές απόψεις, η ζύμωση των οποίων μας έχει φέρει ως εδώ. Από πολιτικούς, «ειδήμονες», «τήλε-ευαγγελιστές», και υπερήφανους Ελληναράδες, μέχρι κάτι ένθερμους πιτσιρικάδες που ανακαλύπτουν τον τροχό και θεωρούν υποχρέωσή τους να το φωνάζουν μέσα στα αφτιά μας για χιλιοστή φορά. 


Όσο μικρή ή μεγάλη είναι η κουταλιά, είτε το κουτάλι είναι κόκκινο, είτε πράσινο, είτε μπλε, όσο η σούπα είναι μπαγιάτικη, τα στομάχια μας θα συνεχίσουν να δηλητηριάζονται. Και εφόσον το ξενοφοβικό μας σύνδρομο, απαγορεύει να δούμε λίγο παραπέρα, να παραδειγματιστούμε από άλλες κοινωνίες, πιο πετυχημένες ή πιο αποτυχημένες, και να κάτσουμε να προβληματιστούμε επί του πρακτέου, θα μπορούσαμε για αρχή να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας. Ως κοινωνία πάντα. Ενδεχομένως, κάποια στιγμή που θα πέσουν οι τόνοι, να μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε και κάποια στοιχειώδη πράγματα. Γιατί, για παράδειγμα η Χρυσή Αυγή έγινε ξαφνικά trendy. Γιατί ο ξενοφοβικός εθνικισμός του Πάνου Καμμένου ταυτίζεται με ένα μεγάλο μερίδιο της Αριστεράς. Γιατί το ΚΚΕ στέλνει συλλυπητήρια στο καθεστώς της Πιον Γιανγκ χωρίς να ξεσηκώνει λαϊκή κατακραυγή. Γιατί διψάμε για συνωμοσίες συμφερόντων εκτός της χώρας και όχι εντός της εσωτερικής μας παράνοιας.
ellinaki.blogspot

Μπουρδοστρόϊκα

Ο ακτιβιστικός κατατρεγμός στο διαδίκτυο ενδημεί, χάριν της αμετροεπούς καταστροφολογίας που λαμβάνει χώρα στα μπαρουτοκαπνισμένα χωράφια του αναρχοφασιστικού χώρου, στα αριστερίστικα αντιμνημονιακά μπαλκόνια των πολιτικών ταγών που ακκίζονται με την παλαιοκομμουνιστική αύρα της απεραντολόγου ιστορίας κι των ξεπερασμένων συμβόλων της, κάνοντας παντιέρα την κομμουνιστική βαλκανική εμπλοκή κατά την διάρκεια του Εμφυλίου, το ελευθεριακό πρόγραμμα του προλεταριάτου κι τις τακτικές του αναρχοσυνδικαλισμού, στα απολιτίκ καφενεία της άεργης ινστρουχτούρας που παραθέτει παραδείγματα εργασιακού ιδεώδους με λιγότερες ώρες δουλειάς κι σοσιαλιστική αχλή στο μπερδεμένο βαλκανικό γίγνεσθαι, θυμίζοντας τον παρτιζάνο Τίτο κι την αντιμαρξιστική του προσέγγιση στο έμπλεο αλληλοσπαρασσόμενων εθνοτήτων κράτος του.


Ο Άρης Χατζηστεφάνου και η Κατερίνα Κιτίδη αποτελούν παράδειγμα προς επιστημονική διατριβή· εμβριθείς αναγνώστες των βιβλίων της Καναδέζας Naomi Klein η οποία, ούσα ακτιβίστρια με πλούσιο συγγραφικό κι δημοσιογραφικό έργο, δίνει μαθήματα δημοκρατίας στα κράτη που έχουν κατά τη γνώμη της ασπαστεί τον νεοφιλελευθερισμό, αναλύοντας με θέρμη την εγκαθίδρυση τραπεζιτών κι ιδιοτελών κοστουμαρισμένων μαριονέτων στα κυβερνητικά στρατηγεία των κυβερνήσεων, την φανταχτερή συσκευασία φερεφώνων τύπου Μπορίς Γιέλτσιν, ανεκδιήγητων βασανισμών δικτατορικών καθεστώτων, ενθυμούμενη την αναφορά του Χέμινγουεϊ στην θεραπεία με ηλεκτροσόκ λίγο πριν την αυτοκτονία του για να προσδώσει ένα λογιότερο, απόντος αβδηριτισμού όραμα στα κείμενά της, μετατρέπει άθελά της τους προαναφερθέντες δημοσιογράφους σε θλιβερούς κλώνους.


Με το ντοκιμαντέρ Catastroika, ο απολυμένος από τον ΣΚΑΙ δημοσιογράφος, με πικετοφορίες υπερηφάνειας λόγω της διαφωνίας του με τα αφεντικά του ραδιοσταθμού, η οποία του δίνει ποσοστά πολιτικοποιημένης εκτίμησης στο ελληνικό μπαχαλίστικο αξιακό σύστημα που μισεί το κεφάλαιο κι τον καπιταλιστικό εσμό, εκμεταλλεύεται με αξιοθαύμαστο τρόπο την ταμπέλα του αντιμνημονιακού κι ευάρεστου από τον εύθικτο όχλο βεβιασμένου παρία, ο οποίος αποκαλύπτει την αλήθεια περί ΔΝΤ κι Παγκόσμιας Τράπεζας με χρήματα Ελλήνων μισθοφόρων της συμπόνιας, σε όλους τους αποπροσανατολισμένους λιμοκοντόρους, ούτως ώστε να ανέβει σκαλοπάτια στην κοινωνική πυραμίδα που θα τον ανταμείψει πλουσιοπάροχα για το δύσκολο πολιτιστικό έργο που έχει αναλάβει διότι ως γνωστόν στην Ελλάδα η σημειολογία του αντιδραστικού στοιχείου είναι κράτος εν κράτει.


