Κάποιος να το τραβήξει να τελειώνουμε όλοι μαζί...

Ελένη Κεχαγιόγλου:
Θεωρώ απαράδεκτη την άρση της τροπολογίας (εφόσον γίνει)* για την ένταξη των δημοσιογράφων στον ΕΟΠΠΥ. Βάσει ισολογισμού του ΕΟΔΕΑΠ τα έσοδά του είναι:
1. Το 76,73% από το αγγελιόσημο.
2. Το 10,48% από τις καταβολές των ασφαλισμένων.
3. Το 12,79% από τις προσόδους περιουσίας και τα λοιπά.
Επομένως, τα βασικά του έσοδα προκύπτουν από τον το αγγελιόσημο, το οποίο εισήχθη από την κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου με το νομοθετικό διάταγμα 465 του 1941, «περί διαχειρίσεως των Λογαριασμών Ανεργίας των Ταμείων Συντάξεων Προσωπικού Εφημερίδων Αθηνών και Θεσσαλονίκης και περί ενισχύσεως των πόρων αυτών». Ο δε φόρος από τη διαφήμιση σε καμία χώρα δεν να αφορά επιλεκτικά ένα ταμείο! Έτσι για την ιστορία, το ταμείο των δημοσιογράφων υποστήριξαν στη Βουλή ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και ο Τέρενς Κουίκ. Λέξη για τον νόμο του (κανονικού) Τσολάκογλου...
mmadas.blogspot
*ΕΓΙΝΕ....


Άρθρο 4ο: Ρυθμίσεις αρμοδιότητας των Υπουργείων Οικονομικών, Εσωτερικών, Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού, Δικαιοσύνης και Υγείας. Μεταξύ άλλων, η κατάργηση εισφορών 2% και 2 τοις χιλίοις υπέρ του ΤΕΕ επί των αμοιβών των μηχανικών και των καταβαλλόμενων ποσών στους αναδόχους για την εκτέλεση δημοσίων έργων.

  146 ναι, 121 όχι, 26 παρών. Ο πρόεδρος δήλωσε ότι αυτό γίνεται «Δεκτό κατά πλειοψηφία» πράγμα που όμως αποδείχτηκε ότι είναι λάθος!

Βλαξεβάνηδες και μέθη

Αν και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην σχολιάσω το θέμα Βαξεβάνη, το μικρόβιο της λογικής χτύπησε κόκκινο την προϊούσα νεύρωση που με διέπει, δίνοντάς μου ώθηση να χρησιμοποιήσω την πένα βετεράνου που επέστρεψε απ’την Κορέα υμνώντας την αστερόεσσα, κόβοντας με ηδονή το γρασίδι, με το τρανζιστοράκι να παίζει σαχλά τραγούδια, μνημονεύοντας τον 14ο Αρχιδικαστή των ΗΠΑ ο οποίος διακήρυξε αντισυνταγματικό τον φυλετικό διαχωρισμό στα σχολεία, κοντολογίς γράφοντας κατά τα ειωθότα με χαριτωμένες πινελιές ανθρωπιστικού οίστρου, προτρέποντας για κυνήγι μαγισσών και κομμουνιστικό κίνδυνο, ασχέτως αν η διανοητική υγεία προσκρούει σε ατραπούς που εξαφανίζουν το όποιο επιχείρημα με αιμομικτικά αταβιστικά συμπλέγματα ασθενούς πεταλούδας λίγο πριν το τέλος της σύντομης ζωής της.
Ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης δημοσίευσε στο HOT DOC (περιοδικό για 35χρονα με ψυχολογία Πολ Ποτ, στάσιμα στο φροϋδικό πρωκτικό στάδιο ωστόσο) την περιβόητη λίστα Λανγκάρντ με ονόματα από το

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ " ΟΧΙ " ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ

Το " οχι " το αγαπησα πολυ , μικρος. Τοτε που διερευνουσα τα ορια μου και τη δυναμη μου στο οικογενειακο η το φιλικο ακομη και στο σχολικο περιβαλλον. Το αγαπησα πολυ τοτε , γιατι μου εδινε την αισθηση δυναμης και ανεξαρτησιας που στην πραγματικοτητα δεν ειχα , αλλα πεθυμουσα πολυ ναχω...

Στο σχολειο , το " οχι " μπλεχτηκε με το μαθημα της Ιστοριας , εφυγε εν μερει απο το προσωπικο στιβο και πηγε στον εθνικο...Το ιστορικο " οχι " εχει μια απιθανη γοητεια για τους μαθητες...Ειναι αυτο κυριως που στερεωνει ολον αυτον το φανατισμο στο " οχι " που σημερα βλεπω να εκφραζουν παρα πολλοι συμπολιτες μου...Το σχολειο και το μαθημα της Ιστοριας κανουν καταπληκτικη δουλεια πανω σ' αυτο...Υπεροχη η αισθηση να φαντασιωνεσαι την  πατριδα σου και τους συμπατριωτες σου ως το ...κατι αλλο σε γενναιοτητα , δυναμη , σθενος , πατριωτικη αγαπη...Στο σχολειο δεν

Γαμώτο! Η Λίστα δεν είχε αυτούς που θέλαμε!

Νίκος Ζαχαριάδης
Αυτά συμβαίνουν όταν περνάς μεγάλα διαστήματα αναμονής: Τελικά οι προσδοκίες σου μεγεθύνονται σε τέτοιο βαθμό, που όταν τελικά αντικρύσεις την πραγματικότητα (αυτή τέλος πάντων, την κατά Hot Doc πραγματικότητα), να σου φαίνεται λίγη.
Ας το ομολογήσουμε: Από τη λίστα Λαγκάρντ, δεν περιμέναμε να μάθουμε. Περιμέναμε να επιβεβαιώσουμε αυτό που ήδη «ξέραμε» (ή τέλoς πάντων αισθανόμασταν ότι ξέρουμε). 
 Περιμέναμε να δούμε ονόματα κοσμικών που χρόνια τώρα μας

το "οχι "του συριζα

28η Οκτωβρίου: Ο πόλεμος που τελικά δεν ήταν "τρικούβερτο γλέντι"

 Του Νάσου Θεοδωρίδη*

69 χρόνια μετά την τραγωδία του θανάτου και της αναπηρίας δεκάδων χιλιάδων φαντάρων, έχει έρθει η ώρα για μια ψύχραιμη ιστορική αποτίμηση που να απαντάει στο ερώτημα αν τελικά βγήκε κερδισμένη η ελληνική κοινωνία από μια εξ αντικειμένου σύμπλευση με το φασιστικό καθεστώς Μεταξά στην οποία οδηγήθηκε από τον εθνικιστικό παροξυσμό της εποχής, προκειμένου να αποτραπεί η απλή διέλευση ενός άλλου φασιστικού στρατού, με μόνο επιχείρημα ότι ο δεύτερος στρατός ήταν «ξένος» (αλλά εξίσου φασιστικός). Υποστηρίζω ότι η εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτό το σφαγείο θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Η 28η Οκτωβρίου δεν σήμαινε ούτε την «ενότητα» ούτε «το μεγαλείο του έθνους», αλλά την είσοδο της Ελλάδας σε ένα παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Η άγρια σύγκρουση που ξετυλίχτηκε πάνω στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας έδειξε ανάγλυφα την ταξική της φύση. Στις πρώτες γραμμές φτωχοί άνθρωποι, πέθαιναν από τη γάγγραινα, έλιωναν από την ψείρα, περίμεναν απελπισμένα τροφή. Πιο πίσω οι αξιωματικοί με τις ορντινάντσες τους έδιναν τις διαταγές. Και ακόμα πιο πίσω, στα πολυτελή ξενοδοχεία της Αθήνας, ο αρχιστράτηγος Παπάγος και το επιτελείο της «Αυτού Μεγαλειότητας»...

Υπάρχουν πολλοί μύθοι για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Ο πρώτος είναι ότι οι φαντάροι μας με εφ’ όπλου λόγχη στείλανε τους δειλούς εχθρούς στα βάθη της Αλβανίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ο ελληνικός στρατός ήταν προετοιμασμένος γι’ αυτή τη σύγκρουση. Ήδη από την άνοιξη1939 το Γενικό Επιτελείο Στρατού είχε καταστρώσει ανάλογα σχέδια. Και από τον Ιούνη 1940 ο ελληνικός στρατός βρισκόταν ουσιαστικά σε κατάσταση «μυστικής επιστράτευσης». Στα σχολικά βιβλία και στα πατριωτικά αφιερώματα η «θέληση» και το «φρόνημα» ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας για το «έπος της Αλβανίας». Η αλήθεια είναι ότι ήταν η μορφολογία του εδάφους, το βεβιασμένο της ιταλικής επίθεσης -με όλες τις δυσκολίες ανεφοδιασμού από τα ακατάλληλα λιμάνια της Αλβανίας- και μια πολύ ισχυρή ελληνική στρατιωτική μηχανή.

Επίσης αποκρύπτεται ότι υπήρχαν πολλοί που αρνούνταν να υποταχτούν σε αυτήν τη χαρούμενη εικόνα της “εθνικής πανστρατιάς”. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Θ. Χατζής, μετέπειτα γραμματέας του ΕΑΜ αναφέρει στις αναμνήσεις του ότι στις αρχές Νοέμβρη εκτελέστηκαν επί λιποταξία τέσσερις φαντάροι του συντάγματός του, επειδή είχαν λείψει μόνο μια μέρα και ξαναγύρισαν: «Απογοήτευση και πένθος έπεσε στο Σύνταγμα. Στην πορεία μάθαμε πως και σε άλλα Συντάγματα έγιναν παρόμοιες δίκες για μικρές πειθαρχικές παραβάσεις και επακολούθησαν διαδοχικές εκτελέσεις, κατά περίεργη ‘συγκυρία’ μόνο Μακεδόνων που μιλούσαν τη σλαβική γλώσσα και όλοι τους σχεδόν ήταν χαρακτηρισμένοι ‘βουλγαροκομμουνιστές’”.

Ήταν και κάτι άλλο που ερέθιζε τους φαντάρους. Οι καλαμαράδες της Αθήνας παρουσίαζαν τον πόλεμο σαν τρικούβερτο γλέντι με χαρές και τραγούδια για τους Έλληνες φαντάρους. Κρύβανε την πραγματικότητα. Συνήθως στα αφιερώματα για την 28η Οκτωβρίου, βλέπουμε επίκαιρα της εποχής με τα πλήθη ενθουσιασμένα να χαιρετάνε εκείνους που φεύγουν για το μέτωπο. Πράγματι, κάθε φορά που αρχίζει ένας τέτοιος πόλεμος, η πλειοψηφία παρασύρεται από ένα κύμα εθνικισμού και πολεμόχαρων αισθημάτων. Όμως, καθώς περνούν οι μέρες, φανερώνεται όχι μόνο η φρίκη του πολέμου αλλά και ποιος την πληρώνει, οπότε οι διαθέσεις αλλάζουν.

Ο Δ. Λουκάτος καταγράφει αυτή την αλλαγή στο ημερολόγιο που κρατούσε και έχει δημοσιευτεί με τίτλο «Οπλίτης στο Αλβανικό Μέτωπο Ημερολογιακές Σημειώσεις 1940-'41»: «Ένα περίεργοπράγμα. Κανείς απ΄ όλους τους ‘Εμπέδους’ δεν θέλει να φύγει για το Μέτωπο. Όλοι θα ‘τανε ευτυχείς αν τους κρατούσανε εδώ. Πού είναι λοιπόν τα φανταχτερά λόγια 'οι φαντάροι μας αδημονούν να μεταβούν εις την πρώτην γραμμήν;'».

