Πού πας ρε πραξικοπηματία;

Νίκος Ζαχαριάδης
Ναι, όταν μια θεωρητικά κραταιά εφημερίδα, κάνει μια «αποκάλυψη βόμβα» και η αντίδραση κυμαίνεται από τον χλευασμό (στην χειρότερη), έως την δυσπιστία (στην καλύτερη περίπτωση), απέναντι στα κίνητρά της, τότε είτε το κοινό είτε η εφημερίδα, είτε (το πιθανότερο) και οι δύο, έχουν σοβαρό πρόβλημα.
 Και το θέμα είναι πως στην πραγματικότητα, δεν έχει σημασία αν το δημοσίευμα του Βήματος περι πραξικοπήματος, έχει βάση αλήθειας. Διότι, κανείς πλέον δεν μπαίνει στον κόπο να ασχοληθεί. Γιατί ακόμα και να απορρίψεις με επιχειρήματα κάτι, σημαίνει ότι ασχολήθηκες. Ενώ στην προκειμένη περίπτωση δεν συμβαίνει καν αυτό. Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο καν να πάρει το δημοσίευμα στα σοβαρά, αφού η πρώτη αντίδραση είναι πλέον αντανακλαστική: Θεωρούν εκ προοιμίου, ότι τα κίνητρα βρίσκονται αλλού.

Δεν είναι τυχαίο αυτό. Σύμφωνα με
ένα παλιό κανόνα του εμπορίου, «δεν μπορείς να πουλήσεις κάτι, αν δεν υπάρχει κάποιος να το αγοράσει». Μόνο που δεν μπορείς να πουλάς επ’ άπειρον μια ακόμα αποκάλυψη-βόμβα σε ένα κοινό που που έχει εθιστεί μέχρι βαρεμάρας να το βομβαρδίζουν καθημερινά με ηχηρά «τίποτα» και να του τα παρουσιάζουν σαν «συγκλονιστικές-αποκαλύψεις-που-θα-του-αλλάξουν-τη-ζωή».
 Έτσι, ανάμεσα σε λίστες, off-shore, ομογενείς με 600 δις και Ιερές τοποθετήσεις περι στοματικού σεξ, συνειδητοποιούμε όλοι, ότι παράγουμε περισσότερα τίποτα από όσα μπορούμε να καταναλώσουμε. Και πως όταν δεν έχει διαφορά, αν την αποκάλυψη για το πραξικόπημα την κάνει ο Γέροντας Παΐσιος ή η εφημερίδα «Το Βήμα», τότε υπάρχει πρόβλημα. Για το «Βήμα», όχι για εμάς.

Εμείς απλώς θα πρέπει κάθε μέρα να ψάχνουμε για λίγο ακόμα μεγαλύτερη δόση «αποκαλύψεων«, προκειμένου να κατανικήσουμε το αίσθημα «στέρησης» μόλις περάσει η πρώτη επίδραση της ημερήσιας δόσης «τίποτα». Γιατί όσο περνάει ο καιρός, χρειαζόμαστε όλο και πιο δυνατό «φιξάκι».
 Εξάλλου όπως λέει ένας (ακόμα) παλιός κανόνα του εμπορίου, όπου παρουσιάζεται ζήτηση στην αγορά, μοιραία θα εμφανιστεί και κάποιος να την καλύψει.