Απεργίες χωρίς πρόγραμμα

του Κώστα Ρεσβάνη
Ακούσαμε και διαβάσαμε πάλι, σαν ρεφρέν γνωστού τραγουδιού, το δημοσιογραφικό κλισέ «Σε απεργιακό κλοιό η χώρα…» για να εμπεδώσουμε έτσι ότι κατέχουμε και μια πρωτιά: Είμαστε μακράν η χώρα με τις περισσότερες «γενικές απεργίες» τα τελευταία χρόνια, από όλα τα πολιτισμένα κράτη! Από το 1980 έως το 2008 κηρύχτηκαν στην Ελλάδα 38 γενικές απεργίες, στην δεύτερη στον κατάλογο Ιταλία 16, στη Γαλλία 10, στην Πορτογαλία 3 και πάει λέγοντας ως τις μέρες μας. Αυτοί οι αριθμοί σημαίνουν άραγε ότι διαθέτουμε συνδικαλισμό που σπάει τα κόκκαλα των  εργοδοτών; Εκ του αποτελέσματος, μετά από τόσα χρόνια, μπορούμε να πούμε όχι. Απλώς σημαίνει ότι οι συνδικαλιστές  κινήθηκαν είτε απερίσκεπτα είτε κατόπιν κομματικής  εντολής είτε για να διατηρήσουν δικά τους προνόμια, που όλοι πλέον γνωρίζουμε. Φωτεινές εξαιρέσεις επιτυχημένων συνδικαλιστικών αγώνων υπήρξαν αλλά δεν ήταν πολλές.  Οι συνδικαλιστικές ελευθερίες που κατοχυρώνονται και από το Σύνταγμα, είναι αδιαπραγμάτευτες και οι απεργίες είναι το έσχατο όπλο των εργαζομένων, αλλά συχνά γίνονται  παιχνίδι  στα χέρια ανώριμων ή εγκάθετων ή διαβλητών συνδικαλιστών, που τις περισσότερες φορές καθοδηγούνται από ιδιοτελείς κομματικές ηγεσίες.

Να θυμηθούμε ελάχιστα από τα πολλά κραυγαλέα παραδείγματα προς αποφυγή: Το 1991 ξεκινούν απανωτές, κομματικά καθοδηγούμενες, απεργίες στην Pirelli, με έδρα την Πάτρα. Η εταιρεία φεύγει για πάντα, κατά Τουρκία μεριά. Λίγα χρόνια πριν, το 1985,αρχίζει πολύμηνη απεργία στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά με τρελά αιτήματα από τους θηριώδεις συνδικαλιστές του ΚΚΕ και στη συνέχεια του ΠΑΣΟΚ. Ο ιδιοκτήτης τους Σταύρος Νιάρχος που απασχολούσε 4.700 εργαζόμενους, τα παρατάει βλέποντας την καταστροφή να πλησιάζει και τα πουλάει κοψοχρονιά στο ελληνικό κράτος. Το πάνω χέρι αναλαμβάνουν πάλι οι συνδικαλιστές, που με τις θωπείες άθλιων πολιτικών, οι οποίοι πήραν χοντρές μίζες και  επιδοτούσαν παράνομα τα Ναυπηγεία, κατάντησαν εδώ και καιρό την επιχείρηση να περιμένει ματαίως τον μοναδικό πελάτη που απέμεινε, το Πολεμικό Ναυτικό. Και αντί οι εναπομείναντες εργαζόμενοι και άθλια αμειβόμενοι να ρίχνουν ανάθεμα στους συνδικαλιστές και στα κόμματα  που τους κατάστρεψαν τη ζωή, μπούκαραν στο Πεντάγωνο! Και ποιοι  πλήρωναν τις τεράστιες ζημιές όλα αυτά τα χρόνια; Φυσικά όλοι εμείς οι φορολογούμενοι. Πρόσφατα στη Χαλυβουργική μια τυφλή απεργία 9 μηνών, κομματικά καθοδηγούμενη, ανάγκασε τους εργαζόμενους να γυρίσουν στη δουλειά ηττημένοι και πάμπτωχοι, επειδή έτσι θέλησαν κάποιοι ινστρούχτορες.

Αισθάνομαι πιθανές αντιρρήσεις: Δηλαδή να παραδώσουμε τα πάντα στους ιδιώτες και να αφοπλίσουμε τον συνδικαλισμό; Προφανώς ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι πολιτικοί που μας έφεραν στο σημερινό χάλι βάδιζαν χέρι χέρι με άφρονες συνδικαλιστές, που συχνά υπήρξαν οι σιδερένιες αιχμές για ανομολόγητους σκοπούς. Πιστεύω επίσης ότι αυτές οι κατ’ ευφημισμό «γενικές απεργίες», αφού ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα δεν απεργεί, είναι και ατελέσφορες. Πώς να συγκεραστούν λ.χ. οι απαιτήσεις των δικαστών που ανεβοκατεβαίνουν πονηρά από την έδρα για να μη χάνουν μισθούς, όταν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι 6.000 δικαστές διπλασίασαν σχεδόν τους μισθούς τους το 2007 και ταυτόχρονα επιδίκασαν οι ίδιοι στους  εαυτούς τους αναδρομικά ύψους 900 εκατομμυρίων ευρώ; Πώς θα ταυτιστούν οι απεργοί οποιουδήποτε κλάδου με τον Φωτόπουλο της ΔΕΗ, όταν οι πάντες γνωρίζουν τη λερωμένη φωλιά της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ που προΐσταται και τον ίδιο να είναι πρωτοπαλλήκαρο του Άκη για  καιρό και ιδιαίτερα το 1996, που ό φυλακισμένος πολιτικός διεκδικούσε την προεδρία του ΠΑΣΟΚ από τον Σημίτη;