* Ο Νάσος Θεοδωρίδης είναι μέλος του ΣΥΝ και της Αντιεθνικιστικής Κίνησης
Ημερομηνία δημοσίευσης: 27/10/2009--avgi.gr

Τζάμπα μάγκες

Έλια Ζερβού/eyedoll.gr
Έχει καιρό να αυτοκτονήσει άνθρωπος στη χώρα.
 Δεν ξέρω γιατί.
Προσαρμόστηκαν οι παραλίγο αυτόχειρες στα νέα δεδομένα;
Τους έπιασαν τα χάπια; Τους φρόντισαν καλύτερα οι γιατροί;
 Μην το ματιάσω τώρα, γιατί δεν θέλει και πολύ να αρχίσουν το γλέντι οι αριστεροί με τους ανεξάρτητους Έλληνες, μπροστά σε καμιά νέα αυτοκτονία.
Και από ερωτική απογοήτευση να είναι, θα τη βρουν αυτοί την άκρη τους.
Θα πουν ότι αυτοκτόνησε γιατί δεν είχε προίκα.
 Το θέμα είναι με τους άλλους τι γίνεται.
Με μας, που έχουμε-δεν έχουμε να φάμε, αποφασίζουμε να ζήσουμε μπας και δούμε κάνα καλύτερο αύριο.
Μπας και κερδίσουμε αυτά που δεν είχαμε ποτέ και μόλις πρόσφατα μας λείψανε.
 Δυστυχώς, λείψανε και σε όσους γιορτάζουν του αγίου αυτοκτονημένου, μόνο που, άλλα λείπουν σ΄αυτούς κι άλλα σε μας, που δεν γιορτάζουμε ποτέ.
 Και ξέρετε τι;
Εκείνος που αυτοκτονεί, πάει, ξεμπέρδεψε, τη γλίτωσε.
Πεθαμένος μεν, ξένοιαστος δε.
Εμείς όμως;
Που είμαστε

Λαϊκές παρελάσεις!

Του Ηλία Κανέλλη, NEA, 25.10.12

«Οι πολίτες έχουν την ευκαιρία μαζί με τις επίσημες παρελάσεις να πραγματοποιήσουν τις δικές τους λαϊκές, ειρηνικές, ενωτικές και αγωνιστικές παρελάσεις για να βροντοφωνάξουν τα δικά τους σύγχρονα, αλλά και πολύ κρίσιμα, ζωτικά και μεγάλα "ΟΧΙ!"». Τέτοια διακήρυσσε στην ιστοσελίδα iskra το Αριστερό Ρεύμα, θεσμοθετημένη ιδεολογική τάση εντός του Συνασπισμού, πλέον και εντός του ΣΥΡΙΖΑ, που φαίνεται να αποκλίνει από τις θέσεις της ηγεσίας. Αλλά και ο ηγέτης, ο Αλέξης Τσίπρας, που συχνά κάνει αισθητή τη διαφωνία του για θέσεις του Αριστερού Ρεύματος, αυτή τη φορά, μιλώντας στις Σέρρες, απαιτεί με τη σειρά του έναν «ειρηνικό ξεσηκωμό», στο πλαίσιο των εορτασμών της επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Θυμόμαστε τα περυσινά χάι λάιτ του αντίστοιχου «ειρηνικού ξεσηκωμού». Είχαν αρχίσει με μούντζες των μαθητών προς τους επισήμους, συνεχίστηκαν με κραξίματα και γιαουρτώματα προς πολιτικούς εκπροσώπους σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και κορυφώθηκαν με τα θλιβερά επεισόδια της Θεσσαλονίκης, όταν μπροστά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας η παρέλαση μετατράπηκε σε ένα θέατρο αγανάκτησης - με περισσότερο αγανακτισμένο το άγημα της Στρατιωτικής Σχολής Αξιωματικών Σωμάτων που, κατά παράβαση της διαταγής την οποία έλαβε, παρήλασε. Ηταν η πρώτη φορά την εποχή της μεταπολίτευσης που το

BBC poll: Rest of world favours Obama

A BBC World Service opinion poll has found sharply higher overseas approval ratings for US President Barack Obama than Republican challenger Mitt Romney.
An average of 50% favoured Mr Obama, with 9% for Mr Romney, in the survey of 21,797 people in 21 countries.

Only Pakistan's respondents said they would prefer to see Mr Romney win November's election.
France was the most strongly pro-Obama (72%).

The survey was conducted by GlobeScan/PIPA between 3 July and 3 September.

Δεν υπάρχουν δημοκρατικά επιχειρήματα για αντιδημοκρατικές πρακτικές

syndesmosauth.gr
Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι,
χθες (23/10) το βράδυ ενημέρωσα τον Πρύτανη και τους Αντιπρυτάνεις για την απειλή και την προσβολή που υφίσταμαι ως «ανεπιθύμητη στη Σχολή μου», εγώ και άλλοι συνυποψήφιοι μου, με τις αφίσες που έχουν τοιχοκολληθεί στην πόρτα του γραφείου μου (απρόσιτου από εμένα επί 9 ημέρες) και στους διαδρόμους της Σχολής. Τους ζήτησα παράλληλα να αναλάβουν τις ευθύνες τους για α) την προώθηση της εκλογικής διαδικασίας που οι ίδιοι είχαν προκηρύξει, β) την προστασία της αξιοπρέπειας και της ασφάλειας τη δική μου και των συνυποψηφίων μου, οι οποίοι άλλωστε έστειλαν και οι ίδιοι ανάλογα μηνύματα. Θεωρώ υποχρέωση μου να ενημερώσω και όλους τους συναδέλφους για την ενέργεια μου αυτή, μαζί με ένα πρόσθετο σχόλιο: Για να φρεσκάρεται η μνήμη των παλαιοτέρων και να πλουτίζουν οι γνώσεις των νεοτέρων.
Πριν ακριβώς από 40 χρόνια,

πόσο μ....... είσαι;

"-Μάθαμε πολλά από την περσινή παρέλαση, η κυβέρνηση έμαθε; Η περσινή παρέλαση έριξε μια κυβέρνηση. Για να είμαστε ειλικρινείς στηρίξαμε τις κινητοποιήσεις του λαού στη περσινή παρέλαση   και συνέβαλαν αυτές οι κινητοποιήσεις του λαού, στο να πέσει η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου."
Δημήτρης Στρατούλης

επίσης η χρυσή αυγή έφτασε το  9,6%  και τα νέα μέτρα στα 13,5 δις.
και εις ανώτερα συντρόφια....

Ας μιλήσουμε για την αποζημίωση των απολύσεων

Ιωάννης Ληξουριώτης
Το άρθρο θα μπορούσε να έχει τίτλο «Πως ακόμη μια φορά τα συμφέροντα των υψηλόμισθων των ΔΕΚΟ, είναι πιο ιερά από τα συμφέροντα του τόπου».
Ας δούμε γιατί.
Το ρεπορτάζ:
«Την κατηγορηματική αντίθεσή τους σε συζήτηση για περαιτέρω αλλαγές στα εργασιακά εξέφρασαν Ευάγγελος Βενιζέλος και Φώτης Κουβέλης αμέσως μετά την ολοκλήρωση της σύσκεψης με τον πρωθυπουργό».
Ποιο είναι λοιπόν το κύριο πρόβλημα των εργασιακών, για τα οποία οι κ.κ. Κουβέλης και Βενιζέλος απειλούν να τινάξουν τη συμφωνία με την τρόικα στον αέρα;
Προφανώς το ζήτημα
 των απολύσεων.
 Για να δούμε λοιπόν, όσο μπορούμε απλούστερα, πώς έχουν τα πράγματα:
Ο καθορισμός της αποζημίωσης απόλυσης βασίζεται σε δύο συντελεστές: αφενός στις αποδοχές που παίρνει ο εργαζόμενος τον τελευταίο μήνα εργασίας του και αφετέρου στα χρόνια προϋπηρεσίας που έχει στον εργοδότη που τον απολύει.
Όσα περισσότερα χρόνια υπηρεσίας έχει ο εργαζόμενος τόσο μεγαλύτερη αποζημίωση παίρνει, αφού ο μισθός του τελευταίου μήνα απασχόλησης πολλαπλασιάζεται με μεγαλύτερο συντελεστή (ο συντελεστής αυτός δεν είναι ακριβώς όσα και τα χρόνια προϋπηρεσίας αλλά κατά τι μικρότερος : π.χ. 10 χρόνια υπηρεσίας = 6 μισθοί αποζημίωση, 12 χρόνια υπηρεσία = 8 μισθοί αποζημίωση, 16 χρόνια υπηρεσίας = 12 μήνες αποζημίωση, κ.ο.κ. μέχρι 28 χρόνια υπηρεσίας που υπάρχει δικαίωμα 24 μηνών αποζημίωσης.
Τι έχουν λοιπόν συμφωνήσει ο κ. Βρούτσης με την Τρόικα και οι κ.κ. Κουβέλης και Βενιζέλος τροχίζουν τα σπαθιά τους;
Α) Για όσους αμείβονται μέχρι 1.800 ευρώ δεν προκύπτει καμιά αλλαγή.
    Δηλαδή ένας εργαζόμενος που εργάζεται 28 χρόνια και πάνω στον ίδιο εργοδότη
    και  παίρνει μέχρι 1.800 ευρώ μισθό δεν επηρεάζεται καθόλου από την περιβόητη
    αλλαγή. Θα λάβει αποζημίωση 1.800 ευρώ Χ 24 έτη = 43.200 ευρώ (τα ίδια θα
    έπαιρνε και χωρίς την αλλαγή).
Β) Για όσους εργάζονται στον ίδιο εργοδότη μέχρι 16 χρόνια, ανεξαρτήτως από
     τον μισθό που λαμβάνουν, δεν προκύπτει καμιά αλλαγή.
     Δηλαδή  ένα εργαζόμενος που εργάζεται μέχρι και 16 χρόνια στον ίδιο εργοδότη
     θα λάβει ακριβώς αποζημίωση όση θα έπαιρνε μέχρι σήμερα.
     Για παράδειγμα  ο εργαζόμενος των 4.000 ευρώ που έχει 16 χρόνια υπηρεσίας
     στον ίδιο εργοδότη, αν απολυθεί θα λάβει αποζημίωση 4.000 Χ12 = 48.000 ευρώ. 
Ποιους, λοιπόν, θίγει η προτεινόμενη αλλαγή;Εάν λάβουμε υπόψη τη συνθηματολογία των κομμάτων της αντιπολίτευσης περί μισθών Βουλγαρίας, προφανώς κανέναν.
Δεν ξέρω κανέναν Βούλγαρο να αμείβεται με μισθό πάνω από 1.800 ευρώ τον μήνα. 
Για να σοβαρευτούμε όμως και επειδή πρέπει να λέμε την αλήθεια (όχι στο «λαό» αλλά στους ίδιους τους εαυτούς μας).
ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΘΙΓΕΙ ΚΑΠΟΙΟΥΣ. 
Ποίοι είναι αυτοί;
Οι υψηλόμισθοι μισθωτοί των ΔΕΚΟ και των Τραπεζών.Μόνο εκεί από ό,τι ξέρω υπάρχουν μισθοί μεγαλύτεροι των 1.800 ευρώ.
Μα ούτε αυτούς τους θίγει όλους.
Κατ' αρχήν δεν θίγει, όπως είπαμε, όσους αμείβονται μέχρι 1.800 ευρώ το μήνα. Επίσης δεν θίγει όσους απολύονται πριν συμπληρώσουν 16 χρόνια υπηρεσίας στον ίδιο εργοδότη ΔΕΚΟ ή ΤΡΑΠΕΖΑ ανεξάρτητα από το μισθό που παίρνουν.
Θα πρέπει, λοιπόν, να τα βάψουμε «μαύρα» και να διαλύσουμε τη συγκυβέρνηση, να χάσουμε τη δόση και ότι άλλο προκύψει, εάν ένας υψηλόμισθος εργαζόμενος σε ΔΕΚΟ ή Τράπεζα που εργάζεται (π.χ. με μισθό 4.000 ευρώ μηνιαίως για 17 χρόνια στον ίδιο εργοδότη, απολυθεί και λάβει αποζημίωση 49.800 ευρώ -12χ4.000=48.000 +1.800=49.800- αντί να λάβει με τα σημερινά δεδομένα 52.000 ευρώ; - 13χ4.000=52.000).
Πολύ περισσότερο όταν ο αντίστοιχος εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα με μέσο μισθό 1.000 ευρώ και τα ίδια χρόνια υπηρεσίας ελάμβανε και θα λαμβάνει ως αποζημίωση απόλυσης το …ιλιγγιώδες ποσό των 13.000 ευρώ; (Δηλαδή, 13χ1.000= 13.000).
Κι όχι μόνο αυτό.
Οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας ότι ο μισθωτός του ιδιωτικού τομέα, είναι πιο ευάλωτος σε περίπτωση απολύσεων, απ’ ότι ο υψηλόμισθος των ΔΕΚΟ και των Τραπεζών.
Αυτή την ολοκληρωμένη αλήθεια, δεν την λέει ούτε ο κ. Τσίπρας, ούτε δυστυχώς οι κ.κ. Βενιζέλος και Κουβέλης.
Δυστυχώς, ούτε η κυβέρνηση βρίσκει τον τρόπο να την επικοινωνήσει και να καταδείξει ότι όλα γίνονται εξ αιτίας μιας φούχτας μισθωτών των ΔΕΚΟ που….αν απολυθούν θα λάβουν αποζημιώσεις λιγότερες κατά μερικά εκατοστάρικα ευρώ…
aristeristrouthokamilos.blogspot