Το παραπάνω δίδυμο μου θυμίζει έντονα το ετερόκλητο σοσιαλφασιστικό πλήθος κι τις ποικιλώνυμες αριστερές οργανώσεις των κοινωνικών δικτύων, οι οποίες διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την παλαιστινιακή λαβωμένη ταυτότητα, προτρέποντας το αμαθές κοινό να προβεί σε εμπάργκο εταιρειών που υποστηρίζουν εβραϊκά προϊόντα, ασχέτως αν οι ίδιοι που παροτρύνουν για τέτοιες ενέργειες πληρώνουν για Apple υπολογιστές κι Microsoft κονσόλες, μετατρέποντας το δίδυμο Άρη-Κατερίνας σε ένα γραφικό πολιτισμικό αξίωμα της φτωχής ενδοχώρας: μία ομάδα ενός γκροτέσκου επιτελείου, το οποίο ασχολείται με την επιφάνεια των πραγμάτων, θυμίζοντας Κνίτες που επιλέγουν τσιτάτα μαρξιστικών κειμένων προς φθηνό εντυπωσιασμό κι δεν διεισδύει στην πραγματική παθολογία του συστήματος το οποίο χρεώνει εικονικά τιμολόγια, σπαταλά δημόσιο χρήμα, αμοίβεται με πάσης φύσεως επιδόματα, χρησιμοποιεί τηλεβόες για να βυθίζει τον εθελότυφλο κοσμάκη στην υποταγή του συνδικαλιστικού-εθνικιστικού βόθρου· φοβάμαι ότι το παρόν δίδυμο βλέπει το δέντρο κι όχι το δάσος· όχι από ανικανότητα αλλά από στρατηγική.
theelfatbay.net

Τα Μεγαλύτερα Ψέμματα της Ελληνικής Κοινωνίας! (Μέρος Α')

Ελλαδα, Πολιτικη Και Πολιτικοι. Αναλυσεις Και Αποψεις
Ψέμα Πρώτο
Όπου έχει αναλάβει το ΔΝΤ βύθισε την οικονομία στην ύφεση. Το ΔΝΤ από τις 20 χώρες που έχει χρηματοδοτήσει οι 13 αναπτύχθηκαν και οι 2 τώρα βρίσκονται στους G20.(Τουρκία, Βραζιλία) Ο άλλες 7 απλά δεν εφάρμοσαν το σταθεροποιητικό πρόγραμμα (βλέπε Ελλάδα). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι της Αγγλίας το 1979 που μπήκε στο ΔΝΤ και εφαρμόζοντας πολιτικές απελευθέρωσης της αγοράς , γνώρισε την μεγαλύτερη ανάπτυξη της ιστορίας της.
Ψέμα Δεύτερο
Θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Ρωσία. Όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ αυτό ,αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Ρωσία είναι από τα μέλη του ΔΝΤ που έφερε αντίρρηση για το ύψος της βοήθειας προς την Ελλάδα σαν μη συμφέρουσα επένδυση. Η περίπτωση της Λευκορωσίας είναι χαρακτηριστική, ενώ βγήκε από τις
αγκάλες του ΔΝΤ, στράφηκε σε δανεισμό στη Ρωσία , η οποία της δάνεισε λιγότερα με μεγαλύτερο επιτόκιο και με επαχθέστερους όρους όπως το ξεπούλημα όλων των υποδομών  τους σ' αυτήν. Δείγμα των προθέσεων της είναι ότι αρνείται να πουλήσει πετρέλαιο επί πιστώσει στα ελληνικά Διυλιστήρια, δηλ. σε κερδοφόρες και φερέγγυες επιχειρήσεις. Και για να δείξουμε το ανεδαφικό του παραπάνω ισχυρισμού, η Ρωσία θα
μπορούσε να αγοράσει ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά, απλά δεν το 'κανε.
Ψέμα Τρίτο
Θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Κίνα. Αυτό είναι το δεύτερο σκέλος της πλάνης ότι αρνηθήκαμε να αναλάβει το χρέος μας η Κίνα και οι προδότες πολιτικοί μας μας έριξαν στην μέγγενη του ΔΝΤ. Η Κίνα όπως και η Ρωσία ,όπως είπαμε θα μπορούσαν να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά ,χωρίς να υπάρχει διακρατική συμφωνία. Δεν το έκαναν γιατί απλά δεν ρισκάρουν τα λεφτά τους σε μια αναξιόπιστη οικονομία. Πρέπει να γνωρίζουν οι μυθοπλάστες της ελληνικής πραγματικότητας ότι η Κίνα έχει δικό της οίκο αξιολόγησης ,ο οποίος υποβαθμίζει συνεχώς την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδος. Με λίγα λόγια, όχι δεν θέλει να μας δανείσει, αλλά συμβουλεύει και τους άλλους να μην το κάνουν. Είναι πράγματι αφελείς αυτοί που πιστεύουν, πως η Κίνα θα αναλάμβανε το χρέος μας για να περνούν οι Έλληνες καλά, όταν από τα αποθεματικά
της δεν τροφοδοτεί ανάγκες του δικού της λαού;
Ψέμα Τέταρτο
Οι δανειστές μας είναι στυγνοί τοκογλύφοι. Αυτοί που δανείζουν δανείζουν για να κερδίσουν, αυτό είναι ξεκάθαρο.
Το ύψος του επιτοκίου είναι ανάλογο του ρίσκου που παίρνουν. Ας δούμε λοιπόν τι αναλογία επιτοκίου -ρίσκου υπάρχει. Το επιτόκιο -ρίσκο που θα έβαζαν οι αγορές για να δανείσουν τη χώρα μας (spreads) κυμαίνονταν πάνω από 20%. Δηλ. απαγορευτικό. Το επιτόκιο δανεισμού που έλαβε η Ελλάδα από τον μηχανισμό στήριξης για το πρώτο μνημόνιο ήταν 4-5% και για το δεύτερο μνημόνιο 3,6%, όταν τα επιτόκια στην ελεύθερη αγορά έφταναν το 30%. Ποιος λοιπόν είναι ο στυγνός τοκογλύφος, όταν τα επιτόκια της Ιταλίας και της Ισπανίας κυμαίνονται στο 6-7%;
Ψέμα Πέμπτο
Η Γερμανία δανείζει την Ελλάδα με σκοπό να ελέγξει την οικονομία της και να αγοράσει τα πάντα έναντι πινακίου φακής. Στον ισχυρισμό αυτόν θα αντιτάξω το ερώτημα , γιατί η Γερμανία δεν άφησε την Ελλάδα να χρεοκοπήσει και να αγοράσει τα πάντα φτηνότερα και χωρίς ρίσκο; Γιατί τα δεκάδες δις που εκταμιεύονται από τους κρατικούς προϋπολογισμούς των εταίρων μας και δη της Γερμανίας δεν επενδύονται σε ασφαλέστερα σημεία του πλανήτη(Βαλκάνια, Μεσόγειο) και επενδύονται στην Ελλάδα; Στον μηχανισμό στήριξης συμμετέχουν όλες οι χώρες της ευρωζώνης. Γιατί αυτή η πολεμική μόνο για τους Γερμανούς και όχι για τους Ολλανδούς, Νορβηγούς, Φιλανδούς, Κύπριους κλπ; Προφανώς όλα εντάσσονται στα συμφέροντα κάθε χώρας και της ευρωζώνης γενικότερα. Κανένας δεν χαρίζει και κανένας δεν θέλει να χάσει. Αλλά η προσπάθεια διάσωσης της χώρας μας ευνοεί πρωτίστως εμάς και κατ'επεκτασιν τους εταίρους μας.
Ψέμα Έκτο
Η Γερμανία δανείζει την Ελλάδα για να στηρίξει τις εξαγωγές της. Είναι τουλάχιστον αστείο να πιστεύει κάποιος ότι

