Στέλνουν το λογαριασμό στους υπόλοιπους. Γιατί το λογαριασμό κάποιος πάντα τον πληρώνει.

Edito 409

Φώτης Γεωργελές/athensvoice

Μεσημέρι, καθημερινή, στο κέντρο της πόλης, διαδήλωση. Αυτή τη φορά είναι μηχανοκίνητη. Μηχανάκια περνάνε κορνάροντας, σε κάθε σταυροδρόμι σταματάνε και κορνάρουν με μανία. Κόλαση. Το κέντρο της πόλης είναι από μόνο του κόλαση. Με τα κλάξον γίνεται αφόρητο. Άναυδοι άνθρωποι στα πεζοδρόμια, κάποιοι βουλώνουν τ’ αυτιά τους, βρίζουν. Ποιος εγκέφαλος μπορεί να φανταστεί ότι θα ζητήσει τη συμπαράσταση του κόσμου βασανίζοντάς τον;
Αυτό κάνουν πάντα. Δεν απεργούν στο «αφεντικό». Αφεντικό τους είναι το κράτος. Το δικό τους κράτος. Ταλαιπωρούν την κοινωνία, εκβιάζοντας την κάθε κυβέρνηση. Κατεβάζουν τους διακόπτες, σηκώνουν χειρόφρενο, κλείνουν τα λιμάνια, αφήνουν τα σκουπίδια στο δρόμο, κλείνουν τα σχολεία, μπλοκάρουν την εθνική οδό. Μέχρι να πετύχουν τις διεκδικήσεις τους. Μετά προστατεύουν τα «κεκτημένα».
Αυτοί δεν θέλουν μειώσεις στον κρατικό προϋπολογισμό για τους δήμους. Οι άλλοι δεν θέλουν μειώσεις στον προϋπολογισμό των πανεπιστημίων. Θέλουν κάποιες μειώσεις; Δέχονται κάτι να κοπεί; Λένε, ας πούμε, να κοπούν οι πανεπιστημιακές κατασκηνώσεις για μην κοπούν συντάξεις; Να κλείσει καμιά δημοτική τηλεόραση, ραδιόφωνο, για να μη μειωθούν οι μισθοί; Δεν λένε. Αύριο έχει γενική απεργία. Η 25η στη σειρά. Άλλες χώρες κάνουν μία στα 10 χρόνια. Εμείς κάνουμε μία γενική τη βδομάδα. Και μία ειδική κάθε μέρα. Και 900 πορείες το χρόνο. Γενικά δεν δουλεύουμε, απεργούμε.

Να απεργήσουμε. Για την «εξόντωση της κοινωνίας». Πραγματικά, ίσως όχι όλη η κοινωνία αλλά ένα κομμάτι της εξοντώνεται. Μάλλον όχι αυτό που διαδηλώνει. Κι εγώ θέλω να κατέβω σε μια διαδήλωση. Να πω δεν πάει άλλο έτσι. Με ποιους να πάω; Αυτοί που διαδηλώνουν
θέλουν να μειωθεί κάτι; Δηλαδή ο δημόσιος τομέας χρεοκόπησε, χρειαζόταν 24 δις κάθε χρόνο δανεικά. Δεν μας τα δανείζουν πια. Τι θα κοπεί; Τι λένε αυτοί που διαδηλώνουν;
Συμφωνούν να απολυθούν αυτοί που λέει ο κ. Μανιτάκης ότι δεν χρειάζεται η εφεδρεία γιατί υπάρχουν πολλές χιλιάδες επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι, χιλιάδες αργομισθίες που δεν παρουσιάζονται μονίμως στην υπηρεσία, που δεν έχουν καν τις προϋποθέσεις του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα; Όχι, μπλοκάρουν τα πειθαρχικά. 
Συμφωνούν να αξιοποιηθεί η ακίνητη περιουσία του δημοσίου γιατί τώρα η
κορυφή του πελατειακού κράτους την ιδιοποιείται με τα Βατοπέδια και η βάση με τις αυθαίρετες καταπατήσεις; Πήγαν στην Ηλεία να δουν την περιουσία που θα πουλήσουν και είδαν ότι το 81% έχει καταπατηθεί.
Όχι, λένε, στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Συμφωνούν ότι πια το κράτος δεν μπορεί να παίζει το ρόλο του βιομηχάνου, να έχει τράπεζες και άλογα στον ιππόδρομο και ξενοδοχεία, να φτιάχνει γιαούρτια και τσιγάρα και ζάχαρη, να έχει ασφαλιστικές εταιρείες και χρηματιστηριακές, ναυπηγεία και μεταλλουργικές εταιρείες, κατασκευαστικές εταιρείες, καζίνα, προπό και λότο, κινητά τηλέφωνα και πετρέλαια; Ο υπόλοιπος κόσμος το ’χει καταλάβει μισό αιώνα τώρα. Αλλιώς το κράτος ρυθμίζει τις αγορές. Με ρυθμιστικές αρχές, με επιτροπές ανταγωνισμού, με ποσοστά μετοχών, με κανόνες.
Όχι, λένε, στην επίθεση του νεοφιλελευθερισμού. Οι χρεοκοπημένες ΔΕΚΟ πρέπει να μείνουν όπως έχουν, ιδιοκτησία των κομμάτων που τις διοικούν σαν να είναι περιουσία τους. Συμφωνούν να κλείσουν και να συγχωνευθούν οι χιλιάδες άχρηστοι φορείς και οργανισμοί που υπάρχουν μόνο για να διορίζονται οι αναρίθμητοι κομματικοί στρατοί; Που την ύπαρξή τους μαθαίνουμε κάθε μέρα και γελάμε και κλαίμε μαζί, με τα σουρεαλιστικά ονόματα αυταπόδεικτης αχρηστίας;
Όχι στην υπονόμευση του κοινωνικού κράτους, λένε, βαφτίζοντας κοινωνικό κράτος την κρατική γραφειοκρατία. Συμφωνούν στη συγχώνευση τμημάτων του δημόσιου που έχει χιλιάδες τμήματα μόνο με διευθυντές και τμηματάρχες χωρίς υπαλλήλους, έτσι ώστε η γραφειοκρατία να μας στοιχίζει τριπλάσια και πενταπλάσια από τις άλλες χώρες της Ευρώπης; Συμφωνούν στη μείωση της φοροδιαφυγής; Διαφωνούσαν με τις αποδείξεις, με τις ταμειακές μηχανές, κάνουν απεργία για να μην τοποθετηθούν 1.000 επιθεωρητές στις εφορίες. Δεν δικάζουν τις φορολογικές υποθέσεις στα δικαστήρια, δεν εισπράττουν τα πρόστιμα στις εφορίες. Δεν έχουμε προσωπικό, λένε. Αλλά κάνουν απεργίες γιατί είναι αντίθετοι στις μετατάξεις. Συμφωνούν να μειωθεί η φαρμακευτική δαπάνη, η οποία μέσα σε μια δεκαετία τετραπλασιάστηκε και έριξε έξω ταμεία και προϋπολογισμό του κράτους;
Όχι στα γενόσημα, λένε, κινδυνεύει η υγεία του λαού. Μόνο του δικού μας, οι άλλες χώρες που χρησιμοποιούν φτηνότερα φάρμακα σε 3πλάσιο ποσοστό από το δικό μας, δεν ξέρουν τι κάνουν. Συμφωνούν να κλείσουν τα καμιά 50αριά ραδιόφωνα και τηλεοράσεις που χρηματοδοτούνται από το δημόσιο χρήμα, αφού δεν έχουμε λεφτά ούτε για συντάξεις;