"Ιστορίες για να μαστουρώνουμε διαφορετικά"

motorcycleboy.blogspot

τόσα ζόμπι βγαλμένα από τις κλαψομούνικες ταινίες του αθάνατου ελληνικού κινηματογράφου, είχα χρόνια να συναντήσω!  Και τόση μελαγχολία είχα χρόνια να νιώσω –νόμιζα βλέπεις, ο ηλίθιος, οτι είχαμε ξεμπερδέψει με τους σκοταδολάγνους, οτι μεγαλώνοντας εμείς, τους είχαμε αφήσει πίσω στα γηροκομεία ή μπροστά στις ανοιχτές τηλεοράσεις με έρπουσα μαλάκυνση εγκεφάλου. Πού βρέθηκαν όλοι αυτοί ξανά; Από πού ξεφύτρωσαν ρε παιδί μου; Και τελικά, γιατί προχωράμε μόνο προς τα πίσω σ΄αυτή τη χώρα; Αν δεν μπορούμε να πάμε μπροστά, ας μείνουμε τουλάχιστον στάσιμοι –είναι κι αυτό κάποια εξέλιξη νομίζω...

Το έτος είναι 2012. Πρόσεξε –όχι 1962, όχι 1972, ούτε 1982 –αλλά 2012! Το άρθρο δεν είναι από την ΕΣΤΙΑ, δεν είναι από την ΑΚΡΟΠΟΛΗ, δεν είναι από εκπομπή κοινωνικού προβληματισμού της πρώιμης Πασοκικής κρατικής τηλεόρασης με τη Σεμίνα Διγενή! Είναι από μια σελίδα που πλασάρεται σαν προοδευτική, ανοιχτόμυαλη, μια σελίδα που φιλοξενεί «ιστορίες για να σκεφτόμαστε διαφορετικά» -το protagon.gr Η ποιήτρια του άρθρου ονομάζεται Χριστίνα Ταχιάου (ταχύ άου!)
Η ποιήτρια διηγείται με γλαφυρό τρόπο μια ιστορία η οποία θα είχε όλα τα φόντα να γυριστεί ταινία από τον Δαλιανίδη –αν ο συχωρεμένος δεν μας είχε αφήσει χρόνους. Τουτέστιν, την επισκέπτεται ένα πρωινό, όχι «η Παναγιά μου» αλλά μια φίλη της φοιτήτρια, εικοσάρα, γκομενάρα και ημιαπασχολούμενη. Ας δώσουμε τον ρόλο στη ενζενί (του ’80) Σοφία Αλιμπέρτη –έτσι για να το προσωποποιήσουμε κάπως το ζήτημα. Η φοιτήτρια έρχεται από μια νύχτα κραιπάλης και ανομολόγητων οργίων –από ένα πάρτυ με μπάφους δηλαδή! Γράφει η ποιήτρια Ταχιάου (λέω να δώσουμε τον ρόλο της στην Κούλα Αγαγιώτου που ειδικευόταν σε τέτοιες ερμηνείες):
«Ήξερα ότι ήθελε σχόλιο για το

curiosity killed your virginity

sabotaz33.blogspot.gr

Την Πέμπτη μου τηλεφώνησαν από το νοσοκομείο για να δώσω αίμα, την Κυριακή πρωί εθελοντικά είμαι βυθισμένος στην πολυθρόνα του αιμοδότη για να γεμίσω έναν ασκό 430ml περίπου, ‘’δέκα λεπτά από την ζωή σου’’. Μου δίνουν ένα μπαλάκι σιλικόνης να πιέζω στο χέρι μου για καλύτερη ροή. Έχει σχεδιασμένη ανάγλυφα την υδρόγειο. Νιώθω ότι κρατώ στα χέρια μου τον κόσμο ολόκληρο. Υπάρχουν στιγμές στην καθημερινότητα μας που στα χέρια μας κρατάμε ολόκληρο τον κόσμο. Δεν τις βλέπουμε, δεν τις νιώθουμε, δεν τις ζούμε, δεν τις αξίζουμε. Δίνω εθελοντικά κάθε 3 με 4 μήνες, Α + συνηθισμένη ομάδα, όμως είχαν έλλειψη και άρχισαν τα τηλεφωνήματα. Δίνω σχεδόν πάντα Κυριακή, τότε έχω ελεύθερο χρόνο και συνήθως παίρνω και την μικρή μαζί. Αν ήμουν δ.υ. θα έδινα καθημερινή και θα έπαιρνα και αιμοδοτική άδεια. Αν δώσω πλάσμα θα πρέπει να έρθω υποχρεωτικά καθημερινή και μόνο, το πρόγραμμα για τους δότες πλάσματος και αιμοπεταλίων είναι φτιαγμένο μόνο για τις εργάσιμες πρωινές ώρες που μπορούν να δώσουν συνταξιούχοι, φοιτητές και δ.υ. Αν και θέλω, αν και χρειάζονται, δεν μπορούν να φτιάξουν πρόγραμμα να δώσω και εγώ σε ώρα που μπορώ. Κάθεσαι 2 ώρες και παίρνεις 4 ημέρες άδεια οι δ.υ. Τις ίδιες μέρες δικαιούνται και οι ι.υ., αλλά μην λέμε μαλακίες καλύτερα, ποιος θα τους τις δώσει; Οι εθελοντές αιμοδότες δεν ξεπερνούν τις 100χιλιάδες και οι δότες πλάσματος και αιμοπεταλίων είναι ελάχιστοι. Οι δ.υ είναι 1εκ. αλλά γιατί να κάτσεις 2 ώρες να δώσεις πλάσμα για 4 ημέρες άδεια, όταν παίρνεις όση άδεια θες όποτε θες όπως θες. Μέχρι να αλλάξει αυτό οι δότες θα είναι ελάχιστοι. Αλλά και για εμάς τους υπόλοιπους τα 10εκ.  και κυριακές να άνοιγαν οι μονάδες να δίναμε, πάλι ελάχιστοι θα ήταν όσοι θα χάλαγαν 2 ώρες από την ζωή τους, για να χαρίσουν ζωή. Υπάρχουν στιγμές στην καθημερινότητα μας που στα χέρια μας κρατάμε ολόκληρο τον κόσμο. Δεν τις βλέπουμε, δεν τις νιώθουμε, δεν τις ζούμε, δεν τις αξίζουμε.

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ πόσο έχει αυξηθεί η τρέλλα στην καθημερινότητα μας, πόσες μαλακίες βρέχει κάθε μέρα, απαράδεκτα ασύλληπτες σε μέγεθος και σε αριθμό, και από ανθρώπους που λες ότι στέκονται. Μιλάς για το πιο απλό πρόβλημα και πετάγεται ο άλλος και σου λέει για τα 600δις των ελληνοαμερικάνων, άλλος για τους ψεκασμούς, όλοι για τον προδότη των γιωργάκη, άλλοι για την μαγκιά της τουρκίας στους σύριους (!), όλοι για το απεχθές χρέος, άλλοι για τις γερμανικές αποζημιώσεις. Ο άλλος φαίνεται σοβαρός και μετά σου πετάει ότι σε 2 μέρες έληξε το θέμα, πως τον ρωτάς, έχουν μαζέψει

Μας κοροϊδεύουν. Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Γι’ αυτό είμαστε εδώ που είμαστε.

Edito 410

Φώτης Γεωργελές/athensvoice


Το γαμώτο σ’ αυτή την ιστορία είναι ότι δεν ήταν υποχρεωτικό τα πράγματα να πάνε έτσι. Οι δυνάμεις της Ακινησίας, αυτές που δεν θέλουν ν’ αλλάξει τίποτα σ’ αυτή τη χώρα, παρουσιάζουν την κατάσταση κάπως σαν φυσική καταστροφή, σαν πόλεμο. Μας κήρυξαν τον πόλεμο οι ξένοι, μας έβαλαν, ειδικά εμάς, στο στόχαστρο, θέλουν να κάμψουν το αδούλωτο φρόνημα του Έλληνα, να μας «φτωχοποιήσουν», να μας «εξοντώσουν», να μας κάνουν φτηνό εργατικό δυναμικό. Γιατί δεν τους φτάνουν τα 9/10 του πλανήτη που είναι φτηνότερο, εμάς ήθελαν. Κι έτσι, εμείς δεν φταίμε σε τίποτα.
Κι όμως μπορεί να αντιμετωπίσαμε ένα δύσκολο πρόβλημα το 2009, αλλά δεν είμαστε οι πρώτοι, ούτε οι μόνοι. Κι αν είχαμε αντιδράσει σωστά ήδη τώρα θα αρχίζαμε να βγαίνουμε από το τούνελ και επιπλέον θα ζούσαμε σε μια Ελλάδα πιο δυνατή, πιο δίκαιη, καλύτερη από πριν. Ακόμα και τώρα μπορούμε, αν αλλάξουμε συμπεριφορά.
Δεν είχαμε πολλά να κάνουμε όταν άρχισε αυτή η ιστορία. Δύο πράγματα, και τα δύο υποχρεωτικά. Είχαμε έλλειμμα το 2009 24 δις, δεν μας δάνειζαν άλλο, έπρεπε να μειώσουμε αυτό το έλλειμμα. Ούτε καν αμέσως, σταδιακά. Αυτό που έπρεπε να μας απασχολεί ήταν αυτές οι περικοπές να είναι όσο το δυνατόν πιο ανώδυνες. Εμείς αρνηθήκαμε την ίδια την ανάγκη των περικοπών.
Το δεύτερο ήταν να βάλουμε το κεφάλι κάτω, να δουλέψουμε περισσότερο και πιο σωστά ώστε να αναπληρώσουμε με την παραγωγή μας όσο το δυνατόν περισσότερο μέρος απ’ αυτά που λόγω τέλους δανεικών θα χάναμε. Το πόσο θα φτωχαίναμε ήταν ευθέως ανάλογο του πώς θα αντιμετωπίζαμε αυτούς τους δύο στόχους. Δεν ήταν εύκολο, ούτε όμως κι ακατόρθωτο. Απλώς αποτύχαμε και στους δύο. Είμαστε μια μικρή χώρα, 10 εκατομμύρια ψυχές. Όλοι μαζί, μια πόλη του πλανήτη Γη. Μισή Κωνσταντινούπολη. Ή ανατολική Φλόριντα, Μαϊάμι, Παλμ Μπιτς, Κι Γουέστ.
Και δεν μπορούμε να ζήσουμε ήσυχα και αυτάρκεις; Στο πιο παλιό και σημαντικό σταυροδρόμι της υφηλίου, στο ενδιάμεσο Ανατολής και Δύσης. Τόσα χρόνια συνηθισμένοι

Il Divo, is that you ?