Συνταγές και μάγειρες

Ο Αρίστος Δοξιάδης γράφει τέσσερα κείμενα για το μεγάλο θέμα που δεν συζητάμε σε αυτή την εκλογική μάχη: τις μεταρρυθμίσεις. Την Δευτέρα έγραψε για τη δημόσια διοίκηση, την Τετάρτη για το κοινωνικό κράτος, σήμερα για την ανάπτυξη. Την ερχόμενη Δευτέρα θα κλείσει με τις προτάσεις του για την κάλπη.
protagon.gr


Η ανάπτυξη είναι το πιο αμφιλεγόμενο από τα πεδία των μεταρρυθμίσεων. Για τις διοικητικές μεταρρυθμίσεις, όπως έγραψα, σχεδόν κανένας δεν διαφωνεί ρητά, απλώς τις σαμποτάρουν σιωπηρά. Για το κοινωνικό κράτος συγκρούονται ομάδες συμφερόντων, αλλά αν βάλετε πέντε καλοπροαίρετους οικονομολόγους με διαφορετικές ιδεολογικές καταβολές σε ένα δωμάτιο, θα συμφωνήσουν σε μεγάλο βαθμό για τις προτεραιότητες της αναμόρφωσης του ελληνικού συστήματος. Για την ανάπτυξη, δεν υπάρχει καν συμφωνία οτι χρειάζονται μεταρρυθμίσεις.


Πολλοί πιστεύουν ότι για να έρθει η ανάκαμψη χρειάζονται κυρίως μέτρα ποσοτικά: να αυξηθούν οι δημόσιες δαπάνες, ή/και να μειωθούν οι φόροι, ή/και να μπουν κεφάλαια στις τράπεζες για να χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις (αυτό το τελευταίο θα γίνει με την ανακεφαλαιοποίηση που προβλέπει η δανειακή σύμβαση). Οι μεταρρυθμίσεις, σε αυτή την οπτική, δεν πολυχρειάζονται, ή δεν έχουν προτεραιότητα.
Θα ήταν σωστή αυτή η θέση σε άλλες συνθήκες. Είναι, περίπου, η κλασική Κεϋνσιανή συνταγή που έχει βγάλει πολλές χώρες από την ύφεση – και την Ελλάδα παλιότερα. Τώρα όμως δεν είναι λύση, ή δεν είναι λύση χωρίς και μεταρρυθμίσεις. Γιατί, πρώτο, θα έπρεπε να βρεθούν πρόσθετα δάνεια για το κράτος ώστε να μπορεί να ξοδεύει περισσότερα μέχρι να μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης – τέτοια δάνεια δεν υπάρχουν.
Δεύτερο, και κυριότερο, η οικονομία που φτιάξαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια δεν μπορεί πια να μετατρέπει τις δημόσιες δαπάνες σε σταθερά εισοδήματα. Αυτό δηλώνει το μεγάλο έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (ΙΤΣ), που ακόμα και μέσα στη βαθειά ύφεση παραμένει στο 10% του ΑΕΠ. Μόλις μπουν κάποια χρήματα στην τσέπη των νοικοκυριών, ένα μεγάλο μέρος φεύγει σε εισαγόμενα τρόφιμα, πετρέλαιο, κτλ. (πολύ περισσότερο από όσο δηλώνει το ποσοστό του ελλείματος του ΙΤΣ στο ΑΕΠ, γιατί υπάρχει και το εισόδημα του εισαγωγέα, του διανομέα, του εμπόρου). Αν δεν έχουμε αρκετά έσοδα από εξαγωγές, δεν θα έχουμε πώς να πληρώσουμε τις εισαγωγές.


Δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να ξεπεράσουμε το εμπόδιο αυτό. Ή θα αυξήσουμε τις εξαγωγές, ή θα υποκαταστήσουμε τις εισαγωγές (θα αγοράζουμε εγχώρια τρόφιμα αντί για εισαγόμενα), ή θα βρούμε (προσωρινά) επενδυτές και δανειστές που θα φέρουν κεφάλαια στη χώρα. Ή, τέλος, θα συνεχίσουμε να φτωχαίνουμε, να καταναλώνουμε όλο και λιγότερα, μέχρι οι εισαγωγές πέσουν στο φτωχό επίπεδο των εξαγωγών μας.
Αυτό είναι το πιο θεμελιακό πρόβλημα της οικονομίας. Πολλών κομμάτων τα προγράμματα απλώς το αγνοούν: αναλώνονται σε επινοήσεις για τα δημοσιονομικά και το χρέος (διαγραφή χρέους και «σκληρή» φορολογια στους πλούσιους, ή, στην άλλη άκρη, περισσότερα δάνεια από τους εταίρους). Αλλά δεν έχουν καμμιά πρόταση για το πώς θα παράγουμε περισσότερα και πιο ανταγωνιστικά προϊόντα.


Η αλήθεια είναι πως το πρόβλημα αυτό δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει άμεσα η πολιτική, καμμιά πολιτική. Τις παραγωγικές δουλειές, αυτές που διαμορφώνουν το ισοζύγιο (τις «εμπορεύσιμες»), τις κάνουν οι ιδιώτες. Δεν λέει κανένας στα σοβαρά, εκτός από το ΚΚΕ, οτι πρέπει τα εργοστάσια, οι αγροί και τα ξενοδοχεία να είναι κρατικά (αν είχαμε πετρέλαιο, πολλοί θάθελαν να το εκμεταλλευόμαστε με κρατικές επιχειρήσεις – αλλά δεν έχουμε). Η πολιτική, λοιπόν, δεν μπορεί να ορίσει πώς θα φερθούν οι ιδιώτες: πού θα επενδύσουν και πού θα πάνε να δουλέψουν. Μπορεί μόνο να τους επηρεάσει έμμεσα: να απαγορεύσει ή να επιτρέψει, να αυξήσει ή να μειώσει τους φόρους, να παρέμβει στις σχέσεις εργασίας, να φτιάξει υποδομές.


Επειδή οι επιδράσεις είναι έμμεσες, και πολλές φορές απρόβλεπτες,  κανένα πακέτο μεταρρυθμίσεων για την ανάπτυξη δεν μπορεί να σχεδιαστεί μια κι έξω, είτε από την τρόικα ή είτε από μια κυβέρνηση, να θεσμοθετηθει, και μετά να φέρει αυτόματα τα προσδοκώμενα.


Παραδειγμα, το άνοιγμα των επαγγελμάτων,

Επιβεβαιώνει και η Χρυσή Αυγή: Μας ψεκάζουν!

