Κι όμως: είναι πολλά τα λεφτά Αλέξη. Εκτός κι αν μέσα σου εύχεσαι κατά βάθος, να μην έρθει ποτέ αυτή η ώρα...

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Η διαπραγμάτευση βρίσκεται λοιπόν στο πιο κρίσιμο σημείο της. 
Από δω υπάρχει η ελπίδα να εισρεύσουν σχεδόν ταυτόχρονα αρκετές δεκάδες δις και σε σύντομο χρονικό διάστημα, από κει υπάρχει η καχυποψία και οι ιδεολογικές εμμονές της τρόικας. 
Και η κοινωνία στο κόκκινο, κρατά την ανάσα της.
Η απόφαση της Δημοκρατικής Αριστεράς να μην δεχτεί τις εκβιαστικές αλλαγές στα εργασιακά, είναι ορθή. Εντάσσεται στην αληθινή έννοια της διαπραγμάτευσης. Γιατί διαπραγμάτευση δεν σημαίνει ότι στο τέλος υποχωρεί μόνο η μια πλευρά, η πιο αδύναμη, αλλά και οι δυο (και αυτή είναι και η έννοια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και της παραμονής μας στο ευρώ) - κι αυτό πρώτη φορά γίνεται, ίσως χάρη στην  απόφαση της ΔημΑρ να θυσιάσει το βέβαιο μικροκομματικό της όφελος έναντι της σωτηρίας της χώρας ασκώντας Πολιτική, (εκεί που μπορεί να ασκηθεί: στον λάκκο των λεόντων) και όχι εύκολη αντιπολίτευση.
Στην αντίθετη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και την κρίσιμη αυτή ώρα μιλά για κυβέρνηση μερκελιστών, για ανάγκη να πέσει τώρα η κυβέρνηση, για το επείγον δίλημμα "μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ" (!), λες και ο Συριζα έχει έτοιμη καμία αντιπρόταση για τα ταμειακά διαθέσιμα που στερεύουν και τον εμποδίζουν οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα...
Την ώρα αυτή, όπου όλα κρέμονται
από μια κλωστή και που δικαίως οι ευρωπαίοι ζητούν επιτέλους μεταρρυθμίσεις στο μαύρο πηγάδι (ελληνικό κράτος) που ρουφά δίχως αντίκρυσμα τις επιδοτήσεις τους για δεκαετίες, ο λαϊκισμός δεν λέει να εγκαταλείψει τον ΣΥΡΙΖΑ. 
Που το πάει όμως το κόμμα αυτό;
Γιατί δεν ανταποκρίνεται στις πολιτικές απαιτήσεις της περιόδου στηρίζοντας μια διαπραγμάτευση καθοριστική για το μέλλον της χώρας μας αλλά αντίθετα ...
δίκην Ανεξάρτητων Ελλήνων, μιλά για θέατρο και προεξοφλεί την αποτυχία; 
Όπως πάντα σε μια αριστερά που γίνεται αντίγραφο του παλαιού ΠΑΣΟΚ για να κυβερνήσει (ο λαϊκισμός έφερε ότι έφερε, τώρα χρειάζεται και το βαθύ κράτος), όλα κρίνονται συμφεροντολογικά και μικροκομματικά. Όχι με κριτήριο την σωτηρία της χώρας. Με κριτήριο την κατάκτηση του κράτους λάφυρου, έστω και υπό μορφή ερειπίων. 
Η μετάλλαξη του κομματιού εκείνου του παλιού Συνασπισμού, που έδωσε γη και ύδωρ στις συνιστώσες για να επιβιώσει εκλογικά σε πρώτη φάση με μια "αριστερή" φρασεολογία, τώρα σε λαϊκιστικό κόμμα, δείχνει απλά την πορεία του πελατειακού πολιτικού συστήματος στην αριστερή του εκδοχή. 
Αριστεριστές, βαθυπασόκοι, συντεχνίες, συνομωσιολόγοι, εθνικιστές όλοι οι καλοί χωρούν στο νέο κρατιστικό όνειρο... Πως θα τα βρουν μεταξύ τους όλοι αυτοί και με τους εναπομείναντες σκεπτόμενους αριστερούς μέσα σε αυτό το μόρφωμα, αν τυχόν κληθούν να κυβερνήσουν, ένας θεός ξέρει! 
Και μιλάμε για μόρφωμα, εφόσον ως γνωστόν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα ακόμη τουλάχιστον, τα μέλη του δεν συμμετέχουν στις αποφάσεις (αλλά σε "ανοιχτές συνελεύσεις" χωρίς αποφασιστικές αρμοδιότητες για να ...εκτονώνονται κάπως), καταστατικό και όργανα να απευθυνθούν δεν υπάρχουν. 