Δεν θα σταθώ στο επιβλητικό concept του πόστερ, τύπου Il Divo meets Les Miserables in a galaxy far, far away. Δεν θα σταθώ ούτε στο world tour, που στην πραγματικότητα σημαίνει διπλή εμφάνιση σε μπουζουξίδικο της Αστόρια. Θα σταθώ μόνο στο ανεκτίμητης αξίας βίντεο:




Μερικές σκέψεις πάνω σε αυτό:
 Πότε θα καταλάβει ο Χάρης Βαρθακούρης ότι ο πραγματικός του πατέρας είναι ο Lionel Richie ;
 Τα μαλλιά του Δημήτρη Κόκοτα γιατί μου θυμίζουν στυλιζαρισμένη καντηλανάφτρα;
 Ποιός κακός άνθρωπος έπεισε τον Στέλιο Διονυσίου ότι η βαθιά φωνή είναι και αξιόλογη φωνή; Με την ίδια λογική να πάρει μέρος στο αφιέρωμα και ο Γιάννης Μποσταντζόγλου.
 Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης γιατί δεν έχει κάνει καριέρα; Έχει πολύ καλή φωνή. Μου θυμίζει, βέβαια, τη Σωτηρία Μπέλλου κατά έναν περίεργο τρόπο.
 Γιατί δεν προσκλήθηκε η Όλγα Κιουρτσάκη στο tour να τραγουδήσει το Σου το 'λδκίζομαι ; Last time i checked, ήταν κι αυτή κόρη ενός θρύλου.
 Ποιά είναι η Candy Pomogne που καλούν τα παιδιά στο τέλος του βίντεο; Γιατί δεν μας τιμά με την παρουσία της; Έχει κάτι καλύτερο να κάνει; Μήπως την απήγαγε ο Χρήστος Μενιδιάτης ;
 Ο Γιώργος Γκάβαλος πληρώθηκε για να σκηνοθετήσει το βίντεο; Αν ναι, δεν θεωρεί κάπως αντιεπαγγελματικό να χρεώνει υπηρεσίες που παρέχει μεθυσμένος;
 Πώς τα καταφέρνουν τα αγόρια και δεν κουτουλάνε πάνω στο ονοματεπώνυμό τους, έτσι όπως τρέχει στην οθόνη κατά πάνω τους ;
 Γιατί απουσιάζει από τις συναυλίες ο Γιώργος Νταλάρας;
 Γιατί δεν εμπλέκεται με κάποιο τρόπο ο Μάκης Δελαπόρτας στο καλλιτεχνικό αυτό εγχείρημα; Απ' ό, τι ξέρω, κάποιοι από τους τιμώμενους πατεράδες είναι νεκροί.
Πλάκα πλάκα, βρίσκω την ιδέα του τουρ πολύ έξυπνη, ειδικά για τα ελληνικά καλλιτεχνικά δεδομένα, που χαρακτηρίζονται από διαχρονική έλλειψη όρεξης και φαντασίας. Απλώς θα προτιμούσα να λείπουν όλοι και να τραγουδάει μόνο ο Χάρης Βαρθακούρης.
thecurlysue

πάλης ξεκίνημα

" Η Χώρα στην εποχή των Μνημονίων και της αυστηρής λιτότητας που έχει επιβληθεί επί της Ελλάδας, από την «Τρόικα» και την αποδοχή των Ελληνικών κυβερνήσεων (2009- σήμερα) διέρχεται μία  άνευ ορίων ανθρωπιστική κρίση, εφάμιλλη εκείνης την οποία γνώρισε κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής (1941-1944), καθ΄ ομολογία Διεθνών Οργανισμών (UNICEF, Συμβούλιο Ευρώπης), που θέτει πλέον σε κίνδυνο την παρουσία της Ελληνικής Φυλής στο Παγκόσμιο γίγνεσθαι."
Στάθης Παναγούλης και Νάσος Αθανασίου,βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.

Για αυτόν το λόγο λοιπόν.....

«Η φετινή επέτειος της 28ης Οκτωβρίου συνιστά μια μεγάλη ευκαιρία! Ευκαιρία για να δώσει ο λαός ένα πολύ σημαντικό, συμβολικό και άκρως επίκαιρο περιεχόμενο στη μεγάλη και νικηφόρα εθνική επέτειο! Ευκαιρία για να διακηρύξει ο λαός μας και η ελληνική νεολαία το δικό του σύγχρονο και ελπιδοφόρο ΟΧΙ! Οι πολίτες αυτής της χώρας άνδρες, γυναίκες νέοι και νέες, μαθητές, μαθήτριες έχουν τη δυνατότητα να καταστήσουν τον γιορτασμό της 28ης Οκτώβρη ένα μεγάλο λαϊκό, ενωτικό, ειρηνικό και αγωνιστικό λαϊκό ποτάμι παντού σε όλες τις πόλεις και τους δήμους της χώρας».
Καλούνται δε οι πολίτες «μαζί με τις επίσημες παρελάσεις να πραγματοποιήσουν τις δικές τους λαϊκές, ειρηνικές, ενωτικές και αγωνιστικές παρελάσεις για να βροντοφωνάξουν τα δικά τους σύγχρονα αλλά και πολύ κρίσιμα, ζωτικά και μεγάλα "ΟΧΙ"!" και "να βροντοφωνάξουν: ΟΧΙ στην τρόικα, ΟΧΙ στα μνημόνια, ΟΧΙ στο μαύρο πακέτο των 14 δισ., ΟΧΙ στο νέο φασισμό, ΟΧΙ στη συγκυβέρνηση" και "προοδευτικής ανατροπή εδώ και τώρα».
Η ανακοίνωση - προτροπή δεν προέρχεται απο το τιμημένο ΚΚΕ,αλλά από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και εάν δεν πείστηκες ακόμη....

«Ελεγε ο Μάο ότι μια σπίθα μπορεί να βάλει φωτιά και να καεί ο κάμπος Και ο Τρότσκι ότι το δύσκολο είναι από ένας να γίνουμε 40. Από 40 όμως μπορούμε να γίνουμε εύκολα χιλιάδες».
ο Νίκος Φωτόπουλος στο 31ο συνέδριο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ 

Τρόικα και εργασιακά: Τι ακριβώς συμβαίνει;

του Γιώργου Προκοπάκη

Δεδομένου ότι η πληροφόρηση των πολιτών είναι από διαρροές από διάφορες πηγές, η Δημοκρατική Αριστερά οφείλει να ξεκαθαρίσει την κατάσταση:
1. Να ενημερώσει ποιες είναι οι απαιτήσεις της τρόικας στα εργασιακά 
2. Ποιές είναι οι απαιτήσεις της τρόικας στα εργασιακά που δεν έχουν δημοσιονομικές επιπτώσεις 
3. Ποιες είναι οι τοποθετήσεις της ΔΗΜΑΡ στις απαιτήσεις της τρόικας 
4. Με ποιο τρόπο θα γίνει δυνατή η καταψήφιση των συγκεκριμένων μέτρων εκτός πακέτου - υπάρχει δηλαδή η επιλογή "ψηφίζω τα δημοσιονομικά αλλά όχι τα εργασιακά"; 
5. Κατά πόσον είναι συνδεδεμένη η πολυαναμενόμενη (θετική) έκθεση της τρόικας από τα εργασιακά;
Πρέπει κάποιοι να καταλάβουν πως με ελλειπτική και ελλιπή πληροφόρηση, ο πολιτικός κίνδυνος είναι τεράστιος. Θα γίνω συγκεκριμένος:
α. Το ζήτημα των τριετιών και ωριμάνσεων. 
Υποτίθεται πως εγείρεται από υπαναχώρηση της ελληνικής πλευράς από τα συμφωνηθέντα του Μαρτίου. Δημοσιονομικά, αυτό που τελικά νομοθετήθηκε τον Μάρτιο δεν έχει διαφορά από την υποτιθέμενη απαίτηση της τρόικας, η οποία είναι "επί της αρχής". Στο συγκεκριμένο είναι παραλογισμός να μην υπάρξει σύγκλιση. Αμφότερες οι πλευρές έχουν οδούς διαφυγής.
β. Η διευθέτηση του ωραρίου και εξαήμερο. 
Από τις διαρροές, δεν φαίνεται να υπάρχει ζήτημα 40ώρου. Μ' αυτό ως δεδομένο, η προφανής επίπτωση είναι στην οργάνωση του χρόνου (και του ελεύθερου) του εργαζομένου. Οικονομική επίπτωση έχει στον περιορισμό των εσόδων από υπερωρίες (όχι στις βασικές μισθολογικές απολαβές) σε κάποιες κατηγορίες εργαζομένων (κυρίως μεγάλες επιχειρήσεις). Υπάρχει κάτι άλλο;
γ. Οι συλλογικές, κλαδικές και ατομικές συμβάσεις. 
Αν δεν κάνω λάθος, όλα είναι ήδη νομοθετημένα, κάποια από την υπουργία Παναγιωτόπουλου το 2004, άλλα από Κατσέλη, Λοβέρδο, Κουτρουμάνη. Το ζήτημα βέβαια είναι πως αυτή η κατηγορία προβλημάτων δίνει τα επιχειρήματα στην ελληνική πλευρά περί "ευρωπαϊκού κεκτημένου". Μιλάμε λοιπόν για ακύρωση προηγούμενων ρυθμίσεων (θα ήταν επιθυμία της ελληνικής πλευράς) ή κάποια πρόσθετη απαίτηση;
δ. Νομοθέτηση του κατώτατου μισθού. 
Είναι ρητή υποχρέωση της ελληνικής πλευράς στο πλαίσιο των ¨προαπαιτούμενων δράσεων".
ε. Οι αποζημιώσεις απόλυσης. 
Οι διαρροές θέλουν την ύπαρξη πρότασης από την ελληνική πλευρά η οποία μάλλον γίνεται αποδεκτή. Με την πρόταση αυτή υπήρξε η εκτόνωση της προηγούμενης Τρίτης με τις δηλώσεις Τόμσεν και μ' αυτήν την πρόταση στις αποσκευές του πήγε ο πρωθυπουργός στις Βρυξέλλες (ΚΑΙ μ' αυτή). 
Φαίνεται για τη ΓΣΕΕ/ΟΤΟΕ αυτό να είναι το κύριο πρόβλημα, λόγω των αναμενόμενων (σε ένα με δύο χρόνια) απολύσεων στον τραπεζικό κλάδο. Το συγκεκριμένο (εάν είναι τόσο επικεντρωμένο όπως ισχυρίζεται ο Παναγόπουλος), δυστυχώς, έχει διπλό δημοσιονομικό αντίκτυπο. Τόσο ως μέτρο, όσο και ως πρόβλεψη στους τραπεζικούς ισολογισμούς, άρα στην ανακεφαλαιοποίηση. 
Δηλαδή, εάν το πρόβλημα είναι αυτό, βρισκόμαστε σε σημείο στραγγαλισμού: 
(α) αν γίνει, οι μελλοντικοί απολυμένοι των τραπεζών υφίστανται σημαντική ζημία (το πόσο σημαντική λόγω του ειδικού ασφαλιστικού καθεστώτος είναι άλλης τάξεως ζήτημα), 
(β) αν δεν γίνει, οι κεφαλαιακές ανάγκες των τραπεζών αυξάνονται και οι επιπτώσεις περνάνε στο χρέος και μοιράζονται σε όλους τους πολίτες.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το όλο πλαίσιο των εργασιακών που διαμορφώνεται είναι εντελώς διαφορετικό και σαφώς χειρότερο από αυτό πριν μερικά χρόνια. Επειδή εδώ έχουμε φθάσει με σειρά μέτρων (κάποια προ Μνημονίου) το ερώτημα είναι "τι είναι συνδεδεμένο με τη συγκεκριμένη διαπραγμάτευση;".
Υποτίθεται πως όλα πρέπει να έχουν λήξει μέχρι τις 29/10 - σε τέσσερις ημέρες δηλαδή. Διαφορετικά, μπορούμε να αποχαιρετήσουμε την εκταμίευση πριν τις 16/11. Θεωρώ πως είναι υποχρέωση η πλήρης και χωρίς τρύπες ενημέρωση της κοινωνίας.
aristeristrouthokamilos.blogspot