Από xryshaygh.wordpress.

tipotastasovara.blogspot.co.uk

Η υποψηφιότητα Αθανασίου

Γιάννης Κωνσταντίνου /athensvoice.gr


Ο Χαράλαμπος Αθανασίου, πρόεδρος της πολυπληθέστερης συνδικαλιστικής δικαστικής ένωσης, επιλογή του Αντώνη Σαμαρά για τη θέση του επικεφαλής του ψηφοδέλτιου επικρατείας της ΝΔ, δεν είναι άγνωστος. Είναι ο εισηγητής της άποψης ότι, παρά τη ρητή απαγόρευση του Συντάγματος, οι δικαστές δικαιούνται να απεργούν ή να περιορίζουν την εκδίκαση των υποθέσεων αναλόγως της μείωσης των μισθών τους. Παλιότερα, είχε συνηγορήσει υπέρ της πειθαρχικής δίωξης των συναδέλφων του συνδικαλιστικών του αντιπάλων, που τόλμησαν να ασκήσουν κριτική στο βίο και την πολιτεία του δίδυμου Ρωμύλου Κεδίκογλου και Γιώργου Σανιδά. Πρόσφατα, αφού ξιφούλκησε κατά των απόψεων της τρόικας για την αποτελεσματικότητα της ελληνικής δικαιοσύνης, αρνούμενος κάθε μερίδιο ευθύνης της για την πολυεπίπεδη ελληνική κρίση, έφτασε στο σημείο να υπερασπιστεί το δικαστικό λειτουργό που ευθύνεται για τη διαφυγή του Μάκη Ψωμιάδη στο εξωτερικό.


Ο ίδιος ο κ. Αθανασίου αιτιολόγησε στο δελτίο του MEGA την ένταξή του στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της ΝΔ ως εξής: «Ο Πρόεδρος της ΝΔ, ο Αντώνης Σαμαράς, με το οποίο γνωρίζομαι από πολλά χρόνια, ήταν ο αποφασιστικός παράγων που δέχτηκα να αλλάξω χώρο δραστηριότητας, από τη δικαιοσύνη στην πολιτική. Είναι ένας άνθρωπος, τον οποίο πιστεύω, έχω γνωρίσει πολύ καλά -με συγχωρείτε για την έκφραση- τον έχω τσεκάρει. Πιστεύω ότι θέλει να πάει τη χώρα δυο βήματα πιο πέρα κι αυτός ήταν ο λόγος που με έκανε να ανταποκριθώ στην πρότασή του. Μου έκανε εντύπωση η διαφάνεια, την οποία θέλει να έχει ο ευρύτερος δημόσιος τομέας, όπως έχει δηλώσει, και η εφαρμογή του νόμου χωρίς εκπτώσεις». `Αν αυτή είναι η κρίση του πιο προβεβλημένου δικαστή της χώρας για το πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να κατανοήσουμε ποια είναι η ποιότητα των ημεδαπών δικαστικών αποφάσεων. Αρκεί να σκεφτούμε ότι ο πιο «αποφασιστικός παράγων» για την έκβαση μιας δίκης είναι η ικανότητα του δικαστή να αξιολογεί την προσωπικότητα μαρτύρων και κατηγορουμένων.


Στο δικαστικό μας σύστημα, η αξιολόγηση των μαρτύρων δεν ελέγχεται από τα ανώτατα δικαστήρια, όπως ο `Αρειος Πάγος, στον οποίο υπηρετεί ο κ. Αθανασίου. Κατά το νόμο αυτά περιορίζονται μόνο σε νομικές αξιολογήσεις. Ταιριαστά με τη νομική παράδοση, ο κ. Αθανασίου προτίμησε να ενταχθεί ως βουλευτής επικρατείας απευθείας στην ανώτατη βαθμίδα της πολιτικής. Εκεί, ελλείψει σταυρού, δεν διακινδυνεύει να αξιολογηθεί από τους πολίτες για την ομολογία του περί της γοητείας που του ασκεί ο Αντώνης Σαμαράς. Επειδή όμως η γοητεία δεν μπορεί παρά να είναι αμοιβαία, στους πολίτες απομένει να αξιολογήσουν όχι μόνο ποια δικαιοσύνη οραματίζεται ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά και τι μερίδιο ευθύνης αναλογεί στην παράταξή του για τον τρόπο, με τον οποίο ασκείται η δικαστική εξουσία στη χώρα μας. `Ισως γι` αυτό, η υποψηφιότητα Αθανασίου είναι χρήσιμη. Μας υπενθυμίζει ότι η δικαιοδοτική λειτουργία υπόκειται στον έλεγχο και την κριτική του πολίτη, γιατί βρίσκεται στον πυρήνα της πολιτικής, δηλαδή του τρόπου άσκησης της κρατικής εξουσίας.


*O Γιάννης Κωνσταντίνου είναι δικηγόρος Θεσσαλονίκης

Μετα την απομακρυνσην εκ της καλπης ουδεν λαθος αναγνωριζεται...

Μια μέρα, περπατώντας στο δρόμο, ένας μεγάλος πολιτικός αρχηγός κόμματος τραυματίστηκε από ένα φορτηγό και πέθανε. Η ψυχή του ανέβηκε στον παράδεισο (μάλλον κατά λάθος) και βρέθηκε μπροστά από τον Άγιο Πέτρο... 
- Καλώς ήρθατε στον παράδεισο! Είπε o Άγιος Πέτρος πριν μπει, αλλα έχουμε ένα πρόβλημα ... 
Βλέπετε, ένας πολιτικός του αναστήματός σας σπάνια περνάει από εδώ και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με σας ... 
Αλλά θα κάνουμε το εξής: θα περάσετε μια μέρα στην κόλαση και μία στον παράδεισο, και εμείς θα σας αφήσουμε να επιλέξετε πού θα περάσετε την αιωνιότητα. 
Ο άνδρας οδηγήθηκε στον ανελκυστήρα, ο οποίος τον κατέβασε , στην κόλαση. 
Οι πόρτες άνοιξαν και ο άντρας βρέθηκε ακριβώς στη μέση ενός γηπέδου γκολφ, κομψό και πράσινο. Λίγο μακρύτερα είδε μια λέσχη και μπροστά πρώην συναδέλφους του κόμματος και φίλους του επιχειρηματίες που είχαν ήδη πεθάνει, ντυμένους κομψά και πολύ ευχαριστημένους. 
Έτρεξαν να τον χαιρετήσουν, τον αγκάλιασαν και άρχισαν να θυμούνται τα καλά χρόνια, όταν πλούτιζαν εις βάρος των κοροιδων ...
Έπαιξαν χαρούμενοι μια παρτίδα γκολφ, στη συνέχεια δείπνησαν στο σύλλογο διασκεδάζοντας και τρώγοντας χαβιάρι και το βράδυ -συντροφιά με μια όμορφη νεαρή ... 
Συναντήθηκε ακόμη και με τον Διάβολο, ο οποίος αποδείχθηκε ότι είναι ένας συμπαθητικός τύπος, διασκεδαστικός, είπαν ανέκδοτα και χόρεψαν. Ήταν τόσο καλά που δεν κατάλαβε όταν ήρθε η ώρα να φύγει. Όλοι τον ξεπροβόδησαν ... Ανέβηκε μέχρι την πύλη του Παραδείσου, όπου Άγιος Πέτρος τον περίμενε: 
- Τώρα είναι η ώρα να πάς στον παράδεισο!


