The Road To God Knows Where

Για πολλοστή φορά γίναμε μάρτυρες της ελληνικής αγέλης. Συγκεκριμένα κατέστη σαφές ότι η ασφάλεια και η φύλαξη χώρων αποτελούν ένα άγνωστο μονοπάτι που δεν αφορά κανέναν. Αυτό που νοιάζει την πολιτική αγκιτάτσια είναι οι εντυπώσεις, οι φανφαρονισμοί, το αδιέξοδο με μπόλικη σκόνη παρασκηνίου για την τροφή των εφημερίδων και των αλληλέγγυων ακτιβιστών, οι οποίοι προσμένουν τέτοιου είδους μπάχαλα για να δικαιολογήσουν την ίδια τους την ύπαρξη, τον θέσει κατατρεγμό τους και τον ελεύθερο χρόνο τους με αναρχοφασιστικό θέσφατο που βάλλει εναντίον του κράτους και των στυγνών καπιταλιστών, θυμίζοντας σταλινικούς αξιωματούχους που σκότωσαν τον Μπουχάριν, τον Ράντεκ, μενσεβίκους, ιερείς, βιομήχανους, σπουδαστές στρατιωτικών σχολών, κοζάκους, κουλάκους και Σία.

Μην προτρέξετε μπαρουτοκαπνισμένοι αναγνώστες να με χαρακτηρίσετε στρατόκαυλο διότι θα σας απογοητεύσω. Προσωπικά δεν δίνω δεκάρα για τα στρατά, τους πυραύλους και την διάρθρωση του πενταγώνου. Για να γίνω σαφέστερος δεν με απασχολεί καθόλου ο εθνικός ύμνος, οι σημαίες, τα εμβατήρια και οι επικήδειοι αξιωματικών που απεικονίζονται σε κάδρα και πλατείες. Εύχομαι ειλικρινά τον πλήρη κι ελεγχόμενο αφοπλισμό της χώρας δεδομένου ότι
ο προϋπολογισμός της χώρας επιβαρύνεται με ποσά που ισοδυναμούν με το 1/2 του μέσου ετήσιου ΑΕΠ, χωρίς να υπολογίσω τους τόκους, την προμήθεια οπλικών συστημάτων από τις ΗΠΑ και την γαλλική πολεμική βιομηχανία, δεδομένου ότι παραμένουμε στο ΝΑΤΟ με το πρόσχημα του αιώνιου εχθρού που βρίσκεται ακριβώς απέναντι.

Ωστόσο, αυτό που με ενόχλησε εχθές δεν ήταν ο Α/ΓΕΕΘΑ στρατηγός κ. Κωσταράκος που προσπάθησε να εκτονώσει το κλίμα. Χωρίς να το ξέρει (ή μήπως όχι;) έδειξε την εκτίμηση που δείχνει η Πολιτεία στους στρατιωτικούς και στα σώματα ασφαλείας· δηλαδή, πλήρης απαξία, δημοσιοϋπαλληλική ολιγαρχία μεταξύ ενστόλων και αποδοχή ότι αποτελούν τηλεκατευθυνόμενα πιόνια που προδίδουν την ιδεολογική υποταγή, την δουλοπρέπεια στους ανωτέρους και τον φόβο του εξοστρακισμού στο παραπέτασμα των ανεπιθύμητων. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η άγνοια και η αδιαφορία της συνθήκης που ονομάζεται «έλεγχος» και «ευταξία» σε δημόσιους χώρους, κάτι που διαπίστωσα ιδίοις όμμασι στον περίβολο του Υπουργείου Δ.Μ.&ΠΤΠ όπου ψωρόσκυλα γαβγίζουν στον ύποπτο περαστικό πίσω από φράχτες πρόχειρα φτιαγμένους.

Παρόλα αυτά ο όχλος και οι μουρλοκακομοίρες ακτιβίστριες του διαδικτυακού ζόφου ασχολούνται με το ανάποδο γκλομπ του μπάτσου που χτύπησε διαδηλωτή (ενώ απ’την κανονική πλευρά δεν μας ενοχλεί), το ΚΚΕ επαίρεται με ψυχοπαθολογική κομμουνιστική κλειστότητα για τα μονοπώλια (πόσους θα εκκαθαρίσει με συνοπτικές διαδικασίες άμα τη εκλογή του ως πρώτο κόμμα;), η αμορφωσιά και η αριστερίστικη ψευδοαλληλεπίδραση επιλέγουν την ανυπακοή εν είδει μαχητικότητας και κεκτημένων (τα επιδόματα τα καταπίνουμε αμάσητα, θαρρώ), η αλιτήρια στάση του επάρατου Φωτόπουλου της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ που καλεί σε ανταρτοπόλεμο δεν ελέγχεται πειθαρχικά (φαντάζομαι εισήλθε με αξιοκρατικά κριτήρια στον δημόσιο κορβανά· όχι;), οι πατριώτες θίγονται για τα χαμηλά επιδόματα των απογόνων τους (στην Ελλάδα η γέννηση παιδιών θεωρείται τουλάχιστον μεγαλούργημα αν όχι θαύμα), άπαντες βγάζουν το μίσος, την διπροσωπία και το πατροπαράδοτο μότο: «δικαίωμά μου είναι» (η υποχρέωση θεωρείται ταμπού) στο χρόνιο και προσοδοφόρο πελατειακό παρακράτος.

Ελπίζω στην κοινωνική ειρήνη η οποία προϋποθέτει λογική, συναίνεση και συναίσθημα που δεν λεκιάζεται από καμία κομματική προτροπή. Ζητώ πολλά αλλά ζω με λίγα.
theelfatbay.net