Η βεβαιότητα του χορτάτου

Απεργία διαρκείας και χιλιάδες προσλήψεις στην επιχείρησή «του», τη ΔΕΗ, είναι η πρόταση του κ. Φωτόπουλου για το ξεπέρασμα της κρίσης.
Αντίφαση; Αν είναι να γίνει απεργία διαρκείας, που θα δουλεύουν αυτοί που θα προσληφθούν;
Παραλογισμός; Υπάρχει κρίση στη χώρα, στην κοινωνία, στην οικονομία, μια τέτοια απεργία θ΄αποδιάλυε τα πάντα.
Εξυπνάδα; «Είμαι εκτός τόπου και χρόνου και το ξέρω, αλλά κάνω το κομμάτι μου στο ακροατήριο των συναδέλφων μου (συνέδριο της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ) κι ό,τι γίνει.»
Πρόκληση; Ο άνθρωπος που εκπροσωπεί την πλήρη μονιμότητα, την απόλυτη βεβαιότητα του σίγουρου μισθού, το σκληρότερο κομμάτι της νομενκλατούρας των ΔΕΚΟ, την απόλυτη σχέση τού «σε ψηφίζω - με διορίζεις» στο μέχρι τώρα πολιτικό μας (σας) σύστημα, τα προνόμια τού χαμηλού λογαρισμού ρεύματος, τα επιπλέον συνδικαλιστικά προνόμια, τον εκβιασμό τού «σου κατεβάζω το διακόπτη όποτε θέλω», προκαλεί όλους εμάς που παλεύουμε στον ιδιωτικό τομέα, όπου απολυόμαστε κάθε ώρα και στιγμή / σκοτωνόμαστε να πληρώσουμε ΤΕΒΕ, ΦΠΑ, συνάφειες / βλέπουμε τα μικροεπιτηδεύματά μας να κλείνουν / δουλεύουμε τρίωρα και τετράωρα / έχουμε απλήρωτες υπερωρίες / ζούμε μέσα στην αβεβαιότητα (από πάντα, όχι τώρα με την κρίση που αγγίζει ξώφαλτσα και σας και κάτι τρέχει στα γύφτικα) κλπ κλπ.
Πρόκληση είναι, προφανώς. Η πρόκληση από τη βεβαιότητα τού πάντα χορτάτου, του πάντα με σίγουρο μισθό, του συνδικαλιστή.
Ε, να σε είχα λίγους μήνες στην αληθινή ζωή, κύριε Φωτόπουλε, να δούλευες αληθινά και να γινόσουνα και συ πέντε κομμάτια, να ΄βλεπες πώς βγαίνει το ψωμάκι. Να ΄βλεπες τι θα πει ιδιωτικός τομέας, πόσα απίδια βάζει ο σάκκος, τι θα πει προσωπική αξιολόγηση από τους πελάτες ή το αφεντικό σου, τι θα επι «δεν έχω να σε πληρώσω». Τι θα πει πιάτσα στην τελική, και τι θα πει αγώνας για το μεροκάματο.

Υ.Γ. Το χειρότερο είναι ότι θα μου τα ξαναπείς και το ξέρω, και συ και άλλοι προνομιούχοι σαν εσένα, όσο δεν υπάρχει πολιτικός φορέας που να εκφράζει τους αληθινούς προλετάριους της ελληνικής ημισοβιετίας: τους ανθρώπους που ματώνουνε στον ιδιωτικό τομέα.
Δημήτρης Φύσσας/athensvoice

Αν βουλιάξουμε εντελώς, θα έχουμε μπροστά μας πολλά χρόνια παθητικής δυστυχίας για να αναστοχαζόμαστε τις ευθύνες μας.

Συνέντευξη στον Ευθύμη Μαραμή/eyedoll.gr
Κυρία Λυμπεράκη, ποιες νομίζετε ότι είναι οι κύριες αιτίες που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση από το 1974 ως σήμερα;
Αιτίες υπήρξαν πολλές και ο κατάλογος θα ήταν μακρύς και, μοιραία, ατελής.
Σε γενικές γραμμές, μετά το 1974 μπήκαμε σε έναν «άλλο κόσμο», όπου πιστέψαμε πως θα ξεπληρωθούν όλοι οι εκκρεμείς λογαριασμοί με το παρελθόν, με τρόπο άκοπο και σχεδόν αυτόματο: ότι θα διορθωθούν οι ανισότητες, θα δικαιωθούν οι αδικημένοι, θα καλύψουμε το αναπτυξιακό κενό που μας χώριζε με τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, ότι θα οικοδομήσουμε δημοκρατικούς θεσμούς αμέσως, ότι τα Πανεπιστήμιά μας και τα σχολεία μας θα αναβαθμιστούν αρκεί να διασφαλιστεί περισσότερη δημοκρατία, ότι οι μισθοί θα ανεβαίνουν συνεχώς, ότι η παραγωγικότητα ενδιαφέρει μόνο τους λογιστές και εκείνους που συνωμοτούν κατά του λαού, ότι οι επιχειρήσεις θα δουλεύουν και θα επενδύουν χωρίς κέρδη.
Και όλα αυτά επειδή θα υπήρχε η εγγύηση του κράτους.
Σε αυτή την ψευδαίσθηση υποκλίθηκαν απολύτως όλα τα κόμματα της μεταπολίτευσης, ενώ τα κόμματα εξουσίας πλειοδοτούσαν σε λαϊκισμό και υποκρισία.
Ελάχιστες εξαιρέσεις (το μικρό διάλειμμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη και το μεγαλύτερο διάστημα των κυβερνήσεων Σημίτη) δεν κατάφεραν να αποκαταστήσουν ούτε καν τη στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα…Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα με την παταγώδη αποτυχία του πολιτικού συστήματος να αξιοποιήσει τις δυνατότητες που έφερνε η κυβέρνηση Παπαδήμου (όπως επιτυχώς συνέβη στην Ιταλία, για παράδειγμα).
 Ποιες πιστεύετε ότι είναι οι επιπτώσεις της κρίσης, υπάρχει ψυχικό απόθεμα αντοχών στην κοινωνία, ώστε να αντεπεξέλθει;
Η κρίση προκαλεί μεγάλη αβεβαιότητα για όλους-ες, κατατρώει τα εισοδήματα μέσα από φοροεπιδρομές (κυρίως για νομοταγείς φορολογούμενους) και φέρνει συγκεκριμένες και αυξανόμενες απώλειες σε ειδικές κατηγορίες.
Πρώτα-πρώτα όσους και όσες χάνουν τη δουλειά τους, όσους και όσες δεν θα βρουν για πολύ καιρό πρώτη απασχόληση, όσους και όσες βλέπουν τη σύνταξή τους να εξανεμίζεται -πρόσφατα έγινε η 11η περικοπή στις συντάξεις…
Το σημαντικότερο είναι πως όσο τραβάει και παρατείνεται η κρίση και η αβεβαιότητα, οι απώλειες, ο πόνος και τα δάκρυα αυξάνονται σωρευτικά.
Μεγάλα τμήματα της κοινωνίας θα μοιάζουν με τις μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις που οδεύουν προς πτώχευση: αρχικά κινητοποιούν όλες τις αποταμιεύσεις της ευρύτερης οικογένειας, μετά δουλεύουν με ζημιά και «ξαφνικά» κλείνουν από τη μια μέρα στην επόμενη.
Ελπίζω ότι πριν εξαντληθούν οι αντοχές της κοινωνίας από τις οικονομικές δυσκολίες και το ζοφερό κλίμα, να εξαντληθεί η ανοχή προς τις πολιτικές, που συνεχίζουν να αρνούνται να περικόψουν άχρηστα και επιβλαβή τμήματα του δημοσίου.
 Γιατί η Παιδεία δείχνει να αποτελεί ένα άβατο για την ουσιαστική μόρφωση, ποιοι ευθύνονται για το κομματικό πανεπιστήμιο και πώς μπορεί να αλλάξει αυτό;
Η Παιδεία πραγματικά αποτελεί άβατο για κάθε λογική και ποιοτική ανασυγκρότηση.
Είναι δέσμια του «άλλου κόσμου» της μεταπολίτευσης και η ευθύνη βαρύνει στο μεγαλύτερο μέρος τα κόμματα της αριστεράς που νόμιζαν πως έτσι θα κατασκευάσουν μια «νέου τύπου» κοινωνία…Τα κατάφεραν, αλλά αυτός ακριβώς ο τύπος σκέψης και συμπεριφοράς μας έφερε ως εδώ!
Στις εκλογικές διαδικασίες του Μαΐου/Ιουνίου προέκυψαν πολλοί νέοι συσχετισμοί, φαινομενικά τουλάχιστον. Εσείς έχετε μια πορεία συμμετοχής στα κοινά, εδώ και πολλά χρόνια. Ποια είναι η άποψή σας για το πολιτικό μέλλον της χώρας. Πιστεύετε ότι υπάρχει δυνατότητα σύγκλισης των δυνάμεων της λογικής έναντι των άκρων;
Δεν είμαι σε θέση να προβλέψω το μέλλον, όσο κι αν θα το επιθυμούσα.
Η σκέψη μου ξεκινάει από το σημείο που βρισκόμαστε τώρα: το πολιτικό σύστημα έχει απαξιωθεί εντελώς, μόνο ο φόβος φυλάει τα έρημα -και τα άκρα αλωνίζουν… Άρα, είναι ανάγκη να δημιουργηθεί ένας δυναμικός εκσυγχρονιστικός πόλος στο κέντρο του πολιτικού φάσματος, από τη φιλο-Ευρωπαϊκή κεντροδεξιά, μέχρι και την κεντροαριστερά.
Για να έχει αξιοπιστία, το εγχείρημα δεν μπορεί να στηρίζεται σε παλιούς πολιτικούς (δυστυχώς, από κάποιες απόψεις, αλλά έτσι είναι).
Δεν ξέρω αν θα γίνει πραγματικότητα. Αξίζει, όμως, να το προσπαθήσουμε.
Αν βουλιάξουμε εντελώς, θα έχουμε μπροστά μας πολλά χρόνια παθητικής δυστυχίας για να αναστοχαζόμαστε τις ευθύνες μας.
Υπάρχει μια αίσθηση ότι το κράτος είναι ένας ξένος μηχανισμός ως προς τους πολίτες που δεν έχουν κάποιου είδους διαπλοκή μαζί του. Πιστεύετε ότι υπάρχει δυνατότητα να αλλάξει αυτό;
Το κράτος είναι ένας εχθρικός ξένος για τους περισσότερους πολίτες, ένας πατερναλιστικός, πολυδάπανος και άκαμπτος μηχανισμός, που υπάρχει για να εξυπηρετεί πρωτίστως τον εαυτό του (τους δημοσίους υπαλλήλους).
Αυτό που βλέπουμε είναι μόνο η κορφή του παγόβουνου…στη σκιά, το συγκεκριμένο κράτος είναι ακόμα πιο τερατώδες και διεφθαρμένο.
Δεν ξέρω αν μπορεί να αλλάξει ή αν πρέπει να οικοδομήσουμε σταδιακά ένα παράλληλο κρατικό μηχανισμό. Κάθε λύση έχει τα δικά της προβλήματα.
Ατυχώς συμβαίνει να συγκαταλέγω τον εαυτό μου σε εκείνους που πιστεύουν στις ευεργετικές ιδιότητες ενός αναπτυξιακού και αλληλέγγυου κράτους.
Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα σε ένα κράτος σαν της Δανίας ή σε ένα σαν των ΗΠΑ, δεν θα δίσταζα στιγμή να διαλέξω της Δανίας.
Δεν είναι το δικό μας. Και αμφιβάλλω αν θα γίνει.
 Μητέρα, εργαζόμενη, πολιτικοποιημένη με έντονη δράση και παρέμβαση στα κοινά. Ποιο είναι το συστατικό που δίνει τη δύναμη σε μια γυναίκα να δραστηριοποιηθεί τόσο έντονα και να προσφέρει ό,τι μπορεί ως οντότητα στο περιβάλλον της;
Είμαι φεμινίστρια και μάλιστα κοσμοπολίτικης απόχρωσης.
Δεν είμαι μόνη μου. Είτε συμμετέχω σε πάνελ στην ελληνική τηλεόραση, είτε σε λαϊκές συνελεύσεις στα χωριά του Μαλάουι, του Νεπάλ, της Ινδίας, της Κένυας και της Γκάνα (όπου ταξιδεύω συχνά λόγω του ακτιβισμού μου με την Action Aid) αισθάνομαι κομμάτι μίας μεγάλης κοινότητας γυναικών που πιστεύουν στην προσπάθεια να βελτιωθεί ο κόσμος που ζούμε.
Πείτε μου τα βασικά στοιχεία που μπορούν σε σχέση με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, να αλλάξουν τη χώρα σε ορίζοντα δεκαετίας. 
Να μιλάμε με ειλικρίνεια, να αναγνωρίζουμε τα λάθη που μας έφεραν ως εδώ, να παίρνουμε τις αναγκαίες αποφάσεις για να σωθούμε και εν τω μεταξύ να στοχαζόμαστε συλλογικά για τη μεθεπόμενη μέρα -η επόμενη είναι υποθηκευμένη, έτσι κι αλλιώς.