Ο πολιτικός ( χωρίς ενδοιασμούς, φυσικά), πέρασε τις επόμενες ώρες πάνω από το ένα σύννεφο στο άλλο, χαϊδεύοντας μια άρπα και τραγουδώντας. 
Οι 24 ώρες πέταξαν, και ο Άγιος Πέτρος ήρθε: 
- Περάσατε μια μέρα στην κόλαση και μία στον παράδεισο. Είναι η ώρα να επιλέξετε! 
Ο άνθρωπος το σκέφτηκε για μια στιγμή και στη συνέχεια είπε:
- Ο παράδεισος είναι πολύ όμορφος, αλλά νομίζω ότι θα ένιωθα καλύτερα στην κόλαση. Ο Άγιος Πέτρος τον συνόδευσε στον ανελκυστήρα και κατέβηκε στην κόλαση ...
Όταν άνοιξε την πόρτα, ξύπνησε στη μέση μιας ερήμου που καλύπτονταν με κάθε λογής σκουπίδια. Είδε τους φίλους του ντυμένους με κουρέλια, να σκάβουν μέσα στα σκουπίδια. Ο Μεγάλος διάβολος τον υποδέχτηκε και τον χάιδεψε στον ώμο ...
- Δεν καταλαβαίνω, είπε ο πολιτικός, χθες ήμουν εδώ και ήταν όμορφες γυναίκες, γκολφ, έφαγα από όλα τα καλά και διασκέδασα πολύ ... και ... και ... Τώρα το μόνο που έχετε είναι ένα ξηρό έδαφος, γεμάτο σκουπίδια ... και οι φίλοι μου φαίνονται πικραμένοι ...Tιποτε απ'οσα ειδα & ακουσα δεν ειναι το ιδιο.
Ο Μεγάλος διάβολος χαμογέλασε και είπε:


- Χθες ήταν η προεκλογική εκστρατεία! ΣΗΜΕΡΑ ΨΗΦΙΣΕΣ!


σχολιο ΚΑΤΕΡΙΝ απο capital.gr

Break...

Περνώντας... ΣΥΡΙΖΑ από την αξιοπρέπεια!

Θαύματα από τον Συνασπισμό έχουμε σταματήσει να περιμένουμε εδώ και πολύ καιρό... από την ίδρυσή του σχεδόν!
Η Αριστερά που συγκροτήθηκε για ν’ αποτελέσει αντίβαρο στη δογματική και εξωπραγματική, μέχρι τότε, στάση του ΚΚΕ, για να φανεί χρήσιμη και ν’ αναλάβει, επιτέλους, τις ευθύνες που της αναλογούν στην πορεία και τη διακυβέρνηση της Ελλάδας, διέψευσε πολύ γρήγορα τις προσδοκίες που τη γέννησαν και απογοήτευσε όσους είχαν πιστέψει σε μια αριστερή αναγέννηση.
Οι ευκαιρίες χάθηκαν, η μία μετά την άλλη. Η διάσπαση-αποχώρηση του ΚΚΕ λίγο μετά την ίδρυσή και την πρώτη πετυχημένη εκλογική εμφάνιση του ΣΥΝ, που δεν μπόρεσε ν’ αντέξει για πολύ... συνοδοιπόρους με γνώμη, η, με συνοπτικές διαδικασίες στη συνέχεια, απόρριψη της πρότασης του -πρωθυπουργού τότε- Κώστα Σημίτη για κυβερνητική συνεργασία, ακόμα και η, δημοσκοπικού χαρακτήρα, «άνοιξη» επί Αλαβάνου, όσο κι αν διαφωνεί κανείς με την πολιτική στόχευση της εποχής, μέχρι που του ήρθε η... επιφοίτηση Τσίπρα κι από μεγάλος και φιλόδοξος Συνασπισμός της Αριστεράς κατάντησε ΣΥΡΙΖΑ!


