Αν βουλιάξουμε εντελώς, θα έχουμε μπροστά μας πολλά χρόνια παθητικής δυστυχίας για να αναστοχαζόμαστε τις ευθύνες μας.

Συνέντευξη στον Ευθύμη Μαραμή/eyedoll.gr
Κυρία Λυμπεράκη, ποιες νομίζετε ότι είναι οι κύριες αιτίες που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση από το 1974 ως σήμερα;
Αιτίες υπήρξαν πολλές και ο κατάλογος θα ήταν μακρύς και, μοιραία, ατελής.
Σε γενικές γραμμές, μετά το 1974 μπήκαμε σε έναν «άλλο κόσμο», όπου πιστέψαμε πως θα ξεπληρωθούν όλοι οι εκκρεμείς λογαριασμοί με το παρελθόν, με τρόπο άκοπο και σχεδόν αυτόματο: ότι θα διορθωθούν οι ανισότητες, θα δικαιωθούν οι αδικημένοι, θα καλύψουμε το αναπτυξιακό κενό που μας χώριζε με τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, ότι θα οικοδομήσουμε δημοκρατικούς θεσμούς αμέσως, ότι τα Πανεπιστήμιά μας και τα σχολεία μας θα αναβαθμιστούν αρκεί να διασφαλιστεί περισσότερη δημοκρατία, ότι οι μισθοί θα ανεβαίνουν συνεχώς, ότι η παραγωγικότητα ενδιαφέρει μόνο τους λογιστές και εκείνους που συνωμοτούν κατά του λαού, ότι οι επιχειρήσεις θα δουλεύουν και θα επενδύουν χωρίς κέρδη.
Και όλα αυτά επειδή θα υπήρχε η εγγύηση του κράτους.
Σε αυτή την ψευδαίσθηση υποκλίθηκαν απολύτως όλα τα κόμματα της μεταπολίτευσης, ενώ τα κόμματα εξουσίας πλειοδοτούσαν σε λαϊκισμό και υποκρισία.
Ελάχιστες εξαιρέσεις (το μικρό διάλειμμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη και το μεγαλύτερο διάστημα των κυβερνήσεων Σημίτη) δεν κατάφεραν να αποκαταστήσουν ούτε καν τη στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα…Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα με την παταγώδη αποτυχία του πολιτικού συστήματος να αξιοποιήσει τις δυνατότητες που έφερνε η κυβέρνηση Παπαδήμου (όπως επιτυχώς συνέβη στην Ιταλία, για παράδειγμα).
 Ποιες πιστεύετε ότι είναι οι επιπτώσεις της κρίσης, υπάρχει ψυχικό απόθεμα αντοχών στην κοινωνία, ώστε να αντεπεξέλθει;
Η κρίση προκαλεί μεγάλη αβεβαιότητα για όλους-ες, κατατρώει τα εισοδήματα μέσα από φοροεπιδρομές (κυρίως για νομοταγείς φορολογούμενους) και φέρνει συγκεκριμένες και αυξανόμενες απώλειες σε ειδικές κατηγορίες.
Πρώτα-πρώτα όσους και όσες χάνουν τη δουλειά τους, όσους και όσες δεν θα βρουν για πολύ καιρό πρώτη απασχόληση, όσους και όσες βλέπουν τη σύνταξή τους να εξανεμίζεται -πρόσφατα έγινε η 11η περικοπή στις συντάξεις…
Το σημαντικότερο είναι πως όσο τραβάει και παρατείνεται η κρίση και η αβεβαιότητα, οι απώλειες, ο πόνος και τα δάκρυα αυξάνονται σωρευτικά.
Μεγάλα τμήματα της κοινωνίας θα μοιάζουν με τις μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις που οδεύουν προς πτώχευση: αρχικά κινητοποιούν όλες τις αποταμιεύσεις της ευρύτερης οικογένειας, μετά δουλεύουν με ζημιά και «ξαφνικά» κλείνουν από τη μια μέρα στην επόμενη.
Ελπίζω ότι πριν εξαντληθούν οι αντοχές της κοινωνίας από τις οικονομικές δυσκολίες και το ζοφερό κλίμα, να εξαντληθεί η ανοχή προς τις πολιτικές, που συνεχίζουν να αρνούνται να περικόψουν άχρηστα και επιβλαβή τμήματα του δημοσίου.
 Γιατί η Παιδεία δείχνει να αποτελεί ένα άβατο για την ουσιαστική μόρφωση, ποιοι ευθύνονται για το κομματικό πανεπιστήμιο και πώς μπορεί να αλλάξει αυτό;
Η Παιδεία πραγματικά αποτελεί άβατο για κάθε λογική και ποιοτική ανασυγκρότηση.
Είναι δέσμια του «άλλου κόσμου» της μεταπολίτευσης και η ευθύνη βαρύνει στο μεγαλύτερο μέρος τα κόμματα της αριστεράς που νόμιζαν πως έτσι θα κατασκευάσουν μια «νέου τύπου» κοινωνία…Τα κατάφεραν, αλλά αυτός ακριβώς ο τύπος σκέψης και συμπεριφοράς μας έφερε ως εδώ!