Επέτειοι ανοιχτών λογαριασμών

Όπως είχε παρατηρήσει η Κα Χριστίνα Κουλούρη, καθηγήτρια Νεώτερης Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, «Όλες οι μεγάλες εθνικές επέτειοι στην Ελλάδα συνδέονται µε την έναρξη και όχι µε το αποτέλεσμα ενός αγώνα. Με την ικανότητα δηλαδή του έθνους να εξεγείρεται απέναντι στη σκλαβιά (25η Μαρτίου) ή τον φασισμό (28η Οκτωβρίου)» (ΠαραλλήλοΓράφος 28/10/11). 

Αντιθέτως σε άλλες δυτικές χώρες, οι εθνικές επέτειοι εστιάζουν στο αποτέλεσμα ενός αγώνα, και άρα στο νέο ξεκίνημα που ξεκόβει το παρόν από το σκοτεινό παρελθόν (ΗΠΑ, 4 Ιουλίου – Independence Day, Μ. Βρετανία, 8 Μαΐου – VE Day, Γαλλία, 14 Ιουνίου – Bastille Day, κλπ).

Εμείς γιορτάζουμε το ξεκίνημα των πολεμικών συρράξεων, άλλες κοινωνίες το τέλος αυτών και την αλλαγή προς την πρόοδο και τη σταθερότητα. Εμείς εκφωνούμε θούριους και λόγους πολεμικών ηρωισμών, ενώ αυτοί υπενθυμίζουν το «ποτέ ξανά αιματοχυσία». Εμείς αφήνουμε ανοιχτούς λογαριασμούς, και αυτοί γιορτάζουν το κλείσιμο των λογαριασμών. Μία λεπτομέρεια που επί της ουσίας δεν έχει και κάποια μεγάλη σημασία, αλλά δείχνει σίγουρα την ψυχοσύνθεση της κοινωνίας μας απέναντι στην ιστορία.

Όσο έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς, αδυνατούμε να πορευτούμε συλλογικά και κυρίως να έχουμε μία ξεκάθαρη βάση επικοινωνίας και κοινωνικής συνοχής. Αδυνατούμε να δούμε τελικά τι μαθήματα έχουμε πάρει από την Ιστορία και πως τα αξιοποιούμε για την ειρήνη και την ευημερία μας. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε, τελικά όλοι αυτοί οι αγώνες και οι θυσίες των προγόνων μας τι ακριβώς πέτυχαν και τι θεμέλια έχτισαν. Θέλουμε να έχουμε ακόμα λογαριασμούς με τους Τούρκους, τους Γερμανούς και γενικά τους ξένους, όπως και με τους δεξιούς και τους αριστερούς. Και ενώ η Γαλλία και η Γερμανία έχουν πλέον κοινά βιβλία Ιστορίας στα σχολεία τους, εμείς εκδίδουμε νέα όπου ανατροφοδοτούμε τους «λογαριασμούς». Θέλουμε να ανανεώνουμε τον φόβο μας για τους εξωτερικούς παράγοντες, αποφεύγοντας περίτεχνα την όποια αυτοκριτική και βάζοντας τελικά τους εσωτερικούς «κάτω από το χαλάκι».

Και ενώ γράφονται όλα αυτά, συνεχίζουμε να διαιωνίζουμε τη σύγχυση των ανοιχτών λογαριασμών, να εκφράζουμε την ξενοφοβία μας και να πολωνόμαστε ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά του προηγούμενου αιώνα. Ενώ γράφονται αυτά, το ελληνικό Κράτος, δια μέσου της κυβέρνησής του, ενεργοποιεί το Υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης (το πιο άχρηστο και αναχρονιστικό Υπουργείο που επανασυστάθηκε ποτέ) προκειμένου να διοργανώσει τριήμερο στρατιωτικών και υπερπατριωτικών εκδηλώσεων στη Θεσσαλονίκη.

Αν μη τι άλλο, αν κάποιες πιο πολιτισμένες κοινωνίες έμαθαν κάτι ή τουλάχιστον πασχίζουν να μάθουν και να εμπεδώσουν, είναι ότι η Ιστορία προσφέρει πολύτιμα μαθήματα για τις υπάρχουσες και μελλοντικές γενιές. Εμείς πασχίζουμε να επαναλάβουμε τα μαθήματα στα οποία κοπήκαμε.
ellinaki.blogspot

kill emil- risky business

http://killemil.bandcamp.com/album/risky-business

Get up, Stand up

Συνέντευξη Notis για την Ελλάδα του σήμερα (σ.σ αρχίζει εμφανίσεις σε μπουζουξίδικο).
 «Δεν πληρώνει το χαράτσι της ΔΕΗ, μας χρωστάνε τριακόσια τρισεκατομμύρια οι Γερμανοί από τα θύματα του πολέμου και έτσι δεν υπάρχει θέμα με το ΔΝΤ, μου χαλάνε την αισθητική οι Πακιστανοί στα φανάρια, πρέπει να σεβόμαστε την απόφαση του λαού για την Χρυσή Αυγή, δεν χτύπησαν κανέναν πάγκους κλώτσησαν» και μέσα σε όλα να μου βάζει και τους στίχους του Bob Marley: Ακούτε τι λέει ο Μάρλει:«Get up, Stand up, standup for your rights» που κάθεστε στους καναπέδες;» να λέει ο φιλόσοφος της πίστας.

Ευχαριστούμε ρε συ Notis για το μήνυμα. Μαλλιάδες και φαλακροί θα τα κάνουμε ράστα τούτο το χειμώνα και θα έρθουμε εκεί που τραγουδάς. Θα καπνίσουμε τα γαρύφαλλα στην πίστα μήπως και ξεχάσουμε «τον τρίτο Παγκόσμιο πόλεμο που έχει ξεσπάσει αλλά δεν έχετε πάρει χαμπάρι τίποτα» (σ.σ για θέσεις σε καταφύγια τηλεφωνήστε στο 11880).

Στο δεύτερο μέρος της συνέντευξης δεν άντεξα να μείνω. Θα μιλούσε για «πιο προσωπικά θέματα», έμενα όμως με ενδιαφέρουν μόνο τα κοινωνικά ζητήματα. Έκλεισα λοιπόν την τηλεόραση και άνοιξα την μπαλκονόπορτα. Άρχισα να αναπνέω τον αέρα της «επανάστασης». Στον καναπέ δεν μπορώ να κάτσω πια φοβάμαι μήπως παρεξηγηθεί ο Marley.
nevermind

«Μια χαρά» τη βρίσκει ο Νότης Σφακιανάκης τη Χρυσή Αυγή. Να πάει μαζί με τον Γαϊτάνο να τραγουδάει στον Επιτάφιο που έχει και πολύ λουλούδι.
tweet εδω

Η ηλιθιότητα είναι αήττητη

«Το εθνικό καθεστώς του Ιωάννου Μεταξά, που είπε "Όχι" στους ξένους εισβολείς και τους πολέμησε στην Πίνδο και την Μακεδονία το 1940-41, είχε καθιερώσει επισήμως τον χαιρετισμό με τεταμένη την δεξιά. Έτσι ακριβώς χαιρετούσαν τότε οι Έλληνες πατριώτες που έδωσαν το αίμα τους για την ελευθερία της πατρίδας μας» 

 Νίκος Μιχαλολιάκος, γκόλουμ των Ναζί 21/10/2012 

 ΣτΣ: Ανέβα στην ζυγαριά σου να επιβεβαιώσουμε επιτέλους πόσα κιλά μαλάκας είσαι.

mementumvivere.blogspot

Η Δράση για τις φιέστες του ΥΜΑΘ

22/10/2012

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Κορυφώνονται το Σαββατοκύριακο οι εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, το 1912. Πληροφορούμαστε ότι το νεκραναστηθέν Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης ετοιμάζει καμπανοκρουσίες και φιέστες. Πέρα από την κακογουστιά του πράγματος, το νεοεπανασυσταθέν υπουργείο διατείνεται ότι η δημόσια δαπάνη γι'αυτήν την αποθέωση του εθνικιστικού κιτς θα είναι μηδενική. 