Η σταδιακή αποχώρηση ομάδων αριστερών που ασφυκτιούσαν στο...ριζοσπαστικό κλίμα που δημιουργήθηκε, με αποκορύφωμα την αποχώρηση και συγκρότηση της ΔΗΜΑΡ, πριν από περίπου 2 χρόνια, έδωσε τη χαριστική βολή στην όποια πιθανότητα άσκησης υπεύθυνης και εποικοδομητικής πολιτικής από τη σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Φοβάμαι, ωστόσο, ότι το τελευταίο διάστημα δεν μπορούμε να μιλάμε πια ούτε καν για αριστερή πολιτική, μια και τα πιο στοιχειώδη χαρακτηριστικά μιας, έστω και περιθωριακής, αριστεράς, έγιναν καπνός!
Η «αντικατάσταση» όσων αποχώρησαν ιδρύοντας τη ΔΗΜΑΡ, με κάθε λογής ανεύθυνα και τυχοδιωκτικά στοιχεία, ο -φυσιολογικός- εναγκαλισμός και η ταύτιση με το «κίνημα των αγανακτισμένων», έφεραν ακόμα μεγαλύτερη διάσταση ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και τις έννοιες της Αριστεράς και της προόδου.
Όταν συμμετέχεις και ενθαρρύνεις όσους πετούν αυγά και γιαούρτια, ή μουντζώνουν τη Βουλή, ανάμεσα σε παπάδες που... μεταλαμβάνουν το λαό και τον καλούν να μετανοήσει, δεν κάνεις επαναστατική πράξη. Ανοίγεις -όπως ακριβώς και έγινε- την κερκόπορτα της κοινωνίας στους τραμπούκους και τους ναζί της Χρυσής Αυγής.
Και μπορεί να μην κάηκε ακόμα το «μπουρδέλο η Βουλή», αλλά σε λίγο, ο κίνδυνος αυτός δεν θα υπάρχει μόνο απ’ έξω...
Η ανευθυνότητα και ο τυχοδιωκτισμός όμως, της προεκλογικής εκστρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, ξεπερνάει κάθε όριο λαϊκίστικης και δημαγωγικής συμπεριφοράς που γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Ακούγεται από την ηγεσία του και τους υποψήφιούς του κάθε λογής ανευθυνότητα, που μπορεί να χαϊδέψει τα αυτιά των ανθρώπων που, μέσα στην απόγνωση και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν, ψάχνουν μια ελπίδα, μια αυταπάτη για να πιαστούν.
«Στάση πληρωμών», «μονομερής διαγραφή του χρέους», «επιστροφή στη δραχμή μας», είναι μερικά μόνο από τα ανεύθυνα συνθήματα που διαδίδονται ως εναλλακτικές λύσεις στα δυσβάστακτα για τα λαϊκά στρώματα μέτρα του μνημονίου.
Τζάμπα μάγκες σε ξένες πλάτες, κυνηγάνε όσες ψήφους μπορούν να αρπάξουν. Και επειδή οι πολίτες καταλαβαίνουν ότι,εκτός από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, ο τόπος χρειάζεται και μια κυβέρνηση, ρίχτηκε πρόσφατα και η... τουφεκιά μιας κυβέρνησης της αριστεράς!
Πολλοί θα την ακούσουν και θα τους αρέσει σαν ιδέα, λίγοι θα ρωτήσουν «σε ποιά βάση και για ποια πολιτική». Έτσι κι αλλιώς, θα την απορρίψει μετά βδελυγμίας το ΚΚΕ, κάτι θα πιάσουμε, δεν βαριέσαι...
Έγινε μάλιστα και... εξειδίκευση της πρότασης: να κερδίσουμε πρώτα τις 8 μονοεδρικές! Νέο ψάρεμα στα θολά νερά της απόγνωσης. Ποιοι ξέρουν ότι κάτι τέτοιο είναι ανεφάρμοστο, ότι, ακόμα κι αν γινόταν, οι έδρες θα χάνονταν για τα κόμματα που θα συνεργάζονταν, από κάπου αλλού, αφού ο συνολικός αριθμός βουλευτών του κάθε κόμματος είναι συνάρτηση του ποσοστού που θα λάβει πανελλαδικά;
Ψιλά γράμματα!
Το κερασάκι στην τούρτα της... Αριστεράς, ήρθε χθες. «Κι άμα δεν συμπληρώνει η Αριστερά να κάνει κυβέρνηση, δεν παίρνουμε 4-5 κι από τον Καμμένο;» Να έχει και μερικούς ακροδεξιούς η κυβέρνηση, έτσι, για ποικιλία...
Έκπληξη; Καμιά! Μήπως δεν γίνονταν συζητήσεις συνεργασίας επί μήνες με το «Άρμα πολιτών» του Γιάννη Δημαρά, που ήδη συγχωνεύτηκε με τους «Ανεξάρτητους Έλληνες»;
Αυτή είναι η «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που, μαζί με την Αριστερά τους, χάνεται πια και η αξιοπρέπεια της πολιτικής. Και είναι κρίμα για τους αγωνιστές της Αριστεράς που έχουν προσφέρει τόσα στο κίνημα και που βρίσκονται ακόμα εγκλωβισμένοι συναισθηματικά σ’ αυτό το τυχοδιωκτικό συνονθύλευμα.
Κι όσο για τις μονοεδρικές; Δεν πειράζει. Ας τις μοιραστούν με τον Καμμένο!
Γιάννης Μεϊμάρογλου /metarithmisi.gr

Σκάνδαλο υπεξαίρεσης ΦΠΑ "καίει" το εμπόριο

Το αξιοπερίεργο, όμως, σε κάθε περίπτωση, είναι ότι η Orbicom και οι εταιρίες-δορυφόροι της έδρασαν ανενόχλητες για τουλάχιστον 4 χρόνια, από το 2006 έως και το 2009, συσσωρεύοντας συναλλαγές ύψους 300 εκατ. ευρώ και υπεξαιρώντας τον αναλογούντα ΦΠΑ (πρόκειται για ποσό πολύ μεγαλύτερο από αυτό που εμφανίζεται σε αντίστοιχες «πυραμίδες» υπεξαίρεσης στην υπόλοιπη Ευρώπη) προτού αποκαλυφθούν, ενώ ο φερόμενος ως ιθύνων νους συνελήφθη μόλις τον Ιανουάριο του… 2012. 


euro2day.gr
Στη δίνη του ΣΔΟΕ έχει παρασύρει 22 λιανεμπορικές εταιρίες, μεταξύ τους τουλάχιστον τέσσερις μεγάλες αλυσίδες (Ηλεκτρονική Αθηνών, Makro, Carrefour και ΜediaMarkt), η εταιρία Orbicom, o υπεύθυνος της οποίας, Οδυσσέας Καραμπάγιας, 42 ετών, συνελήφθη τον περασμένο Ιανουάριο για χρέη προς το Δημόσιο ύψους άνω των 62 εκατ. ευρώ από εικονικές συναλλαγές περίπου… 300 εκατ. ευρώ! 
Αποτέλεσμα της (εκούσιας ή ακούσιας) εμπλοκής στην «πυραμίδα» της Orbicom είναι η επιβολή βαρύτατων προστίμων στις 22 εταιρίες. Σε ορισμένες περιπτώσεις ανέρχονται σε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, απειλώντας την επιβίωσή τους, ενώ σε άλλες κινούνται στην περιοχή του 1 εκατομμυρίου, ανάλογα και με τον επίμαχο τζίρο. Πολλές εταιρίες δηλώνουν ότι θα προσβάλουν τα πρόστιμα δικαστικά, ενώ άλλες, όπως η Μakro, φέρονται να ενέδωσαν σε συμβιβασμό. 


Πώς γινόταν η κομπίνα από την Orbicom 
Σε πολυσέλιδο υπόμνημά του, το ΣΔΟΕ κατηγορεί την εταιρία Orbicom ως κεντρικό κόμβο ενός οργανωμένου συστήματος υπεξαίρεσης ΦΠΑ με τη γνωστή διεθνώς μέθοδο «Carousel» ή «Missing Trader», η οποία στηρίζεται στην εισαγωγή προϊόντων ελεύθερων ΦΠΑ και στην εικονική μεταπώλησή του σε άλλους (με είσπραξη ΦΠΑ) ή και στην επανεξαγωγή τους τελικά σε τρίτες χώρες, ενώ ο αρχικός εισαγωγέας κάποια στιγμή «εξαφανίζεται».