Κάτω τα χέρια από τη δημόσια ενημέρωση, λένε. Συμφωνούν να σταματήσουν οι πρόωρες συντάξεις, να μη βγαίνουν οι άνθρωποι στα 67 στη σύνταξη για να βγαίνουν κάποιοι άλλοι στα 45 και τα 50; Κάτω τα χέρια από τα κεκτημένα, λένε. Συμφωνούν να κοπούν τα 110 διαφορετικά επιδόματα, αφού κάποιοι άλλοι χάνουν τον ίδιο το μισθό τους; Μας παίρνουν το ψωμί, τη δουλειά, τη ζωή μας, λένε. 
Δυόμισι χρόνια, όλοι αυτοί που απεργούν, συμφωνούν σε κάποια μείωση ώστε να περιοριστεί το έλλειμμα του δημόσιου τομέα; Γιατί αν συμφωνούν, αν προτείνουν κάτι, μαζί τους. Αν όμως απλώς δεν θέλουν να χάσουν τα δικά τους, τότε το λογαριασμό κάποιος άλλος θα τον πληρώσει. Τα γεγονότα είναι αμείλικτα. Όσα καραγκιοζιλίκια με ναζιστικές σημαίες κι αν κάνουμε, στο τέλος του μήνα ο λογαριασμός θα έρθει. Τα λεφτά που δεν μπορούμε να δανειστούμε από πού θα τα βρούμε; Αν δεν κοπούν αυτά, κάποιος άλλος θα τα πληρώσει. Αυτός που πραγματικά εξοντώνεται. Η μερίδα της κοινωνίας, δηλαδή, που είναι εκτός πελατειακού κράτους. Η κοινωνία που ζει από όσα βγάζει, που δεν μπορεί να απαιτήσει από το κράτος να μη «μειώσει τα κονδύλια».
Τα κόμματα και οι συνδικαλιστές τους που καλούν σ’ αυτές τις καθημερινές σχεδόν απεργίες, αυτό προσπαθούν να αποκρύψουν. Ότι αρνούνται κάθε μείωση στο χρεοκοπημένο δημόσιο τομέα. Ότι στέλνουν το λογαριασμό στους υπόλοιπους. Γιατί το λογαριασμό κάποιος πάντα τον πληρώνει. Γι’ αυτό έχουν εφεύρει το μύθο του «λαού» και των «ξένων». Αν δεν ήταν οι ξένοι, όλοι θα ζούσαμε όπως πριν. Μόνο που δεν γίνεται. Δεν έχουμε πια δανεικά. Ο μύθος κρύβει την ιδιοτελή επιδίωξη: Εγώ να μη χάσω και δεν πάνε να πεθάνουν οι υπόλοιποι.
Είναι λίγο περίεργες αυτές οι διαδηλώσεις που συγκεντρώνουν θύτες και θύματα μαζί. Καμιά διαδήλωση δεν είναι ειλικρινής και προοδευτική, αν δεν περιλαμβάνει δίπλα στο «όχι στην εξόντωση της κοινωνίας» και το «ναι στη μείωση του πελατειακού κράτους».