Η Δράση καλεί το Υπουργείο να αναλογιστεί πώς ήταν η πόλη το 1912 και πώς είναι τώρα. Η Δράση καλεί τον Υπουργό να ανατρέξει στο πολυ-πολιτισμικό παρελθόν και τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της Θεσσαλονίκης των αρχών του περασμένου αιώνα και να αναρωτηθεί αν πραγματικά οι καμπανοκρουσίες στις ορθόδοξες εκκλησίες και οι φανφάρες στρατιωτικού ύφους και τελετουργικού στέκονται στο ύψος της πόλης που ελευθερώθηκε πριν 100 χρόνια. Δυστυχώς, θυμίζουν τις μελανότερες στιγμές των τελευταίων 100 χρόνων. Αν ο κ. Υπουργός θέλει να τιμήσει τον ρόλο του Ελληνικού Στρατού κατά την απελευθέρωση, ας παραστεί στη συναυλία των φιλαρμονικών των τριών όπλων στο Μέγαρο Μουσικής. Αλλά ας μας επιτρέψει να θυμόμαστε πιο όμορφες στιγμές και να αναπολούμε τα στοιχεία της πόλης που χάθηκαν διά παντός, κοιτώντας το μέλλον και όχι σκαλίζοντας το παρελθόν. 

Είμαστε πολλοί, είμαστε παντού, έχουμε καμένες φλάντζες

Του Γιώργου Καισάριου

Τη στιγμή που κάποιοι προσπαθούν να κρατήσουν αυτή την οικονομία για να μην σκάσει σαν καρπούζι, κάποιοι άλλοι προσπαθούν να προκαλέσουν τεχνητή κρίση με σκοπό τις εκλογές και την πλήρη διάλυση της χώρας, της οικονομίας και της κοινωνίας.
«Καλώ τον Τσίπρα να παραιτηθούμε οι βουλευτές ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΣΥΡΙΖΑ για να πάμε σε εκλογές» δήλωσε σε συνέντευξή του την Κυριακή ο κ. Πάνος Καμμένος. Σκοπός του κ. Καμμένου, κατά ομολογία του, είναι να πέσει η κυβέρνηση για να μην περάσουν τα νέα μέτρα.
Βάζοντας στην άκρη τα νέα μέτρα, για τα οποία δεν νομίζω να υπάρχει κανένας Έλληνας πολίτης που να τα βλέπει με θετικό μάτι, υπάρχει ένα άλλο ερώτημα. Δηλαδή κάθε φορά που δεν συναινεί η μειοψηφία, θα πρέπει αυτή η μειοψηφία να προκαλεί τεχνητή κρίση και να πηγαίνει κάθε λίγο και λιγάκι η χώρα σε εκλογές; Είναι άραγε λογική αυτή;
Θα μου πείτε ναι, είναι λογική, αν η κατάσταση και οι περιστάσεις το απαιτούν. Προϋπόθεση όμως

Από τον Ελλήνα προς τον Ελληναρά

Περάσαμε πολλά χρόνια μαζί. Εγώ σε θυμάμαι, Εσύ με θυμάσαι? Στο σχολείο ήμουν αυτός που ζητούσες να αντιγράψεις από το γραπτό μου. Στο Γυμνάσιο και λύκειο ήμουν αυτός που ήθελε να μάθει και να διαβάσει όταν εσύ και οι υπόλοιποι θέλατε κοπάνες. Οι κοπάνες σου δεν με πείραζαν, με πείραζαν οι καταλήψεις και οι μαθητικές πορείες.
Στο Πανεπιστήμιο ήμουν αυτός που απέφευγα τις κομματικές οχιές που σαν πρώτο μέλημα τους είχαν το κόμμα και όχι το πανεπιστήμιο. Ήμουνα αυτός που έβλεπε τους κομματικούς αγροίκους να διακόπτουν μαθήματα, εξεταστικές  για να κάνουν ανακοινώσεις.
Ήμουνα αυτός που δεν ήθελε ποτέ η σχολή να κλείσει, αλλά χανόταν η φωνή μου στην φάρμα με τα ζώα. Είμαι αυτός που ήθελε να μάθει και να δώσει εξετάσεις, και έβλεπα τους πράσινους,μπλε και Κόκκινους να έχουν από πριν τα θέματα. Για εσένα το πανεπιστήμιο ήταν δημόσιες σχέσεις, για έμενα τόπος μάθησης.
Εσύ ήθελες να φτιάξεις δίκτυο λοιπών λαμογιών, ενώ εγώ να αποκτήσω γνώσεις και ικανότητες. Στα πάρτι ήσουν πρώτη μούρη, αλλά στα μαθήματα άφαντος. Στο πανεπιστήμιο πατούσες όταν θυμόσουν, αλλά κομματικές εκδηλώσεις δεν τις έχανες. Δεν ήσουν έξυπνος, απλώς εξυπνάκιας.
Είμαι αυτός στον οποίο κλείνεις τον δρόμο όταν

Κι όμως: είναι πολλά τα λεφτά Αλέξη. Εκτός κι αν μέσα σου εύχεσαι κατά βάθος, να μην έρθει ποτέ αυτή η ώρα...

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Η διαπραγμάτευση βρίσκεται λοιπόν στο πιο κρίσιμο σημείο της. 
Από δω υπάρχει η ελπίδα να εισρεύσουν σχεδόν ταυτόχρονα αρκετές δεκάδες δις και σε σύντομο χρονικό διάστημα, από κει υπάρχει η καχυποψία και οι ιδεολογικές εμμονές της τρόικας. 
Και η κοινωνία στο κόκκινο, κρατά την ανάσα της.
Η απόφαση της Δημοκρατικής Αριστεράς να μην δεχτεί τις εκβιαστικές αλλαγές στα εργασιακά, είναι ορθή. Εντάσσεται στην αληθινή έννοια της διαπραγμάτευσης. Γιατί διαπραγμάτευση δεν σημαίνει ότι στο τέλος υποχωρεί μόνο η μια πλευρά, η πιο αδύναμη, αλλά και οι δυο (και αυτή είναι και η έννοια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και της παραμονής μας στο ευρώ) - κι αυτό πρώτη φορά γίνεται, ίσως χάρη στην  απόφαση της ΔημΑρ να θυσιάσει το βέβαιο μικροκομματικό της όφελος έναντι της σωτηρίας της χώρας ασκώντας Πολιτική, (εκεί που μπορεί να ασκηθεί: στον λάκκο των λεόντων) και όχι εύκολη αντιπολίτευση.
Στην αντίθετη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και την κρίσιμη αυτή ώρα μιλά για κυβέρνηση μερκελιστών, για ανάγκη να πέσει τώρα η κυβέρνηση, για το επείγον δίλημμα "μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ" (!), λες και ο Συριζα έχει έτοιμη καμία αντιπρόταση για τα ταμειακά διαθέσιμα που στερεύουν και τον εμποδίζουν οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα...
Την ώρα αυτή, όπου όλα κρέμονται

κουράγκιο...

Άννα Παναγιωταρέα · Αρέσει σε 6.666 άτομα

Τετάρτη στις 11:56 π.μ. · 

• Καλημέρα!
  Θα ηθελα να πληρώσω ολόκληρη την Εφορεία στο τέλος του Οκτώβρη. Δεν γίνεται αλλά και δεν θα στενοχωρηθώ.
  Θα ήθελα να βάψω το σπίτι μου, εξωτερικά. Δεν το βάφω. Δεν χάθηκε ο κόσμος.
  Θα ήθελα να αλλάξω τους εξωτερικούς σωλήνες παροχής νερού στο Πήλιο, που δοκιμάζονται από το χιόνι και την παγωνιά. Δεν αλλάζουν. Αμα "σπάσουν" το βλέπουμε.
  Θα ήθελα να πάω το Citroen-άκι για service. Ας περιμένει.
  Θα ήθελα να κοντύνω-μακρύνω-στενέψω μερικά ρούχα μου. Δεν πειράζει και δεν υπάρχει καμία ανάγκη να αγοράσω και καινούρια.
  Θα ήθελα να δώσω για βιβλιοδεσία μερικά βιβλία που έχουν παλιώσει. Δεν τα δίνω.
  Θέλω να αγοράσω μερικά βιβλία.ΠΡΕΠΕΙ.
  Θέλω να πληρώσω τη συνδρομή μου στους ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ. Πρέπει.
  
  Ετσι δεν σκεφτόμαστε όλοι; Πώς, λοιπόν, πιστεύουν ότι θα κινηθεί η αγορά, θα αναστραφεί η ύφεση ή θα γεμίσουν τα ταμεία του κράτους; Θα κάνουν "μαγικά";

  
  

crumbs...

Greg Palast: "Mitt Romney’s Bailout Bonanza: How He Made Millions from the Rescue of Detroit"

 Investigative reporter Greg Palast reveals how Republican presidential nominee Mitt Romney made some $15 million on the auto bailout and that three of Romney’s top donors made more than $4 billion for their hedge funds from the bailout. Palast’s report is part of a film-in-progress called "Romney’s Bailout Bonanza." Palast is the author of several books, including recently released New York Times bestseller, "Billionaires & Ballot Bandits: How to Steal an Election in 9 Easy Steps." 



democracynow.org

Tο... "διεθνές ένταλμα σύλληψης" του ΣΥΡΙΖΑ

Σάλο προκαλούν οι δηλώσεις του οικονομολόγου και στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, Θ. Παρασκευόπουλου για τις επενδύσεις στην Ελλάδα και τους επιχειρηματίες.

Μιλώντας στον Σκάι, ο κ. Παρασκευόπουλος δήλωσε ότι θα εξέδιδε ένταλμα σύλληψης για τους επιχειρηματίες που επιλέγουν να μεταφέρουν την έδρα τους στο εξωτερικό για λόγους ευνοϊκότερης φορολογικής μεταχείρισης.

Ο διάλογος : 

Εμφύλιοι κι ηλίθιοι

Έπειτα από την χθεσινή συγκέντρωση των αγανακτισμένων βανδάλων, κουκουλοφόρων, παλαιοκομμουνιστών, ακτιβιστριών που έστελναν τα γνωστά μηνύματα χάους στις ψηφιακές πλατφόρμες περί βίας της αστυνομίας, τραυματιών ροπαλοφόρων και σημιτικής προπαγάνδας, άπαντες γύρισαν ευχαριστημένοι στο καβούκι της μιζέριας, με την ψευδαίσθηση των νέων αγώνων, ανακαλύπτοντας παραγράφους από μεταφρασμένους συγγραφείς στα ρωσικά, διερμηνείς που ομιλούν με τον ប៉ុល ពត μασώντας όπιο, τεμπελοκνίτες που αποστηθίζουν Μαρξ με σοβιετικό γινάτι, αναρχοφασίστες που αντιλαμβάνονται την επανάσταση καίγοντας βιβλία και κτίρια, δεδομένου ότι παραμένουν δυστυχισμένοι επειδή βασιλεύει ο καπιταλισμός, τα γιοτ και τα αντίτυπα της Ayn Rand η οποία επηρεάζει ακόμα τον κοσμάκη.
Σήμερα οι προλαλήσαντες επέστρεψαν στις βρόμικες αυλές τους, στο γραφείο τους, στις δραστηριότητές τους, ευχαριστημένοι με το θεάρεστο έργο που επιτέλεσαν, πανσίγουροι για το

πορείες...