Συγκεκριμένα, η εταιρία ΟΡΜΠΙΚΟΜ Α.Ε., πρώην ΚΑΡΑΜΠΑΓΙΑΣ ΟΔ. -ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ Α. Ο.Ε., με έδρα στο Καπανδρίτι, χαρακτηρίζεται από το ΣΔΟΕ ως «κεντρικός απομονωτής». Στις εγκαταστάσεις της στο Κορωπί, φέρεται να αποθήκευε τα εμπορεύματα που αγόραζε από τις εταιρίες που συμμετείχαν στο κύκλωμα και στη συνέχεια «πωλούσε» σε ελληνικές εταιρίες εμπορίας ηλεκτρικών και άλλων ειδών και σε επιχειρήσεις στην Ε.Ε. 

Για τη λειτουργία του κυκλώματος χρησιμοποιήθηκαν επιχειρήσεις-φαντάσματα χωρίς ουσιαστική συναλλακτική δραστηριότητα, με μοναδικό σκοπό την έκδοση και λήψη φορολογικών στοιχείων ως χαρτιών νοούμενων άνευ αντικειμένου συναλλαγής, προκειμένου με διαδοχικές τιμολογήσεις να ωφεληθούν από την ιδιοποίηση του αναλογούντος ΦΠΑ. 

Σύμφωνα πάντα με το ΣΔΟΕ, η ΟΡΜΠΙΚΟΜ ήταν ο

Η Μάπα, ή Alexis loves Panos, δι' ιστορικούς λόγους

Το θαύμα έγινε! Εδώ, ναι εδώ, συνέβη στην Αθήνα, εδώ που πρώτοι αναρωτήθηκαν κάποιοι παράξενοι μουσάτοι "αθρώποι" (sic), πριν εικοσιέξι αιώνες, πως θα τετραγωνίσουν τον κύκλο. Αυτό ακόμη εκκρεμεί (ας όψεται ο Γκαλουά, το παλιόπαιδο), αλλά σίγουρα οι νέοι φωστήρες μας κατάφεραν κάτι άλλο, ίσως και καλύτερο: να κυκλώσουν την ευθεία. Ναι, είναι αλήθεια, δε λέω ψέματα. Σας το ορκίζομαι:  τα δύο πέρατα της ευθείας ύστερα από τούμπες, κάμψεις κι επικύψεις συναντώνται επιτέλους κάνοντας ένα τέλειο μηδενικό. Να αν δε με πιστεύετε στο σχεδιάγραμμα σε τεχνική ορολογία:


-------------- ----->   Ο 


 Είναι πλέον γεγονός, δηλαδή είδηση, δηλαδή είδηση πραγματική, συμβάν υψηλής πληροφορίας (κατά Σάνον) ή απλούστερα αυτό που λένε "άνθρωπος δαγκώνει σκύλο". Nαι, ναι, ακούσατε: Άκρα αριστερά loves Άκρα Δεξιά. Αlexis loves Panos. Ή δεν ξέρω, ίσως να μην τον αγαπάει ειλικρινά και να πηγαίνει μόνο για την προίκα, αλλά πάντως για λίγο, ναι, σίγουρα υπάρχει μιας πως-το-λένε έλξις τελοσπάντων, μέχρι και καλύτερης μετεκλογικής γνωριμίας, ίσως δε και με τη Βιβλική έννοια, που ίσως--ίσως λέγω--και να οδηγήσει, αν είμαστε υπομονετικοί και αισιόδοξοι, κάποτε στη συνεύρεση, και πάλι με την καλή έννοια, βεβαίως βεβαίως. 
Πώς το ξέρω; Είναι απλό: το διάβασα σε συνέντευξη του Πρόεδρου Αλέξη, όπου είπε μεταξύ άλλων βαρυσήμαντων ότι "επειδή είναι ιστορικές στιγμές, εάν χρειαστούμε πέντε ψήφους του κυρίου Καμμένου, και έρθει και μας τις δώσει ως ανοχή ή ως στήριξη δε θα τον πετάξουμε, δε θα του πούμε δεν τις θέλουμε." Μπράβο Αλέξη μου! Μπράβο αγόρι μου, μαζί ανεκτικό και γενναιόδωρο. Αλλά και διαβασμένο: έχεις διαβάσει και τον Δημητρόφ σου, αλλά και τον παλιό καλό thirties Στάλιν σου (της ροζ περιόδου) και τη θεωρία του λαϊκού μετώπου σου, άντε σε λίγο θα γίνεις άσσος και στην τεχνική που σαλαμιού, του συντρόφου Ρακόζι, μόνο φρόντισε να το κάνεις πριν τη μάθει ο συναγωνιστής Πάνος, κι αντί να τον φας εσύ, φετούλα φετούλα, όπως το λιγουρεύεσαι, σε χλαπακιάσει εκείνος, που ναι και φαγανός.


Αυτά για τώρα γιατί είμαι πολύ συγκινημένος, και θέλω να τουϊτάρω τα  νέα στους απανταχού μαθηματικούς, να χαρούνε κι αυτοί οι καημένοι, που πέτυχε τέκνον του εκπαιδευτικού μας συστήματος (νομίζω στο Μετσόβιο δεν παραταξιάστηκες, ε;) τέτοια λαμπρή επιτυχία, ως γνήσιος του Αρχιμήδους απόγονος. Στο μεταξύ, μέχρι να συνέλθω (σνιφ) ώστε να μπορέσω να συνεχίσω (λυγμ), θα ποστάρω άνευ σχολίων ένα μήνυμα που μου έστειλε ο καλός μου φίλος, ο υπερλεξιστής ποιητής Ακίνδυνος Ξεντάδιν--καμία σχέση με τον Aki Xentadin, το διάσημο οδηγό φόρμουλας--που το ενεπνεύσθη και το κατέγραψε δια της μεθόδου της αυτομάτου γραφής, ευθύς μόλις άκουσε το μεγάλο γεγονός της κυκλώσεως της ευθείας, ή της ενώσεως των πριν διεστώτων, υπό του Αλέξη. Οι μελετητές του μέλλοντος που θα εντρυφήσουν στο έργο του Ξεντάδιν, ίσως διαγνώσουν μια κάποια επιρροή από τη "Θράπα" του Ελευθερίου Δούγια, όπως τη διέσωσε--και τον ευγνωμονούμε γι' αυτό--ο μακαρίτης Αλέξανδρος Σχινάς. Αλλά εγώ δε θέλω να υπεισέλθω σε αυτά, γιατί είναι φιλολογικά θέματα και δε με αφορούν. Παραδίδω το έργο του Ξεντάδιν όπως μου το ενεπιστεύθη, εμπιστευτικώς. Κι όπως εγώ εμπιστευτικώς σας το εμπιστεύομαι, έτσι και εσείς διακριτικότατα, και μεγάλην εχεμύθεια παρακαλώ, να το διαδώσετε.


