Τα ποζεράκια του facebook

Σε βαριέμαι τόσο πολύ.  Συνεχώς προσπαθείς να αποδείξεις πόσο όμορφη είσαι.
 Το προφίλ σου στο facebook γεμάτο φωτογραφίες με  χειλάκια σουφρωτά, μπουτάκια γυμνά, βλέμμα λάγνο, λίγο πρόστυχο, πολλά υποσχόμενο.
Είτε είσαι επαγγελματίας μοντέλο, είτε όχι, είσαι σίγουρα «ποζεράκι» έτοιμο να στηθείς στην πρώτη φωτογραφική μηχανή διαθέσιμη να απαθανατίσει τα κάλλη σου.
 Ζεις για τη στιγμή που θα ανεβάσεις την επόμενη φωτογραφία, να αρχίσουν τα
like, τα οποία ποτέ δεν είναι αρκετά για σένα.
Δε σε νοιάζει σε ποιους αρέσεις, ούτε γιατί τους αρέσεις. Το σε πόσους είναι το θέμα σου. Φυσικά δε σου φτάνει να είναι πολλοί, πρέπει να είναι, αν όχι όλοι, σίγουρα περισσότεροι από την άλλη στο γειτονικό ντουβάρι, της συνομοταξίας σου.
 Όμως, εσύ είσαι κι έξυπνη. Θα τη φας αυτή τη διπλανή, το χαϊβάνι.
Θα γράψεις όποια εξυπνάδα σου κατέβει κι αν δε σου κατεβαίνει κάποια πρόχειρη, που δε σου κατεβαίνει φυσικά, θα αντιγράψεις κάποια εξυπνάδα που είδες ότι πουλάει. 
Πάρε και like για την εξυπνάδα σου από κάθε καημένο, που θέλει να σου δείξει ότι το πνευματικό σου επίπεδο τον έλκει και θέλει μαζί σου φιλοσοφικό διάλογο. 

Εννοείται βέβαια ότι  ο διάλογος αρχίζει και τελειώνει με τα πνευματικά ερωτήματα που του δημιούργησε ο κώλος σου, που τόσο περίτεχνα προέβαλλες στην παραπάνω φώτο σου, σε σχέση με την αναπαραγωγή του είδους τις οποίες θέλει να του απαντήσεις εσύ, που φαίνεσαι να ξέρεις τι σου γίνεται.
Θέλεις να σε αγαπάνε όλοι, να σε θέλουν όλοι, μόνο εσένα, κανέναν άλλο. Οι άλλοι υπάρχουν μόνο για να σε θαυμάζουν, να δίνουν νόημα στην ύπαρξή σου.
Εσύ γι’ αυτούς έκανες το μεγαλύτερο θαύμα, απλά υπάρχεις.
 Έκτοτε αυτοί είναι υποχρεωμένοι να κάνουν τα πάντα για σένα.
Να ανέχονται την ιδιοτροπία σου, τα ελαττώματά σου, τη ματαιοδοξία σου, την ανάγκη σου να σε βάζουν πάντα πρώτη και τους εαυτούς τους δεύτερους. Να σε στηρίζουν στα λάθη σου, να συγχωρούν τα καπρίτσια σου, να ικανοποιούν κάθε απαίτησή σου.
Γιατί; Γιατί εσύ αρέσεις.
 Σε βαρέθηκα, να ξέρεις. Έχετε γίνει πολλές. Και πολλοί. Δεν έχει φύλο το  είδος αυτό.
Με ενοχλεί να βάζω έναν από εσάς στην άκρη και αμέσως να ξεπετιέται κάποιος άλλος σαν κι εσένα.
Μου τρως το χρόνο, την ενέργεια και όσο και να σου δώσω δε σου φτάνει.
Θέλεις κι άλλο, θέλεις τα πάντα, δεν εκτιμάς τίποτα.
 Μα πώς να εκτιμήσεις; Πότε πίστεψες ότι είσαι πραγματικά όμορφη;
Και όμως είσαι όμορφη, πραγματικά όμορφη.
Τη στιγμή που ξεχνάς ότι σε βλέπουν άλλοι, τη στιγμή που αφήνεσαι επιτέλους να γείρεις τους ώμους, να κλείσεις τα μάτια και να αφεθείς χωρίς να σκέφτεσαι την εικόνα σου. 
 Εκείνη τη μία μικρή στιγμή που τα μάτια σου αποκτούν ξανά τη σπιρτάδα ενός παιδιού που γεμάτο περιέργεια θέλει να ανακαλύψει ό,τι υπάρχει γύρω του, έτοιμο για παιχνίδια και σκανταλιές.
Εκείνη τη φευγαλέα στιγμή που η ανάσα σου σε έχει γεμίσει το χώρο και το μόνο που αισθάνεσαι είναι η ανάγκη να γίνεις ένα με αυτή.
Εκείνη τη μοναδική στιγμή που έχεις κουραστεί τόσο από την προσπάθεια σου να δείχνεις όμορφη, έξυπνη, διαφορετική και απλά δε σε νοιάζει.
 Για μια στιγμή μόνο κρατάει αυτή η πραγματική σου ομορφιά. 
Εκείνη τη μία μοναδική στιγμή σε συμπαθώ πραγματικά.
Όλες τις υπόλοιπες, εύχομαι να μη γίνω σαν και σένα.
 Εύη Κουζούμη/eyedoll