Τι υπάρχει; 
Μα οι συνιστώσες, οι διορισμένη γραμματεία τους και ο Αλέξης Τσίπρας (ελέω Συνασπισμού) - κι ένα συνέδριο στο βάθος, ίσως την άνοιξη του 2013 που θα αποπειραθεί να λύσει τον γόρδιο δεσμό των συνιστωσών ή αλλιώς του κουβαριού αριστερισμού, λαϊκισμού και δυνατότητας διακυβέρνησης, προφανώς με συνεργασία με κάποιους άλλους. 
Με λίγα λόγια, τίποτα. Μόνο το ρεύμα της εκ του ασφαλούς αντιπολίτευσης που όσο πιο δυνατά (άρα  λαϊκιστικά και κινδυνολογικά) φωνάζει τόσο καλύτερα κρύβει τις εσωτερικές αντιφάσεις του εγχειρήματος αλλά και την αδυναμία όσων ευαγγελίζονται ένα ενιαίο σοβαρό κόμμα να απαλλαγούν τόσο καιρό από τις σταλινικές συνιστώσες και τους αριστεριστές ηγετίσκους.

Κι όμως, το άλλο κομμάτι του πάλαι ποτέ Συνασπισμού, η ΔημΑρ,  δέχτηκε το στοίχημα. Στήριξε μια κυβέρνηση συνεργασίας και μάλιστα συμμετέχοντας στην κυβέρνηση επιλέγοντας τον δρόμο της Πολιτικής και της υπευθυνότητας απέναντι στον κίνδυνο. 
Θα μπορούσε και το άλλο κομμάτι, που παρέμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ να πάρει και αυτό το ιστορικό ρίσκο, χωρίς να συμμετέχει στην κυβέρνηση αλλά ενισχύοντας την εθνική προσπάθεια. 
Δεν το έκανε. Γιατί; 
Γιατί η επιλογή διατήρησης μετώπου με τους ανανήψαντες νεοκομμουνιστές οπαδούς του υπαρκτού και τους επαγγελματίες της αιώνιας επανάστασης, οδηγεί αναπόφευκτα στο σημερινό αδιέξοδο: το εγχείρημα δεν μπορεί να διατηρηθεί χωρίς δάνεια από τον ιδεολογικό κρατισμό κάθε εκδοχής και  χωρίς άφθονο λαϊκισμό και κινδυνολογία. Πράγμα που σημαίνει νομοτελειακά απομάκρυνση από την παράδοση της ανανεωτικής αριστεράς αλλά και της αριστεράς των αξιών και των αγώνων.
Σήμερα που υπάρχουν λίγες ελπίδες με τα δεκάδες δις των δανείων και μερικές ουσιαστικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις να ανατραπεί η πορεία μας προς τον πάτο του σκοτεινού πηγαδιού της φτώχειας και της υπανάπτυξης, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει την αντίπαλη εξέδρα. Εύχεται από μικροκομματισμό την αποτυχία, ευελπιστεί να διατηρήσει το μεταλλαγμένο του εγχείρημα επί των ερειπίων. 
Κι όμως: είναι πολλά τα λεφτά Αλέξη. 
Θα μπορούσαν να συντηρήσουν και το δικό σου κόμμα σου και τον μηχανισμό του μαζί με την ελληνική οικονομία και μια εύρυθμη και λειτουργική πολιτεία.  Χωρίς Βαίμάρες και χρυσαυγίτες. Αρκεί να πάνε εκεί που πρέπει. και σε αυτό θα μπορούσες να συμβάλλεις καθοριστικά. Εσύ όμως χωρίς άλλη εναλλακτική, μοιάζεις σαν να προτιμάς τα ερείπια... ή απλά οι συνιστώσες (μαζί και οι βαθυπασόκοι) είναι πια ανεξέλεγκτες;  
Μα αν δεν ελέγχεις το κόμμα σου, αν δεν μπορείς να βάλεις μια τάξη στα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ, να αποκτήσουν έστω τον έλεγχο τα μέλη του και όχι οι κάθε λογής πολιτικοί τυχοδιώκτες, πως θες να ελέγξεις και την κυβερνητική εξουσία; Παραδίδοντας ΚΑΙ τη χώρα σε αυτό το συνονθύλευμα; Άλλο είναι να πάει ένα κόμμα κατά διαόλου και άλλο η χώρα..
Εκτός κι αν μέσα σου εύχεσαι  κατά βάθος, να μην έρθει ποτέ αυτή η ώρα... Και οι "άλλοι" να πετύχουν...
aristeristrouthokamilos.blogspot.gr