Κατερίνα Επιτροπάκη: Το καλύτερο της χθεσινής μου μέρας: Γύρω στις 3 το μεσημέρι, στην πλατεία Συντάγματος, καμιά 80αριά διαδηλωτές με ένα πανό που έγραφε "Κάτω τα χέρια από τα Ταμεία" και υπογραφόταν από τον Φαρμακευτικό Σύλλογο Αθηνών. Οι πονεμένοι διαδηλωτές, φωνάζουν το φοβερό σύνθημα, μνημειώδες του ες αεί μανιχαϊσμού: "Τέρμα πια οι αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο, ή με τους εργάτες"! Αχ, οι φτωχοί εργάτες φαρμακοποιοί, με το θεόκλειστο επάγγελμα και το 35% ποσοστό κέρδους που ουδέποτε μέχρι στιγμής εφαρμόστηκε (αν και νομοθετήθηκε) η μείωσή του! Κόντεψα να βάλω τα κλάματα
mmadas

Απεργίες χωρίς πρόγραμμα

του Κώστα Ρεσβάνη
Ακούσαμε και διαβάσαμε πάλι, σαν ρεφρέν γνωστού τραγουδιού, το δημοσιογραφικό κλισέ «Σε απεργιακό κλοιό η χώρα…» για να εμπεδώσουμε έτσι ότι κατέχουμε και μια πρωτιά: Είμαστε μακράν η χώρα με τις περισσότερες «γενικές απεργίες» τα τελευταία χρόνια, από όλα τα πολιτισμένα κράτη! Από το 1980 έως το 2008 κηρύχτηκαν στην Ελλάδα 38 γενικές απεργίες, στην δεύτερη στον κατάλογο Ιταλία 16, στη Γαλλία 10, στην Πορτογαλία 3 και πάει λέγοντας ως τις μέρες μας. Αυτοί οι αριθμοί σημαίνουν άραγε ότι διαθέτουμε συνδικαλισμό που σπάει τα κόκκαλα των  εργοδοτών; Εκ του αποτελέσματος, μετά από τόσα χρόνια, μπορούμε να πούμε όχι. Απλώς σημαίνει ότι οι συνδικαλιστές  κινήθηκαν είτε απερίσκεπτα είτε κατόπιν κομματικής  εντολής είτε για να διατηρήσουν δικά τους προνόμια, που όλοι πλέον γνωρίζουμε. Φωτεινές εξαιρέσεις επιτυχημένων συνδικαλιστικών αγώνων υπήρξαν αλλά δεν ήταν πολλές.  Οι συνδικαλιστικές ελευθερίες που κατοχυρώνονται και από το Σύνταγμα, είναι αδιαπραγμάτευτες και οι απεργίες είναι το έσχατο όπλο των εργαζομένων, αλλά συχνά γίνονται  παιχνίδι  στα χέρια ανώριμων ή εγκάθετων ή διαβλητών συνδικαλιστών, που τις περισσότερες φορές καθοδηγούνται από ιδιοτελείς κομματικές ηγεσίες.

Να θυμηθούμε ελάχιστα από τα πολλά κραυγαλέα παραδείγματα προς αποφυγή: Το 1991 ξεκινούν απανωτές, κομματικά καθοδηγούμενες, απεργίες στην Pirelli, με έδρα την Πάτρα. Η εταιρεία φεύγει για πάντα, κατά Τουρκία μεριά. Λίγα χρόνια πριν, το 1985,αρχίζει πολύμηνη απεργία στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά με τρελά αιτήματα από τους θηριώδεις συνδικαλιστές του ΚΚΕ και στη συνέχεια του ΠΑΣΟΚ. Ο ιδιοκτήτης τους Σταύρος Νιάρχος που απασχολούσε 4.700 εργαζόμενους, τα παρατάει βλέποντας την καταστροφή να πλησιάζει και τα πουλάει κοψοχρονιά στο ελληνικό κράτος. Το πάνω χέρι αναλαμβάνουν πάλι οι συνδικαλιστές, που με τις θωπείες άθλιων πολιτικών, οι οποίοι πήραν χοντρές μίζες και  επιδοτούσαν παράνομα τα Ναυπηγεία, κατάντησαν εδώ και καιρό την επιχείρηση να περιμένει ματαίως τον μοναδικό πελάτη που απέμεινε, το Πολεμικό Ναυτικό. Και αντί οι εναπομείναντες εργαζόμενοι και άθλια αμειβόμενοι να ρίχνουν ανάθεμα στους συνδικαλιστές και στα κόμματα  που τους κατάστρεψαν τη ζωή, μπούκαραν στο Πεντάγωνο! Και ποιοι  πλήρωναν τις τεράστιες ζημιές όλα αυτά τα χρόνια; Φυσικά όλοι εμείς οι φορολογούμενοι. Πρόσφατα στη Χαλυβουργική μια τυφλή απεργία 9 μηνών, κομματικά καθοδηγούμενη, ανάγκασε τους εργαζόμενους να γυρίσουν στη δουλειά ηττημένοι και πάμπτωχοι, επειδή έτσι θέλησαν κάποιοι ινστρούχτορες.

Αισθάνομαι πιθανές αντιρρήσεις: Δηλαδή να παραδώσουμε τα πάντα στους ιδιώτες και να αφοπλίσουμε τον συνδικαλισμό; Προφανώς ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι πολιτικοί που μας έφεραν στο σημερινό χάλι βάδιζαν χέρι χέρι με άφρονες συνδικαλιστές, που συχνά υπήρξαν οι σιδερένιες αιχμές για ανομολόγητους σκοπούς. Πιστεύω επίσης ότι αυτές οι κατ’ ευφημισμό «γενικές απεργίες», αφού ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα δεν απεργεί, είναι και ατελέσφορες. Πώς να συγκεραστούν λ.χ. οι απαιτήσεις των δικαστών που ανεβοκατεβαίνουν πονηρά από την έδρα για να μη χάνουν μισθούς, όταν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι 6.000 δικαστές διπλασίασαν σχεδόν τους μισθούς τους το 2007 και ταυτόχρονα επιδίκασαν οι ίδιοι στους  εαυτούς τους αναδρομικά ύψους 900 εκατομμυρίων ευρώ; Πώς θα ταυτιστούν οι απεργοί οποιουδήποτε κλάδου με τον Φωτόπουλο της ΔΕΗ, όταν οι πάντες γνωρίζουν τη λερωμένη φωλιά της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ που προΐσταται και τον ίδιο να είναι πρωτοπαλλήκαρο του Άκη για  καιρό και ιδιαίτερα το 1996, που ό φυλακισμένος πολιτικός διεκδικούσε την προεδρία του ΠΑΣΟΚ από τον Σημίτη;

Θα φωνάξουν άραγε τα ίδια συνθήματα τα χρυσά παιδιά των ΔΕΚΟ με τους ιδιωτικούς υπαλλήλους των 5ΟΟ ευρώ; Οι απεργίες, κλαδικές ή γενικές, πετυχαίνουν αν δεν είναι άκαιρες, με μαξιμαλιστικές και ανεφάρμοστες απαιτήσεις ( π.χ. Να καταργηθεί σήμερα συνολικά το Μνημόνιο). Αν κουράσουν, αν απογοητεύσουν, αν υπονομευτούν από κομματικούς συνδικαλιστές, κερδισμένοι βγαίνουν οι εργοδότες, ιδιώτες ή κρατικοί και πάσης φύσεως κομπιναδόροι, ημεδαποί και ξένοι. 

Θα σας αφηγηθώ συνοπτικά την πιο επιτυχημένη απεργία των δημοσιογράφων μετά την Μεταπολίτευση που έζησα, ελπίζοντας ότι θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές και οι «επαναστάτες» σημερινοί συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ πού κάθε τόσο - όπως και χθες- κηρύσσουν απεργία κάνοντας ακόμα μια πατητή στα μισοπνιγμένα ΜΜΕ, δηλαδή στην δουλειά χιλιάδων συναδέλφων. Τον Απρίλιο του 1975 η τότε διοίκηση της ΕΣΗΕΑ αποφασίζει απεργία με βασικό αίτημα τη μισθολογική βελτίωση των ισχνά αμειβόμενων δημοσιογράφων, γνωρίζοντας ότι οι εκδότες έβγαζαν τότε πολλά κέρδη.  Καθολική η συμμετοχή, αλλά περνούν οι μέρες και οι εργοδότες μουλαρωμένοι δεν υποχωρούν. Οι συνδικαλιστές, αλλά και άλλοι που μαζευόμαστε στο κτίριο της οδού Ακαδημίας, κατάλαβαν ότι υπάρχει κίνδυνος να ξεφτίσει η απεργία. Έπρεπε να βρεθεί ένας νέος τρόπος αντίδρασης εφικτός και αποτελεσματικός. Συσκέψεις επί συσκέψεων, χωρίς αγριοφωνάρες και κομματικά καπελώματα. Θυμάμαι σαν τώρα τον συνάδελφο από το ΔΣ της Ένωσης να βγαίνει ένα μεσημέρι από την αίθουσα των συσκέψεων και να λέει σε όσους περίμεναν: « Τι ξέρουν να κάνουν οι δημοσιογράφοι; Να βγάζουν εφημερίδες. Θα βγάλουμε λοιπόν εφημερίδα…» Η στήριξη της ΕΣΗΕΑ και η αφιλόκερδη προσφορά πολλών δημοσιογράφων , α ν ε ξ α ρ τ ή τ ω ς  ι δ ε ο λ ο γ ι κ ο ύ   π ρ ο σ α ν α τ ο λ ι σ μ ο ύ ή κ ο μ μ α τ ι κ ή ς  σ υ μ π ά θ ε ι α ς,  γέννησαν την «Αδέσμευτη Γνώμη» στις 28 Απριλίου του 1975. Μια πλήρης εφημερίδα που κυκλοφόρησε ενώ η απεργία συνεχιζόταν. Πούλησε πολλές χιλιάδες φύλλα, οι εργοδότες είδαν τον άμεσο κίνδυνο να παγιωθεί και δέχτηκαν τα αιτήματά μας.

Δεν χρησιμοποίησα τυχαία, λίγες γραμμές πιο πάνω, τα επίθετα «εφικτός» και «αποτελεσματικός». Ίσως γιατί είναι πρόσημα που δεν μπαίνουν σχεδόν ποτέ στον απεργιακό κατακλυσμό των τελευταίων μηνών.

Υ.Γ  Λέγεται Φράνσις Ο’ Γκρέιντι, είναι 52 ετών, με ιρλανδική καταγωγή και πρόσφατα εκλέχθηκε γενική γραμματέας της μεγαλύτερης εργατικής ομοσπονδίας της Βρετανίας, της ισχυρής TUC, που μετράει 6,5 εκατομμύρια μέλη. Είναι η πρώτη γυναίκα στο τιμόνι της Ομοσπονδίας, μετά από 144 χρόνια, κινείται στο κλίμα των Εργατικών, αλλά την σέβονται και οι Τόρις. Αποφεύγει τις  πομπώδεις ρήξεις, ελέγχει τα θέματά της, αναζητεί συμμάχους και προχωράει. Ήδη ξεκαθάρισε τον πρώτο στόχο της : Να σταματήσει το σχέδιο του υπουργού οικονομικών της κυβέρνησης Κάμερον, να πληρώνονται οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα ανάλογα με την περιοχή που μένουν! Με στέρεα επιχειρήματα δίχως κραυγές και ψευτοηρωισμούς, κατάφερε να στηρίξουν την διεκδίκησή της και κυβερνητικοί βουλευτές. Ας κάνουν μια βόλτα έως το Λονδίνο όσοι δικοί μας συνδικαλιστές επιθυμούν. Θα ήταν επωφελές να τους εξηγήσει  το μότο της: «Τα συνδικάτα πρέπει να αποτελέσουν μέρος της λύσης στα οικονομικά προβλήματα».
protagon.gr