Η Μάπα
Ο Τσιπρουνές, ο Καμμενές κι ο Κουϊκοκολαράκης,
ο  λαγναρμένιος Λαφαζιάν κι οι δύο Συριζούζοι,
ολόκληρα μερόνυχτα συνέχεια μαπακιάζαν. Μεσ' το γιαφκί του αχτιφιού
του Λαφαζιάν χλιχλίβαν, λικβινταρομπουρδίζονταν, φραξιοσεχτοτρίζαν,
λυσσοψηφοθηριάζονταν, ντουντουκογαβλιούσαν,  
εναλλασοκαφρίζονταν, σφιχταλληλομπλοφάραν, κάναν ο ένας τ' αλλουνού
λαχτάρ καπουλοφρίξεις, ανεξαρτητελληνισμούς και κουμουνδουροσβίγγια.
Ο Τσιπρουνές ξεγκούγκλαρε τον Κουϊκοκωλαράκη. Οι Συριζούζοι εσβέρκωσαν
του Καμμενέ τα οπίσθια  και ξανααγκιτάρανε τον Κουϊκοκωλαράκη. Ο Λαφαζιάν        
κοόπταρε τα αυτιά των Συριζούζων, κι ο Τσιπρουνές συνάσπισε του Καμμενέ τα ούλα.


 Την πρώτη μέρα πλάνταξε ο Κουϊκοκολαράκης. Κι ό,τι έμεινε απ' τον Λαφαζιάν,  
τη  δεύτερη εβυθίσθη, και φράξιασε μεσ' στο γιαφκί, που πηχτογλοιγλούσε
απ' τον αλεξοσίελο, την πανομυελόρροια των μαπικών.
Και το πρωί της τρίτης μέρας πια, οι Ελ αδιαθετήσανε, κι οι Συριζούζοι σκάσαν.
eklogikoimerologio.posterous.com

Η λογική για την Αριστοτέλους

Για το ΚΚΕ δημοκρατία είναι να παίρνει την κρατική επιδότηση χωρίς να δίνει λογαριασμό ή να ανατρέπει διά τραμπουκισμών τις αποφάσεις της πλειοψηφίας.


Το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης -και όχι ο κ. Γιάννης Μπουτάρης, προσωπικά- αποφάσισε με δημοκρατικό τρόπο να μην παραχωρήσει φέτος την πλατεία Αριστοτέλους στα κόμματα για τις προεκλογικές τους συγκεντρώσεις. Μαζί μ' αυτό, το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε κι άλλα πράγματα, όπως π. χ. να απαγορεύσει «τη δημιουργία κατασκευών, προς εξυπηρέτηση των προεκλογικών αναγκών συνδυασμών και υποψηφίων, σε χώρους ιδιαίτερης ιστορικής σημασίας (Λ. Πύργος, Ροτόντα, Καμάρα, Αξονας Αριστοτέλους κ. λπ.), φυσικού κάλλους, αναψυχής των δημοτών, μνημείων, περιβάλλοντες τις εκκλησίες χώρους, σχολεία, νοσοκομεία, οίκους ευγηρίας, βρεφονηπιακούς σταθμούς κ. λπ.» ή τη «χρήση αυτοκόλλητων, χρωστικών ουσιών και σπρέι για αναγραφή συνθημάτων σε τοίχους, κολόνες, κάδους απορριμμάτων, στο οδόστρωμα ή πεζοδρόμια καθώς και τη ρίψη φέιγ βολάν.»


Δεν θα κρίνουμε αν οι αποφάσεις τους είναι καλές ή κακές· πόλη τους είναι και οι δημότες της Θεσσαλονίκης αποφασίζουν. Αν κάποιος -εντός ή εκτός Θεσσαλονίκης- έχει αντίρρηση, πάει στα δικαστήρια και μπορεί πιθανώς να ανατρέψει την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου της συμπρωτεύουσας.
Για το ΚΚΕ, όμως, δημοκρατία είναι να παίρνει την κρατική επιδότηση χωρίς να δίνει λογαριασμό ή να ανατρέπει διά τραμπουκισμών τις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Ετσι το κόμμα (ένα είναι...) αποφάσισε να προσβάλει τις αποφάσεις των δημοτών της Θεσσαλονίκης.


Ακολουθώντας τη γνωστή αντιδημοκρατική πρακτική, το ΚΚΕ εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία: 1) Ξεκινά με τη σοβιετική παράδοση του «κι εσείς γιατί βασανίζετε τους μαύρους;»: «η Θεσσαλονίκη έχει πολλά και σοβαρά προβλήματα που διογκώνονται και οφείλονται και στην πολιτική του κεντρικού κράτους (ελέω Καλλικράτη) αλλά και στην πολιτική της δημοτικής πλειοψηφίας του κ. Μπουτάρη...». 2) Περνά στη γνωστή ρωμαίικη πρακτική του «έλα μωρέ! Αυτό είναι το πρόβλημα τώρα;»: «τα προβλήματα των κατοίκων της είναι η φτώχεια, η ανεργία, η ανασφάλεια και η εξαθλίωση και όχι οι συγκεντρώσεις στην πλατεία Αριστοτέλους». 3) Καταλήγει στη γνωστή κομμουνιστική συνωμοσιολογία: «Η απαγόρευση των συγκεντρώσεων προετοιμάζει το κλίμα γενικότερων απαγορεύσεων και καταστολής...».
Ολα τα παραπάνω θα ήταν μια αριστερή γραφικότητα και καθ’ όλα νόμιμη. Στην αστική δημοκρατία όλοι μπορούν να λένε το κοντό και το μακρύ τους χωρίς νομικές επιπτώσεις. Απλώς κρίνονται από τους πολίτες και υπερψηφίζονται ή καταψηφίζονται. Ομως το κόμμα (ένα είναι το κόμμα· τουλάχιστον από άποψη γραφικότητας) πάει παραπέρα: «Σε κάθε περίπτωση», γράφει η ανακοίνωση, «το ΚΚΕ δεν βάζει τα λαϊκά δικαιώματα στην κρίση καμιάς κυβέρνησης και κανενός δημάρχου». Εδώ, όμως, μπαίνει ένα ερώτημα για τα γεροντοπαλίκαρα και τις γεροντοκόρες του Περισσού: ποιος τους έδωσε την αποκλειστική αντιπροσωπεία των λαϊκών δικαιωμάτων; Γι’ αυτόν τον λόγο δεν κάνουμε εκλογές; Γι’ αυτό δεν ορίζουμε κυβέρνηση ή δήμαρχο; «Η κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη με ομιλήτρια τη γ. γ. της Κ. Ε. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, ΘΑ ΓΙΝΕΙ στις 30 Απρίλη στις 20.30 στην ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ». Τα κεφαλαία είναι του κόμματος, ίσως για να τονιστεί η πίστη του ΚΚΕ στη δημοκρατία και ο σεβασμός του στις αποφάσεις του λαού της Θεσσαλονίκης.
medium.gr