Δεν είναι λίγο άχαρο;

του Θανάση Σκόκου/protagon.gr
«Θυσίασαν την Ελλάδα για την τύχη των ευρωπαϊκών τραπεζών;» ρωτάει ο Γιώργος Αυτιάς. «Έτσι είναι! Θυσιάστηκαν τα εθνικά συμφέροντα προς όφελος των συμφερόντων των –σε εισαγωγικά– εταίρων μας!» απαντά ο κ. Παναγιώτης Ρουμελιώτης. Σηκωμένα φρύδια, πικρά χαμόγελα και στο φινάλε ο λησμονημένος πρόεδρος Καρατζαφέρης, που ήταν κάπου εκεί, ξεσπά σχεδόν δακρυσμένος: «Μπράβο! Όσο μιλούσατε, κύριε Ρουμελιώτη, χειροκροτούσα».
Είναι γεγονός ότι ο κ. Π. Ρουμελιώτης εμφανίζεται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, και πάλι στο προσκήνιο. Λέω και πάλι γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε την παραλίγο πρωθυπουργοποίησή του τον Νοέμβριο του 2011. Κύρια αφορμή είναι η έκδοση του βιβλίου του Το άγνωστο παρασκήνιο της προσφυγής στο ΔΝΤ – Πώς φτάσαμε στο μνημόνιο αλλά και ένα άρθρο του στους N.Y.T. για τις πολιτικές ευθύνες του πρώτου μνημονίου, που έγινε αφορμή να κινητοποιηθούν και οι οικονομικοί εισαγγελείς μας.  
Η επανεμφάνιση του κ. Π. Ρουμελιώτη στα μέσα γίνεται με ένα βιογραφικό από το οποίο απουσιάζει η σημαντική περίοδος της πολιτικής σταδιοδρομίας του. Δεν είναι μόνον ο «πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας  στο ΔΝΤ». Είναι και ο οικονομικός σύμβουλος του Ανδρέα Παπανδρέου από το 1978. Υπουργός και στέλεχος των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ από το 1981. Υπουργός Εθνικής Οικονομίας τη θυελλώδη περίοδο 1987-89. Απέφυγε το Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά γιατί λίγο πριν είχε εκλεγεί (τοποθετηθεί) ευρωβουλευτής και δεν άρθηκε η ασυλία του. Υπήρξε δηλαδή βασικό κυβερνητικό στέλεχος μιας διακυβέρνησης που ενοχοποιείται –και όχι αβάσιμα– ότι θεμελίωσε το έκτρωμα που μας οδήγησε στο σημερινό οδυνηρό αδιέξοδο. Παραδόξως, όταν στις μέρες μας ο κ. Ρουμελιώτης καταφέρεται με αυστηρότητα κατά της αδυναμίας πάταξης της φοροδιαφυγής, των πελατειακών σχέσεων, της αποτελμάτωσης των αποκρατικοποιήσεων και των μεταρρυθμίσεων, διακατέχεται από μια αμνησία σε ό,τι αφορά τις ευθύνες του πολιτικού παρελθόντος του. Μια αμνησία που συντηρείται από την παντελή απουσία «δύσκολων» ερωτήσεων από τους δημοσιογράφους που τον φιλοξενούν.
Το «μότο» του κ. Π. Ρουμελιώτη για την επίμαχη περίοδο του πρώτου μνημονίου είναι η φράση
που αναφέρω στην αρχή του σημειώματός μου. Προσθέτει επίσης ότι, έχοντας ενημερωθεί από τον τότε Γενικό Διευθυντή του ΔΝΤ και προσωπικό φίλο του Ντομινίκ Στρος Καν ότι το χρέος μας δεν είναι διαχειρίσιμο χωρίς άμεσο κούρεμα, είχε με τη σειρά του ενημερώσει-συμβουλεύσει τους Γ. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου να το διεκδικήσουν απειλώντας τους εταίρους μας με άμεση στάση πληρωμών και χρεοκοπία. Πότε; Στις 13/5/2010 τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου τηλεφωνικώς και στις 11/6/2010 τον Γ. Παπακωνσταντίνου. Μα η ανακοίνωση για την προσφυγή σε βοήθεια από την Ευρωζώνη έγινε στις 23/4, τα μέτρα ανακοινώθηκαν στις 2/5. Στις 5/5 είχαμε διαδηλώσεις, ταραχές και τρεις νεκρούς. Οι επιλογές είχαν γίνει. Τι νόημα είχαν οι όψιμες «υποδείξεις»; Αλλά έστω ότι ήταν κάτι που θα μπορούσε να διεκδικηθεί και να αλλάξει μετά. Γιατί, ενώ ο κ. Ρουμελιώτης έβλεπε ότι οι σωτήριες υποδείξεις του έπεφταν στο κενό, σιώπησε; Γιατί δεν δημοσιοποίησε τότε τη διαφωνία του; Γιατί έμεινε στη θέση του και δεν συνέβαλε με γενναιότητα σε μια πιθανή αλλαγή του τρόπου της διαπραγμάτευσης της χώρας; Πώς εμφανιζόταν, από τα ΜΜΕ τουλάχιστον, πρόθυμος να αναλάβει πρωθυπουργός τον Νοέμβριο του 2011 για να διαχειριστεί μια παγιωμένη πλέον κατάσταση που τη θεωρούσε επιβλαβή για τα συμφέροντα της χώρας; Είναι ερωτήματα που επίσης δεν του υποβάλλονται στα πάνελ που φιλοξενείται.

Ο κ. Ρουμελιώτης αποτιμά καταστάσεις και κατανέμει ευθύνες με άνεση Σουηδού κυανόκρανου. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι οι καταγγελτικές «αποκαλύψεις» για την επίμαχη περίοδο θέτουν θέμα και για τη δική του στάση. Βάζω εισαγωγικά γιατί απλούστατα αυτές τις απόψεις θα τις είχε πει σίγουρα ο ίδιος ο Στρος Καν στον Γιώργο Παπανδρέου πολύ πριν από τον κ. Ρουμελιώτη. Κανείς όμως στην τότε κυβέρνηση δεν είχε τα κότσια να ρισκάρει τη στάση πληρωμών και το κούρεμα του χρέους συγκρουόμενος με το σύνολο της Ευρωζώνης. Να το πω και διαφορετικά: Δεν διαθέταμε κυβέρνηση, πολιτικό σύστημα, κοινωνία που θα μπορούσε να διαχειριστεί με επιτυχία μια τέτοια κίνηση.

Στέλεχος αυτού του συστήματος υπήρξε διαχρονικά και ο ίδιος. Όσο κι αν ψάξει κανείς δεν πρόκειται να βρει κάποια έγκαιρη δημόσια διαφοροποίησή του στη βράση των γεγονότων. Κάτι που ίσως θα του διασφάλιζε το υλικό και τη δυνατότητα έγκαιρης συγγραφής ενός βιβλίου το 2010 με τίτλο: «Γιατί διαφώνησα και παραιτήθηκα».

Υπάρχει και κάτι ακόμη. Ο κ. Ρουμελιώτης ορίστηκε στη θέση του εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ με απόφαση των Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου. Ύστερα από περίπου τρία χρόνια σιωπής και ενώ οι ίδιοι και το κόμμα τους έχουν καταρρεύσει πολιτικά, τους «καρφώνει» λέγοντάς μας ένα άνευ ουσιαστικής αξίας «εγώ τους τα είχα πει!». Δεν είναι λίγο άχαρο;