Τρόικα και εργασιακά: Τι ακριβώς συμβαίνει;

του Γιώργου Προκοπάκη

Δεδομένου ότι η πληροφόρηση των πολιτών είναι από διαρροές από διάφορες πηγές, η Δημοκρατική Αριστερά οφείλει να ξεκαθαρίσει την κατάσταση:
1. Να ενημερώσει ποιες είναι οι απαιτήσεις της τρόικας στα εργασιακά 
2. Ποιές είναι οι απαιτήσεις της τρόικας στα εργασιακά που δεν έχουν δημοσιονομικές επιπτώσεις 
3. Ποιες είναι οι τοποθετήσεις της ΔΗΜΑΡ στις απαιτήσεις της τρόικας 
4. Με ποιο τρόπο θα γίνει δυνατή η καταψήφιση των συγκεκριμένων μέτρων εκτός πακέτου - υπάρχει δηλαδή η επιλογή "ψηφίζω τα δημοσιονομικά αλλά όχι τα εργασιακά"; 
5. Κατά πόσον είναι συνδεδεμένη η πολυαναμενόμενη (θετική) έκθεση της τρόικας από τα εργασιακά;
Πρέπει κάποιοι να καταλάβουν πως με ελλειπτική και ελλιπή πληροφόρηση, ο πολιτικός κίνδυνος είναι τεράστιος. Θα γίνω συγκεκριμένος:
α. Το ζήτημα των τριετιών και ωριμάνσεων. 
Υποτίθεται πως εγείρεται από υπαναχώρηση της ελληνικής πλευράς από τα συμφωνηθέντα του Μαρτίου. Δημοσιονομικά, αυτό που τελικά νομοθετήθηκε τον Μάρτιο δεν έχει διαφορά από την υποτιθέμενη απαίτηση της τρόικας, η οποία είναι "επί της αρχής". Στο συγκεκριμένο είναι παραλογισμός να μην υπάρξει σύγκλιση. Αμφότερες οι πλευρές έχουν οδούς διαφυγής.
β. Η διευθέτηση του ωραρίου και εξαήμερο. 
Από τις διαρροές, δεν φαίνεται να υπάρχει ζήτημα 40ώρου. Μ' αυτό ως δεδομένο, η προφανής επίπτωση είναι στην οργάνωση του χρόνου (και του ελεύθερου) του εργαζομένου. Οικονομική επίπτωση έχει στον περιορισμό των εσόδων από υπερωρίες (όχι στις βασικές μισθολογικές απολαβές) σε κάποιες κατηγορίες εργαζομένων (κυρίως μεγάλες επιχειρήσεις). Υπάρχει κάτι άλλο;
γ. Οι συλλογικές, κλαδικές και ατομικές συμβάσεις. 
Αν δεν κάνω λάθος, όλα είναι ήδη νομοθετημένα, κάποια από την υπουργία Παναγιωτόπουλου το 2004, άλλα από Κατσέλη, Λοβέρδο, Κουτρουμάνη. Το ζήτημα βέβαια είναι πως αυτή η κατηγορία προβλημάτων δίνει τα επιχειρήματα στην ελληνική πλευρά περί "ευρωπαϊκού κεκτημένου". Μιλάμε λοιπόν για ακύρωση προηγούμενων ρυθμίσεων (θα ήταν επιθυμία της ελληνικής πλευράς) ή κάποια πρόσθετη απαίτηση;
δ. Νομοθέτηση του κατώτατου μισθού. 
Είναι ρητή υποχρέωση της ελληνικής πλευράς στο πλαίσιο των ¨προαπαιτούμενων δράσεων".
ε. Οι αποζημιώσεις απόλυσης. 
Οι διαρροές θέλουν την ύπαρξη πρότασης από την ελληνική πλευρά η οποία μάλλον γίνεται αποδεκτή. Με την πρόταση αυτή υπήρξε η εκτόνωση της προηγούμενης Τρίτης με τις δηλώσεις Τόμσεν και μ' αυτήν την πρόταση στις αποσκευές του πήγε ο πρωθυπουργός στις Βρυξέλλες (ΚΑΙ μ' αυτή). 
Φαίνεται για τη ΓΣΕΕ/ΟΤΟΕ αυτό να είναι το κύριο πρόβλημα, λόγω των αναμενόμενων (σε ένα με δύο χρόνια) απολύσεων στον τραπεζικό κλάδο. Το συγκεκριμένο (εάν είναι τόσο επικεντρωμένο όπως ισχυρίζεται ο Παναγόπουλος), δυστυχώς, έχει διπλό δημοσιονομικό αντίκτυπο. Τόσο ως μέτρο, όσο και ως πρόβλεψη στους τραπεζικούς ισολογισμούς, άρα στην ανακεφαλαιοποίηση. 
Δηλαδή, εάν το πρόβλημα είναι αυτό, βρισκόμαστε σε σημείο στραγγαλισμού: 
(α) αν γίνει, οι μελλοντικοί απολυμένοι των τραπεζών υφίστανται σημαντική ζημία (το πόσο σημαντική λόγω του ειδικού ασφαλιστικού καθεστώτος είναι άλλης τάξεως ζήτημα), 
(β) αν δεν γίνει, οι κεφαλαιακές ανάγκες των τραπεζών αυξάνονται και οι επιπτώσεις περνάνε στο χρέος και μοιράζονται σε όλους τους πολίτες.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το όλο πλαίσιο των εργασιακών που διαμορφώνεται είναι εντελώς διαφορετικό και σαφώς χειρότερο από αυτό πριν μερικά χρόνια. Επειδή εδώ έχουμε φθάσει με σειρά μέτρων (κάποια προ Μνημονίου) το ερώτημα είναι "τι είναι συνδεδεμένο με τη συγκεκριμένη διαπραγμάτευση;".
Υποτίθεται πως όλα πρέπει να έχουν λήξει μέχρι τις 29/10 - σε τέσσερις ημέρες δηλαδή. Διαφορετικά, μπορούμε να αποχαιρετήσουμε την εκταμίευση πριν τις 16/11. Θεωρώ πως είναι υποχρέωση η πλήρης και χωρίς τρύπες ενημέρωση της κοινωνίας.
aristeristrouthokamilos.blogspot