Θα φωνάξουν άραγε τα ίδια συνθήματα τα χρυσά παιδιά των ΔΕΚΟ με τους ιδιωτικούς υπαλλήλους των 5ΟΟ ευρώ; Οι απεργίες, κλαδικές ή γενικές, πετυχαίνουν αν δεν είναι άκαιρες, με μαξιμαλιστικές και ανεφάρμοστες απαιτήσεις ( π.χ. Να καταργηθεί σήμερα συνολικά το Μνημόνιο). Αν κουράσουν, αν απογοητεύσουν, αν υπονομευτούν από κομματικούς συνδικαλιστές, κερδισμένοι βγαίνουν οι εργοδότες, ιδιώτες ή κρατικοί και πάσης φύσεως κομπιναδόροι, ημεδαποί και ξένοι. 

Θα σας αφηγηθώ συνοπτικά την πιο επιτυχημένη απεργία των δημοσιογράφων μετά την Μεταπολίτευση που έζησα, ελπίζοντας ότι θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές και οι «επαναστάτες» σημερινοί συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ πού κάθε τόσο - όπως και χθες- κηρύσσουν απεργία κάνοντας ακόμα μια πατητή στα μισοπνιγμένα ΜΜΕ, δηλαδή στην δουλειά χιλιάδων συναδέλφων. Τον Απρίλιο του 1975 η τότε διοίκηση της ΕΣΗΕΑ αποφασίζει απεργία με βασικό αίτημα τη μισθολογική βελτίωση των ισχνά αμειβόμενων δημοσιογράφων, γνωρίζοντας ότι οι εκδότες έβγαζαν τότε πολλά κέρδη.  Καθολική η συμμετοχή, αλλά περνούν οι μέρες και οι εργοδότες μουλαρωμένοι δεν υποχωρούν. Οι συνδικαλιστές, αλλά και άλλοι που μαζευόμαστε στο κτίριο της οδού Ακαδημίας, κατάλαβαν ότι υπάρχει κίνδυνος να ξεφτίσει η απεργία. Έπρεπε να βρεθεί ένας νέος τρόπος αντίδρασης εφικτός και αποτελεσματικός. Συσκέψεις επί συσκέψεων, χωρίς αγριοφωνάρες και κομματικά καπελώματα. Θυμάμαι σαν τώρα τον συνάδελφο από το ΔΣ της Ένωσης να βγαίνει ένα μεσημέρι από την αίθουσα των συσκέψεων και να λέει σε όσους περίμεναν: « Τι ξέρουν να κάνουν οι δημοσιογράφοι; Να βγάζουν εφημερίδες. Θα βγάλουμε λοιπόν εφημερίδα…» Η στήριξη της ΕΣΗΕΑ και η αφιλόκερδη προσφορά πολλών δημοσιογράφων , α ν ε ξ α ρ τ ή τ ω ς  ι δ ε ο λ ο γ ι κ ο ύ   π ρ ο σ α ν α τ ο λ ι σ μ ο ύ ή κ ο μ μ α τ ι κ ή ς  σ υ μ π ά θ ε ι α ς,  γέννησαν την «Αδέσμευτη Γνώμη» στις 28 Απριλίου του 1975. Μια πλήρης εφημερίδα που κυκλοφόρησε ενώ η απεργία συνεχιζόταν. Πούλησε πολλές χιλιάδες φύλλα, οι εργοδότες είδαν τον άμεσο κίνδυνο να παγιωθεί και δέχτηκαν τα αιτήματά μας.

Δεν χρησιμοποίησα τυχαία, λίγες γραμμές πιο πάνω, τα επίθετα «εφικτός» και «αποτελεσματικός». Ίσως γιατί είναι πρόσημα που δεν μπαίνουν σχεδόν ποτέ στον απεργιακό κατακλυσμό των τελευταίων μηνών.

Υ.Γ  Λέγεται Φράνσις Ο’ Γκρέιντι, είναι 52 ετών, με ιρλανδική καταγωγή και πρόσφατα εκλέχθηκε γενική γραμματέας της μεγαλύτερης εργατικής ομοσπονδίας της Βρετανίας, της ισχυρής TUC, που μετράει 6,5 εκατομμύρια μέλη. Είναι η πρώτη γυναίκα στο τιμόνι της Ομοσπονδίας, μετά από 144 χρόνια, κινείται στο κλίμα των Εργατικών, αλλά την σέβονται και οι Τόρις. Αποφεύγει τις  πομπώδεις ρήξεις, ελέγχει τα θέματά της, αναζητεί συμμάχους και προχωράει. Ήδη ξεκαθάρισε τον πρώτο στόχο της : Να σταματήσει το σχέδιο του υπουργού οικονομικών της κυβέρνησης Κάμερον, να πληρώνονται οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα ανάλογα με την περιοχή που μένουν! Με στέρεα επιχειρήματα δίχως κραυγές και ψευτοηρωισμούς, κατάφερε να στηρίξουν την διεκδίκησή της και κυβερνητικοί βουλευτές. Ας κάνουν μια βόλτα έως το Λονδίνο όσοι δικοί μας συνδικαλιστές επιθυμούν. Θα ήταν επωφελές να τους εξηγήσει  το μότο της: «Τα συνδικάτα πρέπει να αποτελέσουν μέρος της λύσης στα οικονομικά προβλήματα».
protagon.gr