Πως δεν γίνεται να βγούμε από την κρίση με αυτό το πολιτικό προσωπικό ενώ δεν έχουμε κι άλλο...

Όταν η ανεργία δεν είναι 25% αλλά 55% (1), όταν οι ποινές για το ίδιο αδίκημα είναι διαφορετικές στον Δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα (2) και όταν η κρίση προφανώς δεν επιλύεται με αυτό το πολιτικό προσωπικό ενώ δεν έχουμε κι άλλο (3)...
Από τρεις  ..."συνήθεις υπόπτους":

(1) Γιώργος Προκοπάκης: Ο ελεύθερος επαγγελματίας, παρά το ότι είναι άεργος, δεν καταγράφεται ως άνεργος

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι:
Άνεργος είναι κάποιος που είχε δουλειά και την έχασε. Πρώην μισθωτός λοιπόν ή δυνητικά μισθωτός. Για όσον καιρό δεν θεωρεί χαμένο κόπο να το κάνει, δηλώνει εαυτόν στον ΟΑΕΔ. Εάν για δικούς του λόγους δεν πρόκειται να έχει κανένα όφελος από την καταγραφή του ως μη έχοντα πια εργασία, μπορεί και να μη μπει ούτε καν στον κόπο να το δηλώσει από μιας αρχής. Ο άνεργος δεν είναι
κατ' ανάγκην άεργος, δεν παράγει κανένα έργο δηλαδή. Μπορεί να χτυπάει κάνα μεροκάματο, κάτι να κάνει με μαύρα.
Ο ελεύθερος επαγγελματίας δεν μπορεί να είναι άνεργος - τυπικά. 
Από τη στιγμή που κουβαλάει τον εργοδότη του, τον sales manager, τις δημόσιες σχέσεις και τον ταμία στο ίδιο κουστούμι, δεν μπορεί ποτέ να μείνει χωρίς δουλειά. Χωρίς δουλειές όμως μένει και πολύ εύκολα μάλιστα. 
Παρά το ότι είναι άεργος, δεν καταγράφεται ως άνεργος. 
Τώρα που έσφιξαν τα πράγματα και δεν υπάρχει μία στην αγορά, έχει γίνει το ξερολούκουμο όσων σχεδιάζουν πολιτική για το φαίνεσθαι και μόνον. Θα μαζέψει κάτι το κράτος φορολογώντας τις μερικές χιλιάδες γιατρών, δικηγόρων και μηχανικών που κάτι δήλωναν πάντα (και με ή χωρίς τη συναίνεση του κράτους γλίτωναν τη φορολόγηση πολύ μεγαλύτερου ποσού - δεν φαντάζεται κανείς πως θα το καταθέσουν αυτοβούλως, εάν υπάρχει ακόμη). Όμως, μπορεί να πάρει ακόμη και το σύνολο των ετήσιων εισπράξεων από όλους τους υπόλοιπους και οι στατιστικές δεν θα δείξουν ούτε έναν πρόσθετο άνεργο!
Τα γνωστά, διαλύεις την οικονομία, μοστράρεις προγραμματική επιτυχία, τα φορτώνεις στην τρόικα και ζητάς λεφτά για ανάπτυξη.

(2) Γιώργος Μπιλλίνης: Το θλιβερό πρόσωπο μιας απολύτως διεφθαρμένης κοινωνίας
Ας προχωρήσουμε σε μερικές καταλυτικές συγκρίσεις, που αναδεικνύουν το θλιβερό πρόσωπο μιας απολύτως διεφθαρμένης κοινωνίας:
- Γιώργος Πετζετάκις (επιχειρηματίας): καταδίκη σε 10ετή φυλάκιση χωρίς αναστολή για χρέη 4 εκατ. προς το δημόσιο. Οφειλή που προέκυψε από συνεχείς επιβολές προστίμων και προσαυξήσεων σε αρχική αδυναμία καταβολής φορολογικής υποχρέωσης.
- Υπάλληλοι του ΙΚΑ, της Πολεοδομίας, Τεχνικών Υπηρεσιών, Τελωνείων, του ΟΣΕ, που στήνουν κομπίνες πολλών εκατομμυρίων σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος ή ανακαλύπτονται λογαριασμοί τους με μαύρο χρήμα δεκάδων εκατομμυρίων (αποτέλεσμα διαφθοράς): δεν κατάσχονται τα χρήματα-προϊόντα εγκλήματος, η τιμωρία που τους επιβάλλεται, εάν υπάρξει τέτοια, είναι το πολύ τρίμηνη αργία.
- Διοικητές ΔΕΚΟ, που αγνόησαν νόμο του κράτους και δεν προχώρησαν στις θεσμοθετημένες μειώσεις αποδοχών του προσωπικού τους: δεν τιμωρούνται γα διασπάθιση δημοσίου χρήματος, δεν τους καταλογίζεται η δαπάνη, που εξ αιτίας της παρανομίας τους διενεργήθηκε, το πολύ να ζητηθεί η παραίτηση τους. Και έχουν αναδειχθεί σε λαϊκούς ήρωες για τη μαγκιά τους, με αυξημένες πιθανότητες εκλογιμότητας μελλοντικά.
- Γιατρός του δημοσίου στη Ζάκυνθο, που γνωμάτευσε για τη τυφλότητα φυσιολογικών ανθρώπων και επιβάρυνε με συντάξεις μαϊμού το δημόσιο ταμείο για άγνωστο χρονικό διάστημα με μεγάλα ποσά: μετατέθηκε στο Πύργο.
Τις συγκρίσεις μπορείτε να τις κάνετε μόνοι σας.

(3) Κώστας Στούπας: Αυτό το προσωπικό είναι αδύνατο να μας οδηγήσει έξω από την κρίση
Η πολιτική γενιά που βρίσκεται σήμερα στο τιμόνι της χώρας δεν χρειάστηκε να καλλιεργήσει καμία άλλη δεξιότητα, προκειμένου να αναδειχτεί πολιτικά, πέραν των πελατειακών συναλλαγών και της ικανότητας του συναγελάζεσθαι με "ύποπτα" στοιχεία, με στόχο τη δημιουργία "μαύρου" εισοδήματος.
Αυτό το προσωπικό είναι αδύνατο να μας οδηγήσει έξω από την κρίσηΤο πρόβλημα υφίσταται επειδή αυτό το προσωπικό τέμνει εγκαρσίως όλο το πολιτικό σκηνικό και εκφράζει μια ισχυρή πλειοψηφία της κοινωνίας, την οποία έχει παιδεύσει και καταστήσει αναλόγου παρασιτικού ήθους, προσδοκιών και φιλοσοφίας για τη ζωή και την οικονομία.
Το ερώτημα που γεννάται είναι πως, με τη χρεοκοπία και τη παύση της ροής των δανεικών, που εξασφάλιζαν τη παρασιτική ευημερία, θα αλλάξει το προσωπικό αλλά και η κοινωνία συνήθειες, χωρίς να περάσει μετά τις συνωμοσιολογικές θεωρίες σε "κανιβαλικές" συμπεριφορές και εμφυλιοπολεμικές περιπέτειες;
aristeristrouthokamilos.blogspot.gr