Στις εκλογικές διαδικασίες του Μαΐου/Ιουνίου προέκυψαν πολλοί νέοι συσχετισμοί, φαινομενικά τουλάχιστον. Εσείς έχετε μια πορεία συμμετοχής στα κοινά, εδώ και πολλά χρόνια. Ποια είναι η άποψή σας για το πολιτικό μέλλον της χώρας. Πιστεύετε ότι υπάρχει δυνατότητα σύγκλισης των δυνάμεων της λογικής έναντι των άκρων;
Δεν είμαι σε θέση να προβλέψω το μέλλον, όσο κι αν θα το επιθυμούσα.
Η σκέψη μου ξεκινάει από το σημείο που βρισκόμαστε τώρα: το πολιτικό σύστημα έχει απαξιωθεί εντελώς, μόνο ο φόβος φυλάει τα έρημα -και τα άκρα αλωνίζουν… Άρα, είναι ανάγκη να δημιουργηθεί ένας δυναμικός εκσυγχρονιστικός πόλος στο κέντρο του πολιτικού φάσματος, από τη φιλο-Ευρωπαϊκή κεντροδεξιά, μέχρι και την κεντροαριστερά.
Για να έχει αξιοπιστία, το εγχείρημα δεν μπορεί να στηρίζεται σε παλιούς πολιτικούς (δυστυχώς, από κάποιες απόψεις, αλλά έτσι είναι).
Δεν ξέρω αν θα γίνει πραγματικότητα. Αξίζει, όμως, να το προσπαθήσουμε.
Αν βουλιάξουμε εντελώς, θα έχουμε μπροστά μας πολλά χρόνια παθητικής δυστυχίας για να αναστοχαζόμαστε τις ευθύνες μας.
Υπάρχει μια αίσθηση ότι το κράτος είναι ένας ξένος μηχανισμός ως προς τους πολίτες που δεν έχουν κάποιου είδους διαπλοκή μαζί του. Πιστεύετε ότι υπάρχει δυνατότητα να αλλάξει αυτό;
Το κράτος είναι ένας εχθρικός ξένος για τους περισσότερους πολίτες, ένας πατερναλιστικός, πολυδάπανος και άκαμπτος μηχανισμός, που υπάρχει για να εξυπηρετεί πρωτίστως τον εαυτό του (τους δημοσίους υπαλλήλους).
Αυτό που βλέπουμε είναι μόνο η κορφή του παγόβουνου…στη σκιά, το συγκεκριμένο κράτος είναι ακόμα πιο τερατώδες και διεφθαρμένο.
Δεν ξέρω αν μπορεί να αλλάξει ή αν πρέπει να οικοδομήσουμε σταδιακά ένα παράλληλο κρατικό μηχανισμό. Κάθε λύση έχει τα δικά της προβλήματα.
Ατυχώς συμβαίνει να συγκαταλέγω τον εαυτό μου σε εκείνους που πιστεύουν στις ευεργετικές ιδιότητες ενός αναπτυξιακού και αλληλέγγυου κράτους.
Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα σε ένα κράτος σαν της Δανίας ή σε ένα σαν των ΗΠΑ, δεν θα δίσταζα στιγμή να διαλέξω της Δανίας.
Δεν είναι το δικό μας. Και αμφιβάλλω αν θα γίνει.
 Μητέρα, εργαζόμενη, πολιτικοποιημένη με έντονη δράση και παρέμβαση στα κοινά. Ποιο είναι το συστατικό που δίνει τη δύναμη σε μια γυναίκα να δραστηριοποιηθεί τόσο έντονα και να προσφέρει ό,τι μπορεί ως οντότητα στο περιβάλλον της;
Είμαι φεμινίστρια και μάλιστα κοσμοπολίτικης απόχρωσης.
Δεν είμαι μόνη μου. Είτε συμμετέχω σε πάνελ στην ελληνική τηλεόραση, είτε σε λαϊκές συνελεύσεις στα χωριά του Μαλάουι, του Νεπάλ, της Ινδίας, της Κένυας και της Γκάνα (όπου ταξιδεύω συχνά λόγω του ακτιβισμού μου με την Action Aid) αισθάνομαι κομμάτι μίας μεγάλης κοινότητας γυναικών που πιστεύουν στην προσπάθεια να βελτιωθεί ο κόσμος που ζούμε.
Πείτε μου τα βασικά στοιχεία που μπορούν σε σχέση με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, να αλλάξουν τη χώρα σε ορίζοντα δεκαετίας. 
Να μιλάμε με ειλικρίνεια, να αναγνωρίζουμε τα λάθη που μας έφεραν ως εδώ, να παίρνουμε τις αναγκαίες αποφάσεις για να σωθούμε και εν τω μεταξύ να στοχαζόμαστε συλλογικά για τη μεθεπόμενη μέρα -η επόμενη είναι υποθηκευμένη, έτσι κι αλλιώς.